... die met mij mee verhuisden toen ik op mezelf ging wonen, en vervolgens gewoon niet aan de deur wilden blijven plakken.
De setting: een rustige nacht misschien twee maanden geleden, rond een uur of half vier, net toen ik het licht uit had gedaan om te gaan slapen (mijn slaapritme heeft wat verbetering nodig, I know). Ik hoorde een raar, krakend, krabbelend geluid, een beetje alsof er misschien iets met nageltjes over mijn vloer liep. Dat was een vrij zorgwekkend idee, want ik woon 100% alleen en heb geen huisdieren behalve de ongenode spin zo nu en dan (en de cactus die ik heb vermoord door hem te veel lief te hebben en water te geven). Ik dus het licht aan doen, overal rondkijken, maar er was niets te zien, dus ik ging weer liggen. Het geluid begon opnieuw, luider, en stopte weer. Opnieuw - en toen en enorme BENG, en toen ik het licht weer aandeed bleek dat een van de twee mooi golvende Ikeaspiegels die op de deur van mijn woon-slaap-keuken-kamer naar mijn minihalletje hingen naar beneden was gekomen. Omdat de deur een stukje open stond op het moment in kwestie, viel de spiegel schuin en precies tegen een laag kastje aan, waardoor de bovenkant van de spiegel brak, er een hoop scherven werden gecreëerd en de scherpe punt van een van die scherven een kras maakte in mijn mooie, eveneens van de Ikea afkomstige lakkastje. Daarnaast zaten er ook een flinke deuk en een klein kuiltje in het linoleum. #vooraltijdbitter
Goed, dus ik ruimde de volgende ochtend de rommel op en bewaarde de tweede grootste stukken spiegel om ze weer op te plakken als ik beter dubbelzijdig plakband had (want mijn moeder was een beetje spaarzaam geweest toen we het de eerste keer probeerden). Ik testte ook of de tweede spiegel losliet, maar die leek nog redelijk stevig, dus liet ik hem maar waar hij was. Dat was achteraf gezien een fout, want hij hield het nog een paar weken vol, maar toen besloot ook die dat de vloer een betere rustplaats was dan een deur (en wie kan het hem kwalijk nemen? ikzelf zou ook liever op een vloer liggen dan wanhopig proberen aan een deur te plakken). Deze spiegel, overigens, had wat meer respect voor mij en mijn bezittingen en A) bleef heel, 
maakte geen krassen op mijn kastje, het duurste meubelstuk in deze woning, en C) maakte geen deuken in de vloer, wat ook zeer wordt gewaardeerd.
Toen had ik twee spiegels op de grond naast mijn bed liggen. En ze lagen daar. En ze lagen daar. En toen, afgelopen weekend, vergezelde ik mijn ouders naar een winkelcentrum om twee gaten meer in mijn lichaam te laten prikken dan ik daarvoor had (beter bekend als gaatjes voor oorbellen laten schieten, want dat was een verjaardagscadeau). Mijn vader, die graag beton in de kelder wil gieten (vraag het mij niet, ik heb geen idee), moest nog langs een bouwmarkt, waar ik lieveheersbeestjesmagneten tegenkwam die nu op mijn boiler plakken (en nog niet hebben losgelaten, want zij zijn tenminste betrouwbaar #bitter). Ik vond ook vijf meter extra sterk dubbelzijdig plakband, wat eigenlijk relevanter voor dit verhaal is dan de hele rest van deze alinea.
Vervolgens moest ik het oude plakband van de achterkant van de spiegels krabben, wat een ongelofelijk rotwerk is en me een uur van mijn leven heeft gekost. Toen ik klaar was moest ik ook nog plakband van mijn deur krabben, wat ik achteraf gezien had moeten verwachten, maar toch een onprettige schok was. Daarna heb ik het plakband opgeplakt, per de instructies op de verplakking verpakking, aangedrukt met een lepel bij gebrek aan beter gereedschap, en de eerste spiegel met veel zorg opgeplakt op precies de hoogte die ik van tevoren met potlood en meetlint had gemarkeerd voor mezelf... en bovenop het kleine deurstopperding dat de vorige bewoner op de deur heeft geplakt en waarvan ik van tevoren nog wist dat ik het moest ontwijken. Het deurstopperding is hooguit een halve centimeter hoog, maar de onderkant van de spiegel zit nu dus toch een halve centimeter van de deur af, en je moet er niet te hard op duwen aan die kant omdat hij dan omineus begint te kraken. Dit was de spiegel die nog heel is, dus hij verdient dat soort behandeling eigenlijk niet.
Maar oké, de andere twee spiegeldelen werden ook opnieuw bevestigd en op zich valt mijn kleine fout niet op als je er niet heel laag van de zijkant naar kijkt (waarvoor je je hoofd tegen de deur zou moeten leggen, dus ik gok dat ik dit zonder veel moeite voor de meeste gasten die niet mensen proberen af te luisteren op scheenbeenhoogte geheim zou moeten kunnen houden). Bid voor me dat het blijft hangen dit keer, alsjeblieft.
En dan nu, AANSCHOUW (en speel "spot de badeend", als je wilt):
tl;dr: Spiegels vielen van de deur en zijn weer opgeplakt en ik hoop erg hard dat twee keer scheepsrecht mag zijn, in dit specifieke geval. Tevens heb ik ontdekt dat ik met gemak 814 woorden kan typen over iets wat je in één zin zou kunnen vertellen.
Dus ja, tja. Welk materiële bezit van jou heeft je recent volkomen verraden of in de steek gelaten? Deel hier je smart.
"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan
Ik kan echt niet wachten tot je eens een boek uit gaat brengen, want zelfs van verhalen over vallende spiegels zou ik je boek kopen als je het zou hebben. x)
ProngsPotter
