Mensen, denk ik? Ik vind dit een ontzettend lastige vraag (en dit is ook een wat vaag antwoord, vermoedelijk), maar dat is tegenwoordig het eerste wat er automatisch in me opkomt bij die topictitel. Ik weet alleen niet zo zeker of ik daar een erg duidelijke argumentatie bij heb. 
Ik kan het wel proberen: mensen doen een heleboel shit, maar we zijn ook in staat tot een hoop goede dingen. We bieden vreemdelingen parkeerkaartjes aan als we die al hebben betaald en ze nog niet zijn afgelopen, we vieren feestjes als er nieuwe mensen worden geboren, en als er ergens aan de andere kant van de wereld een half land dakloos wordt door een natuurramp, sturen we daar voedselpakketten en medicijnen heen. Dat is waar ik in geloof, denk ik. Die kleine (of soms grotere) pogingen om elkaar te helpen zonder dat je daar zelf iets aan verdient, behalve dat je weet dat iemand anders het iets gemakkelijker zal hebben. Ik ben niet bijzonder naïef - of die indruk heb ik zelf althans niet, al kan ik me voorstellen dat naïeve mensen dat zelf in hun naïviteit ook niet door hebben, dus wie weet, I guess - maar ik ben wel een groot fan van een ietwat koppige vorm van positiviteit, want ik ben van mening dat dat soms precies is wat we nodig hebben. Daarnaast ben ik verder niet echt overtuigd van het bestaan van een hogere macht, maar mocht die er wel zijn, dan nog heb ik de indruk dat hij (mannelijk voornaamwoord, bij gebrek aan een betere beschrijving, al denk ik niet dat het letterlijk een man zou zijn) zich niet erg veel mengt in wat er op aarde gebeurt op dit moment. Dat betekent dat het aan onszelf is om onze eigen zaken te regelen, en ik denk niet dat ieder voor zich ooit echt een optie is, of dat wie dan ook daar beter van wordt, ook de personen die boven aan de voedselketen eindigen niet. Dus ja. Mensen. Niet een mens, maar mensen, als groep. Het leven is vrij kort en zinloos als je er te lang over nadenkt, en het enige echt zinvolle wat we kunnen doen is zorgen dat het zo prettig mogelijk is. Daarbij kun je aan jezelf denken, wat absoluut heel erg belangrijk is, maar ook aan de rest, want in mijn ervaring is het leven eindeloos veel prettiger als het voor de mensen om je heen ook prettig is.
Overigens, deze zinnen komen me echt ongelofelijk bekend voor: "Het punt is dat ik mij prima kan vinden in de moralen en een deel van de boodschappen die het geloof meebrengt (goed zijn voor je medemens, vrede, etc). Maar van de andere kant kan ik niet mee gaan in een geloof waarin alles letterlijk uit de Bijbel wordt gehaald." Ik ben heel losjes katholiek opgevoed (echt heel losjes, haha), dus ik was nooit bijzonder overtuigd gelovig, maar ik het is wel iets wat altijd al in mijn achterhoofd speelde, die vraag wat ik er persoonlijk precies mee moest. Wat jij daar schrijft is echt exact de conclusie die ik iedere keer trek. Ik vind geloof heel mooi in theorie, absoluut, en veel van de basisprincipes zijn dingen waar ik me volledig bij aan zou sluiten, maar de manier waarop het in de praktijk wordt toegepast (inderdaad door bijvoorbeeld de Bijbel erg letterlijk op te vatten) en gebruikt (als verdediging voor homofobie, om maar wat te noemen) is niet iets waar ik ooit in zou kunnen geloven, of wat ik op enige manier goed zou kunnen keuren, en dat verbittert het geheel voor mij toch een beetje, helaas, zelfs al zitten er heel mooie en pure idealen achter als je het van die extra ruis die erop wordt geprojecteerd kunt scheiden.
Mijn hemel, dit is een warrige post, haha. De grap is dat ik dit zelf dus ook niet helemaal helder heb voor mezelf, maar ik heb een poging gedaan, al klink ik nu mogelijk hopeloos idealistisch, en is dat eigenlijk ook weer niet de bedoeling. 
"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan
