Hmm, hoe begin ik dit het beste?
Dit gaat mijn poging zijn om een motiverende forum te schrijven. Met mijn woorden ga ik proberen mensen aan te moedigen door te zetten, voor het geval ze het eens moeilijk hebben of door een moeilijke periode gaan.
Zo is er nu één van mijn beste vriendinnen die het heel moeilijk heeft. Het leven lijkt steeds meer gewicht op haar schouders te plaatsen, maar ook zij heeft net als iedereen haar grenzen.
Desondanks je een grens hebt, lijkt het leven daar niet altijd rekening daarmee te houden. Het trekt je soms op een ruwe manier uit je comfort-zone. De uitdagingen volgen elkaar soms te snel op en dan omringt plots de duisternis je omdat je het licht niet meer kan zien.
Laat ik, voordat ik mijn motiverende woorden neertyp, eerst een passend gedicht over geluk met jullie delen. Het is in 2015 geschreven.
Geluk
Het is een gevoel waar iedereen naar verlangt.
Het gevoel krijg je moeilijk in handen maar je grip op gelukzaligheid kan zo door je vingers glippen. Dan word geluk vervangen door verdriet en angst.
Angst om nooit meer gelukkig te zijn. Angst voor al de pijn.
Bij elke traan denk je dat het geluk steeds meer door je vingers glipt.
Maar er zal een moment komen dat je het gevoel weer vast houdt. En tot dan moet je de pijn verlichten door de grip op het gevoel nooit loste laten.
Want geluk kan ieder moment verdwijnen, maar er ieder moment ook terug zijn.
Ik heb dit geschreven voor een meisje dat het enorm moeilijk had met het feit dat haar moeder zou sterven aan kanker. Ze had het er uiteraard heel moeilijk mee en eens ze dood was, moest ze verhuizen naar Parijs waar haar vader woonde. Een totaal nieuwe stad, in een totaal nieuwe land met een totaal andere taal. Dat moest zo beangstigend geweest zijn voor haar. Om er nog een schepje bovenop te doen: niet veel later stierf haar vader in een auto ongeluk. Dit gedicht stond op de muur geschilderd, had ze me vertelt, van haar slaapkamer. Desondanks de bemoedigende woorden, heeft zij het leven gelaten door zelfmoord te plegen. Haar verdriet maakte haar gewoonweg kapot.
Desondanks dit trieste verhaal, dat geen goed einde kende, wil ik ook met jullie dit gedicht delen. Het had haar even geholpen, maar uiteraard niet voldoende. Toch hoop ik dat het jullie moed geeft. Dat het jullie doet realiseren dat, ook al lijkt het geluk zo ver weg, het uiteindelijk je inhaalt.
Het leven zit vol ups en downs. En ook al zit je nog in zo'n donker dieptepunt, mag je niet opgeven. Vecht voor je toekomst. Vecht voor de mensen die je lief hebben. Maar vecht vooral omdat je het in je hebt. Want ook al voel je je nog zo alleen, zijn er sowieso mensen die je graag zien. Vergeet ook niet om over je problemen te praten voor zover dat mogelijk is. Want een strijd alleen voeren kost dubbel zoveel energie.
Wat ik probeer duidelijk te maken: ook al gaat het nog zo slecht, dan kan het alleen maar terug beter gaan. Am I right?
Als je met iets zit, kan je me altijd een berichtje sturen! Ik wil er gerust voor je zijn en je steunen.
Hopelijk hadden jullie hier iets aan!
