Ben ik de enige - Stamcafé

die helemaal ondersteboven is van haar zelfverzonnen personage?

Vroeger was Sam Larsén een zorgeloze, menslievende jongen. Nu is hij niets anders dan een monster. In Ira zaait hij dood en verderf en een klopjacht begint.

Nu ik steeds verder kom met mijn verhaal, wordt mijn beeld van Sam beter en beter. De duisternis heeft de gaten in zijn ziel gevuld en laat hem dingen doen die hij normaliter nooit zou durven. Het is zo grappig dat hij steeds verknipter wordt, naarmate ik meer schrijf. En dat is zo mooi

Hebben jullie dat ook wel eens gehad, dat je gewoon wil blijven schrijven, onophoudelijk, zodat je maar 'in de buurt' van je geweldige personages kan blijven?

Dit klinkt echt psycho of niet?

---

oi, suzy

Hahaha nee, ik had zelfs ooit een fanfic over een zelfverzonnen personage geschreven...

---

so if you care to find me, look to the western sky, as someone told me lately: everyone deserves a chance to fly

Derks schreef:
Hahaha nee, ik had zelfs ooit een fanfic over een zelfverzonnen personage geschreven...

Wat een goed idee

Ik vind sommige personages van mijzelf echt helemaal fantastisch, maar anderen wat minder. Het hangt er ook een beetje vanaf hoe lang ik een personage gebruik. Maar over het algemeen raak ik sowieso erg aan mijn hoofdpersonen gehecht.

---

I am an idiot, I move.

Ik heb dat wel met andermans geschreven personages, maar niet echt met die van mijzelf.

---

Alleen maar tranen van geluk

Haha. Al die moordenaars en psychopaten. :'D Maar in boeken ben ik ook wel sneller aangetrokken tot de slechteriken dan tot de brave meisjes. Tenzij ze dan weer iets anders hebben waardoor ze opvallen, maar om de één of andere reden kan ik me beter verbinden met een slechterik, omdat ze meer leed bezitten en dan is het gemakkelijker om empathie en verbondenheid te voelen voor die persoon. Ik vind het ook altijd ontroerend als een personage die eerst slecht lijkt toch nog menselijke kanten met zich meedraagt: zoals een slechte jeugd of dat ze soms wel lief zijn. Die ontwikkeling vind ik altijd pakkend.
Ook hebben ze vaak iets dramatisch wat het grappig en amusant maakt en humor is ook iets wat een personage sympathiek kan maken.

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Oh ik heb dat eigenlijk ook buiten het schrijven om. Dat ik me in situaties afvraag hoe bepaalde personages zouden reageren of dat ik me voorstel hoe door de stad zouden lopen of in een concertzaal zouden doen of zelfs hoe ze er in een bus bij zouden zitten. :')
Ik heb dat wel met één personage tegelijk, maar dat verandert wel naar het verhaal waar ik mee bezig ben.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ringwraith schreef:
Oh ik heb dat eigenlijk ook buiten het schrijven om. Dat ik me in situaties afvraag hoe bepaalde personages zouden reageren of dat ik me voorstel hoe door de stad zouden lopen of in een concertzaal zouden doen of zelfs hoe ze er in een bus bij zouden zitten. :')
Ik heb dat wel met één personage tegelijk, maar dat verandert wel naar het verhaal waar ik mee bezig ben.

Dat is wel heel cool. Ik denk ook dat dat je een goede schrijver maakt: je personage zodanig uitwerken dat hij of zij begint te leven in je hoofd. Wat mij ook helpt, is muziek luisteren tijdens het schrijven. Op de een of andere manier helpt dat me emoties te beschrijven en uit te werken.

---

oi, suzy

Iversen schreef:
(...)
Dat is wel heel cool. Ik denk ook dat dat je een goede schrijver maakt: je personage zodanig uitwerken dat hij of zij begint te leven in je hoofd. Wat mij ook helpt, is muziek luisteren tijdens het schrijven. Op de een of andere manier helpt dat me emoties te beschrijven en uit te werken.

Jep, ik schrijf zelden zonder muziek. Ik heb ook altijd een playlist per verhaal en als ik soms een stukje ga wandelen of fietsen met dezelfde playlist aan dat gaat het fantaseren erover heel makkelijk. ^^

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ringwraith schreef:
(...)
Jep, ik schrijf zelden zonder muziek. Ik heb ook altijd een playlist per verhaal en als ik soms een stukje ga wandelen of fietsen met dezelfde playlist aan dat gaat het fantaseren erover heel makkelijk. ^^

Zo'n playlist heb ik niet, maar er zijn inderdaad wel bepaalde (hardrock-)nummers die ik heel vaak luister als ik schrijf. Sommige zorgen er gewoon voor dat ik de situatie als levensecht voor me zie.

Op die manier wordt schrijven wel heel magisch, vind je niet?

---

oi, suzy

Iversen schreef:
(...)
Zo'n playlist heb ik niet, maar er zijn inderdaad wel bepaalde (hardrock-)nummers die ik heel vaak luister als ik schrijf. Sommige zorgen er gewoon voor dat ik de situatie als levensecht voor me zie.

Op die manier wordt schrijven wel heel magisch, vind je niet?

Ja, inderdaad! En niet-schrijvers snappen het nooit als ik het uitleg, haha. :')

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ringwraith schreef:
(...)
Ja, inderdaad! En niet-schrijvers snappen het nooit als ik het uitleg, haha. :')

Wel begrijpelijk. Die kennen dat gevoel niet. Ben benieuwd hoe mijn vriend zou reageren als ik het hem probeerde uit te leggen.

---

oi, suzy

Dat heb ik ook! Meestal ontstaat een heel stuk van mijn verhaal eerst in mijn hoofd, door gewoon door liedjes en mijn fantasie geprikkeld te worden. Dat gaat alles zich vanzelf afspelen. Daarvan stel ik dan een planning op en dan werk ik elke scène verder apart uit met mijn fantasie als ik het schrijf. Maar de ideeën zelf ontstaan zelden achter mijn computer, maar altijd in de buitenlucht met muziek. (;

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Ik heb dit ook gehad. Mijn personage uit de Hunger Games - Florian - ik was er helemaal verliefd op, en moest hem door de spelen veranderen. (Wat ook mooi gelukt is)

Probleem was: ik mocht me in eerste instantie niet teveel aan het personage hechten, want het was voor een wedstrijd en hij kon zo elke ronde niet meer overleven (gelukkig deed hij dat wel) - maar het is moeilijk in zo'n moment om het niet te doen!

---

It's never gonna happen, Guys.