Nee dit gaat niet over een dekentje. Dit gaat over mijn haar.
Al jaren heb ik mijn haar zoals het is. Blond. Lang. Saai. Just... Hetzelfde. Het is iets waar ik trots op ben geweest.. Maar het laat me ook denken aan de slechte tijden. Dit klinkt zo raar, ik weet het, maar het is zo. Mijn haar is niet alleen mijn haar > het is iets waar ik me veilig bij voelde. Wanneer ik nerveus ben, zit ik aan mijn haar. Als ik boos ben, zit ik aan mijn haar. Waarom? Geen flauw idee. Maar ik voelde me er gewoon veilig bij.. Tot iets meer dan een jaar terug..
Eind 2015, begin 2016 ben ik mezelf gaan leren kennen. En al een jaar kijk ik in mijn spiegel, naar diegene met dat mooie, blonde lange haar en ik denk:
''Wie is dat?''
Ik zie mezelf niet als ik in de spiegel kijk. Ik zie een vreemdeling... En het is tijd om dat te veranderen.
Morgen middag om 2 uur ga ik het er af knippen. Ik zeg gedag tegen de Shania van 2016. Ik zeg dag tegen waar ik me veilig bij voelde voor jaren.. Ik wil me weer gelukkig voelen en.. Ik wil mezelf kunnen zien in de spiegel en niet een vreemdeling. Niet meer iemand die probeert iemand anders te zijn om anderen te pleasen.. Want dat doe ik al jaren en ik merk gewoon dat dat helemaal de verkeerde kant op gaat.
Ik ga voor mijzelf kiezen.
Jullie denken nu vast... Het is maar haar... maar voor mij.. Voor mij is het meer dan alleen haar. Voor mij is het een groot stuk van mijn verleden: dat onzekere iemand die mooi wilde zijn en niet zichzelf durfde te uiten.. Die altijd op andere meisjes wilde lijken; zichzelf verstopte onder makeup omdat 'ik zo mooier was', terwijl in realiteit ik er beter aan toe ben sinds ik geen makeup meer draag... Maar toch verstopte ik mezelf achter die blonde lokken...
Maar vanaf morgen middag niet meer
Vanaf morgen middag is het over en uit met doen alsof ik iemand anders ben. Nooit meer ga ik mezelf anders uiten dan dat ik ben. Niet dat ik precies weet wie ik ben maar ik ga dat nog uitzoeken.. maar dit is de eerste stap naar mezelf zijn..
Inner peace, it's hard to find.