[RPG • 200] All That's Left ~ Speeltopic - Speeltopics

21 okt 2016 - 21:04 Shireen is offline

Shireen 2021

A L L T H A T ' S L E F T

Precies 90 jaar geleden is datgene gebeurd waar wetenschappers voor vreesden: een omwenteling van het magnetische veld van de aarde. Maar in tegenstelling tot 700.000 jaar daarvoor, toen dit ook gebeurde, is dit om onbekende reden veel te snel verlopen. De gevolgen hiervan waren het uitvallen van alle moderne technologie, de drastische shift van de continenten, en hierdoor ook het uitbarsten van een supervulkaan. Door deze continentale shift, het falen van alle technologie, en de vulkaanuitbarstingen over de gehele wereld, is de mensheid vrijwel geheel uitgestorven, mede doordat de aarde 10 jaar lang de zon niet meer zag door de aswolken.

Kleine groeperingen mensen over de gehele wereld hebben dit op miraculeuze wijze overleefd door bijvoorbeeld de mogelijkheid te hebben gehad om onder te duiken in bestendige bunkers. Nu de aarde zich net weer herstelt uit een jarenlange winter, krijgen de nakomelingen van de overlevers de kans om opnieuw hun leven buiten hun schuilplaatsen op te bouwen.

Ze leven in kleine clans van over het algemeen rond de 70 mensen, voor het grootste deel in de heropbouwende natuur, omdat steden hen nauwelijks meer iets te bieden hebben. Ze berusten op overblijfselen van de mensheid die ooit heeft bestaan, en zelfgemaakte voorwerpen, die ze gebruiken om mee te jagen of andere vormen van voedsel te verzamelen.

T H E R P G:

praattopic rollentopic

De meeste clans leven zo ver uit elkaar dat ze nooit andere mensen tegen zullen komen. Dit geldt echter niet voor twee clans gelegen van het voormalige Scandinavië. De Asta, en de Dagnir. Door verwaterde redenen die te maken hadden met grondgebied, heeft er tientallen jaren lang een koude oorlog tussen de twee gewoed. De nieuwe, huidige leiders van beide groepen hebben echter ervoor gekozen om vrede met elkaar te sluiten, zodat ze hun resources zouden kunnen bundelen, waardoor ze een grotere overlevingskans kregen.

Nu, enkele maanden later, gaat het vrij goed tussen de twee groepen die samen in een vergroot kamp leven. Totdat plotseling het lijk gevonden wordt van een lid van de Asta clan. Ze zijn ervan overtuigd dat iemand van de Dagnir clan hiervoor verantwoordelijk is. Chaos breekt uit. Zullen de leiders de groep samen weten te houden? Wie was ervoor verantwoordelijk? En wat was hun reden?

R E G E L S

I N V U L L E N

R O L L E N

O V E R I G E I N F O

[ bericht aangepast op 21 okt 2016 - 21:04 ]

how dare you speak of grace

21 okt 2016 - 21:10 Shireen is offline

Shireen 2021

H E T B E G I N

Het is droge, halfbewolkte ochtend, ergens tussen zomer en herfst, en het lichaam van de persoon uit de Asta clan is nog niet gevonden, maar de desbetreffende persoon is al wel verdwenen. Iedereen begint zijn dag zoals hij/zij deze normaal altijd zou beginnen, maar dit zal allemaal veranderen zodra het lichaam gevonden wordt...

how dare you speak of grace

21 okt 2016 - 21:14 LordJohn is offline

LordJohn 10839

Mt.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

21 okt 2016 - 21:15 Naird is offline

Naird 10646

I just caught the wave in your eyes

21 okt 2016 - 22:41 Scorn is offline

Scorn 711

Mijn topics.

"If you're going through hell, keep going." † Winston Churchill.

22 okt 2016 - 22:38 LordJohn is offline

LordJohn 10839

27 years old — Dagnir-clan — with Marthe being just a tad irresponsible and drunk and hungover next to a tent

I'm selfish, impatient, and a little insecure. I make mistakes, I'm out of control, and at times hard to handle.

Met een bonkend hoofd open ik langzaam mijn ogen. Oh god, wat heb ik nou weer gedaan? Ik kreun toch even en voel naast me ook een lichaam bewegen. Ik kijk op en herken Marthe meteen. Zuchtend en steunend leg ik mijn hoofd weer neer op mijn cape die ik als kussen heb gebruikt en ik sluit mijn ogen weer. Maar nu ik eenmaal mijn ogen heb geopend, blijft het licht tegen mijn oogkassen bonken.
Ik zucht diep een paar keer en als Marthe naast me blijft bewegen, geef ik haar een duw als teken dat ik niet gediend ben van haar geduw. 'Nog even niet,' brom ik. Ik kan me amper wat herinneren van wat er allemaal gebeurd is. Op een gegeven moment is het helemaal... zwart. Weg. Niks. Dat is ook niet erg, waarschijnlijk hebben we onszelf zo voor schut gezet dat we het ons liever niet herinneren. Ik duw Marthe nog een keer als haar been tegen mijn hoofd aan duwt en ik snuif als ik mijn ogen dan open. 'Wat moet je,' zucht ik diep en ik verberg me in de cape, die ik over mijn gezicht leg om te proberen het licht buiten te sluiten. Misschien was het ook beter om in een tent te gaan liggen in plaats van ernaast. Dat helpt altijd wel met het licht. Tegen het licht, beter gezegd.
Uiteindelijk besluit ik maar een beetje overeind te komen en ik zucht weer even. Dit was misschien niet zo'n goed plan geweest, maar met Marthe is het altijd wel leuk. Ze ziet er zelf ook nogal slecht uit, slaaptekort en weet ik het al niet.
Oeps.

[ bericht aangepast op 22 okt 2016 - 22:45 ]

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

22 okt 2016 - 23:04 Shireen is offline

Shireen 2021

M A R T H E A K S N E S

26 years old ~ Dagnir ~ Irresponsibly wasted with Ruby ~ Clothing

Hè godver, tering, kut. Het leek toch zo'n goed idee gisteravond, ook wel een beetje jammer waarom. Ruby was de enige die me nooit zou afwijzen. Leuk wijf. Maar gadverdamme wat was dit kut. Moonshine was fijn, ja, maar niet zo veel.
Ik had op zich verder kunnen slapen, als het niet aan mijn stuiptrekkende been had gelegen. Ruby leek er ook al last van te hebben dat ik zo veel bewoog.
'Nog even niet.' Ja, hèhè. Ik probeerde me rustig om te draaien, maar dat ging nogal onhandig op de bosgrond waar we op lagen, dus alsnog kwam ik tegen haar aan.
'Wat moet je?' zuchtte ze. Daardoor kwam ik met een ruk overeind. Het verbaasde me dat het me niet gelijk naar mijn hoofd schoot, maar de migraine leek mee te vallen. Teleurgesteld in mezelf was ik echter wel. 'Vandaag is de dag. Ik maak mezelf van kant,' sprak ik heel serieus en vastberaden, ook al wist ik dat Ruby ook wist dat ik maar wat onzin praatte. De onzin kwam echter wel overeen met mijn stemming. Ik rekte mezelf even uit.
'Ik kan niet wachten op de verhalen van andere mensen over wat wij gisteravond hebben gedaan. Het zal vast wel leuk zijn, maar jij weet net zo goed als ik dat je geen flauw idee meer hebt wat je hebt gedaan.' Ik pauzeerde even. 'En ik ook niet.' Een nog halfdronken lach rolde over mijn lippen.
'Ik heb water nodig. Vers water. Ga je mee voor een dip in de rivier?'

how dare you speak of grace

23 okt 2016 - 22:15 LordJohn is offline

LordJohn 10839

27 years old — Dagnir-clan — with Marthe being just a tad irresponsible and drunk and hungover next to a tent

I'm selfish, impatient, and a little insecure. I make mistakes, I'm out of control, and at times hard to handle.

Marthe komt met een ruk overeind en stiekem verwacht ik dat ze elk moment weer kreunend in elkaar zkt door de hoofdpijn die ze ervan krijgt, maar miraculeus genoeg krimpt ze nog niet ineen.
'Vandaag is de dag. Ik maak mezelf van kant,' zegt ze stellig en ik kijk haar eventjes aan. Ja hoor.
'Gefeliciteerd,' zeg ik haar dan ook, 'maar doe het alsjeblieft niet hier zodat ik verder kan slapen, wil je,' zeg ik. De hoofdpijn vilt me levend, mag ik wel stellen. Ik wil mijn hoofd weer neerleggen, maar Marthe besluit me weer te storen en ik zucht toch wel even. Ik wil gewoon slapen. Al zou in een tent liggen misschien toch nog wat comfortabeler liggen. Misschien. Is maar een idee.
'Ik kan niet wachten op de verhalen van andere mensen over wat wij gisteravond hebben gedaan. Het zal vast wel leuk zijn, maar jij weet net zo goed als ik dat je geen flauw idee meer hebt wat je hebt gedaan. En ik ook niet,' voegt ze er lachend aan toe en ik grijns toch wel.
'Guilty as charged,' merk ik op en ik wrijf even door mijn ogen. Jezus, mijn hoofd explodeert en niet zo'n beetje ook. Wanneer ze vraagt of ik mee ga naar de rivier, weet ik al dat ze me hier nooit zo laat liggen. Niet omdat ze bezorgd is over mijn gemoedstoestand, hungover en slaapdronken kop en omdat ze bezorgd is dat ik onderkoeld raak of wat dan ook, maar eerder omdat ze weigert alleen naar de rivier te lopen. Als zij moet lijden, moet ik dat ook. En zo is het al tijdenlang. Als een van de twee iets moet doen, doet de ander het ook.
'Als je maar niet gaat skinnydippen, daar heb ik nog even geen behoefte aan.'

[ bericht aangepast op 23 okt 2016 - 22:15 ]

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

30 okt 2016 - 0:09 Scorn is offline

Scorn 711

Keaton 'Stone' Thornton
'Where hawks fly'

Hoewel zijn clan over de 100 mensen had, wist hij niet wie hij altijd kon vertrouwen en loyaal was aan zijn clan. Vaak ging hij zelf op wacht staan — niet dat hij zijn mensen niet vertrouwde, hij was eenmaal een man van vast -en zekerheid. De omgeving waar Keaton zich op dit ogenblik in trof, had het rijkdom van talrijke verschillende groen en bruin. Hoogst persoonlijk vond Keaton, de leider van de Dagnir—clan, het fijnst om buiten in de verfrissende, koele lucht te slapen. Het kabbelende beekje naast hem gaf een fijn geluid dat zijn oren in dansten. Even, een paar seconden maar, sloot hij zijn ogen — Zijn benen opgetrokken, terwijl hij tegen een grote, dikke boom aanzat en zijn armen leunden op zijn knieën.
De donkere, lange haren van de man rustte op zijn natte, bezwete borstkas. Eerder die nacht had hij zijn shirt uitgedaan om die als kussen te gebruiken.
Zo snel als hij probeerde te genieten van het rustige geluid, besloot hij even snel weer dat hij terug ging naar zijn clan. Met een lage brom in zijn keel stond hij op van de rotsen en rekte hij zich uit. Het was een vent van een beer en men van buitenaf zouden wellicht schrikken (van veraf) van zo'n gestalte. De man zelf kon echter lachen van de gezichtsuitdrukkingen.
Wanneer de beer van de vent dezelfde weg door het bos terugliep naar de clan, vingen zijn ogen ondertussen een glimpje op van de helderblauwe toch half bewolkte ochtendlucht. Die nacht had hij zijn trouwste rechterhand erop uitgestuurd, echter was er nog geen enkele verschijning van hem te zien. Alhoewel het niet een van de eerste keren is geweest dat het een poos langer heeft geduurd, begon de man zich toch zorgen te maken. Zou de Asta—clan. . .? Zijn vertrouwen flikkerden voor een paar seconden.
Ogenblikkelijk verbande hij die gedachten van zijn hoofd. Hij zou het vanzelf zien.
Met een verfrist gevoel kwam hij het territorium van de Dagnir—clan binnen. Hij zou diegene moeten vinden die hem op de hoogte kan houden van hoever het zit met de benodigdheden: hoeveel er moet komen (qua eten, drinken, e.d.), maar ook wat mogelijk en haalbaar is. Tevens hield hij in zijn achterhoofd dat een paar van zijn clan er wellicht op uit moesten om dingen voor hun opslagplaats te halen.

[ bericht aangepast op 30 okt 2016 - 0:16 ]

"If you're going through hell, keep going." † Winston Churchill.

30 okt 2016 - 0:22 SweetTooth is offline

SweetTooth 45655

Ich liebe dich 27.12.23

31 okt 2016 - 23:03 Naird is offline

Naird 10646

Magdalena Brynhild Sørensen
‘I didn't do it! Cross my heart and hope to die.’

Genietend van de frisse buitenlucht, wandel ik wat rond in het bos. Iet wat afwezig schop ik tegen enkele takjes aan, terwijl ik wat speel met de pees van mijn boog. Ondanks dat de zomer amper voorbij is, is het al duidelijk merkbaar dat het herfst aan het worden is. De temperaturen zijn fors gedaald, en de langzaam oker kleurende bomen, wijzen ook op de wisseling van het seizoen. Een frisse wint steekt op, en ik besluit wat sneller te lopen, om warm te blijven. Zo verstandig als ik ben, ~~not~~, had ik vanochtend besloten om mij zomers te kleden, daar het leek alsof het de hele week nog geweldig zomersweer zou worden. Niet dus, het was koud, en hier en daar ook nog nat. Wat nou zomer. Toch blijf ik optimistisch rond wandelen, hoewel mijn gedachten overal en nergens zijn. No wonder dat ik daarom over iets raars val. Het was geen steen of boomwortel, nee, het was zachter dan dat. Niet dat ik lang kan nadenken over wat het wel kon zijn, want voordat ik nog iets kan doen, val ik face first in een hoop bladeren. Haastig krabbel ik overeind en kijk om me heen wat me heeft laten struikelen. Dan valt mijn blik op iets bleeks, bebloeds en wel erg menselijk. Sterker nog, het wás een mens. Verleden tijd omdat de persoon alles behalve levend leek. Snel val ik op mijn knieën en voel of ik een hartslag kan vinden, of een zuchtje adem kan voelen ontsnappen. Niets. Met de grootste moeite weet ik de opwellende paniek te onderdrukken, terwijl ik rationeel probeer te handelen. Breng het lichaam naar het kamp spreekt mijn onderbewustzijn mij aan. Dit is dan ook wat ik doe. Door al het bloed en het verminkte gezicht, kan ik zo 1.. 2.. 3.. niet identificeren wie het is, maar in het kamp weten ze vast wel wat er verder moet gebeuren. Het feit dat ik niet de sterkste ben, en het lijk tamelijk groot en zwaar is, maken het extra zwaar om terug te komen naar het kamp. Onderweg struikel ik ook een paar keer bijna over een boomwortel of een steen die onder mijn voet vandaan wegschiet.
Gelukkig bereik ik na een tijdje – wat een eeuwigheid lijkt te zijn – het kamp en zak daar uitgeput in elkaar. Ik weet nog net een paar keer ‘HELP!’, te roepen, voordat ik gewoon stil val en probeer op adem te komen.

~~sorry guys. shitty af, maar ik probeer eri nte komen :').~~

[ bericht aangepast op 31 okt 2016 - 23:11 ]

I just caught the wave in your eyes

3 nov 2016 - 13:55 Shireen is offline

Shireen 2021

M A R T H E A K S N E S

26 years old ~ Dagnir ~ Irresponsibly wasted with Ruby ~ Clothing

'Guilty as charged.' Een luie, vermoeide grinnik rolde over mijn lippen. 'The court has provided enough evidence for a life sentence in this goddamn camp.' mompelde ik erachteraan, maar dat durfde ik niet al te hard uit te spreken, zeker nu ik vanuit mijn ooghoek zag dat een eindje verderop Keaton het kamp binnen kwam. Waar hij had uitgehangen was mij een raadsel geweest, maar ik durfde niet toe te geven dat zijn afwezigheid er ook maar het kleinste beetje voor had gezorgd dat ik me uit verveling met Ruby had dood gezopen.
'Als je maar niet gaat skinnydippen, daar heb ik nog even geen behoefte aan.' De lach die nu uit mij naar buiten kwam was net iets minder lui.
'Je kunt me niet stoppen, trut,' grijnsde ik. 'Een bad heb ik zeker wel nodig, overigens,' voegde ik eraan toe nadat ik mijn hand even door mijn vettige haar heen had gehaald. Zonder dat ze kon protesteren, trok ik haar aan haar arm overeind en gaf ik haar een zacht duwtje in de juiste richting, naar de rivier. Daarna liep ik voor haar uit, met enigszins grote, lompe passen. Wanneer ik Keaton passeerde kwam er slechts een hele kleine glimlach vanaf.
'Morning.' ... and where have you been? Nee, dat zou er niet achteraan komen, hij was immers mijn leider, niet andersom.
Eenmaal bij de rivier aangekomen trapte ik gelijk mijn schoenen en broek uit, en haalde ik met gemak mijn shirt van mijn torso.
'Cheers.' Het water waar ik in was gesprongen was koud, maar fris en zeker lekker over mijn gezicht heen. Na even onderwater te hebben rondgezweefd als een tevreden foetus, kwam ik weer boven, om Ruby grijnzend aan te kijken. Toen hoorden we beide echter een alarmerend geluid.
'Help!'

how dare you speak of grace

9 nov 2016 - 14:52 LordJohn is offline

LordJohn 10839

27 years old — Dagnir-clan — with Marthe being just a tad irresponsible and drunk and hungover next to a tent

I'm selfish, impatient, and a little insecure. I make mistakes, I'm out of control, and at times hard to handle.

'The court has provided enough evidence for a life sentence in this goddamn camp,' bromt Marthe en ik grijns breed, maar zeg verder maar niets, omdat Keaton, onze leider, langs ons heen loopt. Oeps.
'Je kunt je me niet stoppen, trut. Een bad heb ik zeker wel nodig, overigens.' Lachend schud ik mijn hoofd en ik haal mijn hand door mijn donkere haren heen. Bah, het is vet en vies. Nog voor ik verder wat kan zeggen, trekt ze me al overeind en neemt ze me mee in de richting van de rivier en ik snuif kort, maar strompel wel achter haar aan. Ze krijgt me toch wel mee, ze zal me meesleuren, aan mijn haren desnoods, om haar zin te krijgen.
Kort begroeten we Keaton en ik glimlach wel even naar hem maar hobbel achter Marthe aan, die het water al lijkt te ruiken. Ze springt haast meteen in het water en hoofdschuddend bekijk ik haar. Mijn god, klein kind, ook al is ze zo ongeveer net zo oud als ik.
'Help!' horen we ineens als ik bezig ben mijn schoenen uit te trekken — gelukkig dat we iemand moeten helpen, anders zou Marthe me zonder pardon het water in trekken — en meteen sta ik op.
'Wat was dat?' vraag ik meteen aan de vrouw in de rivier en ik kijk rond, mijn ogen knijp ik tot spleetjes om een goed beeld te krijgen van de omgeving. 'Kom uit bad, majesteit, we gaan kijken,' zeg ik tegen Marthe en ik begin al te lopen als ik mijn schoenen weer aan hebben gedaan. Ik haast me in de richting van het kamp, het lijkt mij het meest logisch dat daar ook de noodkreet vandaan kwam.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Index RPG Actieve Topics Zoek