Ik ren richting de nooduitgang en bedenk me plotseling iets. Mijn wandelstok ligt nog in de bunker! Dat ding heeft me te veel gekost om het zomaar te laten liggen. Stilletjes sluip ik de bunker weer in...
Jij staat nog steeds in de bunker, met je rug naar mij toe. Ik neem een aanloop, duw je opzij en grijp mijn wandelstok. Op dat moment vliegt de deur bijna open door het gewicht van je personeel en honden. Ik bedenk me geen moment en duw mijn stok tussen de deur, zodat de deur met geen mogelijkheid open te krijgen is.
Ik draai me om en zie dat je verbluft naar me staat de kijken. Met een grijns vertel ik je dat je hulp te laat kwam. Je bent nu weer mijn gevangene, MIJN BUNKER!