[RPG – 250] Outcast Sanctuary – Speeltopic - Speeltopics

---

History Het verraad van Lucifer zorgt voor zijn val van de Hemel naar de Hell, vergezeld door degenen die hun loyaliteit naar hem hebben verlegd. Maar de wereld is niet zwart/wit, en zo zijn er de Engelen met tweestrijd in hun hart. Zowel God als Lucifer, hebben enkel ruimte in hun domeinen voor degenen die hen zonder enige twijfel volgen en dus worden de besluitelozen verbannen naar de aarde tot zij zich volledig aan kunnen sluiten. Genadig als God is, creëert hij een plek voor de gevallen Engelen, zodat zij een veilige haven hebben om tot hun beslissingen te komen. Duivels als Lucifer is, zorgt hij er voor dat deze plek de enige plek is waar zij veilig zijn, want buiten de bescherming die God hen bied wordt er op hen gejaagd door Lucifer zijn Demonen. Door de eeuwen heen zijn er steeds meer Engelen die tot hun keuze zijn gekomen, maar ook een aantal Rebellen die zich niet kunnen binden aan enkel Licht of Duister. Rebellen die er, ondanks de dreigingen buiten de bescherming van God, voor hebben gekozen Fallen Angel Sanctuary te verlaten. Maar nu Lucifer er een sport van heeft gemaakt de laatste Gevallenen op te jagen, worden ze een voor een terug gedwongen naar de veiligheid die Fallen Angel Sanctuary is. Of zoals zij het zelf noemen; Outcast Sanctuary.

---

Fallen Angel Sanctuary De Sanctuary ligt diep in de bossen van Canada en word van de buitenwereld afgesloten door een poort welke enkel opent voor Gevallenen. Het tonen van de vleugels is nodig om binnen gelaten te worden. Stervelingen die het terrein naderen worden altijd gedwarsboomd of bedenken zich dat ze nog iets anders moeten doen en maken rechtsomkeert. De Sanctuary zelf ziet er aan de buitenkant uit als een enorm klooster. Van binnen wordt deze stijl doorgevoerd, met gewelfde plafonds, veel fijn bewerkte raampjes en glas in lood in de grotere ruimten. Alles is gelijkvloers. Er zijn zo'n twintig tweepersoons slaapvertrekken, eveneens in klooster stijl. Heel basic, met twee bedden, nachtkastjes en bureaus. Verder is er een enorme bibliotheek, wordt het Schip gebruikt om te eten en voor bijeenkomsten en bieden de gangen ruimte genoeg om doorheen te vliegen. Er ligt nog een stuk tuin rond het klooster wat binnen de poort en dus Gods bescherming valt.                         The Devils Demons                        De demonen van de duivel zijn er in vele soorten en maten. Het zijn een soort schaduwen welke iedere vorm aan kunnen nemen die ze maar wensen. Hoewel het niet mogelijk is de Gevallenen om het leven te brengen, kunnen zij wel enorm veel pijn en lelijke wonden veroorzaken, aangezien de Gevallenen onsterfelijk zijn, maar niet onkwetsbaar. Ook zijn ze in staat om in het hoofd van de Gevallenen te kruipen om hen daar helemaal van het pad te brengen door middel van het influisteren van hun grootste angsten. Gifts De Engelen zijn stuk voor stuk begiftigd, maar nu ze Gevallenen zijn komen die Giften hen niet meer zo gemakkelijk en betrouwbaar als het ooit is geweest. Het zijn geen krachten als het opwekken van vuur of het aansturen van het weer, maar subtielere dingen als het peilen van emoties, buitengewone reflexen of het aanvoelen van gevaar. Vaak heeft de Gift iets te maken met wat voor Engel hij of zij was voor de val. Vleugels De vleugels van de Gevallenen zijn niet per se wit, sterker nog deze komen nauwelijks voor. Ze zijn er in alle soorten, maten en kleuren, vaak passend bij de rol of persoonlijkheid van de Gevallene. Geef bij het invullen een goede beschrijving van je vleugels. Grote, kleur, soort veren, etc. etc.                         God of Lucifer                  God en Lucifer nemen enkel Gevallenen terug die honderd procent achter hen staan. Dus iemand kan nog zo dor en dor slecht zijn, maar wel een geweten hebben, en Lucifer neemt hem of haar niet terug. Je kan nog zulke goede intenties hebben, maar bij het kleinste beetje eigenbelang weigert God je toegang tot de hemel. Wanneer de Gevallene echter weer 'puur' wordt verklaard door een van de twee, dan wordt hij of zij direct terug gehaald. Door God ga je op in Hemels Licht, bij Lucifer ga je op in Vlammen.

---

Rollen Vrouwen neigend naar Lucifer – Trgiabob Trix Falcon – Tashi Rodriguez – Cunning – 1.2 – Phanuël Emanuelle Hope – Gal Gadot – Zaar – 1.4 – Teiaiël Bethany Mendes – Kyra Wennersten – Lyrea – 1.4 Vrouwen neigend naar God – Uriel Dawn Zillah – Holland Roden – Limnaden – 1.4 – Sofiël Xia Laken – Taylor Marie Hill – Sombre – 1.3 – Naam – Faceclaim – Artwork – Page Mannen neigend naar Luficer – Lechadiël – Faceclaim – Ziegler – Page – Anaël Rebel Zakhar – Dave Franco – Cunning – 1.4 – Ezechiël Ezra Frye – Vito Basso – Bloodstained – 1.4 Mannen neigend naar God – Gabriël Matthias Evangelel – Will Tudor – Micaela – 1.5 – Naam – Faceclaim – Soco – Page – Naam – Faceclaim – Username – Page

---

---

[ bericht aangepast op 22 aug 2017 - 23:47 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Hij is er! Yes

---

Aan niets denken is ook denken.

---

Rebel      ♛      Boven Outcast Sanctuary      ♛      Alleen       Onder me strekken de boomtoppen zich eindeloos uit. Het enige wat het ruwe terrein van de Canadese bossen verraad is het hoogteverschil van de groene kruinen, want de bebossing is ondertussen zo dicht dat er niet meer doorheen te kijken valt vanaf deze hoogte. Niet dat ik tijd heb om echt rustig te kijken of zo, maar hé, we kunnen niet altijd op ons dooie gemakkie aan sightseeing doen.       Precies op dat moment wordt ik aan dat feit herinnerd en een stekende pijn ontstaat ter hoogte van mijn rechter schouderblad ten teken dat mijn achtervolger weer een uithaal heeft gedaan. De demon die me op de hielen zit is niet erg groot van stuk, maar dat doet niet af aan de scherpte van zijn klauwen. Hij probeert al zo’n tien minuten de basis van mijn vleugels toe te takelen in een poging me naar de grond te dwingen. Gelukkig tref ik een demon met slechte hand-oog coördinatie. Lucky me.       Lucky me heeft nu echter wel een behoorlijk toegetakelde rug en begint nogal geïrriteerd te raken. Mijn vleugels zijn niet echt gebouwd op snelheid, eerder voor de lange afstand. En mooi zijn, want zeg nu eerlijk, ze zijn een plaatje. Prachtig, net als ik, uiteraard. Maar daar heb ik nu niets aan!       En dan voel ik het! De aantrekkingskracht van iets wat niet van deze wereld is. Ik voel de belofte op veiligheid en bescherming, de warmte die God heeft geboden aan de Gevallenen. Ik haat het, verwacht het en zou hier nooit zijn als ik een keuze had. Maar ik heb geen keuze, ben ondertussen doodop van de strijd met de schrikbarend in hoeveelheid toenemende Demonen van Lucifer.       Dus met gelimiteerde opties zucht ik diep, sla een abrupte keer krachtig met mijn vleugels, trek ze vervolgens strak langs mijn lichaam en stort head first richting de grond en naar ik weet; de poort van Fallen Angel Sanctuary.

---

---

[ bericht aangepast op 24 aug 2017 - 10:51 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Een eeuwigheid stond hij daar al. De poort van Fallen Angel Sanctuary. Wetende dat hij God bedrogen had, en dat daar meer anderen waren die hem konden zien, in zijn gevallen staat, deed pijn. Zoveel pijn dat hij twijfelend voor de poort bleef wachten. Zijn vleugels hadden hun oorspronkelijke lichtblauwe kleur en de hemelse lichte geelgoude kleur bij de randen verloren, leek het wel. De kleur was niet verloren, maar zat verborgen over een laagje as, waardoor zijn vleugels grijsachtig gekleurd waren. Dof, en ze hadden niet de goddelijke schoonheid die ze normaal gesproken hadden. Dat kwam door die verdomde demonen waar hij zich af en toe aan kon irriteren. Ze deden hem wel degelijk pijn. Ook al kon hij helen, hij kon niet goed zichzelf helen, wat betekende dat hij er nu ook gehavend bij liep. Zijn blonde haar zat door de war, zijn blauwe ogen stonden niet vriendelijk maar ijskoud, alsof ze nog steeds in gevecht waren tegen de demonen. Het zou niet lang duren of hij zou toch de stap nemen: de stap naar de veiligheid, maar ook de stap die o zo moeilijk was om te maken.

Hij kon die demonen soms goed van zich af schudden en als een loner weer verder leven, maar doordat hij nu te gehavend was wilde hij niet meer gewond raken. Het was genoeg geweest. Genoeg bloed had hij verloren om nu half duizelig te zijn en het op te geven. Zo snel kon hij zichzelf niet helen, en het werkte maar voor een deel. Anderen helen was zoveel makkelijker. Maar hij was niet bij anderen. Hij had er bewust gekozen om als een schim te leven, met zijn donkere zwarte kleding. Zijn vleugels maakte hij ook niet schoon, ook al kregen ze een felle lichtblauwe kleur als hij zijn kracht gebruikte. Hij had zijn kracht enkel op zichzelf kunnen gebruiken en ook dat vond hij ergens vervelend. Niet alleen wilde hij graag mensen helpen, maar ook zijn kracht gebruiken. Laat dit laatste nu precies zijn waarom hij deze stap moeilijk vond: Hij had God verraden, en zo dadelijk zou hij zijn terrein weer intreden.

In gedachten verzonken, merkte Gabriël dat hij niet meer de enige was die voor de poort stond. Zijn gedachten werden ruw verstoord door het geklapper van vleugels. Ergens klopte dat geluid niet, meende hij, waren de vleugels aangetast? Meteen keek hij op met zijn ijzige ogen en ontmoette hij het gezicht van een vreemde. Misschien niet een vreemde, gezien iedereen elkaar kende, maar hij gebruikte dan ook sinds hij gevallen was enkel zijn aardse naam. “Zo, jij ziet er ook niet al te best uit” Zijn ogen onderzochten hem vlug. Hij kon het niet helpen, ondanks dat hij de zwarte, prachtige maar ook gevaarlijke vleugels wel degelijk zag, voelde het als zijn plicht om iedereen te helpen. Of het nou goed of kwaad was. Deze Lucifer-aanhanger zag er uit alsof hij wel wat hulp kon gebruiken. En liet hij net de juiste persoon hebben getroffen: namelijk een heler. Hij glimlachte zodat hij hopelijk hem niet meteen ging aanvallen of iets dergelijks. “Ik kan je helpen. Mijn naam is Matthew trouwens” zei hij vlug en hij liep al om de jongeman heen om ‘de schade’ te inspecteren. Zijn handen gingen zonder toestemming zorgvuldig over zijn vleugels heen, om te voelen waar de schade precies zat. Zijn rug, dat moest het voornaamste probleem zijn. Ach, wat zonde, dacht hij toen hij een deel van de zwarte vleugels vast had. Zulke mooie vleugels verdienden het niet om zo te worden toegetakeld. Maar dan moest hij ook aan die van hem denken, die waren met bloed doordrenkt en waren grijs in plaats van hun heldere blauwe kleur.

Hij stond nu dus achter hem. Hij hoopte maar dat hij niet al te veel vragen zou gaan stellen, hij kon hem immers helpen, en hij wilde geen vragen. Dat hij hem als Gabriël zou kennen, zou best kunnen, gezien hij een opvallend uiterlijk had en veel engelen hem kenden omdat hij sociaal was. Maar dit was geen aanhanger van God en wellicht zou hij dan ook genoegen nemen met zijn aardse naam. Al was hij ergens nieuwsgierig naar wie dit zou zijn, wat zou zijn Engelse naam zijn?

“Ik probeer je voorzichtig te helen. Maar het zal helaas niet zo snel gaan als hoe ik normaal heel” Zelf had hij ook het een en ander qua wonden, maar het was vooral de vermoeidheid die ervoor zorgde dat hij zijn kracht niet ten optimale kon gebruiken. Zijn ogen bevatten dan ook geen glinstering maar een doffe matte gloed en hij was bleker dan ooit, waardoor de zwarte wallen des te meer opvielen. Liever stond hij dan ook achter hem dan voor hem, al was dit gelukkig geen aanhanger van God. Hij stroopte de mouwen van zijn zwarte vest dan ook op. Zorgvuldig nam hij een deel van de vleugel vast en begon met helen. Dit ging wel eventjes duren, schatte hij zo. Gelukkig werkte het goed en zag hij met de seconde hoe de zwarte veren weer hun pracht terugkregen. Zijn eigen vleugels lichtten felblauw op door zijn gebruik van zijn kracht, waardoor gelukkig ook een deel van het as er af kwam. Hij had ze immers nu uitgeklapt en ze waren tot hun volledige grootte gekomen.

[ bericht aangepast op 22 aug 2017 - 12:44 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

---

Rebel      ♛      Poort Outcast Sanctuary      ♛      Met Gabriel       Nauwelijks sta ik met mijn voeten op de grond of de aanwezigheid van een ander wordt me duidelijk. De Demon lijkt verdwenen, waarschijnlijk te bewust van de bescherming van God om me ook daadwerkelijk te volgen naar de poort van de Sanctuary. Ik haat het om toe te geven, maar voel me vrij licht in mijn hoofd, waardoor woorden me niet meteen lijken te komen. Bloedverlies is niet een van mijn hobby's.       'Zo, jij ziet er ook niet al te best uit,' spreekt de Engel die al om me heen is gelopen nog voor ik hem goed en wel in me op kan nemen. 'Ik kan je helpen. Mijn naam is Matthew trouwens,' klinkt er van achter mijn rug en vervolgens voel ik een aanraking. Warme vingers strelen voorzichtig langs de veren van mijn vleugels, welke naar mijn idee niet het probleem zijn. Het feit dat hij me zo gemakkelijk aanraakt, zo zonder aansturing van mij, duidt er op dat hij geen flauw idee heeft wie hij voor zich heeft. Hell, ik heb geen flauw idee wie ik achter me heb, aangezien ik nog niet de kans heb gekregen zijn gezicht te inspecteren.       'Ik probeer je voorzichtig te helen. Maar het zal helaas niet zo snel gaan als hoe ik normaal heel,' vervolgt de stem en ik vraag me af of hij dit aanbiedt omdat mijn krachten door de aanraking sluimeren of omdat hij gewoon graag mensen helpt. Een vreemde tintelende sensatie kruipt langs mijn vleugels en rug en langzaam voel ik hoe de pijn afneemt. Wel, dat is zeker niet onprettig. Het brengt ook een stukje helderheid mee in mijn hoofd.       Zodra het contact wordt verbroken voel ik me weer iets meer mezelf en orden mijn gedachten. Ik recht mijn rug, schik mijn vleugels met een rol van mijn schouders en draai me vervolgens om, scheve grijns al rond mijn lippen. Iedereen die me zonder aansporing helpt hoort getrakteerd te worden op mijn oogverblindende witte tanden. Er komt een knap blond ding in beeld, met sprekende blauwe ogen die me vagelijk bekend voorkomen.       'Well, hello there, Matthew. Ik ben Rebel.' En een knipoog is nooit misplaatst.

---

---

[ bericht aangepast op 24 aug 2017 - 10:50 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

A storm was coming, but that's not what she felt.

Teiaïel Bethany Mendes • Sleeping room • Alone Zachtjes gleed haar vinger over het matras heen, het had zo zacht gevoeld. Het was iets wat ze al in een tijd niet meer had gevoeld en ze kon het meer waarderen dan ooit. Ze sliep vaak in de bossen, in een boom of op een mosbed. Het zachte matras had dan ook in eerste instantie vreemd en misplaatst aangevoeld. Maar zodra ze haar lichaam er ook maar op had gelegd was ze als een blok in slaap gevallen, met het plan een tijdje niet wakker te worden. Ze had zich een dag geleden moeten terugtrekken in het Sanctuary. Ze was kapot geweest en nu kon ze redelijk goed zonder slaap de vele dagen zonder slaap achter elkaar hadden haar geen goed gedaan. Ze was gesloopt. Haar hand verplaatste zich naar haar rug en vleugels er hadden enkele krassen op gezeten maar deze waren alweer aardig geheeld. Nu hadden de demonen de nodig sporen achter gelaten en hadden haar vleugels nog steeds de roodkopere kleur van haar bloed. Ze stond op en schoof zich in de sloffen bij haar bed en liep op de douche af. Ze zou met een schone lei beginnen en met schoon bedoelde ze ook zonder bloed en zonder vieze nagels of überhaupt iets wat haar nog kon herinneren aan de afgelopen tijd. Snel spoelde ze haar haren en vleugels zo goed als mogelijk af (en dat was een gedoe want het was allemaal veel te klein) en trok snel een simpel jurkje aan. Een witte zoals meestal. Ze sloop nog steeds op haar sloffen de kamer uit. Vastberaden zich naar het meer te begeven om haar vleugels volledig schoon te krijgen. Maar eerst zou ze op verkenning uit gaan in het gebouw. Het was overduidelijk vrij oud en het was prachtig naar haar mening. Met haar handen gleed ze langs de muren af en keek haar ogen uit.

It was adventure in the wind, and it shivered down her spine.

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Zonder toestemming was hij begonnen te helen. En zonder te weten wie hij voor zich had. Maar eigenlijk deed hij dit altijd. Hij wilde meteen helpen als hij iemand zag met pijn, want hij wist dat hij die pijn gedeeltelijk kon wegnemen. Of diegene het nou wilde of niet, hij voelde zich geroepen om iemand te helpen. Niet dat hij zelf hulp toestond, of om hulp vroeg, maar dat was een ander verhaal. Hij had dus al snel zijn handen op de zwarte veren. Gelukkig kwam hij snel achter het daadwerkelijke probleem, wat meer aan de rug bleek te liggen dan aan de vleugels zelf. Hij was gefascineerd door de zwarte veren die o zo donker waren, en iets magisch leken te hebben. Op de een of andere manier voelde hij zich anders bij het aanraken van deze jongen, al was het maar zijn rug. Ergens werd hij een soort van duizelig, maar dan op een goede manier. Hij was een beetje dromerig aan het helen, terwijl hij normaal gesproken altijd heel gefocused was.

Vreemd. Hij knipperde dan even met zijn ogen toen hij klaar was maar liet de jongeman maar met rust. Hij deed dan ook een paar stappen naar achteren. Het was op dat moment dat hij pas voelde hoe zwak hij zelf des te meer was geworden door het gebruik van zijn kracht. Als hij zich goed voelde had hij daar amper last van, leek hij zich zelfs beter te voelen als hij iemand heelde, maar nu waren zijn resterende krachten nodig geweest om de jongen te helen. Hij keek op naar het gezicht van de jongeman toen hij sprak. Niet onknap, zeker niet onknap, en het gezicht paste wel bij het lichaam van de jongeman en zijn duistere vleugels. Het deed wat met hem, maar of dat een goed of slecht ding was wist hij nog niet. Hij zag de grijns op zijn gezicht en dit deed hem zelf glimlachen. Hoewel deze glimlach sneller dan normaal van zijn gezicht verdween, want hij was te vermoeid om de vermoeidheid en pijn die hij zelf had te kunnen verbergen. 'Well, hello there, Matthew. Ik ben Rebel.' ‘Aangenaam Rebel’ een kleine twinkeling verscheen in zijn ogen, al had hij dat zelf nooit door. Die naam paste wel bij het persoon voor hem, al kende hij hem nog niet. Hij had zo die hele duistere sfeer om zich heen, heel anders dan hemzelf, dat zijn interesse opwekte. Zelf zag hij er dan meer uit als een geest gekleed in donkere kleding, maar hij had altijd nog die blonde haren en blauwe ogen die hem een tamelijk onschuldig uiterlijk gaven.

Hij had niet veel zin om te blijven staan, hij was gewoon te moe. Hij klapte enkel 2x met zijn vleugels om het vervelende as van zich af te krijgen, voor zover dat kon. Als het hem maar niet irriteerde, was het best. Hij hoefde er niet mooi uit te zien, of zijn vleugels in volle glorie te tonen. Hij was een gevallen engel. Hij ging toen rustig zitten. Eigenlijk had hij meer zin gehad om zich op de grond te laten vallen, maar dat zou er uit zien alsof hij geen energie meer had en was ook niet netjes, dus was hij beheerst gaan zitten. Hij keek nogmaals naar de persoon die zichzelf Rebel noemde. ‘Dus, wat brengt jou hier?’ vroeg hij aan hem. Natuurlijk was het maar al te duidelijk dat een demon hem hierheen had gejaagd, maar je kwam hier niet zomaar.

---

Aan niets denken is ook denken.

---

Rebel      ♛       Poort Outcast Sanctuary      ♛       Met Gabriel       Matthew schud zijn vleugels uit en neemt vervolgens rustig plaats op de grond, alsof het de normaalste zaak van de wereld is terwijl we voor de poort van het Sanctuary zijn, in plaats van binnen die zijn daadwerkelijke veiligheid.       ‘Dus, wat brengt jou hier?’ vraagt hij me, alsof het niet vrij duidelijk is. Mijn grijns wordt een vermakelijke in plaats van een uitnodigende.       ‘De pasta con funghi, natuurlijk. Schijnt hier van wereldklasse te zijn,’ antwoord ik droog, zonder een seconde te missen. Matthew zijn wenkbrauwen komen iets omhoog, maar verder lijkt hij hierop niet te gaan reageren. Misschien is humor momenteel niet aan hem besteed. Ik besluit tegemoet te komen, aangezien hij me zojuist van een paar pijnlijke verwondingen af heeft geholpen.       ‘Demonen. Nasty little fuckers. Ik denk dat Luci zich verveeld. Waar ik er eerder misschien een of twee per maand tegenkwam, is het in de afgelopen maanden opgekrikt naar zo’n twee a drie per dag. Mensen kijken best raar op wanneer je aan wordt gevlogen door een ‘schaduw’ midden in de club,’ geef ik toe, wat eigenlijk maar de halve waarheid is. Ik draai me van hem weg richting de poort terwijl ik mijn volgende woorden zo nonchalant mogelijk ten gehore probeer te brengen.       ‘Daarbij, je hebt gezien hoe het kan zijn. Wat ze doen,’ voeg ik toe met tot mijn ergernis een korte trilling in mijn stem. In de hoop af te leiden van mijn slip up, spreid ik mijn vleugels tot hun volle glorie en toon ze aan de poort. Met een metalen klik opent het slot zich.

---

---

[ bericht aangepast op 24 aug 2017 - 10:50 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Hij zat rustig op de grond. No way dat hij nu zin had om te gaan staan. Dat ze hier voor de poort zaten en dus niet geheel in veiligheid zaten kon hem op dit moment niet zoveel schelen. Hij was te moe om zich er zorgen over te maken en zou zich er ook niet zorgen om maken als hij niet moe was. Hij geloofde namelijk wel dat die demonen overal kwamen, maar niet zo dichtbij de poort. Het was een imposante en duidelijke poort en hoewel demonen niet echt gevoelens hadden, meende hij dat ze wel wisten wat de betekenis van de poort was. Geen terrein voor hen.

Hij snakte ernaar om zijn lichaam te helen, maar deed het niet. Immers zou het niet goed werken gezien hij niet veel kracht meer had, maar ook wilde hij niet voor de neus van Rebel voor schut staan doordat er maar een heel klein straaltje kracht uit zijn handen kwam. Hij droeg dan ook niet voor niets witte handschoentjes, die open waren bij zijn vingertoppen. Inmiddels waren ze niet meer zo wit meer maar ze dienden hun functie wel. Ze zorgen ervoor dat hij niet met blote handen ging helen, waardoor de kans dat hij zijn kracht ten volle gebruikte minder werd. Het was ook een soort van herinnering aan zichzelf, dat hij zijn kracht niet meer kon misbruiken. Dat was al 1x voorgekomen en wat hem betreft was dit de laatste keer.

‘De pasta con funghi, natuurlijk. Schijnt hier van wereldklasse te zijn,’ Normaal gesproken had hij hier om kunnen lachen, maar nu had hij enkel lichtjes een wenkbrauw opgetrokken en verder geen reactie gegeven. Hij was niet in the mood voor veel grapjes nu, de pijn overheerste, al probeerde hij het op zijn gezicht te verbergen. Een glimlach was nog te veel gevraagd. ‘Demonen. Nasty little fuckers. Ik denk dat Luci zich verveeld. Waar ik er eerder misschien een of twee per maand tegenkwam, is het in de afgelopen maanden opgekrikt naar zo’n twee a drie per dag. Mensen kijken best raar op wanneer je aan wordt gevlogen door een ‘schaduw’ midden in de club,’ Een zwakke glimlach kon er nu even wel vanaf. Dit klonk herkenbaar. Hij knikte dan ook begrijpelijk. ‘Ik kan ze ook niet meer ontlopen, al probeer ik plekken te vinden waar weinig wezens komen’ In verlaten delen waren helaas zelfs demonen te vinden, alsof ze ergens wisten dat hij zich verscholen hield voor anderen en ze daar kwamen om hem te pesten. Hij was hier ook naartoe gedreven.

‘Daarbij, je hebt gezien hoe het kan zijn. Wat ze doen,’ Hij knikte nogmaals. Ergens hoorde hij iets onzekers in de stem, maar hij besloot om niet door te vragen. Je wist maar nooit hoe gevoelig dit lag. Wie weet had hij wel een dierbare zien worden verscheurd door demonen / leed aangedaan door demonen. ‘Klopt’ zei hij dan ook enkel en hij keek toe hoe de jongen recht voor de poort stond. Zijn vleugels spreidden zich en hij kon zien hoe de zwarte veren in volle glorie naar voren kwamen. Hij wist dat hij dit niet hoorde mooi te vinden, gezien hij een heel ander soort Engel was, maar hij kon er niets aan doen. Bovendien kon kijken niet kwaad vond hij, daarmee verraadde hij God dan weer niet. De vleugels hadden iets duisters, magisch, wat ze zo aantrekkelijk maakten. Daarbij kwam dat ze de figuur niet misstonden.

Hij wachtte totdat Rebel door de poort zou gaan. Waarom hij niet zelf opstond wist hij niet, hij zat hier misschien wel lekker. Hij zou zo ook gaan, maar toch hield iets hem tegen om gelijktijdig met hem door de poort te gaan. Laat hem maar eerst gaan dacht hij dan ook. Hij zou eventjes wachten en dan na hem gaan, waarna hun wegen zich waarschijnlijk toch weer zouden scheidden.

[ bericht aangepast op 23 aug 2017 - 11:58 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

---

---

Dawn      ☼      Bibliotheek      ☼      Alleen       Ver in gedachte verzonken staar ik vanaf het balkon naar de volle boekenkasten beneden. De bibliotheek is stil en leeg. De helder gouden details steken prachtig af tegen de mahonie kleur van de wanden en pilaren. Met tegenzin duw ik mezelf van de reling af en loop verder, zoekende naar een boek over planten.       Zo’n 20 kilometer voor het sanctuary ben ik over een afgebrand stuk bos gevlogen. Toen mijn voeten de grond hadden geraakt waren er wolkjes as ontstaan rond mijn voeten. Ik pakte een handje zand, liet het door mijn handen lopen en zag het as van de afgebrande takken er nog tussen. Toen al het zand door mijn vingers geglipt was bleef er een klein groen eikeltje over en sindsdien kan ik aan niets anders meer denken dan deze weer opnieuw planten, zodat het bos weer kan opgroeien.       Na verschillende boeken gepakt te hebben ga ik weer richting de slaapkamers, om deze daar neer te leggen en dan maar eens opzoek te gaan naar mensen, ik ben hier nu toch al bijna een dag en ik heb wel behoefte aan gezelschap. Je gaat me niet vertellen dat ik hier de enige ben.       Ik stap de bibliotheek uit en zie een meisje lopen met een wit jurkje, ze lijkt diep in gedachte en te genieten van het hoge gewelfde plafond en de oude muren. Ik besluit haar met rust te laten en rechtsomkeer te maken.       Mijn abrupte wijziging van route brengt me oog in oog met iemand die me zonder enig geluid heeft genaderd. Uit schrik maak ik een sprongetje en vliegen mijn boeken uit mij handen.

[ bericht aangepast op 23 aug 2017 - 22:03 ]

---

Salty eyelashes and the endless Ocean

---

Trix      ⚜      Buiten Bibliotheek      ⚜      Met Dawn       Met een krachtige stoot van mijn arm verschaf ik Atlas de kracht om soepel op te stijgen vanaf zijn positie op mijn pols. Zijn klagelijke gekrijs gaat door merg en been terwijl hij het luchtruim verkiest en door de onzichtbare barrière van Outcast vliegt alsof deze niet eens bestaat. Verlangend kijk ik hem na terwijl hij zijn weg zoekt over de boomtoppen en na een lange tijd zelfs uit mijn haarscherpe blik verdwijnt. Kon ik hem maar volgen en mijn vleugels geven waarom ze nu al lijken te vragen; snelheid. Iets wat binnen de veiligheid van de Sanctuary nauwelijks te behalen valt zonder ergens tegenop te vliegen.       Ik ben hier nauwelijks een dag of ik voel me al als een gekooide vogel. Hierheen gedreven als een lam op de loop voor een wolf. Van de jager naar de prooi. Verachtelijk maar desalniettemin de keiharde waarheid. Ik ben moe, ben het zat om te vluchten en er constant aan herinnerd te worden dat ik momenteel niet aan de top van de hiërarchie sta.       Mijn ellende lijkt enkel te groeien hoe langer ik staar naar de plek waar Atlas is verdwenen, en zonder verdere omwegen neem ik de eerste en beste ingang het gebouw in. De pracht ervan is aan mij niet besteed, aangezien een kooi nog zo mooi kan zijn, maar niets af doet aan het feit dat het een kooi is.       Wanneer ik de hoek om sla bemerk ik voor het eerst sinds ik hier ben de aanwezigheid van een ander. Al voor diegene in beeld komt ben ik me bewust van gezelschap. Het zachte geruis van kleding, het regelmatige kloppen van een hart en vervolgens naderende voetstappen. Zo zacht mogelijk loop ik verder, ergens nieuwsgierig naar wie hier nog meer verblijven op dit moment.       Er komt iemand een ruimte uit gelopen en èèn blik op dat rode haar is genoeg voor mij om te weten wie dit is. Ze draait zich vrij abrupt in mijn richting, schrikt zich verloren wanneer onze ogen contact maken en werpt in haar schrik haar boeken van zich af.       Ik ben al in beweging nog voor mijn hersenen de bewuste keuze hebben gemaakt. Nog voor een van de boeken ook maar in de buurt van de grond is, heb ik ze opgevangen in een keurige stapel nog voor iemand anders met zijn of haar ogen kan knipperen. Binnen de seconde die ik daar voor nodig heb betrekt mijn gezicht tot een grimas.       ‘Wel, wel, wel. Nooit gedacht jou hier te zien, Uriël,’ spuw ik de naam met duidelijke afkeer.

---

---

[ bericht aangepast op 24 aug 2017 - 10:53 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

---

Dawn      ☼      Buiten bibliotheek      ☼      Met Trix       Bang dat de boeken met een klap op de grond belanden bereid ik me er al op voor en krimp ik ineen met mijn ogen dichtgeknepen. Aangezien die niet komt doe ik mijn ogen weer helemaal open en kijk ik recht in een paar amandelvormige bruine ogen.       ‘Wel, wel, wel. Nooit gedacht jou hier te zien, Uriël'. Met mijn hart nog kloppend in mijn keel en nog bekomend van de schrik hoor ik de Nijd niet door in Trigiabob haar stem. Blij dat ze mijn boeken heeft opgevangen lach ik haar toe;       'Trigiabob, altijd leuk om je te zien. Fijn dat je zo snel reageerde, ik zie dat je reflexen er niet minder op geworden zijn.' Ik pak de boeken van haar over. 'Nadat ik 3 demonen achter me aan had gehad op èèn dag wist ik dat dit niet langer kon. Ik heb mijn spullen bij elkaar gezocht en ben hierheen gevlogen, gisteren aangekomen.' Ik strijk een plukje haar achter mijn oor en besluit nog even door te ratelen, ik heb dan ook al een tijd niemand meer gesproken.       'Ik dacht dat ik hier alleen was, maar ik zag net ook al een engel lopen, al kon ik zo snel niet zien wie het was. Verder heb ik nog niemand gezien. Ik verwacht dat er toch meer zijn die the sanctuary komen opzoeken voor hun eigen veiligheid. Is dat ook jou reden?' Ik ben langzaam aan door gelopen en kijk naast me afwachtend op het antwoord van Trigiabob, naast me loopt alleen niemand. Ik draai me om, om erachter te komen dat ze nog steeds op dezelfde plek stil staat.

[ bericht aangepast op 24 aug 2017 - 10:23 ]

---

Salty eyelashes and the endless Ocean

---

Trix      ⚜      Buiten Bibliotheek      ⚜      Met Dawn ⚜      ⚜      ⚜      ⚜      ⚜       'Trigiabob, altijd leuk om je te zien. Fijn dat je zo snel reageerde, ik zie dat je reflexen er niet minder op geworden zijn,’ zegt Uriël op vrolijk te noemen toon.       Van iedereen die ik hier tegen kan komen moet zij het zijn. Uriël ‘het licht van god’ goody two shoes. Altijd even optimistisch en zelf nu ik haar met venijn heb begroet komt er een vriendelijke reactie. Ik heb er altijd een hard hoofd in gehad dat iemand altijd maar vriendelijk en vrolijk en verachtelijk aardig kan zijn, en zij probeert me al zolang ik haar ‘ken’ het tegendeel te bewijzen. Ik geloof het niet. Het is frustrerend.       ‘Trix!’ snauw ik, bij wijze van verbetering, maar ze lijkt me niet eens te horen.       'Nadat ik 3 demonen achter me aan had gehad op èèn dag wist ik dat dit niet langer kon. Ik heb mijn spullen bij elkaar gezocht en ben hierheen gevlogen, gisteren aangekomen,’ legt ze uit alsof ik haar zojuist iets gevraagd heb. Alsof het me interesseert.       'Ik dacht dat ik hier alleen was, maar ik zag net ook al een engel lopen, al kon ik zo snel niet zien wie het was. Verder heb ik nog niemand gezien. Ik verwacht dat er toch meer zijn die the sanctuary komen opzoeken voor hun eigen veiligheid. Is dat ook jou reden?'       Ze loopt van me weg terwijl ze door ratelt, maar ik verstar bij het horen van haar vraag. Veiligheid zoeken mijn reden? Zwak zijn en me met hangende vleugels terug trekken binnen de veilige muren van Uriël haar geliefde god, dat is waar het op neer komt. Ik begin rood te zien voor de ogen vanwege mijn onmacht en bal mijn handen tot vuisten naast mijn lichaam. Dat is het moment dat ze klaarblijkelijk door heeft dat ik niet met haar op loop en ze draait zich met een zwier aan rode haren naar me terug, duidelijk verbaasd.       'Ik haat het om hier te zijn,' bijt ik, wat helemaal geen antwoord is op wat ze me heeft gevraagd, maar voor mij een stukje stoom afblazen betekend. Ik hoop maar dat ze begrijpt dat ik het er niet over wil hebben en dat die vriendelijke instincten haar influisteren er niet verder naar te vragen.

---

---

[ bericht aangepast op 27 aug 2017 - 22:58 ]

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

A storm was coming, but that's not what she felt.

Teiaïel Bethany Mendes • Sleeping room • Alone Even had ik daar op diezelfde plek stil gestaan denkend over hoe het anders had kunnen gaan. De roodharige dame viel me dan ook pas op toen ze alweer was verdwenen en sluipend achtervolgde ik haar. Of dat was het plan totdat ik de snijdende stem van Trgiabob hoorde. Zonder een woord te zeggen draaide ik me om en liep naar buiten toe. Mijn vleugels tintelde om weer geopend te worden en zij wisten net zo goed als ik dat ik pas rust zou vinden als ik boven in de blauwe lucht zou vliegen, net zoals ik altijd deed. Alleen deze keer was het anders, nu was er geen mogelijkheid om je vleugels langer dan een halfuurtje te strekken buiten de Sanctuary om. Hoewel de zon buiten scheen was het toch frisser dan ik had gedacht en ik sloeg mijn armen dan ook over elkaar heen om mezelf iets meer te verwarmen. Verlangend keek ik naar de lucht, wetende dat het nooit meer lang zou duren tot ik de wind weer door mijn vleugels zou voelen. Ik kon de dagen niet doorkomen zonder ze open te slaan. Als ik het zelf in zou moeten schatten zou ik zeggen dat ik misschien een dag zonder kon. Kort vroeg ik me dan ook af of ik dezelfde verlangens zou hebben gehad als ik een mens was geweest, al snel wierp ik deze gedachte weer van me af. Ik was onsterfelijk en het was dus niets waar ik me druk over hoefde te maken. Voorzichtig naam ik tegenover de poort plaats, in het gras. Nu voelde het gras nat aan, waarschijnlijk was het nog van de dauw die erop had gelegen, maar het feit dat mijn witte jurk dadelijk helemaal groen was op mijn achterwerk maakte me niet heel vrolijk en de stond ik zo snel mogelijk weer van het gras op. Naar een vlugge blik naar achteren geworpen te hebben zag ik dat de schade wel mee viel en geruste zucht verliet dan ook mijn hand. Toch bleef ik voor nu staan, met een dwazige blik. Ik had geen idee waar ik heen kon gaan, al was naar binnen niet echt een optie. Ik stond nu niet echt te springen om het beklemmende gebouw weer om me heen te zien verschijnen. Want uit hoeveel goedheid het ook gebouwd mocht zijn het gaf een bepaalde druk met zich mee. Eentje die ik het liefst nog tijdelijk vermeed.

It was adventure in the wind, and it shivered down her spine.

[ bericht aangepast op 25 aug 2017 - 11:21 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Hij wachtte geduldig tot Rebel door de poort heen was, maar die was er nog niet doorheen. Hij zou hier even blijven zitten, zeker wetende dat hij niet gezien zou worden met de Lucifer aanhanger. Dat zou verkeerd voelen, om door God zijn poort te gaan, en dan ook nog eens ‘weer’ een misstap te begaan door met zo’n soort persoon er doorheen te komen. Hij vond dat hij genoeg had gewacht. Hij zat hier ook niet heel relaxed, gezien hier nog niet de volledige veiligheid van God was. Hij wilde hier weg.

Hij kwam nogal wankel door de poort. Hij had het niet kunnen voorkomen dat hij door zijn ene knie zakte, waardoor hij van duizeligheid opeens ook bijna struikelde, maar herstelde zich vlug en rechtte zijn rug. Het deed dan wel pijn om een goede houding op te zetten, hij wilde niet verrieden dat hij ontzettende pijn had. Niet zijn beste entree, maar ach, wie zag het ook? Hij had al zijn muts opgezet, een zwart ding die de meeste van zijn blonde haren bedekte en maakte dat mensen hem nog minder snel zouden herkennen. Daarbij ook een simpele zwarte Rayban zonnebril. Zodat zijn blauwe ogen ook niet te zien waren, verder was hij in het zwart gekleed. Hij zou vast meer op een Lucifer aanhanger lijken dan op een goede engel, maar dat maakte hem op dit moment niet uit. Hij wilde niet gezien worden, door niemand niet. De schaamte was te erg en daarom zou hij ook hier als schim door het leven gaan.

Hij glipte snel langs het persoon dat zat. Maar een enkele blik had hij hoeven te werpen op de jonge vrouw, althans zo zag ze eruit, om te weten wie het was. Teiaïel. Een goede vriendin van hem. Meteen vroeg hij zich af wat zij hier deed. Zij was dus ook gevallen… Ergens wilde hij zich omdraaien en snel naar haar toekomen om te vragen of het wel met haar ging. Wat haar hier bracht en wat er in de tussentijd was gebeurd. Haar helpen en gewoon gezellig met haar kletsen. Maar hij kon het niet. Hij liep op snelle tred door, hopende dat ze zijn looppas niet zou herkennen door net even wat anders te lopen. Aan zijn uiterlijk kon het niet liggen, gezien hij er heel anders uitzag dan de goede Engel Gabriël. Ze mocht hem niet zien, hoezeer hij ook met haar wilde praten en gezien hij een sociaal persoon was verlangde hij om haar te zien en even een knuffel te geven, maar dat kon allemaal niet.

Toen hij zeker wist dat hij uit haar zicht was liet hij zijn houding los en liep wat wankelend verder. Hij had niet de energie om nu een verre schuilplaats te vinden. Ergens in het bos dat voor hem lag verstoppen moest het maar zijn, ver lopen ging hij niet. Dat kon zijn lichaam gewoon niet meer. Hij zuchtte even en keek om zich heen. Het was best mooi hier, merkte hij op. Toch voelde het raar om weer op een plek van God te zijn, alsof hij het niet verdiende. Hij geloofde dan ook heilig dat al die wonden zijn straf waren. Ergens was hij dan ook blij dat hij de wonden niet kon genezen. Hij moest zichzelf pijnigen voor het egoïsme dat er nog steeds in hem zat.

Hij keek naar een mooie hoge en redelijk stevige boom en begon erin te klimmen. Het ging minder soepel dan verwacht maar lukte wel. Hij ging op een boomtak zitten die dik genoeg was om goed op te zitten. Gelukkig was hij maar een tenger persoon, waardoor de tak hem ook zou houden. Hier zou hij een tijd lang wel kunnen zitten. Hij keek uit op andere bomen en ook op de grond. Niet dat daar veel te zien was, want behalve hem, was hier niemand, voor zover hij wist.

Zijn handen gingen over zijn vleugels en hij trok een veer die bedekt was onder zijn eigen bloed uit zijn vleugels. En nog een. Waarom hij het deed wist hij niet precies. Ergens wilde hij de pijn. Hij wilde voelen hoe hij zichzelf kon straffen en hoopte dat ergens iets in zijn ziel zou veranderen. De ene veer vloog rustig vanaf zijn boomtak naar beneden, fladderde tussen de blaadjes door en kwam uiteindelijk op de grond terecht. Dat iemand hieraan kon zien dat hij hier ergens zat, of dat er iemand in ieder geval ergens zat, besefte hij niet.

Hij was niet alleen een schim qua uiterlijk maar ook qua innerlijk. De laatste tijd, eigenlijk sinds hij gevallen was en naar de aarde was gebracht, was hij killer en koeler. De vriendelijkheid was weg en hoewel hij snakte om mensen te zien, vond hij het soms ook best alleen. Hij deed waar hij zin in had en zijn emoties stompte zich een beetje af. Dat hij somber was en alles wat vlakker zag dan eerst, besefte hij zich niet.

Ja, zijn lichaam snakte naar aanraking. Liefde die hij een tijd lang al niet had gehad. Nee, Gabriël was nooit van de lange relaties, maar ook korte relaties konden liefde geven. Hij ging er dan helemaal in op, totdat dat moment kwam waarop het serieus werd. Dan kreeg hij het dusdanig benauwd en als iemand hem vertelde dat diegene van hem hield klapte hij dicht. Hij had zich er inmiddels bij neergelegd dat hij bindingsangst had, al zag hij het zelf niet zo. Hij dacht meer dat hij niet geschikt was voor lange relaties, dat het toch nooit wat zou worden. Hij wilde iemand ook liefde geven, want hij was gewend om dat te doen. Gewoon even knuffelen, of strelen, maar zijn lichaam verlangde ook naar meer intimiteit. Zoenen en ja, hij moest ook toegeven dat hij een tijdlang geen seks had gehad en dat miste. Hij was iemand die stiekem van feestjes hield. Dan kon hij een heel ander persoon zijn, hij kleedde zich ook anders zodat mensen hem ook niet zomaar zouden herkennen. Hij kon helemaal losgaan, en ook daar kwam dat ‘egoïsme’ weer naar voren. Als hij gedronken had voelde hij zich vrij en gebeurde het wel eens dat hij na wat gezellig dansen toch met iemand in bed belandde. Maar dat deerde niet als diegene de volgende dag weer de deur uit was. Even een avond flirten, drinken, en maar gewoon dingen doen zonder nadenken, dat miste hij. Hij wilde ook gewoon met Teiaïel kunnen slapen. Want hij hield niet van alleen slapen, hij sliep dan ook gewoon met vrienden in 1 bed. Dat moest kunnen volgens hem. Het was dan simpelweg de aanwezigheid van een ander die hem rustig maakte, hij kon prima zonder seksuele intenties met iemand gewoon in 1 bed slapen.

Hier zat hij dan, op deze tak. Hij kon enkel voor zich uit staren. Rebel had misschien iets in hem losgemaakt, in de zin dat hij hem aantrekkelijk vond en meer van hem wilde weten. Maar gezien hij een ‘verboden vrucht’ was, wilde hij niet aan hem denken. Hij was weer alleen en zo zou het dagen lang gaan. Hij staarde voor zich en veel gedachtes had hij niet. De gedachten die hij wel had waren kort en somber.

[ bericht aangepast op 25 aug 2017 - 11:44 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

---

---

Dawn      ☼      Buiten bibliotheek      ☼      Met Trix       Ik mag dan misschien zelf vrolijk zijn, maar ik heb het nog wel door als ik niet welkom ben. De gesnauwde ‘Trix’ en het verachte ‘ik haat het om hier te zijn’ zeggen al genoeg.       ‘Ik weet dat je hier niet wil zijn, Trix. Dat wil niemand,’ verzucht ik. Het is niet zo alsof ik hier voor mijn plezier zit.       Mijn werk op Greystone was de leukste baan die ik in tijden had gehad. Na er vier maanden gewerkt te hebben was er eeb nieuwe patiënt binnengekomen; Amon. De zwarte SUV was voor komen rijden en een slanke, blonde vrouw was er uit gekomen. De manier waarmee ze om de auto heen was gelopen was elegant maar o zo gedisciplineerd geweest.       Voor ze de deurhendel van de auto vast had kunnen pakken, was deze al met een zwaai opengegooid en was er een lange jongen uitgestapt. De vrouw had druk staan praten en gebaren terwijl de jongen met rollende ogen luisterde. Vanaf de veranda had ik dit staan bekijken, tot mijn ogen de zijne vonden. Op dat moment had ik geweten dat mijn tijd op Greystone niet meer hetzelfde zou zijn.       Hij was over het grindpad aan komen lopen met de nog steeds boos kijkende vrouw achter zich. Zijn mond had hij geopend om iets te zeggen, om deze vervolgens weer dicht te doen omdat de vrouw hem voor was geweest.       ‘Ik wil nu van hem af, hij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan’. Ik had mijn hoofd iets scheef gehouden zodat ik net langs hem heen had kunnen kijken en richtte me op een kalme manier tot de vrouw.       ‘Ik denk dat u dan niet helemaal op de goede plek bent, wij zijn een psychiatrische inrichting. Ik kan u wel helpen met een andere plek vinden?’ Een boze blik en gesnauwde ‘dit is zeker wel de juiste plek’, was alles wat ik kreeg voordat ze zich omdraaide, over het grind terug liep en in de SUV stapte.       ‘Dus dit is mijn nieuwe huis. Hi, ik ben Amon.’ Had de jongen nonchalant gezegd. Nog steeds verbaasd maar blij met een nieuw gezicht had ik hem verwelkomd.       ‘Blijkbaar, we redden ons vast wel. Ik ben Dawn.’       Het dringt tot me door dat ik sta te dagdromen en vergeet bijna dat Trix er nog staat.       ‘Prima dat je het er niet over wil hebben. Ga je mee een hapje eten?’ vraag ik weer met dezelfde vrolijkheid als daarvoor. Ik ga op de puntjes van mijn tenen sta en draai me voor de zoveelste keer met een zwier om. ‘En ja, dat mag ook in stilte,’ lach ik. Hierna loop ik door. Ik merk vanzelf wel of Trix volgt.

[ bericht aangepast op 29 aug 2017 - 17:43 ]

---

Salty eyelashes and the endless Ocean