Telkens opnieuw probeer ik geen zeurtopics meer aan te maken, en telkens opnieuw lijkt het te mislukken. Nu ja. Here we go.
Ik voel me schuldig. Schuldig om wat ik gedaan heb, gezegd en geschreeuwd heb tegen mensen, mensen die me enkel wilden helpen. Mensen die ik, na al die jaren, nog steeds niet recht in de ogen durf te kijken. Ik durf niet sociaal te zijn - bang om verkeerde dingen te zeggen, domme dingen, mensen te beledigen. Bang om weer in hetzelfde schuitje terecht te komen als jaren gelden, terug in het gepest, waardoor ik geworden ben wie ik niet ben - inclusief al mijn negatieve kanten. Ik voel me slecht door de dood van een vriend van me vier maand geleden. Alsof ik hem nooit genoeg gezegd heb, nooit genoeg gekend heb. Ik héb hem ook niet lang gekend, maar hij betekende echt heel veel voor me. Ik voel me alsof ik altijd een last ben voor anderen, iemand waar ze maar wat compassie mee moeten hebben. Alsof ze me echt niet willen, maar het uit medelijden niet willen zeggen. Ik heb pijn van de hellen waar ik acht jaar lang doorgegaan ben, van gepest tot snijden, van depressieve tot soms zelfs suïcidale gedachten. En ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Bij de kleinste stap die ik neem, ben ik bang iets verkeerd te doen. Iets bij mezelf of anderen te triggeren waardoor ik weer recht in diezelfde put val waar ik jaren in gezeten heb. Bang dat mensen me niet leuk gaan vinden, me irritant vinden, hopen dat ik zo snel mogelijk weg ben. Bang om afgewezen te worden. Ik ben bang om te falen, mensen teleur te stellen, opnieuw en opnieuw. Mezelf teleur te stellen. Je ne le sais plus.
Ik verwacht niet dat jullie hier komen aanzetten met "de oplossing", want die is er niet, maar ik moest mijn hart echt even luchten. Big hugs voor iedereen die de moeite heeft genomen het even te lezen. Bedankt.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
