[Rpg • 200] Marshall High || Speeltopic 1 - Speeltopics

9 juni 2017 - 16:55 bubbIes is offline

bubbIes 1176

Lay out komt ooit nog,
verwacht het maar niet.

Begin situatie:
Het is zeg maar een gewone middag, en de bel is net gegaan. Langzamerhand druppelen de leerlingen steeds verder de klaslokalen uit en proberen zich een weg te banen tussen de menigte. Het is toegestaan om van het plein af te gaan, dus ook druipen soms kleine groepjes naar het omringende gebied. Het is aan jullie hoe deze pauze eruit gaan zien, gaat de leerling van het plein af of besluit hij/zij in de bieb te blijven hangen?

[ bericht aangepast op 9 juni 2017 - 16:59 ]

''With all due respect, which is none...''

9 juni 2017 - 22:43 Villanelle is offline

Villanelle 14555

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

9 juni 2017 - 22:54 Smiths is offline

Smiths 5032

C A M E R O N "C A M " R U S S O

18 • Outcast • Fietsenstalling • Tannatek

Ik rekte me eens flink uit toen ik het gebouw uit liep. God wat waren die lessen toch altijd saai. Ik had de gehele tijd ongeïnteresseerd op mijn tafel geleund, en niet eens de moeite gedaan om te doen alsof ik oplette. Ik was dan ook meerdere keren gewaarschuwd dat ik bij de les moest blijven. Moesten ze het maar minder slaapwekkend maken, misschien bleef ik dan wel wakker. Het feit dat ik amper slaap de laatste tijd was er natuurlijk ook schuldig aan dat ik elk excuus pakte om even mijn ogen te kunnen sluiten. Volgens mij leek ik intussen eerder dood dan levend.
Ik was in ieder geval blij dat ik nu even weg mocht uit dat muffe lokaal, en weer kon gaan roken. Even geen last van niemand. Niet dat ik dat sowieso ooit had, veel negeren me toch liever. Their fucking loss.
Ik liep snel naar de fietsenstalling toe, en leunde tegen het hek aan. Hier was toch bijna nooit iemand, buiten enkele drug deals die werden afgewikkeld, en hier en daar iemand die staat te roken. Soms zelfs beide, zoals Tannatek. Ik liet mijn handen in de zakken van mijn jasje glijden om naar mijn aansteker te zoeken. Na beide jas en broekzakken binnenstebuiten te hebben gekeerd kwam ik al snel tot de conclusie dat ik dat ding dus wéér thuis had laten liggen, of mij kennende, wéér ergens was verloren. Een gefrustreerde zucht verliet mijn mond. 'Rot aanstekers ook,' mompelde ik gepikeerd terwijl ik zacht tegen het hek van de fietsenstalling aan trapte. Dat krijg je er nou van als je zo chaotisch met je spullen om gaat.
Toen ik het feit dat ik mijn aansteker was vergeten/kwijtgeraakt enigszins had geaccepteerd leunde ik weer tegen het hek aan, en keek bijna jaloers naar de mensen die wel hun sigaret aan hadden kunnen steken. Toen viel mijn blik op Tannatek, wie naar me knikte en naast me kwam staan. 'Daar heb je mijn reddende engel,' zei ik en lachte even naar hem. 'Jij hebt vast wel een aansteker, toch?' vroeg ik terwijl ik op mijn onderlip beet. Ik had echt een serieus probleem. Een paar uur zonder nicotine was echt een ramp voor mij, laat staan een halve dag.
Buiten het feit dat hij misschien wel een aansteker voor mij te leen had, was ik oprecht ergens best wel blij dat hij me gezelschap kwam houden. Dit was iets wat we al een tijdje samen deden; bij de fietsenstalling roken. Niet dat we ons hele levensverhaal samen besproken, soms praten we niet eens, het is gewoon puur voor het gezelschap. Het voelde ook wel eens goed om een keer niet alleen te staan in de pauze. En aangezien Tannatek ook liever alleen is dan met een hele groep, was dit een goede oplossing voor ons beide.

[ bericht aangepast op 22 april 2018 - 0:53 ]

How far is far

9 juni 2017 - 23:13 PhiIophobia is offline

PhiIophobia 3205

Chrystal Rosie Kane

"She was one of the rare ones, so effortlessly herself, and the world loved her for it."

17 years • Talking to: Genev • [url=]Outfit[/url]

De klok tikte langzaam voorbij en hoewel school mij meestal vrij gemakkelijk af ging was wiskunde nog altijd een zwak punt en dus liep ik weer drie paragrafen achter. Ik zuchtte en toen ik net mijn pen op pakte om mezelf toch maar eens nuttig te maken hoorde ik de bel luid rinkelen en sprong ik vrolijk op. Ik had dus officieel een half uur van mijn tijd verdaan aan krabbeltjes in mijn schrift. Ik schoof mijn boeken bij elkaar een schoof ze mijn tas in waarna ik het lokaal verlaat en me kapot schrik van Genev die opeens in mijn oor praatte.
Verbaasd trok ik een wenkbrauw naar haar op en lachtte vervolgens naar haar. Ze trok me mee naar de kantine en vroeg me of ik iets wat wou eten. Ik tuitte mijn even en knikte vervolgens.
'Een yoghurt alsjeblieft. Zal ik vast een plekje gaan bewaren?' Ik geef haar een paar euro voor de yoghurt en glimlach kort naar haar. Ik lach even naar haar waarna ik spontaan een korte versie van don't let me down inzet.
'So don't let me, don't let me, don't let me down' zing ik kort naar haar waarna ik grijnzend op zoek ga naar een plekje.

[ bericht aangepast op 10 juni 2017 - 9:08 ]

"The stars replaced the emptiness of my heart."

10 juni 2017 - 1:26 Sempre is offline

Sempre 5089

JANE MEADOWS

««« Plain Jane | 18 | Halway | Bodhi »»»

Haar donkere ogen waren oplettend op het bord gericht en in tegenstelling tot de klasgenoten om haar heen was Jane absoluut niet bezig met de aankomende pauze. In haar schrift stond in een net handschrift het huiswerk voor de volgende week geschreven, samen met de aantekeningen van de huidige les. Dus toen de bel ging schrok Jane een beetje en raapte haastig haar spullen bij elkaar. Aangezien ze toch van plan was om naar haar kluisje te gaan nam ze niet de moeite om de boeken in haar tas te stoppen, maar hield ze deze vast in haar handen.
Zoals gewoonlijk was Jane de laatste leerling die de klas verliet en na beleefd de leraar gedag te hebben gezegt liep ze de gang op. Nadat ze even om zich heen had gekeken, op zoek naar iemand die ze kende, besloot ze eerst van de zware boeken af te komen. Het was druk op de gang en ze moest opletten dat ze niet tegen iemand op liep. Gelukkig ging het vrij soepel, tot ze bijna haar kluisje had bereikt.
Iemand was tegen haar op geknalt en hoewel Jane haar evenwicht wist te bewaren, vlogen de haar boeken uit haar handen. Geschrokken bekeek Jane de persoon die een excuus mompelde.
Meteen toen Jane zich realiseerde dat Bodhi voor haar stond kleurden haar wangen diep rood. Haar lippen weken lichtjes uiteen terwijl ze hem aan keek, niet wetende hoe ze de vlinders in haar buik onder controle moest krijgen. Gelukkig voor Jane begon Bodhi haar boeken op te rapen en ook zij hurkte neer zodat ze de papieren die uit haar schrift waren gevallen bij elkaar kon rapen.

"Hey," sprak de jongen waardoor Jane hem wel moest aan kijken. "Nogmaals sorry, ik was een beetje gehaast of zoiets."
Ze vroeg zichzelf af of Bodhi besefte dat ze een inwendig gesprek met zichzelf aan het voeren was om op een of andere manier kalm te blijven. Alles in haar schreeuwde om hulp, wilde wegrennen en hem uit schaamte nooit meer onder ogen komen.
"Maakt niet uit," kreeg Jane voor elkaar om te antwoorden. Haar stem trilde lichtjes bij die woorden en ze glimlachte kleintjes toen ze de boeken van hem over nam. "Dank je wel. Ik eh.. was ook niet echt aan het opletten."
Jane ging weer recht staan en veegde nerveus een verdwaalde pluk haar achter haar oor.
"Waarom had je zo'n haast?"
Opnieuw was het schaamrood duidelijk op haar kaken te zien. Hell, ze kon letterlijk haar wangen voelen branden. Toch onderdrukte Jane opnieuw het impuls om weg te rennen en was ze ergens best een beetje trots dat ze iets van een poging tot een gesprek had gedaan. En al helemaal dat het een poging tot een gesprek met Bodhi was.

[ bericht aangepast op 10 juni 2017 - 14:12 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

10 juni 2017 - 1:29 Douceur is offline

Douceur 2758

Alistair Jones

"Be brave enough to listen to your heart."

With Juni || Senior || 18 y/o

Met een zucht klapte hij zijn lesboek dicht, het uur was voorbij gekropen. Nu was geschiedenis al niet zijn favoriete vak, maar aan sommige uren leek echt geen einde te komen. Langzaam stopte hij zijn spullen terug in zijn oude, haast versleten rugtas. Alistair had geen haast om het lokaal uit te komen, zoals de meeste van zijn klasgenoten dat wel leken te hebben. Waarom zou hij haast hebben? Het was niet zo dat hij hierna gelijk door naar huis kon. Nee, hij zat zeker de komende paar uur nog op school. Een plekje in de kantine was ook niet iets waar hij om zat te springen, die ontweek hij als hij eerlijk was liever. Het was er altijd stervensdruk en er waren sowieso betere plekken op school om je lunchpauze door te brengen dan daar. Dat had hij ondertussen wel ondervonden.
Toen hij de het klaslokaal had verlaten, ging zijn blik vrijwel direct naar de deur van het klaslokaal dat naaste degene lag waar hij net zijn les had gevolgd. Net zoals altijd na deze les, had hij afgesproken met Juni, een meisje dat hij nog niet zo gek lang kende, maar waar hij het wel erg goed mee kon vonden.
Hij had Juni al snel gevonden, niet dat dat nou een hele prestatie was. Met zijn lengte kon hij over de meeste mensen in de gang wel heen kijken en daarbij waren de roze geverfde lokken van Juni ook niet iets waar je snel overheen keek. Kort stak Alistair zijn hand naar haar op, waarna hij in een paar passen aan haar zijde stond.
“Zo, weer een les overleefd,” lachte hij kort naar Juni. “Zin om naar buiten te gaan? Aan jou de keus vandaag.” Vroeg hij vervolgens waarna hij haar afwachtend aankeek. Ergens had hij wel de behoefte aan wat frisse lucht, maar aangezien hij zich bedacht dat hij al meerdere keren had besloten de pauze buiten door te brengen, wilde hij het vandaag aan haar overlaten.

[ bericht aangepast op 10 juni 2017 - 1:36 ]

chaos makes the muse

10 juni 2017 - 9:24 WrittenWords is offline

WrittenWords 692

[ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 16:46 ]

10 juni 2017 - 14:08 Valkyria is offline

Valkyria 3960

Nicholas "Nicky" Valentine
16 • The Sweetheart • Scheikundelokaal • Olivia

Hoewel de les best interessant geweest is en ik ook dit schooljaar weer een hele goede projectpartner aan Olivia mag hebben, ben ik toch opgelucht als de bel eindelijk rinkelt. Ik rammel van de honger. Ik was de Erlenmeyer die we gebruikt hadden tijdens de proefjes die we moesten doen iets sneller af en zet hem dan op het rek, bij de anderen, om uit te drogen.
Met een glimlach wandel ik terug naar ons tafel en maak een net hoopje van mijn boeken zodat ik ze allen tegelijk in mijn tas kan stoppen. Daarna stop ik mijn potlood en gom keurig weer in mijn pennenzak, om deze op zijn beurt ook weer in mijn tas te doen. Nadat ik nog eens gekeken heb of ik niks heb laten liggen en sla dan mijn rugzak over één schouder.
"Zou je met Tessa lunchen straks of moet ik je maar gezelschap gaan houden?" vraag ik aan Olivia terwijl ik het blondje aankijk. Ik kan er eigenlijk alleen maar blij om zijn dat Tessa en ik doorgaans dezelfde mensen aardig vinden. Ik zou het namelijk jammer vinden te moeten kiezen tussen mijn vrienden en mijn zus. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, zoals die eikel waar ze tot voor kort mee uit ging, maar dat komt gelukkig eerder niet dan wel voor. Hoe Olivia en Tessa precies bevriend geraakt zijn weet ik niet meer, maar prettig is het wel.
Ik wacht geduldig tot ook Olivia klaar is om te vertrekken. Straks nog even aan mijn kluisje stoppen om wat boeken te droppen en daarna als de wind naar de kantine. Aan één kant brengen mijn allergieën nog het voordeel dat ik steeds zelf mijn lunch mee heb en niet hoef aan te schuiven in die ellenlange rij om dan een bord vol prut te krijgen.
"Ben benieuwd wat voor prut er vandaag te krijgen valt," denk ik luidop.

[ bericht aangepast op 10 juni 2017 - 14:08 ]

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

10 juni 2017 - 17:51 Ziegler is offline

Ziegler 20534

KALANI MEREDITH MONTGOMERY
17 • Junior • Cheerleader • Cameron & Tannatek

Toen de bel ging, nam Kalani de tijd om haar tas in te pakken. Ze had nooit de haast om de drukte vóór te zijn, maar ze probeerde om de spits enigszins te vermijden door juist langzamer te zijn dan de gemiddelde leerling. Ze zei de docent in het lokaal gedag en wandelde op haar gemak de klas uit. Haar strak naar achter getrokken haren wiebelde in de paardenstaart ritmisch op en neer terwijl ze richting haar kluisje liep. Omdat ze een cheerleader was, liep ze dagelijks in haar uniform rond. Ze vond het in principe niet erg, ondanks dat het behoorlijk koud kon zijn. Ze liet de boeken die ze niet meer nodig had achter in haar kluisje, gooide 'm met een zachte klap dicht en stapte op haar gemak naar buiten.
Eenmaal buiten aangekomen, zag ze eigenlijk niemand bij wie ze gewoonlijk zou gaan zitten. Natuurlijk was er altijd de optie om alleen aan een tafel te gaan zitten en te wachten totdat iemand haar zou vergezellen, maar dat was niet bepaald iets wat Kalani zou doen. Ze ging liever op zoek naar een vriendelijk gezicht. Ze wandelde wat rond en uiteindelijk viel haar blik op twee jongens in de fietsenstalling. Kalani kon haar nieuwsgierig nooit bedwingen en dat moment was zeer zeker geen uitzondering. Ze kon niet zien wie de jongens waren, dus stapte ze op hen af. Vanaf een klein afstandje zag ze dat de ene jongen Tannatek was, de ander stond met zijn rug naar haar toe. Op dat moment twijfelde Kalani of ze haar grote mond zou houden of zich toch ging mengen in hun gesprek. Ergens vond ze het onbeleefd om zich zomaar bij mensen te voegen, maar aan de andere kant kon het haar weinig schelen. Zonder dat ze het doorhad, stond ze wat verloren naar de jongens te kijken.

Big girls cry when their hearts are breaking

10 juni 2017 - 17:54 bubbIes is offline

bubbIes 1176

Ik pakte de paar euro's aan van Chrystal, ''een yoghurt voor mevrouw.'' Onhandig baande ik de weg naar het eten, maar toch kwam ik niet verder dan een lange rij. Ongeduldig tastte mijn handen naar mijn telefoon, waarna ik uit eindelijk beet had en mijn gesprekken bekeek. Van niemand een reactie, iets waaraan ik me dood kon ergeren. Uit eindelijk was ik aan de beurt en besloot ik voor mezelf een chocolade muffin met koffie te halen.
Na betaald te hebben liep ik met ons dienblad naar de tafel en nam een grote hap uit mijn muffin, ''hoe was wiskunde, of weet ik dat zelf al?'' Een glimlach verscheen op mijn gezicht, vooral toen ik het liedje wat ze op had staan hoorde. Onbewust begon ik te neuriën, waarna er nog een hap muffin in mijn mond verdween en vervolgd werd door een slok van mijn kop koffie. De kantine liep vol met stromen leerlingen in alle soorten en maten, nieuwsgierig bekeek ik de outfits en beoordeelde ze misschien lichtjes. ''Zie je dat meisje met dat rood gestreepte t-shirt? Volgens mij spiekte ze gister bij me tijdens Engels, en die jongen in de groene trui? Volgens mij is dat die jongen die vorige week zo opschepte.'' Ik nam een slok van mijn koffie, terwijl ik verder ging met mensen bekijken.

Genoveva Corazana Fernández

Populair&Allemansvriend - 18 Years - Talking to: Chrystal
''We accept the love
we think we deserve.''

''With all due respect, which is none...''

10 juni 2017 - 18:33 PhiIophobia is offline

PhiIophobia 3205

Chrystal Rosie Kane

"She was one of the rare ones, so effortlessly herself, and the world loved her for it."

17 years • Talking to: Genev • Populair

Snel zocht ze naar een plekje in de al best wel gevulde kantine, nu had ze plaats kunnen nemen aan de grootste tafel in de kantine waar ze eigenlijk wel vaker zat. Aan de tafel namen vaak de leerlingen plaats met een iets betere reputatie dan de anderen, iets wat naar haar mening volslagen belachelijk was en daarom vertikte ze eigenlijk om zich bij de groep te voegen die daar altijd hen lunch op at. Snel zochten haar ogen verder totdat ze een iets kleiner tafeltje had gevonden, maar groot genoeg om met een viertal mensen aan te zitten. Snel liep ze erop af en nam ze plaats op een van de stoelen, wachtend op Genev. Gelukkig duurde het dan ook niet heel veel langer meer voordat haar vriendin naast haar neerstreek.
Lachend pakte Chrystal de yoghurt van haar aan en viste een paar van de blauwe bessen uit haar tas. Vanochtend had ze de bessen in een klein bakje gedaan en zonder er echt over na te denken gooide ze een paar van de bessen in haar yoghurt.
'Dankjewel' zei ze glimlachend waarna ze een hap uit haar yoghurt nam. Ze had zich voor genomen een tijd lang gezonder te gaan eten, niet dat ze te veel woog, ze wou simpelweg geen verkeerde vetten aanmaken en hield veel meer van fruit dan chocolade.
'Hoe was wiskunde? Of weet ik dat zelf al?' vroeg de dame tegenover haar waarna haar ogen meteen naar boven vlogen en ze een zucht slaakte. Wild bewogen haar handen om haar heen, zoals ze altijd deed, ze praatte met haar mond en handen.
'Vre-se-lijk' riep ze uit waarbij ze met haar handen naar haar hoofd greep en Genev vervolgens lachend aan keek 'die man lijkt wel Chinees te spreken, en zelfs dat spreek ik waarschijnlijk beter dan wiskunde' zeg ze serieus zich niet echt realiserend hoe stom dat wel niet klonk. Ze nam een paar happen van haar yoghurt waarna Chrystal haar blik weer over de mensen liet glijden.
''Zie je dat meisje met dat rood gestreepte t-shirt? Volgens mij spiekte ze gister bij me tijdens Engels, en die jongen in de groene trui? Volgens mij is dat die jongen die vorige week zo opschepte.'' Snel zocht ik de menigte af op zoek naar de leerlingen die ze bedoelde en al snel had ik ze gevonden. De jongen klopte inderdaad, het was een enorme opschepper, altijd geweest. Het meisje daarentegen kende ik niet en ik trok dan ook vragend mijn wenkbrauw op, meestal was ik best goed in karakters van anderen in te schatten en dit meisje zag er nu niet echt uit als een 'spieker'. Chrystal besloot er maar niks op te reageren en lachte alleen.
'Ja, zulke mensen verpesten hun eigen toekomst' zei ze daarom maar, ondertussen zag ze dat Cadi plaatsnam aan de grote tafel in het midden van de kantine, natuurlijk, ze zou ook eens ergens anders zitten wat minder goed voor haar reputatie kon zijn.
'Volgens mij heeft ze echt een hekel aan me' zei ze daarom afwezig tegen Genev terwijl ze het meisje aanbleef kijken. Ze hadden ruzie gehad, erge ruzie en nu waren de twee eerder vijanden van elkaar. Chrystal vroeg zich af hoe ze ooit bevriend kon zijn geweest met iemand die zo de bitch kon uithangen toch hield ze als wijselijk als altijd haar mond tegen het meisje in de hoop dat het niet nog erger zou worden. Nog altijd naar het meisje kijkend probeerde ze een hap yoghurt in haar mond te steken, nu kwam deze half in haar mond en half ernaast terecht waardoor ze de yoghurt lachend weg wreef en haar blik eindelijk weer op Genev richtte.

[ bericht aangepast op 10 juni 2017 - 18:34 ]

"The stars replaced the emptiness of my heart."

10 juni 2017 - 19:41 Venustic is offline

Venustic 2690

Bodhi Desiderio Davis 'Youngblood'

Sometimes, to stay sane you have to go a little crazy

Senior | 18 Years | In the halway | With Jane

Normaal gesproken was Bodhi helemaal niet de gene die zijn lokaal bijna uitrende, ja hij was altijd wel blij dat het pauze was, want hij was nog altijd niet de grootste fan van lessen. Echter zijn aardrijkskunde lessen waren altijd zo dood saai dat hij er zo snel mogelijk weg wou. Hij had in die lessen gewoon niemand met wie hij echt praatte, iets wat voor Bodhi vrij zeldzaam was omdat hij vrijwel met iedereen wel een praatje wou maken. Aardrijkskunde was anders, hij had waarschijnlijk al naast bijna iedereen in dat klaslokaal een les gezeten, maar allemaal leken ze niet iets echt intressants te vertellen te hebben. Alsof ze enkel over school opdrachten konden spreken, Bodhi wou andere dingen weten zelf al zou iemand hem een preciese omschrijving geven over wat hij de dag er voor had gegeten. Bodhi vond het goed, zolang het niet elke keer toch weer eindigde op school werk.
Toen Bodhi Jane haar schoolboeken had opgepakt liet hij deze al vrij snel weer in de handen van de jongedame glijden. 'Alsjeblieft.' zei Bodhi vrolijk. "Dank je wel. Ik eh.. was ook niet echt aan het opletten." was wat de jongedame zelf zei, kort schudde Bodhi zijn hoofd, want hij wist vrijwel zeker dat het zijn schuld was dat hij tegen haar op was gebotst. Al had ze de hele tijd panisch om haar heen gekeken, waarschijlijk was Bodhi als nog wel tegen haar aangelopen. 'Nou ja, we hebben het in ieder geval overleefd.' zei Bodhi omdat hij geen zin had in een discussie over wie nou de echte schuldige van hun botsing was. "Waarom had je zo'n haast?" vroeg Jane toen, een vraag waar Bodhi in de eerste instantie alleen op wou antwoorden door lichtjes zijn schouders op te halen. 'Ik weet niet.' zei hij, hij had niet echt een doel gehad er was niemand die hij perse zou willen zien deze pauze. 'Het is pauze, ik was gewoon een beetje klaar met de hele tijd in een lokaal zitten denk ik.' zei hij uiteindelijk, waarna hij Jane aankeek. Haar wangen hadden inmiddels een rode tint aangenomen, iets wat toch wel een klein glimlachje op Bodhi zijn gezicht tevoorschijn liet komen. Ergens vond Bodhi het toch wel schattig dat Jane hem duidelijk zag zitten en Bodhi moest eerlijk zijn dat hem dit ook wel een goed gevoel gaf. Wie vond het nou niet leuk om gewild te zijn?
Bodhi had na dit korte gesprek weg kunnen lopen en zijn eigen vrienden op kunnen zoeken, maar besloot nog even rond Jane te hangen. 'Dus heb je zin om samen te lunchen?' vroeg hij de jongedame. 'Of nou ja ik moet nog lunch halen, daar had ik vanochtend geen tijd voor, maar je begrijpt het idee.'

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

10 juni 2017 - 20:01 Venustic is offline

Venustic 2690

JUNI LOVISE YORK

That akward moment between birth and death

Junior | 17 Years | Band-Geek | Halway | Allistar

IJverig scheef Juni over wat op het bord stond geschreven, ze was misschien wel niet de aller beste student die er op deze school rond liep, maar ze deed haar best. Meestal probeerde ze de lessen zo goed mogelijk te volgen en deed ze ook hard haar best om goede cijfers te halen, hoewel er uitzonderingen waren. Vandaag was niet één van deze uitzonderlijke dagen, Juni volgde de les en schreef elk woord wat de leraar op het bord had geschreven over in haar eigen schrift, om een stap dichterbij goede cijfers te komen.
Net zoals de leraar schrok Juni dan ook op toen de bel plotseling door het lokaal te horen viel. Al Juni haar spullen lagen nog verspreid over haar tafeltje en tegen de tijd dat Juni alles bij elkaar had geraapt had de halve klas ook alweer het lokaal verlaten. Toen Juni hetzelfde deed scanden haar ogen meteen de mensen die in de gang stonden opzoek naar Alistair met wie ze vandaag zou lunchen. Juni had ooit een boek gelezen waarin iemand had gezegd dat hoe groot de menigte ook was de persoon altijd het gezicht van haar geliefde meteen zou herkennen. Juni had het bullshit gevonden, maar ze begon langzamerhand te twijfelen. Nu ze het lokaal uitstapte was het eerste gezicht dat ze zag inderdaad die van Alistair, hoewel de jongeman niet officieel haar geliefde was. Was hij dat maar...
“Zo, weer een les overleefd,” zei de jongeman casual alsof Juni haar hart niet tien keer sneller begon te kloppen zodra hij ook maar één woord tegen haar uitsprak. Juni wist haar hoofd echter cool te houden en liet dezelfde soort casual lach over haar lippen rollen. 'Nauwelijks.' zei ze lachend. “Zin om naar buiten te gaan? Aan jou de keus vandaag.” vroeg de jongeman vervolgens, Juni keek even weg, door één van de ramen. 'Het is dat jij het bent hoor, anders had ik me nu verstopt op het toilet.' zei Juni, hoewel hier ergens wel een kern van waarheid inzat, Alistair moest eens weten wat Juni allemaal wel niet zou doen om gewoon even tijd met hem te spenderen.
'Maar oké, op een schaal van 1 tot 10 hoe was jou dag tot nu toe?'

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

10 juni 2017 - 22:18 WrittenWords is offline

WrittenWords 692

[ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 16:47 ]

11 juni 2017 - 10:10 Douceur is offline

Douceur 2758

Alistair Jones

"Be brave enough to listen to your heart."

With Juni || Senior || 18 y/o

"Het is dat jij het bent hoor, anders had ik me nu verstopt op het toilet." Kreeg hij als antwoord. Even keek Alistair opzij naar de jongedame naast hem. Hij kon niet met zekerheid zeggen of Juni een grapje maakte of serieus was. Kort trok hij zijn wenkbrauwen op en haalde lichtjes zijn schouders op.
''Fijn om te horen dat je zoveel voor me over hebt,'' zei hij met een kleine glimlach. "Maar bij deze beloof ik je dat als ze besluiten bankjes in de toiletruimtes zetten, we daar voortaan onze lunch zullen eten." Zei hij vervolgens waarna hij even grinnikte om zijn eigen stomme grapje. Even fronste hij zijn wenkbrauwen terwijl hij zich bedacht of er een mogelijkheid was dat er al bankjes stonden in de damestoiletten. Vervolgens schudde hij bijna onzichtbaar en focuste hij zich op zijn omgeving. Alistair keek even om zich heen, de gangen werden langzaamaan al wat leger en hij kon niet ontkennen dat dat iets was wat hij wel op prijs stelde. Drukte was niet iets waar hij van hield en deze ontweek hij dan ook het liefst mocht dat mogelijk zijn.
''Maar oké, op een schaal van 1 tot 10 hoe was jou dag tot nu toe?'' Hoorde hij hoe Juni van onderwerp verandere terwijl ze op een rustig tempo door de gangen van school begonnen te lopen.
"Op een schaal van 1 tot 10. Ik denk dat ondanks de saaie lessen en hier en daar wat irritante mensen, ik mijn dag toch wel een zesje kan geven, misschien zelfs een 6.5." Hij keek even nadenkend voor zich uit en knikte toen maar, school was niet zijn favoriete bezigheid, maar het was ook niet zo dat hij daardoor zijn dag een dikke onvoldoende zou geven.
"Maar de dag is nog maar op de helft, dus wie weet wat er allemaal nog kan veranderen." Dat kon zowel in positieve zin als in negatieve zin gebeuren en daar was hij zich maar al te goed bewust van.
"En hoe staat het er bij jou voor?" Vroeg hij vervolgens aan Juni, waarna hij haar -wederom- afwachtend aankeek. Snel liet hij zijn rugtas van zijn schouder glijden en ritste hem open, om op zoek te gaan naar iets te eten. Wat er met een klein beetje geluk wel in te vinden zou moeten zijn.

[ bericht aangepast op 11 juni 2017 - 10:14 ]

chaos makes the muse

11 juni 2017 - 11:36 Ken_ is offline

Ken_ 18305

OLIVIA 'LIV' DAWN BARNES

Social Butterfly, With Nicky, Kantine

🌺

Keurig zat ik nog enkele nota's in mijn schrift te schrijven, van wat we allemaal getest hadden in deze scheikunde les. Ik had het dit jaar goed getroffen met Nicholas als mijn labpartner , gezien we beiden wel geïnteresseerd waren in het vak, in tegenstelling tot vorig jaar waar ik haast al het werk mocht doen toen ik naast die eikel van een Collin (npc) zat. Eens de bel ging werkte ik vlug de zin af die ik aan het schrijven was, terwijl Nicholas de erlenmeyer ging schoonmaken. Op mijn gemak stak ik mijn spullen keurig in mijn tas, terwijl ik zag hoe iedereen haastig het lokaal verliet, alsof ze hier geen seconde langer meer konden blijven.
Eens ik alles had ingepakt hees ik mijn tas over mijn schouder waarna ik vriendelijk wachtte op Nicky gezien we haast de laatste waren in dit lokaal.
"Zou je met Tessa lunchen straks of moet ik je maar gezelschap gaan houden?" vroeg de jongen me met een glimlachje waarna ik mijn schouders ophaalde. "Ik heb nog geen plannen gemaakt, maar het zou wel gezellig zijn mocht je bij me zitten." zei ik vrolijk, meestal zette ik me gewoon bij andere mensen die ik kende waarna ik een praatje met hen sloeg. Ik had niet echt mijn eigen tafeltje zoals de populaire mensen hadden, maar vaak zat ik toch wel bij mijn beste vriendinnen, Juni en Jane al zaten we bijna nooit in dezelfde klas. Jane was nu eenmaal een senior en Juni had vandaag geen scheikunde, dus nam ik het de meiden niet kwalijk dat ze bij iemand anders zaten op dit moment. Ik zei onze professor nog gedag waarna ik met Nicky de hall opliep, richting de kluisjes. Mijn kluisje bevond zich niet zo ver van die van Nicholas, dus we liepen altijd dezelfde richting uit na scheikunde. "Ben benieuwd wat voor prut er vandaag te krijgen valt," zei Nicky wat me deed grinniken. "Waarschijnlijk één of andere vettigheid, zoals twee dagen oude pizza ofzo." grijnsde ik naar de jongen. Voor de schoolkrant had ik ooit een artikel geschreven over het kantine eten op school, echter was de directeur niet zo blij geweest met mijn review waardoor ik het niet volledig had moeten posten. Het zou vast de ondergang geweest zijn van lunch op school. " Ik heb gelukkig pasta mee van thuis." glimlachte ik eens ik mijn kluisje bereikte. Eens ik het cijferslot geopend had, dumpte ik voorzichtig mijn boeken in het kluisje waarna ik deze omruilde voor de boeken van ons volgend vak, zodat ik na de middagpauze niet hoefde terug te keren. " Wat heb jij mee vandaag van eten?" vroeg ik Nicky geïnteresseerd, ik wist dat hij meestal zijn eigen eten van thuis meenam door enkele allergieën die hij had. Als ik me het goed herinnerde, was er iets met zuivel die hij niet mocht eten, iets wat ik zelf vreselijk zou vinden gezien ik dol was op melkproducten. Eens ik mijn kluisje dan ook weer gesloten had en Nicky ook zijn spullen had kunnen inruilen liepen we naar de kantine toe.

DEVIN ALEXANDRO GOMEZ

populair kid, With Tessa, Halway

🏀

Verveeld had wat gekrabbeld in mijn handboek frans, de les boeide me niet zo heel erg want tot iedereens verbazing toe was ik best goed in frans en had ik een aardig sexy frans accent als ik dit wilde. Thuis sprak ik Portugees en Engels, en frans verschilde niet zo heel veel van Portugees. In deze les -en alle andere lessen eigenlijk ook maar goed- zat ik wat ongeconcentreerd te wiebelen op mijn stoel, tekende ik stokventjes in mijn handboek en gooide ik propjes en gummetjes naar Thomas, al zat de jongen vandaag niet in Frans. Wat onderuitgezakt op mijn stoel had ik dan ook wat zitten krabbelen tot we discussies mochten voeren in het Frans met de persoon voor je en mocht dat niet Tessa zijn. Tessa was een geweldige en mooie meid, dus dat had me wel opgefleurd tijdens de les al kon ik ook niet ontkennen dat ik enorm blij was toen de bel ging. Mijn maag schreeuwde namelijk om lunch en laat het vandaag net Pizza dag zijn. Rommelig kiepte ik alles in mijn rugzak waarna ik deze nonchalant om mijn schouders gooide en met een grijnsje naar Tessa keek. "Hey, wil je samen lunchen? Vandaag is het Pizza dag." zei ik met een knipoogje tegen de brunette. Gezien Thomas, mijn wingman er niet was zal hij zo wel zien dat ik bij Tessa ging zitten in de plaats van mijn plek aan de populaire tafel, tenzij ik Tessa kon overtuigen om bij hen te komen zitten.

[ bericht aangepast op 11 juni 2017 - 11:36 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek