[RPG — 3OO] Northvale High • Speeltopic - Speeltopics

16 mei 2017 - 16:42 Ziegler is offline

Ziegler 20534

★ NORTHVALE HIGH ★
Rollentopic | Praattopic | Speeltopic

EVERYONE HAS TALENT.
WHAT IS ~~RARE~~ IS THE COURAGE TO FOLLOW IT
TO THE DARK PLACES WHERE IT LEADS

NORTHVALE HIGH

Northvale High is een bijzondere middelbare school. De school is opgericht om leerlingen met een bepaald talent te ondersteunen in hun ontwikkeling. Iedere leerling die naar de school gaat, heeft de potentie om door te breken in zijn of haar specialisatie. Daarom biedt de school aangepaste roosters en faciliteiten voor de studenten om tijdens hun vrije uren te oefenen. Niet iedere leerling die toevallig goed kan voetballen of zingen wordt zomaar toegelaten tot de school. De leerling moest op dusdanig hoog niveau zijn of haar sport of talent uitoefenen dat hij of zij er later een beroep van kan maken. Iedere leerling moet door een zwaar auditieproces. De school regelt dan ook regelmatig de mogelijkheid om in contact te komen met scouts, coaches, producers en andere mensen die van belang kunnen zijn voor de leerlingen. Op de school heerst uiteraard ook rivaliteit, omdat iedereen uit is op de beste toekomst voor zichzelf. De school biedt naast de standaard vakken op school ook communicatielessen, sollicitatievaardigheden en andere mogelijkheden. Jaren lang werd de school gesubsidieerd door de overheid, maar de kosten beginnen behoorlijk op te lopen, omdat de school steeds meer uitbreidt. Daarom is ervoor gekozen dat de school kleinschaliger moet worden óf de leerlingen moet het dubbele aan schoolgeld gaan betalen, om de school te kunnen voorzien van alle voorzieningen. Dit zorgt in het schooljaar 2017/2018 voor veel onrust, omdat niet alle leerlingen het geld hebben om dat te kunnen betalen. Daarom heeft de organisatie van de school ervoor gekozen om de leerlingen te laten bewijzen waarom zij hun talent nog zouden mogen uitoefenen op school, omdat er gewoonweg geen ruimte meer is voor alle soorten. Hoe pak jij dit aan? Hoe ver ben jij bereid te gaan voor een goede toekomst?

Talent is a wonderful thing, but it won't carry a ~~quitter~~

TEACHERS & STAFF

Prinicipal: Mr. Rivas
Math: Mrs. Goulding
English: Mrs. Donnovan
Science: Mr. Powers
Biology: Mr. Levine
Soccercoach: Mr. James
Swimcoach: Mrs. Lopez
Dancecoach: Mrs. Finnigan
Balletcoach: Mrs. Finnigan + Mrs. George
Baseballcoach: Mr. Martin
Rugbycoach: Mr. Wesley
Photographyteacher: Mrs. Milligan
Dramateacher: Mr. Harleys
Singingcoach: Mrs. Pont

Talent is a gift, but ~~character~~ is a choice

RULES

► De huisregels van Quizlet gelden in deze RPG
► Je schrijft een post van minimaal 300 woorden
► Alleen Voldymort en ik openen nieuwe topics, tenzij anders aangegeven
► Maximaal drie personages per persoon, van beide geslachten
► Wees origineel in je personages
► Geen ruzie OOC
► Spreek geen toekomstige liefdesrelaties af
► Betrek iedereen erbij
► Maak geen personages met 2 exen, 2 flirts en dergelijke. Houd het realistisch.
► Bespreek relaties en dergelijke in het praattopic
► Heb je vragen? Stel ze gerust.

THE BEGINNING

► Datum: Maandag 2 september 2017, 17:00
► Weer: Warm, maar bewolkt
►Situatie: Alle leerlingen hebben hun eerste schooldag er weer op zitten. De lessen duren maximaal tot 13:30u, daarna heeft iedereen tijd voor trainingen en dergelijke. Dat duurt tot zo laat het ingeroosterd is, dat verschilt per sport of les. De directeur Mr. Rivas heeft tijdens de lunchpauze aangekondigd dat de school zwaar moet gaan bezuinigen en dat er mogelijk bepaalde faciliteiten worden geschrapt. Veel leerlingen zullen hiervan overstuur zijn, omdat het kan betekenen dat hij/zij zijn/haar talent niet meer kan uitoefenen. Tevens heeft de directeur verteld dat de school wellicht "gered" kan worden als de leerlingen zelf geld verzamelen, bijvoorbeeld door een sponsoractie of dergelijke. Vanaf dit moment beginnen we.

Big girls cry when their hearts are breaking

23 mei 2017 - 21:12 Valkyria is offline

Valkyria 3960

BONAVENTURE "ZED" ZEDEKIAH GODFREY
17 ~ zang ~ doka ~ met Harry

Onbewust doe ik een klein stapje achteruit als de deur een stukje open gaat, ondanks dat deze niet in mijn richting opent
"Heb je gehoord over de bezuinigingen?" groet Harry me. Een beetje overvallen door deze vraag haal ik mijn schouders op. Natuurlijk heb ik gehoord van de bezuinigingen, met mijn gehoor is -gelukkig maar- niks aan de hand. Ik kan echter merken aan Harry's toon dat het eerder een retorische vraag is, en dat hij geen uitgebreid antwoord verwacht. Wanneer ik opmerk hoe zijn ogen over me heen glijden verschijnt er een kleine, oprechte glimlach op mijn lippen. Hoewel ik er in het begin kop noch staart aan kon krijgen waarom ik Harry zo graag heb is het me inmiddels wel duidelijk. Hij is zo'n goed persoon; bekijkt me niet vreemd vanwege mijn eigenaardigheden, heeft nog nooit getracht een zin voor me af te maken omdat ik er zelf te lang over deed. Als ik mijn gevoel mag vertrouwen dan gaat hij niet eens met me om enkel en alleen omdat hij me zielig vindt.
Stilletjes volg ik Harry de doka in, waarna ik de deur weer achter me sluit zodat de foto's niet overbelicht raken. Ik volg hem naar de waslijn en laat mijn ogen over de reeds ontwikkelde plaatjes glijden. Hoewel het slechts huizen zijn heeft de fotograaf naast me toch weten de ziel ervan vast te leggen, alsof ze smeken je hun geschiedenis te mogen vertellen.
"A-ah-ahmster-d-dam?" vraag ik, wat geïrriteerd omdat het woord me zoveel moeite kostte. Het is vooral de stijl die me Noord Europees lijkt, dat én het feit dat ik me meen te herinneren dat Harry voor de zomer een tripje naar Nederland vermeld had. Zelf heb ik een reisje naar Hawaii gemaakt met mijn pleegouders, maar dat doet er even helemaal niet toe.
"Duh-deze ffffoto's zijn echt g-goed, H-harry," complimenteer ik de jongeman eerlijk. Ze zouden zo een tijdschrift in kunnen. Ik haal een hand door mijn haren, kwestie van ze een beetje voor mijn gezicht vandaan te halen en richt mijn blik nu echt volledig op mijn medestudent. Een beetje nerveus laat ik mijn rechterhand op en neer gaan over mijn linkerarm. Ik haal een keer diep adem en besluit er gewoon uit te flappen wat ik wil vragen, voor ik me kan bedenken.
"W-wil je een k-k-k-kuh-kopje tuh-thee met me g-gaan d-dr-drinken?" stel ik voor. Zin of moed om naar huis te gaan, na het nieuws van eerder, heb ik niet echt. "Mmmmischien ku-ku-kunnen we wat bed-bedenken om de sch-sch-school te redden." Gefrustreerd vanwege mijn eindeloze gestotter bal ik mijn vuist naast mijn lichaam. Toch verbaast het me dat ik dit überhaupt durven vragen heb. Ik weet natuurlijk niet of Harry mijn gezelschap net zo weet te appreciëren als ik dat van hem, en het laatste dat ik zou willen is dat hij tegen zijn zin ja zou zeggen enkel om mij een plezier te doen. Maar ik zou het fijn vinden echt te kunnen zeggen dat we vrienden zijn.

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

24 mei 2017 - 9:23 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Bethany "Beth" Caroline Soto

14 • Atletiek • Atletiekbaan • Jacob

'Zeg, ik heb ook training gehad... Ik ben wel twee keer tegen de grond gebeukt geweest door Daley.' Ik grinnik om zijn woorden. 'Nou goed dan,' zegt hij en hij begint richting de ijszaak te lopen. Ik geef mijn vermoeide lichaam even tijd om te ontspannen en sluit mijn ogen kort. 'Maar jij moet dan wel mijn ijsje gaan betalen hoor.' Mijn gezicht vertrekt lichtjes en ik ga kort na of ik überhaupt nog wel geld in mijn portemonnee heb zitten. Vast wel. Ik regel wel wat. Een verbaasde lach verlaat mijn mond als hij op een drafje naar de ijszaak rent. 'U bent gearriveerd,' zegt hij deftig en ik maak een buiging naar hem. Hij trekt me mee naar binnen en we ploffen op de lichtblauwe banken neer. 'Nog nieuws van Clay?' Ik schud mijn hoofd.
'Stilte van de andere kant,' zeg ik ik. Ik pruil naar mijn telefoon. 'Twee coupes met aardbeien ijs toch?' vraag ik hem. Ik kom overeind. 'Ik ben zo terug. Ik glimlach en loop dan richting de bar. Ik haal mijn portemonnee tevoorschijn en zucht in opluchting als ik zie dat ik deze nog wel kan betalen. Morgen krijg ik mijn loon, dus dan kan dit wel. Ik ga op mijn tenen staan zodat ik op de toonbank kan leunen. 'Een kleine aardbeien ijscoup en een grote met extra slagroom,' zeg ik met een glimlach. Ik schuif het geld op de toonbank en draai me dan om naar Jacob die geconcentreerd op zijn telefoon zit te typen. Ik glimlach zwakjes en pak de coupes op zodra ik ze over de toonbank naar me toe geschoven zijn. Ik plof weer naast Jacob neer en kijk kort op zijn telefoon. 'Oeh, welke dame heeft het genot om met jou te mogen praten, behalve ik?' grinnik ik en ik knipoog naar hem.
'Hoe was je vakantie trouwens?' vraagt hij dan. Ik schuif de coupe naar hem en neem een hapje van mijn eigen. Over het algemeen zou ik niet zoveel suiker mogen eten, in ieder geval niet in deze vorm, maar laten we vandaag als een uitzondering zien. Ik heb toch iets nodig om het slechte nieuws mee te stillen.
'Best prima,' zeg ik. 'Ik kon helaas niet naar huis vanwege uhm.. omstandigheden en anders zou ik mijn kamer op moeten zeggen.' Ik haal mijn schouders op. Het was een keuze geweest tussen het behouden van mijn kleine kamertje of een vliegticket. 'Maar verder heb ik gewoon veel getraind en zo nu en dan ook een beetje genoten op het strand. Hoe was die van jou?'

And the sky was littered with the corpses of stars.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

24 mei 2017 - 12:34 Venustic is offline

Venustic 2690

Ezra Finley Dickson

I don't hate you
I just don't feel necessarily exited about your existence

17 Years | Actor | Music room | With Damon

Ezra zijn ogen gleden al langs de zinnen die in zijn boek waren geschreven toen Damon nog wat tegen hem zei. “Het is een openbare ruimte, dus ik kan je toch niet stoppen,” was wat de jongeman tegen Ezra zei, kort rolde Ezra met zijn ogen. Het kwam nou niet bepaald hartelijk over, als of hij liever had dat Ezra weg ging, maar als hij dat wou dan moest hij het gewoon zeggen. Als hij het niet luid op zou zeggen dan deed Ezra gewoon alsof ie dom was en niet door had dat Damon hem weg wou hebben. Hij zat hier wel prima, zijn achtergrond geluid was wel fijn dus zelf had hij geen reden om weg te gaan. Hoewel hij misschien wel weer weg zou gaan als Damon ook zou vertrekken, want in dat geval miste hij zijn achtergrond geluiden en die waren net te reden dat Ezra zich hier bevond.
“Maar het is goed hoor. Als je het niet erg vindt om constant hetzelfde deuntje te horen dan. Ik wilde verder werken aan een projectje.” zei Damon toen, nadat hij even niet had gespeeld, Ezra keek voor een moment weer op naar Damon. Als hij zei dat het goed was dan moest Ezra hier maar gewoon vanuit gaan. 'Ach ja,' zei Ezra 'Steeds het zelfde deuntje is beter dan helemaal geen deuntje. Isn't it?' klein glimlachte Ezra naar Damon, waarna hij zijn blik weer naar zijn boek terug draaide en begon te lezen. Na ongeveer twee bladzijden keek hij weer op naar Damon. Hij wist dat het misschien wel zo fatsoenlijk was om de jongeman niet te storen, maar de vraag die nu de hele tijd al door Ezra zijn hoofd bleef zweven moest gevraagd worden.
'Ben jij niet bang dat ze je straks van het programma schrappen?' vroeg Ezra, doelend op de bezuinigingen die vanochtend aan gekondigd waren door de directeur. Voor Ezra zelf zat er niet bepaald veel vertrouwen in, hij was niet bepaald vol van zich zelf en vond zeker niet dat hij een geweldige acteur was. Hij kon beter maar aanvragen of hij zijn talent niet om kon zetten naar het talent goede cijfers halen, want daar was hij nog beter in. Echter leek dit niet echt heel belangrijk te zijn voor de school, de talenten waren belangrijk en Ezra twijfelde er aan of hij dan genoeg talent had om te blijven. Hij zou zijn best doen, maar moest zeggen dat hij toch wel bang was dat hij binnen de kortste keren geschrapt werd.

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

25 mei 2017 - 23:13 Amobi is offline

Amobi 15201

CÉSAIRE KRISTIAN DAIGNEAU

18 • Outside • Filmmaker • Eden, Dove & Brynn

Ondanks het slechte nieuws dat hij en de andere leerlingen eerder deze ochtend te horen had gekregen, over dat de school moest bezuinigen en er mogelijk enkele faciliteiten geschrapt gingen worden, hield Césaire - in tegenstelling tot sommige andere studenten - zich nog erg rustig. Erg negatief was hij er nog niet over. Natuurlijk, als er daadwerkelijk faciliteiten geschrapt gingen worden, zou het mogelijk zijn dat de faciliteit waaronder film viel daar een van ging zijn, er waren immers niet al te veel studenten die zijn richting deden. Desalniettemin waren het allemaal speculaties, niks was nog zeker.
Het enige waar Cés mee zat, was dat hij nu mogelijk zijn ouders moest gaan vertellen waarom hij hier werkelijk zat. Daar was hij namelijk tot op heden niet helemaal eerlijk over geweest. Ja, hij voelde zich hier schuldig over, maar hij kon niet anders. Zijn ouders zouden het nooit accepteren dat hij bezig was met film, hoe positief zijn toekomstbeeld er ook uit zou zien.
Inmiddels had de jongen Eden al een berichtje gestuurd, om te vragen waar ze uithing. Het was niet alsof hij het vervelend vond om alleen te zijn, hij genoot gewoon meer van mensen om zich heen.
Césaire liep nu dan ook de richting uit waar Eden had gezegd dat zij was. Niet veel later zag hij dan ook het vage gestalte van Eden in de verte, met twee anderen gestaltes om haar heen. Césaire liep op het drietal af en hoorde op fluisterniveau het gesprek af dat de drie dames hielden.
”We hoeven ons er geen zorgen over te maken. Het is niet ons probleem, toch?” Die stem herkende hij als niemand minder dan Dove. Cés voegde zich nu bij de meiden en sloeg een arm om Dove en Eden heen.
”Wat is niet ons probleem?” mengde de jongen zich toen in het gesprek, terwijl hij het drietal een voor een aankeek.

[ bericht aangepast op 25 mei 2017 - 23:21 ]

That is a perfect copy of reality.

26 mei 2017 - 23:10 Soco is offline

Soco 335

HARRY SPENCER LASHLEY

16 • fotografie • in the doca • working on pictures • with Zed.

De jongen loopt zwijgend achter me aan en sluit de deur achter zich, rekening houdend met mijn foto's. "A-ah-ahmster-d-dam?" vraagt hij en hij lijkt zich te ergeren aan zijn gestotter. Omdat ik al een langere tijd met omga, leek het me steeds minder op te vallen en ik glimlach hem kort bemoedigend toe. "Ja klopt, het was echt tof daar" zeg ik enthousiast en ruim wat spullen op die ik niet meer nodig heb. Als ik me weer deels zijn kant op draai en ik zijn nerveuze houding zie, kijk ik hem even bezorgd aan. Net als ik hem wil vragen of er iets is, begint hij zelf al te praten. "W-wil je een k-k-k-kuh-kopje tuh-thee met me g-gaan d-dr-drinken?" Een opgeluchte zucht rolt over mijn lippen en ik veeg mijn haar wat naar achteren, "jahoor, gezellig." "Mmmmischien ku-ku-kunnen we wat bed-bedenken om de sch-sch-school te redden." Eindelijk had ik totaal geen zin om het nog langer over de bezuinigingen te hebben want ik raakte er alleen maar meer gestresst van maar ik wil Zed's voorstel ook niet afwijzen. Ongemakkelijk bijt ik even op binnenkant van mijn lip en knik dan. "Goed plan" zeg ik dan en forceer een glimlach op mijn gezicht. Daarna draai ik me met mijn rug naar hem toe om de laatste spullen weg te zetten voordat ik het lokaal zou verlaten. De foto's zouden toch nog wel wat tijd nodig hebben om te drogen en zich verder te ontwikkelen en misschien zou dit hem op een of andere manier wat afleiden van alle onzekerheden in zijn hoofd. Nadat ik de laatste bak heb weggezet, draai ik me terug naar hem om. "laten we me" zeg ik als teken dat ik klaar ben en loop langzaam richting de uitgang van het lokaal.

” You didn't come this far to walk away without the victory.”

Some people in your life come as blessings, others come in your life as lessons.

28 mei 2017 - 13:38 Ken_ is offline

Ken_ 18305

JACOB REED ROYCE

FOOTBALL PLAYER, ALONE > BETH, EIGHTEEN

🏈

Op mijn vraag of Clay nog iets van zich had laten horen schudde ze haar hoofd . 'Stilte van de andere kant,' ik knikte, de jongen was vast nog druk bezig met het ontwerpen of naaien van zijn nieuwe kledingstukken. 'Twee coupes met aardbeien ijs toch?' vroeg Beth me vervolgens waarbij ik knikt een net aanstalten maakte om ook op de staan al was Beth al zonder mij naar de toonbank vertrokken.'Ik ben zo terug' Net had ik er een grapje om gemaakt, maar de jongedame leek mijn woorden serieus genomen te hebben. Ik zou haar zo wel het geld terug geven, ik kende Beth nog net niet goed genoeg om over haar thuissituatie veel te weten, dus wist ik ook niet of ze het net als mij niet zo breed had of niet, desalnietemin zou ik haar wel terug betalen of trakteren op iets anders van rond dezelfde prijs zodat we even waren. Daarbij haf ik ook liever dan dat ik kreeg - al zij ik niet snel nee als het op eten ging-.
Terwijl Beth nog stond te wachten op de bestelling had ik vlug nog met Iva geappt maar daar kreeg ik momenteel geen antwoord meer van terug, dus dacht ik dat ze alles onder controle zou hebben. 'Oeh, welke dame heeft het genot om met jou te mogen praten, behalve ik?' grinnikte Beth eens ze zich naast me neer geploft had, waardoor ik zacht lachte en mijn hoofd schudde. "Iva heeft wat boy troubles, dus heef ik haar tips vanaf hier." zei ik schouderophalend en grijnsde even naar Beth. "Oh trouwens, ik betaal je mijn ijsje wel terug hoor, ik maakte gewoon een grapje." vervolgde ik met een glimlach. "Ik speel graag je vervoer." vervolgde ik dan plagend waarna ik dankbaar het ijsje nam en een aardbei ervan in mijn mond stak.
'Best prima,' begon Beth over mijn vraag . 'Ik kon helaas niet naar huis vanwege uhm.. omstandigheden en anders zou ik mijn kamer op moeten zeggen.' zei ze schouderophalend waardoor ik even begrijpend knikte, de meeste die hier studeerden kwamen over heel Amerika of zelf andere landen. 'Maar verder heb ik gewoon veel getraind en zo nu en dan ook een beetje genoten op het strand. Hoe was die van jou?' ik glimlachte haar toe en nam nog een hapje voordat ik sprak. " Het was best gezellig geweest, mijn ouders zijn voor twee weken naar hier gekomen vanuit Washington en daarna ben ik met hen terug gekeerd tot vorige week. " zei ik, niet al te uitgebreid vertellend over mijn familie dat ik gemist had. Beth had vast ook wel vrienden en familie dat ze miste terwijl ze hier was, dus het beste was dat ik dit nu voor mezelf hield. "Ik was wel blij om hier weer terug te zijn hoor, ik miste mijn cuddlebuddy." ik sloeg mijn arm vriendelijk om haar heen en glimlachte naar haar, waarna ik stiekem een aardbei van haar stal. "En dit heb ik ook zo gemist, het heerlijke eten. Mijn moeder kan wel koken hoor, maar meestal halen we afhaalchinees ." lachte ik.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

28 mei 2017 - 15:28 Valkyria is offline

Valkyria 3960

BONAVENTURE "ZED" ZEDEKIAH GODFREY
17 ~ zang ~ doka ~ met Harry

"Goed plan" antwoordt Harry op mijn voorstel, al merk ik aan zijn houding dat er wat aan scheelt. Ik twijfel of ik wel iets had moeten zeggen over de kans dat we binnenkort misschien niet meer zullen kunnen zeggen naar dezelfde school te gaan, maar tegelijk zou ik het oprecht jammer vinden mocht hij denken dat hij niet gewoon kan zeggen dat hij liever over iets anders praat. Eén ding staat dus vast; ik laat hem straks maar kiezen of hij het er over wil hebben of niet, en breng het topic zelf niet meer naar boven. De bedoeling van een kop thee is in mijn ogen nog steeds dat je er gezellig bij kan keuvelen en als dat voor één van de twee personen niet zo aanvoelt, waar ben je dan mee bezig. Dan drink je gewoon een kop warm water terwijl iemand zich op zijn ongemakken voelt. Dan kan je volgens mij ook beter thuis blijven, niet? Ik ben al lang blij dat hij nog wat langer, vrijwillig, op mijn gestotter wil luisteren.
Geduldig wacht ik af terwijl Harry al zijn spulletjes netjes weer op ruimt. Alles gaat weer op zijn eigenste plekje, zoals het hoort. Helaas zijn er genoeg personen op deze school die geen rekening houden met degene die na hen komt en alles laten slingeren zoals ze vast op hun eigen kamer zouden doen. Hoewel ik me er persoonlijk mateloos aan stoor kan ik het op een vreemde manier ook van hun kan bekijken. Sommigen gaan zo danig op in hun creatieve proces dat de wereld om hun heen een beetje in de vergetelheid raakt. En dat is ergens ook bewonderenswaardig. Wie ben ik om een ander in hun beleving te dicteren?
"Laten we," zegt Harry na een minuutje, waarmee hij me uit mijn gedachten schud. Ik til mijn kin omhoog, zodat ik hem aan kan kijken en knik met een glimlach. Ik volg hem gedwee, door het deurgat en wacht tot ook hij op zijn beurt zijn lokaal heeft afgesloten. Ik haal ondertussen mijn mobiel - een steenoude nokia- uit mijn broekzak en laat aan mijn ouders weten dat ik iets later dan verwacht thuis zal zijn. Dit vind ik zo heerlijk; het vertrouwen dat ze in me stellen, dat ze weten dat ik niks ondegelijks uit zal halen en me gewoon mijn ding laten doen - zo lang ze er maar van op de hoogte zijn.
"Vuh-vertel mmmme over Aaahmsterdam?" Ik weet niet goed of het een vraag is of meer een subtiele eis maar het feit is nu eenmaal dat mijn nieuwsgierigheid zich niet snel laat bedwingen. Daarbij heb ik oprecht interesse. "Hhhoeveel wuh-wiet hhheb je ge-ger-gerookt?" grinnik ik terwijl ik Harry een speelse elleboogstoot geef.

[ bericht aangepast op 28 mei 2017 - 15:29 ]

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

29 mei 2017 - 16:14 Syaoran is offline

Syaoran 12966

——————————————————————————

——————————————————————————

——————————————————————————

Eden Isla Sadler

”It seems to me, that love could be labeled poison and we’d drink it anyways."

• Eighteen • Dancer • With Dove, Brynn & Cés •

Het korte gesprek wat er nog gaande was tussen Dove en Brynn neem ik met een zachte grinnik waar. Ik mocht wellicht niet helemaal volgen waar ze het over hadden, het laatste gedeelte klonk mij toch erg gezellig. “Jij danst toch?” bracht de speelse vervolgens uit, waarop ik al vrij direct doorhad dat deze vraag richting mij gesteld werd. Een zachte knik was de allereerste reactie die ik over bracht, alvorens Brynn verder ging. “Dat is vast wel iets dat ze blijven faciliteren, denk je niet?” Bedenkelijk kantelde ik voor een paar stille seconden mijn hoofd iets en kauwde voor kort op mijn onderlip. “Logischerwijs zou je inderdaad denken van wel,” reageerde ik vervolgens en blikte op naar de brunette. “Maar gezien het voor mijn gevoel op dit moment alles behalve logisch lijkt te gaan, weet ik het niet..” Zorgelijk haalde ik mijn blauwe kijkers van haar af en liet mijn poelen even naar Dove afglijden.
Als dansen weg zou vallen dan viel mijn toekomst droom letterlijk in duigen en daarmee ook hetgeen wat ik voor ogen had voor Zoey. Misschien was het ergens een moederlijk kwaaltje om me nu al zorgen te gaan maken over iets wat misschien helemaal niet nodig was, maar ik had liever toch gauw een back-up in gedachten genomen voordat het te laat was.
“Het komt wel goed,” sprak Dove tussendoor. “We hoeven ons er geen zorgen over te maken. Het is niet ons probleem, toch?” Lui liet de jonge vrouw zich achterover op het gras zakken en voor heel even weer stond ik de drang haar voorbeeld te volgen — het zag er zo lekker uit — maar werd tegengehouden door een arm die over mijn schouder heen geslagen werd. “Wat is niet ons probleem?” mengde Cés zich in ons gesprek. Bij het zien van de jongen gleed er als vanzelf een glimlach over mijn lippen heen en gaf ik hem een zacht duwtje. “We hadden het net over het onderwerp van de dag, de bezuinigingen.” Met een schuine blik staarde ik naar hem op, alvorens me weer tot de meiden te richten. “Misschien maken we ons inderdaad zorgen om niks, maar ik maak me liever helemaal geen zorgen; niet wanneer het mijn toekomst betreft.”
Bedenkelijk gleed mijn blik tussen beide dames door over het gras heen, terwijl ik me iets tegen Cés aan liet hangen vanwege de prettige steun die zijn houding me gaf. Een klein idee vormde zich in mijn hoofd en voor even vroeg ik me af of het een mogelijkheid zou kunnen zijn om zoveel mogelijk groepen te kunnen helpen — al is het maar een poging tot. “Zou het geen idee zijn om iets te doen waarmee we de verschillende dingen weten te combineren tot één bepaalde actie?”

~~[ugh]~~

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

29 mei 2017 - 19:00 Necessity is offline

Necessity 5622

Damon Apollo Wilson
18 – Music/piano – Music room – With Ezra

Exist on your own ~~damn~~ terms.

Damon negeerde Ezra’s rol met zijn ogen en ging verder met het juiste stuk zoeken in zijn schrift. “Ach ja, steeds hetzelfde deuntje is beter dan helemaal geen deuntje. Isn’t it?” Damon glimlachte ook even bij deze woorden. Ezra was dan een acteur – als Damon het goed herinnerde – maar net als vele andere jongeren hield hij blijkbaar ook van muziek. Damon gebruikte trouwens niet zichzelf en zijn klas als referentiepunt, want mensen die Muziek studeerden, moesten wel van muziek houden. Anders overleefde je de zware lessen simpelweg niet. Houden van was misschien zelfs nog wel een understatement. Het moest echt een passie zijn, een levensstijl en niet alleen een hobby. Of misschien hield Ezra gewoon niet van stilte.
“Goed punt,” antwoordde hij daarom half lachend. Ezra begon vervolgens te lezen en Damon werkte ook verder. Het stoorde Damon eigenlijk niet eens echt dat Ezra er zat. Hoewel hij vaak liever alleen was, was het ergens ook wel fijn om nu niet alleen te zijn. Zijn hoofd was al vol genoeg met de aankondiging van eerder die dag. Iemand die waarschijnlijk er net zo mee bezig was hier hebben, was ergens wel steunend. Ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje.
De stilte – afgezien de pianomuziek dan, want ze hadden wel dat deuntje waar ze het net over eens waren – werd al snel verbroken door Ezra. “Ben jij niet bang dat ze je straks van het programma schrappen?” De ‘waarschijnlijk’ van het ermee bezig zijn, werd ineens een ‘sowieso’.
Even overwoog Damon te liegen en te zeggen dat dat eigenlijk wel meeviel of er heel onverschillig over te doen, maar tegelijk wist hij dat hij dat heus niet hoefde. Hij hoefde hier de schijn niet op de houden, want letterlijk de hele school – op een paar rijke mensen die het toch wel konden betalen na dan waarschijnlijk – was hier bang voor. Daarom haalde hij niet onverschillig zijn schouders op – zijn standaard antwoord op persoonlijke vragen – maar draaide zich half om naar Ezra.
“Meer dan ik zal toegeven,” antwoordde hij lachend – maar het was wel de waarheid. “Maar als ze dat echt doen, wat dan? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb buiten de muziek nog niet echt toekomstplannen en die ‘toekomst’ komt toch wel erg dichtbij inmiddels.” Sinds hij zich van een plek op Northvale High had weten te verzekeren, wist hij dat hij in de muziek verder zou gaan. Daarom had hij nog niet echt nagedacht over eventuele andere studies en banen die hij zou willen doen. Die banen zouden toch niet hoeven te komen, daar zou hij voor zorgen. Maar als hij hier niet zou kunnen afstuderen, zou hij niet met de juiste mensen in contact komen en alleen maar ‘een jongen die een tijdje naar Nortvale is geweest’ zijn. De naam Northvale opende soms deuren die anders gesloten bleven, maar dan moest je het wel goed spelen – iets wat als niet-daar-afgestudeerde zeker niet zou lukken.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

29 mei 2017 - 22:46 Ons is offline

Ons 3202

JILLIAN MILLS

17 JAAR | BALLET DANSER | BALLET STUDIO | ABIGAIL

Voor ze haar dans had kunnen afmaken, de laatste tonen uit de speakers haar kon laten leiden tot een gevoelig einde na een hoge sprong, stond er een lange verschijning in de zaal. Dichtbij de deur draaide een jonge vrouw haar donkere haren in een knot en liet haar stem over de aflopende muziek heen klinken.
”Hallo Jillian,” zei Abigail.
Met een zucht keerde Jill haar rug naar de dame, een beetje teleurgesteld in het onverwachte einde van haar dansmoment. Haar blote voeten plakten een beetje aan de dansvloer, maar ze hield van het contact met de grond – ze was ervan overtuigd dat ze zo beter kon dansen. In zichzelf gekeerd zorgde ze er eerst voor dat de stereo uit stond, ze haar muziek eruit haalde en haar spullen bijeen pakte.
”Hoi Abigail, ik wilde net gaan, dus de zaal is all yours,” zei Jillian zeker. Ze keek de donkerharige dame aan en glimlachte vervolgens. Ze overbrugde de afstand tussen hen in en vergat even dat ze Abigail eigenlijk niks vond. Ze had nu even iemand nodig bij wie ze haar eerste frustraties kon uiten. Dat dat nu Abigail was, was jammer, maar onbelangrijk.
”Wat een nieuws, hè. Ik ben er een beetje van onderste boven.”
Jill depte haar hoofd en decollete met haar handdoekje en nam een aantal gulzige slokken van haar fruitwater. Ze verlangde naar een douche, maar voelde tegelijkertijd dat haar spieren meer inspanning verlangden. Ze dacht eraan om even langs de fitnesszaal te lopen.
Voor het antwoord van Abigail, focuste Jill zich weer op haar gezicht. Ze voelde zich naar bij de koele blik in Abigails ogen, maar wist dat ze daarzelf net zo goed aan had bij gedragen. Met een bescheiden glimlachje wachtte Jill af.

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

30 mei 2017 - 10:48 Ascian is offline

Ascian 10570

Naam:Clement 'Clay' Javier O'Connor.

"somewhere in between who I used to be, and who I'll be tomorrow when the champagne blows my mind."
|Fashion Design, 17 years old, New York |

Voorzichtig haal ik de naald door de stof, om deze vervolgenser weer terug in te steken. Zo ga ik door tot ik tot alles goed vast zit. Met een frons kijk ik naar het rokje dat voor mij op de paspop hangt en dan naar het ontwerp dat in mijn notitieblok gekrabbeld is. Ik knik tevreden en loop richting mijn werktafel, om een slok te nemen van mijn koffie. Ik zie dat ik een berichtje heb. Het is van Beth.

Ik ben klaar met trainen, kom je Jake en mij joinen voor een hele grote ijs coupe of zo? We moeten dit vreselijke nieuws verwerken met eten. x B

Mijn glimlach verdwijnt bij het zien van het berichtje. Niet omdat ik geen zin had om met Beth en Jake ijs te eten, maar omdat ik net de gedachte dat ik niet langer Fashion Design kon uitoefenen op deze school uit mijn hoofd had verbannen. En nu was die gedachte terug. Met een frons kijk ik naar mijn spullen, bang dat het over enige tijd allemaal weg zou zijn uit deze school. Ik zucht en typ een berichtje terug.

Be right there, ijs helpt altijd.

Ik pak mijn notitieblok en zet de rest van de spullen netjes weg. Daarna loop ik het lokaal uit. De ijssalon is niet ver en het duurt dan ook niet bijzonder lang voor ik daar ben aangekomen. Ik loop naar binnen. Het duurt niet lang voor ik Beth en Jake gevonden heb, aangezien ze niet bijzonder onopvallend zijn.
"Hey," glimlach ik naar de twee. "Die aankondeging was wel echt een klap in mijn gezicht," zeg ik zuchtend. Ik bestel een bananensplit en wacht geduldig op mijn bestelling. "Het is dat ik absoluut niet kan bakken, anders had ik best een bake sale willen organiseren."

We've lived in the shadows for far too long.

31 mei 2017 - 18:51 Venustic is offline

Venustic 2690

Ezra Finley Dickson

I don't hate you
I just don't feel necessarily exited about your existence

17 Years | Actor | Music room | With Damon

Eens in de paar minuten sloeg Ezra de bladzijde van zijn boek om, Ezra was nooit de snelste lezer geweest. Hij nam elk woord in zich op om zo'n goed mogelijke voorstelling van de verhaallijn te hebben. Ezra had een vrij grote fantasie en las alles met beelden en kon als het waren elk woord wat hij las voor zich zien. De piano muziek die Damon ondertussen maakte vond Ezra erg relaxt, ook al was het inderdaad steeds het zelfde deuntje. Het was in ieder geval een goed deuntje.
Hoewel Ezra het fijn vond hoe ze daar zaten had hij dus uiteindelijk toch de stilte verbroken door aan Damon te vragen hoe hij zich over het feit voelde dat de school bezuinigingen moest maken. Of eigenlijk om preciezer te zijn vroeg hij of hij net bang was dat hijzelf werd geschrapt van het programma van de school. Ezra zelf kon hier moeilijk over oordelen, in zijn opinie klonk Damon inderdaad wel heel erg goed, maar hij wist niet wat hem nou precies beter maakte dan anderen of hoe goed anderen waren. Of hij met hoe goed hij nu was een kans had om aan de top te komen? Ezra hij er allemaal geen verstand van, hoewel hij verrassend veel naar piano muziek luisterde kon hij goed niet onderscheiden van erg goed. Uiteindelijk antwoordde Damon op Ezra zijn vraag, een antwoord wat nog redelijk vaag was. “Meer dan ik zal toegeven,” zei de jongeman, Ezra knikte kort niet echt wetend wat hij hier mee moest. Echter hield Damon het niet bij enkel dit en sprak hij al vrij snel verder. “Maar als ze dat echt doen, wat dan? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb buiten de muziek nog niet echt toekomstplannen en die ‘toekomst’ komt toch wel erg dichtbij inmiddels.” Kort knikte Ezra, hij had wel een punt . 'Ik denk dat ik mijn optie's vrij open heb gehouden voor mezelf, maar ik kan begrijpen dat het voor veel anderen wel lastig kan zijn.' zei Ezra, waarna hij weer even een blik op zijn boek richtte. Hij kon nu door gaan lezen en de stilte weer laten vallen,maar hij nog iets anders te zeggen iets wat de hele dag al in zijn hoofd had gehangen en hij vroeg zich ergens wel af hoe iemand anders hier over dacht. In dit geval Damon. 'Ik denk dat het hele punt niet is weggaan, je hebt nu al zolang op Northvile doorgebracht dat je al vreselijk veel ervaring hebt opgedaan. Veel meer dan de gemiddelde piano speller of in mijn geval acteur van je leeftijd. Ik denk dat het punt meer is dat je als je word weggestuurd je bekent zult staan als de pianist die niet goed genoeg was. De acteur die weg is gestuurd, ik denk niet dat dat goed staat op je CV. Dat je geschrapt bent van de school, omdat je toch net niet goed genoeg was, zelf al ben je dit jaren wel geweest.'

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

31 mei 2017 - 21:04 Sempre is offline

Sempre 5089

BRYNN GRYFFIN

««« 17 | COMIC BOOK ARTIST | OUTSIDE | DOVE, EDEN, CÉSAIRE > ALONE »»»

Hoewel Dove wat terughoudend lijkt te zijn over mijn idee voor een carwash trek ik onaangedaan mijn schouders op. Wellicht dat ik haar nog wel overgehaald kreeg.
Een andere persoon mengde zich in het gesprek en mijn ogen gleden even over de jongen heen. Cés volgde ook een creatieve studie, maar heel erg goed kende ik hem niet en dus knikte ik maar ter verwelkoming.
"Logischerwijs zou je inderdaad denken van wel,” sprak Eden even later. "Maar gezien het voor mijn gevoel op dit moment alles behalve logisch lijkt te gaan, weet ik het niet..”
Ze had een goed punt, het was inderdaad niet alsof het de laatste tijd allemaal zo logisch was gegaan. Een zucht rolde over mijn lippen terwijl ik heen en weer blikte naar het kleine groepje. Ik begon honger en dorst te krijgen en besloot dat het tijd was om snel nog wat uit de kantine te sneaken voor het te laat was.
"Ik ga wat eten halen," sprak ik terwijl ik opstond en even glimlachte. "Wie weet zie ik jullie nog wel en anders tot snel."

Met die woorden slingerde ik mijn rugtas over een schouder heen en liet ik het groepje achter me. Ik had tijd nodig om na te denken, want het knaagde aan me dat dit nieuws me zo van slag maakte. Voor mij was het zo vanzelfsprekend geweest dat ik de opleiding deed, dat ik mij nooit had afgevraagd wat ik zou doen als die zou weg vallen.
Bijna automatisch vond ik mijn plekje onder een van de grote bomen en zakte tegen de grond aan. Hoewel ik eten had willen halen had ik besloten dat ik eerst wat rust in mijn hoofd wilde creeëren. Ik haalde dan ook mijn schetsblok uit mijn tas en het duurde niet lang voor ik het uitzicht voor me begon te schetsen. Ik hield er van om zo nu en dan eventjes iets anders te doen dan striptekenen en schetsen was nog steeds iets waar ik veel plezier in beleefde. Langzaam begon het weer rustig te worden in mijn hoofd en terwijl de tijd verstreek verscheen er langzaam maar zeker een duidelijk herkenbaar gebouw op mijn papier.

When time and life shook hands and said goodbye.

31 mei 2017 - 22:00 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

Daley Lyonesse

with Zeke and iva • at their car

‘Al zijn je rijkunsten vast niet zo erg als Daley het laat lijken,’ sprak Iva en ik fronste kort voor ik weer op keek naar Zeke– die er op zijn beurt ook niet al té vrolijk uitzag.
‘Oh mijn excuses, meneer de koning,’ bracht hij uit, ‘morgen mag je dan lopend naar school, want ik weet dat jouw auto nog steeds stuk is. Maar goed, het is maar wat je wilt.’
Ik liet een klein lachje horen en schudde mijn hoofd, ik had nooit een goed idee of hij nou iets meende of niet waardoor ik hem maar gewoon een stoot uitdeelde in zijn zij.
‘Dan loop ik wel,’ sprak ik en rolde mijn ogen, ‘zo afhankelijk ben ik nou ook weer niet van je,’ voegde ik er aan toe– ik nam dit duidelijk niet als grapje op maar Zeke wist maar al te goed dat hij niet verwend moest gaan doen tegenover mij.
‘Zeg, ik heb een idee,’ begon Zeke en ik slaakte al een zucht voordat hij zijn idee al had opgenoemd. ‘Zoveel mensen op school hebben nu een probleem nadat Mr. Rivas heeft verteld dat er geen budget meer is. Wat als we nou een sponsoractie gaan organiseren voor degene die het nodig hebben? Of een supervet feest op school met entreekosten? Ik zit vol met goede ideeën, ik heb alleen wat hulp nodig.’
Het duurde niet lang voor de jongen overeind kwam en naar zijn telefoon greep, ik pakte daarom haast automatisch zijn hand om hem niet overhaaste beslissingen te laten maken. ‘Als ik mensen niet enthousiast kan krijgen voor een feest, weet ik het ook niet meer hoor.’
Afkeurend schudde ik mijn hoofd, ‘Zeke, alsjeblieft. Je gaat niet echt een feest geven, dat is veel té veel gedoe en het zou me niks verbazen als je mij of mijn vader er in meesleept en geloof me– die gaat daar geen geld aan uit besteden. Het is onzin.’
Ik keek even naar Iva en haalde mijn schouders op, ‘zie het als een natuurlijke selectie tussen de getalenteerde mensen, ongetalenteerde mensen en de mensen die het kunnen betalen.’

[ bericht aangepast op 31 mei 2017 - 22:00 ]

Everything is illuminated by the light of our past.

1 juni 2017 - 8:39 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Bethany "Beth" Caroline Soto

14 • Atletiek • Ijssalon • Jacob & Clay

'Iva heeft wat boy troubles, dus heef ik haar tips vanaf hier,' zegt hij. Hij haalt zijn schouders op en ik kantel mijn hoofd lichtjes, fronsend. 'Oh trouwens, ik betaal je mijn ijsje wel terug hoor, ik maakte gewoon een grapje.' Ik kijk hem aan en twijfel even, ergens wil ik hem vertellen dat het prima is en ik het wel gewoon betaal, maar als hij het kan betalen... 'Ik speel graag je vervoer.' Ik grinnik.
'Wat is er met Iva? Alles goed of heeft ze onze hulp nodig? Ze mag ons wel joinen.' Ik haal mijn schouders op en speel wat met mijn ijs. Ik neem een klein hapje en kijk op naar Jacob die over zijn vakantie begint te vertellen.
'Het was best gezellig geweest, mijn ouders zijn voor twee weken naar hier gekomen vanuit Washington en daarna ben ik met hen terug gekeerd tot vorige week.' Ik glimlach zwakjes en staar naar mijn ijsje. Ik wil meer gaan werken zodat ik de volgende vakantie wel naar mijn vader en grootmoeder kan, maar ik weet dat dat bijna een onmogelijk doel is, vooral als ik mijn kamer in de weken dat ik weg ben moet blijven huren. 'Ik was wel blij om hier weer terug te zijn hoor, ik miste mijn cuddlebuddy.' Ik lach en kijk toe hoe hij een aardbei steelt. Ik steek mijn tong naar hem uit. 'En dit heb ik ook zo gemist, het heerlijke eten. Mijn moeder kan wel koken hoor, maar meestal halen we afhaalchinees.' Ik lach.
'Ja, ik zou ook echt graag weer het eten van mijn oma willen proeven, dat is geweldig.' Ik krijg een berichtje binnen en glimlach. 'Clay komt er als het goed is aan.' Ik haal mijn schouders op en ga in stilte verder met het ijsje. Niet veel later gaat de deur open en komt Clay binnen gelopen. Ik zwaai naar de jongen. 'Hey Clay.'
'Hey, die aankondiging was wel echt een klap in mijn gezicht,' zegt hij en mijn gezicht betrekt wat als ik weer herinnert wordt aan dat nieuws. Ik zucht en knik dan zwakjes. 'Het is dat ik absoluut niet kan bakken, anders had ik best een bake sale willen organiseren.' Ik haal mijn schouders op.
'We kunnen wel iets anders doen,' zeg ik, 'we moeten sowieso iets doen. We kunnen het niet laten gebeuren dat deze school ten onder gaat. Misschien moeten we gewoon doen waar we het beste in zijn en onze talenten inzetten en een groot festival organiseren om geld op te halen voor de school.' Ik kijk de twee enthousiast aan. Clay's bananensplit wordt gebracht en ik kijk de twee jongens aan. 'Is dat een idee?'

And the sky was littered with the corpses of stars.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Index RPG Actieve Topics Zoek