Gelukkig, ben ik dat wel? Dat vraag ik mij altijd af.
Ik heb een vriend en houd van hem.
Maar toch blijft mijn brein mij meesleuren in een neerwaartse spiraal. Ik huil meer dan ooit, voel me rot en super verstrooid. Herpakken lukt niet, want ik zink al veel te diep. Ik wil klimmen uit dit gat, terug naar boven, naar het licht. Maar het lukt niet. Het gat begint te sluiten met mij er in. Geen uitweg, geen licht. Elke dag dat ik wakker word ben ik dankbaar, maar soms hoeft het van mij niet.
Ik wil mij niet zo rot voelen. Zo verward, ongelukkig en zielig.
Het enige moment dat dit niet zo is, is wanneer ik met mijn vriend praat. Al moet ik eerlijk zijn dat ik dan soms niet eens de energie op kan brengen om te lachen, om geluk te voelen, om blij te zijn.
Ik wil weer vrolijk zijn. Echt. Ik eet al weer dagen super slecht, omdat ik niets binnen kan krijgen. Er zit een enorme versperring in mijn keel en ik begin me zorgen te maken.
Mijn leven is messed up. Ik weet niet hoe lang ik dit nog kan trekken. Ik weet het niet meer... Ik wil het niet meer. Ik kán het niet meer.
[ bericht aangepast op 15 jan 2017 - 22:01 ]
Ich liebe dich 27.12.23