• Hebben jullie tips om algemeen een schrijfstijl te verbeteren? Als dat wat moeilijk is, misschien is de volgende vraag wat makkelijker: wat maakt voor jullie een goede schrijfstijl?


    You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

    Als je een voorbeeld van een door jou geschreven tekst hebt, kan ik je misschien wel wat tips geven?


    look at the stars, look how they shine for you;

    Pff, dat is alsof je aan een publiek in een kunstgalerij vraagt hoe je je schilderij mooier kan maken. Smaken verschillen. Sommige mensen vinden het tof als je heel gedetailleerde beschrijvingen geeft, zodat de stemming en de sfeer duidelijk is, zoals in veel boeken die je waarschijnlijk voor literatuur moet lezen. Maar ik vind dat drie keer niks. Tegelijkertijd heb ik weer een zwak voor teksten waarin schrijvers het niet al te hard proberen (en het dus vaak niet zo poëtisch is, maar wel oprecht), terwijl andere mensen dat juist weer slecht vinden. Lekker doen wat jij wil. Er is geen "goed" of "slecht" in schrijven, vind ik.


    Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

    Polar schreef:
    Als je een voorbeeld van een door jou geschreven tekst hebt, kan ik je misschien wel wat tips geven?


    Geloof niet alles wat je denkt

    Lees vooral heel veel boeken. Van Harry Mulisch tot Simone van der Vlugt - En ga temidden van dat alles op zoek naar jouw eigen stijl. Oefening baart kunst en blijf vooral jezelf. Vind jij uitgebreide beschrijvingen mooi, vooral doen. Ben je meer rechttoe rechtaan, ook goed!

    De belangrijkste aspecten van een schrijver die veel ervaring heeft (En goed is) vind ik correcte taal, van spelling tot grammatica en verwijswoorden, en creativiteit. Dat laatste kan gaan over woorden (dat je niet 4 keer hetzelfde woord gebruikt in één alinea), maar ook over je verhaallijn. Is het een enigszins cliché verhaal, maar enorm goed verteld in een eigentijdse schrijfstijl, helemaal top! Of is het juist een ingenieus verhaal dat constant van richting verandert, met plottwisten die je niet had verwacht? Super spannend!

    Goodluck (:


    Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

    Hier is een stuk wat ik geschreven heb recent waar ik totaal niet tevreden mee was.

    Het duurde even voordat Alice doorhad waar ze was toen ze haar ogen open deed. Haar uitzicht dat bestond uit een lange, uitgestrekte weg had tijdens haar dutje plaats gemaakt voor een donker boswegje. De foto’s op de website hadden haar al duidelijk gemaakt dat ze zich niet in de buurt van een der welke bewoonde wereld zouden bevinden, maar kwam alsnog als een verrassing voor haar dat ze om zich heen enkel bomen zag.
    Haar blik gleed van de bomen, naar de bestuurder naast haar. De jongen had donker, ongekamd haar dat alle kanten op stond. Zijn licht blauwe ogen tuurden ingespannen de natuur in, in een poging de weg te blijven volgen, maar het werd steeds moeilijker, aangezien de weg steeds meer begon te kronkelen. ‘Ik kan niet wachten totdat we boodschappen moeten doen,’ mompelde hij tegen zichzelf. Colin, dat was zijn naam, Colin Lee. Hij was niet een van de oudste vrienden van Alice, maar ze kende hem desondanks goed en kon prima met hem over weg. Ferrimus Webb, die zich op de achterbank tussen andere twee dames had gezet, was hun gezamenlijke link geweest. Dat was ondertussen al zes jaar geleden, en Colin en Alice waren ondertussen goede vrienden geworden.
    Iedereen die in deze auto zat en op weg was naar een zeer afgelegen, maar volgens de advertentie luxe, boomhut, waren goede vrienden van elkaar. Dat gold ook voor de twee meisjes naast Ferrimus op de achterbank. Toen Alice voorzichtig naar achter keek, zag ze dat Ferrimus net zo geconcentreerd als Colin naar buiten tuurde. Het leek wel alsof jongens vonden dat enkel zij goed konden rijden en de weg zouden vinden. Zij had het tegendeel bewezen toen Colin Ferrimus de eerste stop had ontslagen als bijrijder omdat hij telkens net iets te laat aangaf welke afslag hij moest nemen. Het had maar even geduurde voordat Colin bij de eerste beste parkeerplaats was gestopt, en had geëist dat Alice Ferrimus’ plaats zou overnemen. De weg hadden ze daarna vlekkeloos vervolgd. Totdat ze in slaap was gevallen.
    Pas toen viel haar op dat Evelina zo diep verborgen zat in haar leesboek dat het leek alsof ze in slaap was gevallen. Enkel het schuifelen van haar vinger over de pagina om de regel te volgen, verraadde dat ze toch nog wakker was. De gretige blik die samen gaat met het niet snel genoeg kunnen lezen omdat het verhaal te spannend is, ging nu verborgen onder Evelina’s lange bruine haren. Joanne daarentegen was duidelijk genoeg in slaap gevallen tegen het raam aan. Haar hoofd was iets naar achter gekanteld en haar mond hing open. Alice haar telefoon stond al vol genoeg met gênante foto’s van Joanne, dus besloot ze haar voor deze keer te sparen. Al beloofde ze zichzelf dat ze de volgende keer toch echt een foto zou nemen.
    ‘Moeten we nog lang?’ durfde Alice zachtjes de stilte te verbreken. Een moment lang leek het alsof niemand haar gehoord had. Niemand liet een teken van bewustzijn merken. Wanneer Evelina en Ferrimus het zich al aantrokken, want de vraag was immers niet naar hen gericht, dan zouden ze het antwoord toch niet weten. Enkel de chauffeur van de dag had het antwoord hierop.
    Zonder van de weg op te kijken, die nu voornamelijk recht, maar hobbelig was, wees hij op haar schoot. ‘Daar is de plattegrond,’ deelde hij enkel mede. ‘We rijden nu al een half uur op deze weg.’
    Alice richtte zich op het papier. Volgens de kaart die hierop stond, was de weg naar het huisje een lange, rechte weg met hier en daar een paar bochten. Tot zover klopte de weg die ze aan het volgen waren. Wat echter niet klopte, was de tijd. Links van het blad, waar ook het adres stond, was te lezen dat de route op deze weg zo’n tien minuten zou zijn. Betekende dat dat zeg te ver waren gereden? Ze bestudeerde de kaart naderder. Nee, ze konden bijna niet fout gereden zijn. Het was één lange weg zonder afslagen of andere verrassingen. Ze leunde achterover in de stoel. Het maakte haar niet zoveel uit. Colin was waarschijnlijk langzaam aan het rijden, of de routeplanner had zich vergist in tijd. Dat soort computerprogramma’s hielden geen rekening met de vertraging die onverharde boswegen teweegbrachten. Toch? Haar blik viel op een ander stuk van de weg, waar ongeveer dezelfde lengte op de autoweg in een sneller tempo werd gerekend. Een onbehagelijk gevoel bekroop haar. Hoe kon het dat ze dan al twintig minuten langer dan gepland op deze weg reden?


    You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

    Veel lezen, maar dat is natuurlijk geen geheim


    There are poems inside of you that paper can't handle

    Patholoog schreef:
    Hier is een stuk wat ik geschreven heb recent waar ik totaal niet tevreden mee was.

    Het duurde even voordat Alice doorhad waar ze was toen ze haar ogen open deed. Haar uitzicht dat bestond uit een lange, uitgestrekte weg had tijdens haar dutje plaats gemaakt voor een donker boswegje. De foto’s op de website hadden haar al duidelijk gemaakt dat ze zich niet in de buurt van een der welke bewoonde wereld zouden bevinden, maar kwam alsnog als een verrassing voor haar dat ze om zich heen enkel bomen zag.
    Haar blik gleed van de bomen, naar de bestuurder naast haar. De jongen had donker, ongekamd haar dat alle kanten op stond. Zijn licht blauwe ogen tuurden ingespannen de natuur in, in een poging de weg te blijven volgen, maar het werd steeds moeilijker, aangezien de weg steeds meer begon te kronkelen. ‘Ik kan niet wachten totdat we boodschappen moeten doen,’ mompelde hij tegen zichzelf. Colin, dat was zijn naam, Colin Lee. Hij was niet een van de oudste vrienden van Alice, maar ze kende hem desondanks goed en kon prima met hem over weg. Ferrimus Webb, die zich op de achterbank tussen andere twee dames had gezet, was hun gezamenlijke link geweest. Dat was ondertussen al zes jaar geleden, en Colin en Alice waren ondertussen goede vrienden geworden.
    Iedereen die in deze auto zat en op weg was naar een zeer afgelegen, maar volgens de advertentie luxe, boomhut, waren goede vrienden van elkaar. Dat gold ook voor de twee meisjes naast Ferrimus op de achterbank. Toen Alice voorzichtig naar achter keek, zag ze dat Ferrimus net zo geconcentreerd als Colin naar buiten tuurde. Het leek wel alsof jongens vonden dat enkel zij goed konden rijden en de weg zouden vinden. Zij had het tegendeel bewezen toen Colin Ferrimus de eerste stop had ontslagen als bijrijder omdat hij telkens net iets te laat aangaf welke afslag hij moest nemen. Het had maar even geduurde voordat Colin bij de eerste beste parkeerplaats was gestopt, en had geëist dat Alice Ferrimus’ plaats zou overnemen. De weg hadden ze daarna vlekkeloos vervolgd. Totdat ze in slaap was gevallen.
    Pas toen viel haar op dat Evelina zo diep verborgen zat in haar leesboek dat het leek alsof ze in slaap was gevallen. Enkel het schuifelen van haar vinger over de pagina om de regel te volgen, verraadde dat ze toch nog wakker was. De gretige blik die samen gaat met het niet snel genoeg kunnen lezen omdat het verhaal te spannend is, ging nu verborgen onder Evelina’s lange bruine haren. Joanne daarentegen was duidelijk genoeg in slaap gevallen tegen het raam aan. Haar hoofd was iets naar achter gekanteld en haar mond hing open. Alice haar telefoon stond al vol genoeg met gênante foto’s van Joanne, dus besloot ze haar voor deze keer te sparen. Al beloofde ze zichzelf dat ze de volgende keer toch echt een foto zou nemen.
    ‘Moeten we nog lang?’ durfde Alice zachtjes de stilte te verbreken. Een moment lang leek het alsof niemand haar gehoord had. Niemand liet een teken van bewustzijn merken. Wanneer Evelina en Ferrimus het zich al aantrokken, want de vraag was immers niet naar hen gericht, dan zouden ze het antwoord toch niet weten. Enkel de chauffeur van de dag had het antwoord hierop.
    Zonder van de weg op te kijken, die nu voornamelijk recht, maar hobbelig was, wees hij op haar schoot. ‘Daar is de plattegrond,’ deelde hij enkel mede. ‘We rijden nu al een half uur op deze weg.’
    Alice richtte zich op het papier. Volgens de kaart die hierop stond, was de weg naar het huisje een lange, rechte weg met hier en daar een paar bochten. Tot zover klopte de weg die ze aan het volgen waren. Wat echter niet klopte, was de tijd. Links van het blad, waar ook het adres stond, was te lezen dat de route op deze weg zo’n tien minuten zou zijn. Betekende dat dat zeg te ver waren gereden? Ze bestudeerde de kaart naderder. Nee, ze konden bijna niet fout gereden zijn. Het was één lange weg zonder afslagen of andere verrassingen. Ze leunde achterover in de stoel. Het maakte haar niet zoveel uit. Colin was waarschijnlijk langzaam aan het rijden, of de routeplanner had zich vergist in tijd. Dat soort computerprogramma’s hielden geen rekening met de vertraging die onverharde boswegen teweegbrachten. Toch? Haar blik viel op een ander stuk van de weg, waar ongeveer dezelfde lengte op de autoweg in een sneller tempo werd gerekend. Een onbehagelijk gevoel bekroop haar. Hoe kon het dat ze dan al twintig minuten langer dan gepland op deze weg reden?


    Ik ben nu te moe om alles te lezen, dus dat zal ik een andere dag doen. Maar het begint al in je eerste alinea. Het is niet pakkend genoeg, anders had ik wel doorgelezen ondanks mijn vermoeidheid. "Haar uitzicht dat bestond" is ook niet zo'n fraaie constructie. Probeer niet teveel gebruik te maken van dat-zinnen, werk beeldend en laat het zien. Denk daarbij aan de volgende dingen:
    - zinnen hoeven niet super lang te zijn om mooi te zijn
    - niet alle informatie hoeft in één zin. Kun je het opbreken? Vooral doen
    - hoe zou je het hardop vertellen aan iemand?
    - ... vast nog wel meer, maar ik heb echt een inkakmomentje.

    Veel succes!!


    Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

    ^ Bedankt! Als jullie tijd hebben, het zou mij ook wel helpen als jullie van een "foute" zin een voorbeeld zin maken. Maar daar ga ik zeker wel al iets aan doen.


    You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

    Patholoog schreef:
    ^ Bedankt! Als jullie tijd hebben, het zou mij ook wel helpen als jullie van een "foute" zin een voorbeeld zin maken. Maar daar ga ik zeker wel al iets aan doen.


    Ja snap ik!!

    Je hebt meerdere mogelijkheden om het op te lossen (die ene zin die ik had aangekaart). "Haar uitzicht dat bestond uit een lange, uitgestrekte weg had tijdens haar dutje plaats gemaakt voor een donker bosweggetje." kan het volgende worden:

    - breek het in tweeën en haal dat weg
    Haar uitzicht bestond niet meer uit een lange, uitgestrekte weg. Het had tijdens haar dutje plaats gemaakt voor een donkerbosweggetje.

    Haar uitzicht was ineens veranderd na haar dutje. De lange uitgestrekte weg had plaats gemaakt voor een donker bosweggetje.[i/]

    - verander de hele opzet van de zin
    Nadat ze in haar ogen gewreven had, zag ze het donkere bospad, in plaats van de lange uitgestrekte weg die ze voor het slapen nog had gezien.

    En zo kun je nog wel even door variëren.


    Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

    Zijn er nog mensen die willen helpen?


    You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

    Ik heb je tekst gelezen en wat tips op een rijtje gezet. Ik hoop dat je er wat aan hebt!

    - Lees je tekst voor, dan kom je er al snel achter als een zin niet goed loopt.
    - Kijk nog eens naar de zin “De foto’s op de website … enkel bomen zag.” Die klopt niet helemaal.
    - Eens met M0NA, je kan overbodige woorden weglaten, zoals “… als een verrassing voor haar…” Daarin kan “voor haar” weg, want de hoofdpersoon is al aan het woord.
    - Veel bijzinnen (gekenmerkt door veel komma’s) maakt het lezen moeilijker. Het kan inderdaad wat beknopter. Splits zinnen op waar nodig.
    - Pas op dat je niet te vaak woorden herhaalt.
    - Vermijd constructies als ‘het lezen’ of ‘het kijken’, want daardoor lijkt het verhaal wat verder van de lezer af te staan.
    - In de volgende zin staan de delen die bij elkaar heel ver van elkaar af, wat het lezen wat moeilijker maakt: “De gretige blik die samen gaat met het niet snel genoeg kunnen lezen omdat het verhaal te spannend is, ging nu verborgen onder Evelina’s lange bruine haren.” In dit geval gaat het om het onderwerp (de gretige blik) en de persoonsvorm (ging verborgen), die ver van elkaar af staan. Probeer dit te vermijden.
    - “Alice haar telefoon” is niet juist. Het is Alice’ telefoon of de telefoon van Alice.
    - Misschien is dit stuk niet zo pakkend, omdat de lezer niet weet wie Alice is. Haar persoonlijkheid komt niet naar voren uit dit fragment. Hoe kijkt ze tegen haar vrienden aan? Hoe gaat ze om met het feit dat ze onverwachts in slaap is gevallen in de auto? Wat vind ze van bomen?


    ... But I'm weak, and what's wrong with that?