[RPG — 3OO] Northvale High • Speeltopic - Speeltopics

16 mei 2017 - 16:42 Ziegler is offline

Ziegler 20534

★ NORTHVALE HIGH ★
Rollentopic | Praattopic | Speeltopic

EVERYONE HAS TALENT.
WHAT IS ~~RARE~~ IS THE COURAGE TO FOLLOW IT
TO THE DARK PLACES WHERE IT LEADS

NORTHVALE HIGH

Northvale High is een bijzondere middelbare school. De school is opgericht om leerlingen met een bepaald talent te ondersteunen in hun ontwikkeling. Iedere leerling die naar de school gaat, heeft de potentie om door te breken in zijn of haar specialisatie. Daarom biedt de school aangepaste roosters en faciliteiten voor de studenten om tijdens hun vrije uren te oefenen. Niet iedere leerling die toevallig goed kan voetballen of zingen wordt zomaar toegelaten tot de school. De leerling moest op dusdanig hoog niveau zijn of haar sport of talent uitoefenen dat hij of zij er later een beroep van kan maken. Iedere leerling moet door een zwaar auditieproces. De school regelt dan ook regelmatig de mogelijkheid om in contact te komen met scouts, coaches, producers en andere mensen die van belang kunnen zijn voor de leerlingen. Op de school heerst uiteraard ook rivaliteit, omdat iedereen uit is op de beste toekomst voor zichzelf. De school biedt naast de standaard vakken op school ook communicatielessen, sollicitatievaardigheden en andere mogelijkheden. Jaren lang werd de school gesubsidieerd door de overheid, maar de kosten beginnen behoorlijk op te lopen, omdat de school steeds meer uitbreidt. Daarom is ervoor gekozen dat de school kleinschaliger moet worden óf de leerlingen moet het dubbele aan schoolgeld gaan betalen, om de school te kunnen voorzien van alle voorzieningen. Dit zorgt in het schooljaar 2017/2018 voor veel onrust, omdat niet alle leerlingen het geld hebben om dat te kunnen betalen. Daarom heeft de organisatie van de school ervoor gekozen om de leerlingen te laten bewijzen waarom zij hun talent nog zouden mogen uitoefenen op school, omdat er gewoonweg geen ruimte meer is voor alle soorten. Hoe pak jij dit aan? Hoe ver ben jij bereid te gaan voor een goede toekomst?

Talent is a wonderful thing, but it won't carry a ~~quitter~~

TEACHERS & STAFF

Prinicipal: Mr. Rivas
Math: Mrs. Goulding
English: Mrs. Donnovan
Science: Mr. Powers
Biology: Mr. Levine
Soccercoach: Mr. James
Swimcoach: Mrs. Lopez
Dancecoach: Mrs. Finnigan
Balletcoach: Mrs. Finnigan + Mrs. George
Baseballcoach: Mr. Martin
Rugbycoach: Mr. Wesley
Photographyteacher: Mrs. Milligan
Dramateacher: Mr. Harleys
Singingcoach: Mrs. Pont

Talent is a gift, but ~~character~~ is a choice

RULES

► De huisregels van Quizlet gelden in deze RPG
► Je schrijft een post van minimaal 300 woorden
► Alleen Voldymort en ik openen nieuwe topics, tenzij anders aangegeven
► Maximaal drie personages per persoon, van beide geslachten
► Wees origineel in je personages
► Geen ruzie OOC
► Spreek geen toekomstige liefdesrelaties af
► Betrek iedereen erbij
► Maak geen personages met 2 exen, 2 flirts en dergelijke. Houd het realistisch.
► Bespreek relaties en dergelijke in het praattopic
► Heb je vragen? Stel ze gerust.

THE BEGINNING

► Datum: Maandag 2 september 2017, 17:00
► Weer: Warm, maar bewolkt
►Situatie: Alle leerlingen hebben hun eerste schooldag er weer op zitten. De lessen duren maximaal tot 13:30u, daarna heeft iedereen tijd voor trainingen en dergelijke. Dat duurt tot zo laat het ingeroosterd is, dat verschilt per sport of les. De directeur Mr. Rivas heeft tijdens de lunchpauze aangekondigd dat de school zwaar moet gaan bezuinigen en dat er mogelijk bepaalde faciliteiten worden geschrapt. Veel leerlingen zullen hiervan overstuur zijn, omdat het kan betekenen dat hij/zij zijn/haar talent niet meer kan uitoefenen. Tevens heeft de directeur verteld dat de school wellicht "gered" kan worden als de leerlingen zelf geld verzamelen, bijvoorbeeld door een sponsoractie of dergelijke. Vanaf dit moment beginnen we.

Big girls cry when their hearts are breaking

16 mei 2017 - 20:34 scarletwitch is offline

scarletwitch 3134

MT
~~ik post morgen/overmorgen eerder heb ik geen tijd~~

all because i liked a girl

16 mei 2017 - 21:17 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

Daley Lyonesse

with Zeke • at their car

Het nieuws had iedereen behoorlijk geschokt maar ik had geen moment getwijfeld over het feit dat ik misschien wel van school getrapt zou worden. Thuis hadden ze genoeg geld en ik was veel te fanatiek om op mijn sporttalenten gegrepen te worden– wat voor mij dus al een vrij vaste haven maakte.
Ik trapte een laatste bal weg voor ik het zweet van mijn gezicht afveegde, vandaag had ik mijn dag niet. Niks lukte en nu Jacob als captain van het team was genoemd moest ik toegeven dat ik iets wat had getwijfeld aan mijn talenten ook al was dat natuurlijk onzin.
Over de duivel gesproken kwam de coach aanzetten– veel zin om te praten had ik immers niet dus draaide ik mij dwars om en keek een paar jongens van het team fel aan voor ik de deur van de kleedkamer openklapte.
Er zat nu nog niemand waardoor ik me in alle rust kon omkleden en zelfs nog even kort onder de douche was gestapt. Het was maar training en ik liet de laatste tijd mijn verantwoordelijkheden een beetje schieten, Jacob mocht ze met alle liefde hebben.
Met nog natte haren struinde ik over het plein en had ik mijn joggingsbroek wat opgerold zodat ik misschien zelfs nog wel een kleurtje zou kunnen krijgen door het zonnetje wat fel aan het schijnen was. Op hetzelfde moment trilde mijn telefoon en wachtte ik niet om het berichtje te lezen en dat was maar goed ook.

To; Zeke
Message; Ik kom er gelijk aan

Ik versnelde mijn tempo wat maar ik rende niet, Zeke kennende zou hij wel wachten, althans dat hoopte ik.
Een brede grijns verscheen op mijn gezicht toen ik een grote, matzwarte range rover in zicht zag komen en daarvoor Ezekiel Fitzgerald. Mijn geliefde stiefbroer die ik al sinds vanochtend niet meer had gesproken.
Met twee armen omhelsde ik de jongen en bekeek hem toen even van top tot teen, zo te zien had hij ook gesport en ik vouwde mijn armen over elkaar terwijl ik tegen de auto aan leunde.
‘Ik wist niet dat je bij die mietensport van je ook kon zweten,’ sprak ik op een uitdagende toon voor ik een paar keer op de motorklep klapte. ‘Had je het gehoord van het nieuws over de bezuinigen en de rest van het gedoe. Ze willen in mijn team zelfs een wasserette oprichten om zo geld te verdienen,’ ik rolde met mijn ogen. ‘Liever hen dan ik weet je, ik heb het al druk genoeg.’

Everything is illuminated by the light of our past.

16 mei 2017 - 22:17 FooIish is offline

FooIish 44

Sweetest devotion

16 mei 2017 - 22:17 Sempre is offline

Sempre 5089

BRYNN GRYFFIN

««« 17 | COMIC BOOK ARTIST | OUTSIDE | DOVE »»»

Hoewel meerendeel van de studenten met een betrokken gezicht rondliepen was ik niet van plan om het slechte nieuws te accepteren. Ik kon wel ergens een beetje sip gaan kijken, maar dat was niet wie ik was. Ik deed er liever iets aan.
Het punt was dat ik een plan nodig had. Ik mocht dan misschien niet de meeste geliefde, meest gemotiveerde leerling zijn. Maar ik had ook zo mijn dromen. En ik wist dondersgoed dat het mij alleen zou lukken om een stage te bemachtigen bij een van mijn geliefde comic uitgeverijen als ik de opleiding hier had afgerond.
Toen Rivas ons vertelde dat de school eventueel gered kon worden door een actie waren mijn hersenen begonnen met het ontwikkelen van het plan. Iedere slechte (en stiekem geweldige) romcom, chickflick en high school film die ik mij kon herinneren waren voorbij geflitst. Van een carwash met vrouwelijk en mannelijk schoon tot een oridinaire, maar oh zo geweldige veiling van dates met dezelfde schoonheden.
Mijn brainstorm moment werd onderbroken door mijn oplichtende telefoon en ik zag tot mijn tevredenheid dat Dove een bericht had gestuurd.

To Dove:
Hey chick, ik zit bij de picknicktafel. What do you think; car wash of people auction.. of een talenten show. #savetheschool

Zodra ik het bericht had verstuurd keek ik even om me heen, om al snel de blondine te zien zitten in het gras. Hoewel ik haar net had gestuurd waar ik was besloot ik maar naar haar toe te gaan en met oerkreet stoof ik op haar af om haar vervolgens in een knuffel tegen de grond te drukken. Het elleboogje dat ik haar perongeluk gaf was het enige wat misschien onhandig was aan mijn tackle, maar ik ging er maar van uit dat ze het gewend was. Inmiddels.
"Sorry love," lachte ik terwijl ik rechtop ging zitten en wat grassprieten uit haar haren plukte.

When time and life shook hands and said goodbye.

16 mei 2017 - 23:10 Ken_ is offline

Ken_ 18305

JACOB REED ROYCE

FOOTBALL PLAYER, ALONE > BETH, EIGHTEEN

🏈

Iets wat gefrustreerd zette ik mijn witte wet voor de zoveelste keer goed op mijn hoofd. Na terug op school te zijn van een geweldige vakantie had ik toch gehoopt dat we terug met open armen ontvangen werden, maar niets was minder waar vreesde ik. Na het nieuws van onze schoolrector was mijn humeur zienderogen gedaald en was ik tijdens de lunch even weggegaan. Veel trek had ik toch niet meer. Ook al had de directeur niet verteld voor wanneer deze maatregelingen genomen gingen worden, wilde ik niet niets zitten doen en het dan maar gaan ontdekken. Nee football was mijn leven en dit leventje had de groene blaadjes ook nodig om te overleven. Mijn ouders deden al zoveel moeite voor me, maar om nog meer geld te gaan betalen om mijn toekomst te verzekeren.... Dat wilde ik hen niet aandoen, dit werd dus in mijn weekends een baantje zoeken en meedoen aan de sponsor activiteiten. Nu pas snapte ik ook waarom Daley zo nukkig deed de laatste tijd. Weer zette ik mijn petje goed als nerveuze tic en haalde mijn mobiel boven.

To Ivaah : Heb je ook het nieuws gehoord?

Ivana was de afgelopen drie jaren een fantastische beste vriendin voor me geweest, ze was mijn eerste vriend op deze school, kan mijn hart bij haar luchtten en ik mocht samen met haar bij haar oom logeren deze jaren. Mijn ouders zorgden er wel voor dat haar oom iedere maand wat extra geld kreeg als bedankje dat hij voor mij zorgde, maar nu met dit nieuws... Ik wilde niemand teleur gaan stellen door mijn best niet te gaan doen. Dit zette dusdanig een grote druk op mijn schouders, het football was niet zo'n groot probleem, het is mijn passie ziel en leven, maar de andere school vakken... Even kwam ik tot stilstand en zocht in mijn jaszakken naar iets om op de knabbelen, maar helaas geen kauwgom.Niet om mijn gedachten even mee af te lijden. Of toch wel, want mijn blik vond een bekende blonde op het veld. Nu pas besefte ik ook dat ik enorm veel nood had aan een goede knuffel Met wat moeite sprong ik over de omheiningen heen zodat ik nu ook op de atletiekpiste stond en liep naar Bethany toe. "BETH!" kirde ik om haar aandacht te trekken en eens ik bij de blondine was hield ik mijn armen open. "I need a big huuug " zei ik met een pruillipje.

[ bericht aangepast op 17 mei 2017 - 0:12 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

16 mei 2017 - 23:20 Ons is offline

Ons 3202

JILLIAN MILLS

17 JAAR | BALLET DANSER | BALLET STUDIO | ALLEEN

Haar gepointe voeten klonken herhaaldelijk dof op de dansvloer. Haar knieën gleden de lucht in, om en om, haar bewegingen zo soepel als zijde. Haar handen fluctueerden mee op het ritme van de muziek, op de klanken van haar spitzen op de grond en strekten zich uit in een cambré, alsof ze naar een geliefde greep, maar enkel lucht vasthield. Haar dansen was niet enkel beeldschoon, het straalde een gevoel uit: ze stortte haar hart daaruit in de ruimte, zonder woorden, zonder tranen, maar met grootse, perfect uitgevoerde danspassen en kleine, modern emotionele handgebaren.
De muziek kwam tot een climax, een stilte en Jillian zakte uitgeput door haar knieën. Haar bezweten hoofd liet ze tussen haar knieën zakken en haar armen lagen loos langs haar lichaam: alle energie was eruit.
Jillian wist dat haar ouders haar zouden helpen, mocht ze erom vragen en eigenlijk was ze er ook vrij zeker van dat de klassieke dans een kunst was die de school niet zou laten gaan. Toch was ze bijzonder teleurgesteld. Ze voelde het in haar onderbuik samentrekken en ook in haar borstkas. Een benauwdheid drukte op haar longen en de misselijkheid was niet opgelost. Zij putte kracht in haar dansen, in haar sterkte en haar passie, maar het nieuws had haar dit keer geraakt. Een droom die was ingeklapt: de ideale school bleek niet meer ideaal.
Met haar tanden in haar onderlip, dubbend over wat de bezuinigingen voor niet alleen haar, maar ook voor haar vrienden zouden betekenen, maakte ze haar spitzen los. Ze wikkelde tape om de bal van haar voet en deed een voetje om. Nog heel even dansen, beloofde ze zichzelf, in de hoop dat een specifiek moderne dans haar wel zou laten berusten. Ze zette de muziek opnieuw aan en sloot haar ogen. Dit was het, waarvoor zij het deed.

[ bericht aangepast op 16 mei 2017 - 23:21 ]

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

17 mei 2017 - 5:06 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Ivana Gabrielle Balázs

FIGURE SKATING || PARKING LOT ||
WITH ZEKE AND DALEY

Het nieuws over de bezuinigingen maakte Iva erg zenuwachtig. Ze wist dat ze goed was in haar sport, ze was niet voor niks tweede geworden met de nationale kampioenschappen (al was de ze daar eigenlijk nog steeds niet tevreden mee), maar het werd niet erg veel beoefend. Het was ook niet alsof haar ouders het niet konden betalen (of meer, haar rijke oom die dol op haar was), de populairdere sporten hadden waarschijnlijk gewoon een grotere kans om te blijven. Het maakte haar nerveus, ondanks dat het haar senior year is. Straks haalde ze haar schooljaar niet, en kon ze het niet eens hier over doen. Northvale was perfect voor haar, daarvoor had ze altijd gestruggled met het combineren van school en sport. Nu nog steeds, maar veel minder. Soort van. Ze moest nog steeds haar GPA van 4.0 behouden om te zorgen dat haar vader ook tevreden bleef.
Omdat het de eerste dag was, had ze nog wat rust, maar Jacob kon ze niet ontdekken om de parkeerplaats. Hij was meestal degene die reed, deels omdat ze er zelf niet zo van hield en omdat ze moeite had met over het stuur uit te kijken. Wel zag ze Daley en zijn stiefbroer staan en zonder er echt bij na te denken, liep ze op hem af.
'Hey.' Ze glimlachte naar beide jongens, maar toen haar ogen op Daley vielen kleurden haar wangen al snel rood. Ze waren elkaar tegen gekomen op vakantie en eh, ja. 'Ik hoop dat jullie vakantie niet verpest is door het nieuws van de bezuinigingen?' Daley hoefde zich waarschijnlijk niet zo druk te maken, gezien zijn sport populair was. 'Hoe eh was jullie vakantie eigenlijk?' Haar ogen gleden onbewust weer naar Daley en ze kon wel door de grondzakken.

To Jacob.
Yap :c Waar ben je?

To the stars who listen — and the dreams that are answered

17 mei 2017 - 10:07 Venustic is offline

Venustic 2690

Ezra Finley Dickson

I don't hate you
I just don't feel necessarily exited about your existence

17 Years | Actor | Music room | With Damon

Nog een tijdje had Ezra rondgehangen in het theater, nadat de les eigenlijk allang voor bij was geweest. Echt iets gedaan had Ezra niet hij had in het midden van het podium gezeten, had heel zachtjes zijn muziek aan gezet en had gewoon voor zich uit gestaard. Genietend van de rust, van het feit dat er even geen mensen waren die druk rondjes om hem heen renden, die zich allemaal zorgen leken te maken om iets. Hoewel ze maakten zich vandaag allemaal zorgen om hetzelfde ding, de bezuinigingen. Ezra zelf was er ook wel van geschrokken, maar had zijn mening er nog niet over vrij gelaten niet tegenover andere mensen tenminste. Iets wat ook zou kunnen komen doordat hij niet echt met zijn close vrienden had gesproken en met andere mensen kwam hij vaak niet veel dieper dan hoe prachtig het weer wel niet was.
Uiteindelijk was Ezra toch weer omhoog gekomen en had hij het theater verlaten. De behoefte om naar huis toe te gaan had Ezra niet, maar aan de andere kant had voelde hij vandaag ook niet de grote behoefte om met iemand anders naar huis toe te gaan. Daarom nam Ezra zijn tijd terwijl hij dor de gangen van de school heen liep, het zorgde er ook voor dat Ezra zich liet afleiden door het geluid van een piano die nog door de gangen heen klonk.
Toen Ezra bij het muziek lokaal aankwam zag hij uiteraard iemand aan de piano zitten, Damon. Ezra wist wie de jongen was, maar had eigenlijk nog nooit echt met de jongen gesproken. Ezra wist ook niet of vandaag de dag was, de eerste paar seconden stond hij in de deuropening van het lokaal te luisteren, maar toen besloot Ezra dat hij zich zelf wel een zitplekje kon gunnen dus sloop hij naar een stoel die zo ver mogelijk van de jongen afstond. Het was dan ook totaal niet Ezra zijn bedoeling om hem te storen, want te enige reden dat hij hier was was om te luisteren naar de muziek. Hij zou het eerder jammer vinden als de jongen stopte met spelen.

[ bericht aangepast op 17 mei 2017 - 10:08 ]

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

17 mei 2017 - 15:46 LordJohn is offline

LordJohn 10839

DOVE HATHAWAY

"You have to be brave to be in love, don’t you? I mean, knowing that your heart may get broken, some point along the way."

17 • THEATER • OUTSIDE • BRYNN & EDEN

Ik krijg al snel een berichtje terug van Brynn maar krijg de tijd niet te antwoorden omdat ik vrijwel meteen word getackeld en ineens iemand bovenop me ligt. Ik slaak een kreet als ik achterover op het gras val en de roodharige bovenop me valt. Ik slaak een kleine 'oef' en schud mijn hoofd als ik haar van me af duw en rechtop ga zitten.
'Sorry, love.' Ik steek mijn tong naar haar uit en ik haal ook grassprieten van mijn outfit af, waarna ik weer naar haar kijk.
'Dat meen je toch niet,' plaag ik en ik geef haar nu een zetje zodat ze neervalt en ik nu grinnikend naar haar kijk. Ik haal diep adem en denk terug aan haar berichtje. 'Ik zou een carwash doen. Met knappe halfnaakte jongens en meisjes. Typisch Amerikaans, je weet wel.' Ik haal mijn schouders op en sluit mijn ogen even. Hoewel het zonnetje niet schijnt, is het toch best warm en benauwd buiten. Al snel open ik mijn ogen weer en ik zie een bekend persoon langslopen: Eden. Ik grinnik kort en wijs even naar het meisje. 'Ga je haar ook tackelen of ben ik de enige die je zo toetakelt?' plaag ik Brynn meteen. 'Eden!' roep ik vervolgens en ik steek mijn hand naar haar op. Ik zou niet weten of ze me ziet, al zou mijn vrij bleke huid en heel blonde haar toch best op moeten vallen. 'Hier!' Ik kijk kort terug naar Brynn. 'Het zou je leuk staan, hoor, in een bikini bovenop de auto's.'

[ bericht aangepast op 17 mei 2017 - 15:46 ]

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

17 mei 2017 - 18:29 Syaoran is offline

Syaoran 12966

——————————————————————————

——————————————————————————

——————————————————————————

Eden Isla Sadler

”It seems to me, that love could be labeled poison and we’d drink it anyways."

• Eighteen • Dancer • With Dove & Brynn •

Waar ik vanmorgen een van Zoey haar Tuttels in mijn tas gepropt vond — gelukkig net niet degene waar ze altijd mee naar bedje ging, maar een van haar vele reserves die overal i huis konden rondslingeren — wist ik zonet nog een paar sokken te verbergen in mijn tas. Stiekem kon ik er wel om lachen, ook al verbaasde het me elke keer weer hoe de kleine dreumes het voor elkaar gekregen had daar ik mijn tast bewust al geprobeerd had uit haar zicht te houden; wetende dat ze er een sport van had gemaakt om mama ook tut, of sokken kleding en net wat ze in haar handje heeft, mee te geven. Ik hoopte alleen maar dat wanneer ik iets van haar tevoorschijn toverde het buiten het zicht van de vele andere hier op school bleef. Het was niet dat ik me er voor schaamde, allesbehalve zelfs, maar de kritiek die over een jonge moeder van mijn leeftijd heen gegoten werd haalde dusdanig het bloed onder mijn nagels vandaan dat ik het op veilig speelde door mijn mond te houden. Tenslotte was haar bestaan hun zaak niet en de mensen die me het dichtste bij stonden maakte al lang en breed deel uit van ons leven. Meer hadden we niet nodig.
Onbewust wat in gedachten verzonken verliet ik het laatste lesuur met een moeilijke uitdrukking op mijn gezicht. Het nieuws over de bezuinigingen was niemand ontgaan en gaf vele van ons dan ook een ongemakkelijk doch onrustig gevoel. Ik kon alleen maar hopen dat hiermee de danslessen niet te vervallen zouden komen, want daarmee kwam ook mijn droom op losse schroeven te staan; een toekomst voor mij en mijn kleine meisje. Fronsend liep ik behendig tussen de groepjes leerlingen door naar buiten, terwijl ik in mijn hoofd al allerlei ideeën probeerde te verzinnen om de danslessen door te kunnen laten gaan. Ik was niet van rijke komaf, dus als het gesubsidieerd moest worden betekende het meer werk.
”Eden!” hoor ik plots iemand roepen, waarmee deze me uit mijn bedenkelijke toestand weet te trekken en ik nieuwsgierig mijn blauwe kijkers op zoek laat gaan naar wie het is die me riep. Als snel vind ik de opgestoken hand van een blondine en krult een glimlach zich op mijn lippen als ik het gezicht van Dove herken. “Hier!” Subtiel schik ik mijn tast over mijn blote schouder heen en laat mijn vingers door mijn lange, donker blonde lokken heen glijden als ik besluit naar mijn vriendin toe te gaan; die samen met een andere jonge vrouw op het gras ligt/zit(?). Het duurde even vooraleer ik ook haar poogde te herkennen, waar me vaag bij stond dat ze Brynn heette. Ik kende haar nog niet goed genoeg, maar haar naam was me niet ontgaan geweest die paar keren dat ik wel in haar gezelschap was geweest.
”Hey,” glimlachte ik beide dames toe eens ik ze bereikt had, waarna mijn tas met een zachte plof op de grond terecht kwam zodra ik deze van mijn schouder afhaalde. “Waardeloze terugkomst he?” voegde ik er vervolgens aan toe, doelend op de bezuinigingen die er gemaakt gingen worden.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

17 mei 2017 - 18:59 Ziegler is offline

Ziegler 20534

▼▲ EZEKIEL 'ZEKE' FITZGERALD MONTANA ▲▼

Zeke wist dat het waarschijnlijk niet lang zou duren voordat Daley met zijn blije kop zou verschijnen. Daarom was de jongen alvast richting zijn auto. Zeke had nooit gevraagd om zo'n dure wagen, maar toch had hij die gekregen. Die kreeg hij voor zijn 18e verjaardag van zijn moeder en stiefvader en hij mocht niet klagen met zo'n cadeau. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij er niet blij mee was of dat hij er niet graag in rond reed, ondanks dat hij niet zo oppervlakkig wilde zijn. Hij leunde tegen de voorkant van de auto aan, al wachtende op Daley.
Zeke werd, vreemd genoeg, door Daley begroet met een knuffel. Zeke kon het dan ook niet laten om te lachen. Hij was een stuk groter dan Daley, wat ook logisch was met zijn 2.00m aan lengte. ‘Ik wist niet dat je bij die mietensport van je ook kon zweten,’ grijnsde Daley uitdagend. Zeke was die opmerkingen wel gewend van hem en kon er tegenwoordig goed tegen. 'Pas op, kleine.' sprak hij. 'Je weet dat ik je nog steeds een kop kleiner maak als ik daar zin in heb en als dat zo zou zijn, blijft er niks van je over.' Het was onschuldige humor tussen de twee, daardoor kon Zeke er wel om lachen. Hij haalde zijn schouders op toen Daley vroeg naar de speech van Principal Rivas. 'Vooral lullig voor de mensen die je weet wel dit allemaal-' hij maakte een gebaar om alles om zich heen uit te drukken. 'niet kunnen betalen.'
Niet veel later sloot Iva zich bij hen. Zeke wist niet precies wat er speelde tussen hen en eigenlijk interesseerde hem dat helemaal niets. Hij begroette Iva en keek op zijn gemak toe hoe ze er ongemakkelijk bij stond bij het zien van Daley. 'Mijn vakantie was prima,' antwoordde Zeke rustig. 'Twee weken naar mijn vader geweest, één groot feest. En die van jou?'

19 • Soccer • Outside • Daley & Iva

Don't be ashamed of who you are,
that's your parents job

[ bericht aangepast op 17 mei 2017 - 19:01 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

17 mei 2017 - 19:50 Valkyria is offline

Valkyria 3960

BONAVENTURE "ZED" ZEDEKIAH GODFREY
17 ~ zang ~ music room 2 ~ alleen

Mijn gedachten zijn een soep. Lettersoep. Alle woorden die ik eens bezat lijken nu in willekeurige volgorde uit een doosje geschud te zijn, waardoor er niks meer van te herkennen is. Of een parelsnoer waarvan de draad gebarsten is en de parels nu één voor één op de grond terecht komen en lukraak een kant op stuiteren. Ik heb geen flauw idee hoe ik ze weer op orde moet krijgen. Reddeloos verloren loop ik naar de muziekinstallatie toe, in de hoop mezelf met een deuntje weer op te vrolijken. Er komt meteen een upbeat viool-nummer en ik geef mezelf over aan de explosie van kleuren die bij elke noot voor mijn ogen verschijnen. Tot op vandaag is het me nog nooit gelukt uit te leggen aan iemand hoe mooi muziek er uit ziet. Ik heb wel eens de vraag gekregen of het iets is zoals vuurwerk. Het leunt er wel een beetje tegenaan maar tegelijk is het geheel iets anders. Bijna hemels, en toch doodgewoon voor mij.
Wanneer het liedje is afgelopen lijkt de kluwen wol in mijn hoofd al wat meer uit de knoop gekomen te zijn. In plaats van te staan dringen om eerst aan bod te komen hebben mijn gedachten zich netjes achter elkaar in een rijtje gesteld.
Ik kan het nieuws van het schoolhoofd, dat er heel mogelijks richtingen - wellicht zelfs die van mij, zullen verdwijnen. Hoe meer ik er bij stil sta, hoe dieper de moed me in de schoenen zakt. Ik wil zo graag blijven, hier op deze school waar ik eindelijk met rust gelaten word, waar mensen zelfs komen luisteren naar mijn kunnen in plaats van me aan te wijzen en ronduit uit te lachen. Ergens had ik moeten weten dat het te mooi was om waar te zijn. Ik kan Martin toch niet vragen om nog meer geld te steken dan hij nu doet? Die man is zo goed voor me, zorgt ervoor dat ik voor het eerst in mijn leven alles heb wat ik nodig heb en zelfs meer. Het is mijn plaats niet om te eisen dat hij ervoor zorgt dat ik hier kan blijven, dat durf ik niet van de enige man die ik ooit als een echte vader heb beschouwd te vragen. Er moet een andere manier zijn. En daar kom ik zo snel mogelijk achter.
Als ik op mijn horloge zie dat het inmiddels al half zes is besef ik dat ik nog helemaal niet toegekomen ben aan de dingen waarvoor ik hier in de eerste plaats heen gekomen was. In de vakantie had ik namelijk een project bedacht waarvan ik mijn eindwerk voor dit jaar wilde maken en daar wil ik zo snel mogelijk mee starten. Met een glimlach op mijn gezicht bij het vooruitzicht stap ik de kleine opname booth in en zet de koptelefoon op mijn hoofd. Ik neem plaats voor de microfoon en kijk nog eens na of ik alle instellingen op het controlepaneel naast me correct heb ingesteld. Na hier en daar nog een kleine aanpassing gemaakt te hebben ben ik er helemaal klaar voor. Ik besluit te beginnen met het moeilijkste gedeelte. Dan weet ik waar ik moet aan werken en kan ik daar de meeste tijd voor vrijmaken. Ik kijk op de aantekeningen die ik gemaakt had, die ik voor me neer gelegd had, en besluit om gewoon van wal te steken. Met gesloten ogen doe ik een eerste poging de stem van Christine over mijn lippen te laten vloeien.

Na ongeveer anderhalf uur is het wel genoeg geweest voor vandaag. Ik sla wat ik tot nu toe al heb op op mijn usb-stick en verlaat dan de booth. Vervolgens haal ik een potlood uit mijn tas en maak wijzigingen in mijn aantekeningen, ondanks dat het al bij al wel goed ging. Daarna sluit ik het lokaal af zoals het hoort. Met mijn tas over één schouder verlaat ik de muziekhal om na een korte tussenstop aan mijn klusje -zodat ik kan wisselen van shirt- dan naar de fotografie afdeling te gaan. Harry kennende is hij waarschijnlijk zijn meest prachtige vakantiekiekjes aan het ontwikkelen. Bij de doka aangekomen klop ik, naar steevaste gewoonte, drie ik op de deur.
"H-harry?" zeg ik zacht, in plaats van mijn gebruikelijke 'ha-huh-hallo?" Geduldig wacht ik op een antwoord.

[ bericht aangepast op 17 mei 2017 - 20:01 ]

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

17 mei 2017 - 20:27 Necessity is offline

Necessity 5622

Damon Apollo Wilson
18 – Music/piano – Music room – With Ezra

Exist on your own ~~damn~~ terms.

Voorzichtig beroerden Damon’s vingers de toetsen terwijl hij voor de zoveelste keer hetzelfde riedeltje speelde. Hij was er niet helemaal met zijn gedachten bij en het was een lastig stuk, dus voor de zoveelste keer ging er iets mis en kon hij opnieuw beginnen. Het zou het niet meer worden wist hij ook, dus gedachteloos begon hij een ander stuk te spelen. Hij was misschien meer aangedaan door de eerdere aankondiging dan hij wilde laten blijken. Hier op deze school had hij een plek gevonden waar hij daadwerkelijk op zijn plek was en waar hij zijn grote passie, de piano, kon uitoefenen. Als ze hem dat zouden afnemen en hem daardoor zouden dwingen om naar dat kleine dorpje waaruit hij juist ontsnapt was terug te keren, dan zou hij echt sterven. Hij moest nog beter worden dan hij was. Er zat niks anders op. Hij moest bewijzen dat hij zij plek hier waard was en dat ze zijn faciliteit niet mochten schrappen.
Terwijl het ene muziekstuk was afgelopen ging hij soepel over naar een volgend stuk, een die hij zelf geschreven had en hij sloot zijn ogen om zich even met de muziek te laten meevoeren. Hij kende het stuk zo goed dat hij hem blindelings kon spelen, maar halverwege had hij plots het gevoel alsof hij bekeken werd. Heel even speelde hij nog door, voor het geval hij paranoïde aan het worden was aangezien het stuk wat hij nu speelde behoorlijk persoonlijk was en hij hem aan niet veel mensen nog had laten horen, maar het gevoel verdween niet dus opende hij zijn ogen weer terwijl hij verder bleef spelen.
Via een spiegel die er stond, kon hij zien dat zijn gevoel hem inderdaad niet bedrogen had en dat er inderdaad iemand zat. Het was Ezra. Damon kende hem wel, maar echt gesproken had hij hem nooit. Damon voelde zich eigenlijk een beetje bespied, zoals Ezra daar redelijk duidelijk naar zijn muziek zat te luisteren. Het was niet alsof er iets anders was waarvoor hij hier kon zijn. Aan de andere kant was het ook wel vleiend dat een relatief onbekende, hooguit een kennis, naar hem kwam luisteren.
“Kan je het horen?” vroeg hij Ezra, niet eens onvriendelijk. Intussen bleef hij gewoon doorspelen.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

17 mei 2017 - 21:46 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

Daley Lyonesse

with Zeke • at their car

‘Pas op, kleine. Je weet dat ik je nog steeds een kop kleiner maak als ik daar zin in heb en als dat zo zou zijn, blijft er niks van je over.’ Vol ongeloof staarde ik hem aan voor ik hoofdschuddend lachte, als Zeke zo sprak voelde het bijna alsof we écht familie waren.
Ik gaf hem plagend een stoot tegen zijn bovenarm en keek over mijn schouder naar enkele studenten voor Zeke begon over de speech.
‘Vooral lullig voor de mensen die je weet wel dit allemaal-‘ Hij maakte een gebaar om zijn punt duidelijk te maken, ‘niet kunnen betalen.’
Ik haalde mijn schouders op, dat was mijn probleem niet nor die van Zeke. Die jongen maakte zich soms druk om niks en ik wou dat ik al die zorgen van hem af kon nemen. . . Een mooie auto hielp daar niet altijd bij.
‘Hey, ik hoop dat jullie vakantie niet verpest is door het nieuws van de bezuinigingen?' Ik keek verbaasd op bij het horen van een iets maar al te bekende stem en wreef even iet wat ongemakkelijk door mijn haren.
Ik wist niet wat ik erger vond, het feit dat ze me had afgewezen of het feit dat ze nu over bezuinigingen begon.
‘We hadden het er net over en Zeke en ik maken ons geen zorgen,’ antwoordde ik slechts en keek even naar Zeke als een soort bevestiging dat wat ik zei goed was.
‘Daarbij is het alleen maar goed, je kan niet alles hebben in het leven toch?’
‘Hoe, eh, was jullie vakantie eigenlijk?'’ Iva had mij zenuwachtig aangekeken voor ze haar vraag stelde en ik had het antwoord van Zeke al klaar, de jongen was twee weken bij zijn vader geweest wat mij dus alleen verklaarde met mijn zus en mijn stiefmoeder. Het was niet een en al gezelligheid geweest maar we waren wel nog weggeweest en dat wist Iva maar al te goed.
Iva en ik waren elkaar tegen gekomen en het was net uit met haar vriendje– ik zag alle kansen van mij positief in want ze was leuk, single en ook nog eens mooi. Zo veel geluk had ik meestal nooit.
Ondanks alles had ze me afgewezen en wist ik niet zo goed hoe ik daar mee om moest gaan, zeker niet nu ze me nu ook nog eens opzocht.
‘Twee weken naar mijn vader geweest, één groot feest. En die van jou?’ Sprak Zeke en ik lachte even, ‘ik wou dat ik er bij was geweest, zaten er nog leuke wijven bij?’ Vroeg ik en dwaalde met mijn blik even naar Iva.
'En ja, hoe was jou vakantie?'

Everything is illuminated by the light of our past.

17 mei 2017 - 22:10 Sempre is offline

Sempre 5089

BRYNN GRYFFIN

««« 17 | COMIC BOOK ARTIST | OUTSIDE | DOVE, EDEN »»»

Toen Dove plagend zei dat ik mijn sorry niet meende moest ik lachen. Ze kende me te goed.
'Ik zou een carwash doen. Met knappe halfnaakte jongens en meisjes. Typisch Amerikaans, je weet wel." Ik knikte instemmend bij het horen van haar woorden, ik bedoel, wie hield we nu niet van knappe halfnaakte jongens en meisjes. Ik in ieder geval wel.
Ik wilde net reageren toen de blondine naar iemand zwaaide en diegene begroette. Hoewel Dove haar naam had gezegt was ik er zelf ook opgekomen, al dan niet meteen. Eden, een prachtige brunette, kwam naar ons toegelopen.
Ik glimlachte terwijl ze naast ons op de grond zakte en knikte instemmend bij haar woorden over de waardeloze terugkomst. Zeg dat wel.
"Het zou je leuk staan, hoor, in een bikini bovenop de auto's." Vervolgde Dove waarna ik hard lachte.
"Hm ja, ik dacht al dat je dat zou waarderen. Je doet toch wel mee hè?" Als er iemand was die net zo gek was als ik dan was Dove het wel.
Ik boog wat naar voren zodat ik Eden kon aankijken.
"Jij danst toch?" Vroeg ik de jongedame. "Dat is vast wel iets dat ze blijven faciliteren, denk je niet?"
Het was een gedachten die al eerder door mijn hoofd was gegaan. Natuurlijk zouden ze als eerste de creatieve richtingen eruit gooien. Dat was gewoon realistisch zijn.

[ bericht aangepast op 17 mei 2017 - 22:11 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

Index RPG Actieve Topics Zoek