[RPG • 250] Welcome To The Glade — Speeltopic - Speeltopics

20 okt 2016 - 16:14 Camouli is offline

Camouli 1110

WCKD IS GOOD.

I am sure by now you all must be very confused. . .angry, frightened.
I can only assure you that everything that's happened to you. . .
everything that we've done to you. . . it was all done for a reason.

ROLLEN

Q-Naam
Astreus
Aftertaste
Cotrona
Squib
Ziegler
Sempre
Kian
JC_
Warblers
traescolare
BelIona
nakito
greenlight22

Naam
Camilla
Vera
Denise
Thirza
Sanne
Chloë
Naomi
Saar
-
Milou
Savannah
Anne
Maaike

Karakter
Gaia
Chevanna & Alaric
Savannah
Dodi
Marlin
Maxime
Yael
Vince
-
Logan
Hylla
Jake
Christopher

RULES
— in de Glade
• Iedereen doet zijn/haar taak, geen luilakken.
• Nooit een andere Glader kwaad doen, we moeten elkaar kunnen vertrouwen.
• Stap nooit voet buiten de Glade, tenzij je een Runner bent.

— in de RPG
• De huisregels van Quizlet gelden hier.
• Minimaal 250 woorden schrijven! Dit is makkelijk haalbaar. Eens kan het zijn dat je minder hebt, maar laat het niet te vaak gebeuren.
• Doe alleen mee als je minimaal één keer per week kunt posten.
• We gaan uit van de Engelse termen, zoals Glader, slammer en slicers.
• 16+ is toegestaan, maar meld het boven de post.
• Als je iets niet weet, wees niet bang om ons vragen.
• Alleen Astraeus (Camilla) en Aftertaste (Vera) maken nieuwe topics aan

— over je personage
• Je mag maximaal 2 personages, waarvan één vrouw en één man. En ook een andere baan, niet twee Builders bijvoorbeeld.
• Reserveringen blijven 72 uur staan, oftewel 3 dagen.
• Geen perfecte personages, iedereen heeft zijn gebreken.
• Je mag alleen een voornaam en bijnaam, geen tweede naam of achternaam.
• Je personage is minimaal 15 en maximaal 19.

BEGIN
Tijd — De zon staat op haar hoogst, ga uit van 12:15
Temperatuur — 22 graden
Een normale dag is in de Glade weer van start gegaan, na een gezamenlijk ontbijt is iedereen aan zijn of haar werk begonnen. De Keepers zullen naast hun baan alert zijn op het eventuele geluid van het alarm, zoals gewoonlijk. Dit geldt ook voor de leider en Second-In-Command. Iedereen heeft hier andere redenen voor, voor de Keepers betekent dit voorraad. Voor de leiders betekent het; een nieuwe Greenie. Wanneer het alarm dan ook afgaat, gaat er een klein groepje Gladers naartoe. Veel schrijfplezier en jullie horen wel wanneer de tijdskip komt!

TOPICS
Rollentopic
Praattopic

© De verhaallijn is bedacht door Camilla en Vera, het idee komt officieel van de boekenserie van James Dashner.

[ bericht aangepast op 20 okt 2016 - 16:33 ]

Up with the sun. Gone with the wind.

22 okt 2016 - 22:12 Squib is offline

Squib 4617

Remember to be ridiculous.

23 okt 2016 - 13:14 Venustic is offline

Venustic 2690

CHRISTOPHER
Track-hoe | 18 | A? | Working while talking to Jake

Toen Christopher op had gemerkt dat het geslacht niet uitmaakte zolang de persoon maar knap was bevestigde Jake dit. Christopher kon het dan ook niet laten om kort te fronsen, hij vond het ook? Voor hoever Christopher wist viel Jake alleen om het vrouwelijke geslacht dus een knappe jongen zou hem toch niks doen? De opmerking bracht Christopher even van zijn stuk, want het kwam er gewoon heel raar uit. Tegelijk gaf het Christopher ergens de gedachten dat hij misschien dan toch nog wel een kans had met Jake, iets wat hij eigenlijk al een tijdje had opgegeven. "Als het niets wordt mag je altijd bij mij komen uithuilen." Merkte Jake ook nog op. Christopher keek weer even op naar de jongeman en lachte kort. 'Ik denk er overna, maar met mijn charme's heb ik hem of haar zo om mijn vinger gewikkeld.' Zei Hij op een lichtelijke sarcastische toon. Het was niet als of Christopher echt zo zelfingenomen was dat hij dacht dat hij iemand zomaar kon versieren. Dat was trouwens ook niet wat Christopher deed, hij was redelijk slecht in het versieren van mensen en deed dan vaak ook gewoon geen poging.
Jake vroeg Christopher nog of hij niet ging kijken, Christopher schudde kort zijn hoofd. 'Nee ik moet dit werkje nog even af hebben voor de lunch. Ik zie onze nieuwe aanwinst later wel.' Zei Christopher, nou ja aanwinst. Niet in alle gevallen waren het aanwinsten. Natuurlijk waren alle hulpen welkom, maar sommigen konden gewoon echt heel erg weinig en dan liepen ze nog wel eens voor de voeten. Niet dat Christopher daar echt fel op reageerde, iedereen kon leren toch? Voordat Jake naar de box toe liep klopte hij Christopher nog even vriendschappelijk op zijn rug. Vriendschappelijk dat had Christopher ook wel door, maar toch stokte zijn adem even onder de aanraking van Jake zijn handen. Zou de jongeman wel doen wat hij met Christopher deed, hoe hij steeds rondjes bleef rennen in Christopher zijn hoofd. Waarschijnlijk niet, hij leek altijd zo luchtig rond Christopher. "Spreek je later wel weer." Sprak Jake nog. Christopher kwam even overeind en keek naar Jake. 'Ja tot later.' Stamelde Christopher een beetje onhandig. Voor een halve minuut stopte de jongeman met werken en bleef hij Jake achterna kijken, maar toen de jongeman eindelijk bij de box stond ging Christopher heel rustig weer verder met zijn werk. De wortels dat was waar hij mee bezig was geweest.

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

23 okt 2016 - 13:42 DaedaIus is offline

DaedaIus 3001

D E I O N

* * *

“Keep your fears to yourself, but share your courage with others.”

19 | The Leader | A1: ...

Vermoeid wreef Deion in zijn ogen. Hij had in tijden al geen oog meer dicht gedaan. Het schuldgevoel naar het groepje verdwenen runners was té groot. Tevens knaagde het aan hem dat hij niet wist wat er was gebeurd. Waren Grievers niet het enige gevaar meer in het doolhof? Toch was hij in een redelijk goed humeur; waarchijnlijk kwam het door het feit dat er vandaag nieuwe producten geleverd zouden worden, het nam immers een gedeelte van de stress weg. Inmiddels zat het ontbijt er al op, welke geweldig had gesmaakt, en liep hij nu richting het hoofdgebouw. Iedereen die hij tegenkwam leek in een goed humeur -- iets wat hem zelf ook goed deed. Hij was vreselijk benieuwd naar de Greenie, en hoopte stilletjes dat het iemand was die alles makkelijk zou accepteren. Er waren meerdere gevallen geweest die eerst nogal opstandig waren geweest, Jake bijvoorbeeld, en dat konden ze er nu echt niet bij hebben.
Plotseling hoorde hij het maar al te bekende alarm, en stond hij op om richting de box te lopen. Hij vond het fijn dat er tegenwoordig niet meer zoveel aandacht werd besteed aan de Greenies aangezien dat meestal het laatste was dat ze wilden. Onderweg naar de box merkte hij Chevanna op, de Keeper van de Med-Jacks, die waarschijnlijk de nieuwe medicijnen op wilde halen. Chevanna was de vierde persoon die zich een Glader mocht noemen en ze kenden elkaar dan ook al behoorlijk lang.
"Hé," begroette Deion haar, terwijl hij naar haar toe jogde, "wat denk je dat we krijgen? Een runner?" Hij glimlachte verdietig. Een paar nachten geleden waren er plotseling een groep runners verdwenen en ze hadden dan nu ook een te kort daaraan. Hij was er in dubio over. Aan de ene kant wilde hij meer runners, aangezien ze zo een grotere kans op ontsnapping hadden maar aan de andere kant wilde hij niemand in gevaar brengen. Deion, Gaia en de Keepers wilden paniek voorkomen en hadden daarom aan de andere Gladers verteld dat de Runners zich van de muur hadden afgeworpen. Het was aan Deion de taak geweest om het iedereen te vertellen en het lag hem nog steeds erg zwaar op de maag. Eerlijkheid vond hij een belangrijke eigenschap, en het deed hem pijn om te moeten liegen tegen zijn vrienden.
Hij schudde de gedachte van zich af en richtte zich op de box, waar ze nu maar een paar passen vandaan waren. Hij glimlachte toen hij Gaia en Jake opmerkte. Hij luisterde naar Gaia's warme stem die de Newbie verwelkomde in de Glade en besloot zich bij haar te voegen. Hij hurkte naast haar en bekeek de inhoud van de box. Het nieuwe meisje leek bang en leunde tegen de zijkant van de cel aan, waar ze fervent met haar ogen knipperde in een poging om gewend te raken aan het licht.
Deion glimlachte geruststellend naar het meisje en sprong behendig in de box zodat hij de inhoud beter kon bekijken, en zo nu en dan hadden Greenies een opstapje nodig. Hij zorgde ervoor dat er nog genoeg ruimte tussen hen was, aangezien Newbies behoorlijk onvoorspelbaar konden zijn. "Ik ben Deion, kan je jou naam nog herinneren?"
Terwijl hij op haar antwoord wachtte bekeek hij de rest van de box, die goed gevuld leek te zijn. Hij wilde eigenlijk zo snel mogelijk alles eruit halen zodat alle voorraden meteen aangevuld konden worden. Daarna zou Gaia of hij het meisje rond leiden, het lag eraan bij wie ze zich beter op haar gemak zou voelen.

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

23 okt 2016 - 17:24 Ken_ is offline

Ken_ 18305

VINCE
KEEPER OF THE BUILDERS , WITH MAX

De blondine draaide zich om waarna ze me even aanstaarde hoewel ik vermoedde dat ze niet enkel naar mijn wonde staarde. Ik kende Max toch nu al een tijdje en merkte wem dat ze toch anders naar me keek dan de andere Gladers. Niet dat ik er wat op tegen had , want ze was een prachtige verschijning, maar nooit had ik er echt tijd voor gehad om een normaal gesprek met haar te starten zonder dat ik mezelf er voor heb moeten verwonden - daarmee bedoel ik dus per ongelijk-. "Jezus Vince, je kunt ook geen dag ongeschonden blijven he?" bracht ze uit waardoor ik even onschuldig mijn schouder ophaalde. "Ik mag misschien handig zijn, maar shit happens." legde ik uit en keek toe hoe Max een doekje tevoorschijn haalde en me een teken had dat ik op haar ziekentafel mocht gaan zitten, iets wat ik dan ook braafjes deed.
Met wat fris water depte ze het doekje tegen mijn wonde aan wat vooral kou aanvoelde, maar veel last had ik er niet van, ik was het onderhand wel gewoon om op mijn vingers te kloppen dus zo'n schram was dan ook niet pijnlijk te noemen voor mij. Zo nu en dan zag ik Max haar koele kijkers naar mijn gezicht kijken al was ze goed gefocust op de wond. Het geluid van het alarm was te horen waardoor ik even kort opkeek maar daarna mijn aandacht weer richtte op de blondine voor me. Als keeper hoorde ik naar de box toe te gaan voor mijn spullen op de eisen, maar ik vermoedde dat deze niet zomaar door andere mensen geclaimd gingen worden. Wat konden de andere met een hamer? Nee ik was er gerust op en daarbij zou er toch een greenie zijn wat betekend veel volk bij de box. Wie weet was het ook wel een toekomstige builder, extra handen zijn altijd fijn.
Max haalde twee flesjes uit wat ik onderhand al wist te herkennen als schoonmaak middel voor wondes en een soort pijnstiller vloeistofje en ook deze voelden koud aan tegen mijn blote huid. Haar zachte vingers waren zorgvuldig en teder de middeltjes aan het inwrijven en na enkele minuten zag ik ook hoe haar wangen een rode blos kregen wat me lichtjes deed grijnzen , ze was zeker schattig te noemen. Nadat ze wat verband uit had gehaald en mijn torso had ingepakt keek ze me weer aan. "Zo, nu zie je er weer uit. Niet dat je er net niet goed uit zag hoor! Ik bedoel, je ziet er altijd goed uit. Ehh.."ratelde ze wat me zachtjes deed lachen en even legde ik mijn hand op haar schouder. " Ik snap je wel Maxie, Maar he , ik doe enkel mijn shirt uit voor jou." zei ik plagend en schonk haar een knipoogje voordat ik met wat moeite mijn shirt voor over mijn hoofd trok. Met een simpele beweging gleed ik de tafel waar af en liet ik mijn hand even over haar arm glijden voor ik haar losliet. "Dus nog een rustige dag gehad verder?" vroeg ik haar dan om toch een beetje een normaal gesprek aan te knopen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

23 okt 2016 - 20:56 Drumstick is offline

Drumstick 925

Met een korte zucht haalde Chevanna een hand door haar donkebruine, gekrulde lokken. Wachten was nooit haar sterkste eigenschap geweest en het wachten op de voorraden duurde haar te lang. Daarbij had Chevanna niet veel te doen vandaag, wat voor de andere Gladers een goed teken was. Zij hadden gewoon normaal kunnen werken, zonder zichzelf te verwonden. Voor haar betekende het verveling, tenminste totdat de Box omhoog zou komen. Dan kon zij de voorraden van de Med-Jacks naar de ziekenhut brengen en dit allemaal sorteren. Wat eventueel een uurtje wat te doen zou geven.
Chevanna droeg een grijze broek, die ietsjes te lang voor haar was normaal en die dus hoog aan had. Daarboven droeg zij een donkerblauw shirt, met driekwartsmouwen. Haar schoenen waren vertrapte, niet meer zo witte gympen. Er zat een zwart elastiekje om haar pols, voor het geval er wel iemand binnenkwam, want dan zou ze haar haar vast moeten. Onder haar ogen zaten enkele wallen, van slaapgebrek. De brunette had al enkele welken met problemen om in slaap te komen, waardoor ze vaak op een paar uur slaap door de dag kwam. Niet dat dit haar verder deerde met haar werk.
Zodra het alarm af ging, kreeg Chevanna een grijns rondom haar lippen en sprong op. Op haar gympen liep ze de ziekenzaal uit en begon richting de Box te lopen. Er zou ook weer een nieuwe Greenie komen, die zij ook een dag moest begeleiden bij de Med-Jacks eerst. De meesten deden meteen hun best en wilden ook echt helpen, al er ook uitzonderingen waren geweest. Waar Chevanna echt niet blij mee was. Ze hoopte dan ook dat de Greenie mee wilde werken.
Chevanna liep uiteindelijk naast Deion, de eerste persoon die in de Glade was oftewel de leider. "Hè," begroette hij haar. "wat denk je dat we krijgen? Een runner?" vroeg hij vervolgens met een verdrietige glimlach. "Hey." De dame keek eventjes omhoog, sinds zij erg klein was, en trok een bedenkelijk gezicht. "Runners zouden handig zijn ja," gaf ze toe. Ondanks dat ze zelf geen hoop had om nog uit de Glade te komen, velen hadden dit nog wel. Eenmaal bij de Box keek Chevanna toe hoe Gaia en Deion de Greenie begroetten. Zelf bleef ze eventjes stil staan, tenminste totdat de Greenie uit de Box was.

[ bericht aangepast op 23 okt 2016 - 20:57 ]

kip is lekker daarom heet ik drumstick

24 okt 2016 - 9:43 Squib is offline

Squib 4617

Dodi

Runner | A11: The Lone Wolf | Maze | With Yael

Het doffe geluid van voetvallen op de met zand en stof bedekte stenen en onze diepe ademhalingen waren met tijd geruststellende geluiden geworden. Zelfs zonder opzij te kijken kon ik je vertellen hoe Yael er op dit moment uitzag; verwaaid, bedekt met een dunne laag glinsterend zweet, zandstof dat aan hem bleef plakken en gekleurd door de zon en de geleverde inspanning.
Het vertrouwde brandende gevoel in mijn benen en het zwaarder worden van niet alleen mijn ademhaling maar ook die van Yael zorgden ervoor dat ik langzaam inhield. "Pauzetijd," zei ik.
In de Glade was Yael mijn Keeper maar in de Maze was hij mijn partner. Als we het rennen de hele dag vol wilden houden moesten we pauze houden voor we echt moe waren en dat wist hij net zo goed als mij. Toen wij maanden geleden opzoek waren naar Runners had je er een paar die doorrenden tot hun benen van lood waren gemaakt en hun longen in brand stonden maar Yael was slim genoeg om zijn krachten te sparen, het was de reden dat hij was gekozen want al je kracht meteen gebruiken was een goede manier om dood te gaan in de Maze.
Ver achter ons kon ik het alarm van de box horen gaan, de nieuwe Greenie was aangekomen. "Welcome to the Glade," mompelde ik binnensmonds. Het was al meer dan twee jaar geleden sinds die box mij naar boven had gebracht met niets meer dan een herinnering aan een naam en elke keer dat ik dat alarm af hoorde gaan was een herinnering dat ik de uitweg nog steeds niet had gevonden.

Remember to be ridiculous.

24 okt 2016 - 10:03 Ziegler is offline

Ziegler 20534

MARLIN
"A great fire burns within me, but no one stops to warm themselves at it. They only see a wisp of smoke"

Bijna opeenvolgend verscheen er een aantal onbekende gezichten voor Marlin. Allereerst stond er een meisje voor haar neus met rossig haar en vriendelijke sproetjes op haar gezicht. Ze hurkte neer voor Marlin. Zodra Marlin in een onbekende situatie terecht kwam, raakte ze acuut in de stress. Dat was dan ook wat er op dat moment gebeurde, voornamelijk toen er nog meer mensen in de kleine ruimte kwamen te staan. Het meisje voor haar neus had zich voorgesteld als Gaia, maar die informatie ging bij Marlin het ene oor in en door het andere er weer uit.
'Ik ben Deion, kan je jouw naam nog herinneren?' vroeg de jongen die erbij was komen staan. Meteen dacht Marlin na, wat was haar naam eigenlijk? Dat zorgde voor nog meer stress. Haar ogen schoten van Gaia, naar Deion naar de hoofden die ze net over de rand kon zien. Fel schudde ze haar hoofd en ze probeerde te zoeken naar een weg terug.
'Waar ben ik?' vroeg Marlin, op een toon die erg minder vriendelijk uit kwam dan de bedoeling was. Marlin wurmde haar dunne lichaam tussen Gaia en Deion door en deed een poging om uit The Box te klimmen, maar helaas was ze daar te klein voor. Geïrriteerd schopte ze tegen haar metaal aan. 'Wáár ben ik in godsnaam beland?' vroeg ze agressief. 'En waarom staart iedereen naar me alsof ik een paradepaardje ben?'
Lichtelijk in paniek beet Marlin op haar onderlip, bang dat ze wellicht wat tranen zou laten - maar ze weigerde om te laten zien dat ze zwak was.

Big girls cry when their hearts are breaking

29 okt 2016 - 0:48 Sempre is offline

Sempre 5089

MAX

| 16? | WITH VINCE | MED JACK | A18: THE WALLFLOWER |

"Share, care, hug like a bear.."

Heel eventjes bleef het stil tussen ons waardoor ik wat ongemakkelijk mijn armen over elkaar heen sloeg. Toch bleek al snel dat Vince het niet kon laten om me even te plagen — iets wat hem ook goed recht was na mijn belachelijke gedrag.
"Ik snap je wel Maxie. Maar he, ik doe enkel mijn shirt uit voor jou." Sprak de jongen plagend en verwoed probeerde ik mijn rode wangen onder controle te houden, iets wat uitermate moeilijk was. Gelukkig besloot hij dat het een goed moment was om toch maar weer zijn shirt aan te doen en een zucht van opluchting rolde luid over mijn lippen. Whoops.
Toen hij van de tafel afging gleed zijn hand over mijn arm heen, een aanraking die me nog wel even bij zou blijven. Opnieuw werd ik vuurrood en ik was dan ook blij toen hij een poging deed om het gespreksonderwerp te veranderen.
"Dus nog een rustige dag gehad verder?" Vroeg Vince waarna ik knikte. "Ja, ik heb onze keeper ook de hele dag nog niet gezien, maar dat zal vast komen omdat het alarm net af ging." Bedacht ik me hardop. Ach, het maakte mij verder ook niet zoveel uit, zolang ik maar mijn ding kon doen.
"Maar ehm, moet jij trouwens niet ook even gaan kijken of er iets in de kist zit?" Vroeg ik hem. "Niet dat ik je weg wil hebben — echt niet hoor, maar ik dacht dat het jullie taak was om te gaan kijken en ik wil je niet van belangrijke dingen afhouden! En.." ratelde ik, hoewel mijn stem wegstierf zodra ik door had waar ik mee bezig was. Damn it, er was echt iets mis met mij.
Ergens vond ik het wel jammer dat ik geen Keeper was, want ik vond het wel interessant om op de hoogte te zijn van alles wat gebeurde. Maar ik begreep de keuze voor Chevannah wel, ze was veel zelfverzekerder dan ik was en had een soort kalmte over haar heen hangen die ik erg bewonderde. Bovendien scheelde het dat ik veel sprak met Deion. Hij vertelde me wel globaal wat er aan de hand was hoewel hij nooit over hun vergaderingen sprak. Sowieso was ons laatste gesprek.. verwarrend geweest. Mijn wangen kleurden weer rood als ik er aan terug dacht.
"Mag ik je iets vragen Vince?" Begon ik, terwijl ik nadacht over wat er de afgelopen dagen allemaal was gebeurt. "Denk jij echt dat het groepje zich van de muur heeft geworpen?" Eigenlijk wist ik niet zo goed waarom ik het hem vroeg. Misschien omdat ik hem vertrouwde. Bovendien was het niet zo dat ik het verhaal niet geloofde, het was namelijk een logische verklaring. Het punt was alleen dat nog nooit een heel groepje zo'n drastisch besluit had genomen en dat maakte me toch wel angstig.

When time and life shook hands and said goodbye.

29 okt 2016 - 18:24 Camouli is offline

Camouli 1110

TIMESKIP!
Tijd — De zon is volledig onder, rond 20:00
Temperatuur — 15 graden
Feest! Door de aankomst van de nieuwe Greenie hebben de Gladers besloten een klein feestje rond het kampvuur te geven. Het vuur wakkert al aan en een groepje Gladers maakt muziek. De sfeer is goed, Wallace (NPC) maakt zijn speciale drankje. Dit is een mix van alcoholische dranken, met een hoog percentage. De karakters zitten waarschijnlijk op de boomstammen langs het vuur, andere zullen aan het dansen zijn. Wat je ook doet, het is gezellig!

Up with the sun. Gone with the wind.

30 okt 2016 - 18:44 DaedaIus is offline

DaedaIus 3001

D E I O N

* * *

“Keep your fears to yourself, but share your courage with others.”

19 | The Leader | A1: ...

Het was een lange dag geweest en Deion was blij dat de dag eindelijk plaatsmaakte voor de nacht. Natuurlijk kon hij nog lang niet gaan slapen; op feesten zoals deze duurde het meestal niet lang voordat het uit de hand zou lopen. Hij blikte even op Wallace, die bij aankomst meteen een amber-kleurig drankje in zijn handen had gedrukt. Het was geschonken in een schoon jam–potje en zag er niet erg aantrekkelijk uit. Dankzij de kleur droeg het drankje de naam "ambrozijn", wat blijkbaar de drank van de goden betekende. Zo smaakte het echter niet.
Met een vermoeide glimlach keek Deion uit over het groepje Gladers dat zich al rond het kampvuur had verzameld. Hij genoot intens van de warmte die hij voelde. Al kwam dat waarschijnlijk ook omdat hij al een paar slokken had genomen van Wallaces’ drank. Hij zuchtte zachtjes toen er een jongen naast hem kwam zitten en een gesprek met hem aanknoopte. Deion was expres iets verder van de rest gaan zitten, zodat hij kon nadenken. Over vanalles. Zo goed als hij kon —zijn ogen prikte van de rook— tuurde hij naar menigte. Hij zag haar nergens. Misschien was ze hem wel aan het ontlopen. Hij haalde zijn hand door zijn haar en nam een grote slok van het ambrozijn. Hij wist nog de eerste keer dat hij het had gedronken, het had enorm gebrand in zijn borst, en hij was die avond iets té dronken geweest. Zijn mondhoeken krulden omhoog bij die gedachten. De jongen naast hem leek eindelijk door te hebben dat Deion verzonken was in zijn eigen gedachten, en stond op van de boomstam. Vaag voelde hij een klopje op zijn schouder, terwijl zijn gedachten al weer waren afgedwaald naar Max. Max. Max. Max. De laatste paar dagen leek het alsof zij het enige was waar hij aan kon denken. Hij wist nieteens zeker of hij haar wel leuk vond. Jezus, wat had hij gedacht toen hij haar zoende uit het niets? Was het iets wat hij al langer willen doen of was het een impuls geweest waar hij maar al te graag aan toe wilde geven? Maar ze had hem terug gezoend.
Hij dronk het laatste beetje van de drank op, waarvan de helft op zijn net schone, witte t–shirt kwam. Hij vloekte zachtjes en besloot zich maar te begeven naar een plek die wat dichter hij het vuur was. Plotseling werd er nog een jampotje in zijn handen gedrukt. Hij kon nieteens door wie. Wel merkte hij een paar jongens op die in een hevige discussie leken te zijn. Nog half verdwaald in zijn eigen gedachten zocht hij naar een boomstam die niet al te vol zat. Plotseling merkte hij het al te bekende blonde haar van Max op. Misschien moesten ze toch weer eens gaan praten. Hij zetelde zich op dezelfde boomstam en bood haar het sterk ruikende drankje aan. “Ik heb al genoeg op,” zei hij, al glimlachend terwijl zijn blik weer even ging naar de discussiërende jongens.

[ bericht aangepast op 30 okt 2016 - 18:45 ]

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

31 okt 2016 - 16:00 Sempre is offline

Sempre 5089

MAX

| 16? | STARING AT THE CAMPFIRE | MED JACK | A18: THE WALLFLOWER |

"Share, care, hug like a bear.."

Mijn blauwe ogen waren strak gericht op het vuur voor me. Ik had een deken om mezelf heen geslagen en bewoog zonder het te merken lichtjes mee met de muziek die gespeelt werd. Mijn gedachten waren vooral gericht op mijn gesprek met Vince en het feit dat ik me iedere keer weer als een giechelende kleuter gedroeg als hij in de buurt was.
Het liefste wil ik het met iemand er over hebben, maar de ene keer dat ik dat had geprobeerd had ik een mental breakdown gehad en had Deion mij gekust. Dat ik daar beter niet aan had kunnen denken besefte ik me net twee tellen te laat, want enkele seconden later waren mijn gedachten gevuld met Deion.
Waar ik met anderen veel moeite had moeten doen om geaccepteerd te worden was dat bij Deion anders geweest. Hoewel ik ook wel wist dat het zijn taak was als leider om iedereen onder zijn hoedde te nemen had ik toch het gevoel dat onze band wat andes was. Wat hechter. Ik vertrouwde hem veel toe en we zochten elkaar vaak op om even tot rust te komen. Ik had hem nooit als iets anders gezien dan mijn vriend — wellicht zelfs mijn beste vriend.
Misschien was dat ook de reden waarom de kus me zo verbaasde. Ik had namelijk ook nooit het idee gehad dat hij mij als iets anders zag. Om heel eerlijk te zijn wist ik ook niet of de vorige avond een foutje van hem was geweest. Het was allemaal zo verwarrend, zeker omdat we elkaar daarna niet meer hebben gesproken.
Spelend met de gedachten om hem vanavond misschien even op te zoeken begon ik zachtjes het liedje mee te neuriën. Dit soort avond waren absoluut mijn favoriet. Iedereen was met elkaar bezig en ik kon in rust nadenken zonder het gevoel te hebben iedereen te moeten ontlopen. Bovendien was de sfeer altijd onwijs goed, wat ook vandaag weer duidelijk was.
Zachtjes wreef ik mijn koude handen even tegen elkaar om vervolgens te zien dat Deion aan kwam lopen. Mijn mondhoeken krulden omgemerkt wat omhoog waarna ik wat opschoof zodat hij meer plek had. Desalniettemin was de plek op de boomstam berperkt waardoor ik niet kon vooromen dat we elkaar aanraakten. Een prettige rilling ging door mijn lichaam terwijl ik hem afwachtend aan bleef kijken. Even bleef het stil tussen ons maar die verbrak hij zelf al snel.
"Ik heb al genoeg op,” sprak hij terwijl hij mij zijn drankje aanbood. Dankbaar nam ik het aan en nam ik een slokje. Mijn gezicht betrok even door het hoge alcohol percentage waardoor ik het weer snel aan hem terug gaf. "Ik nu ook," glimlachte ik warm en richtte mijn blik weer op het kampvuur voor ons. Opnieuw viel er een stilte en dat liet me zachtjes zuchten. Het was nu zeker mijn beurt om iets te zeggen.
"Ik hoorde dat er een greenie is gekomen, is diegene aardig?" Vroeg ik terwijl ik mijn ogen ogen in de zijne vast haakte en even glimlachte. Wellicht dat we later nog weleens bij het onderwerp aankwamen dat we allebei duidelijk niet op wilden brengen.

When time and life shook hands and said goodbye.

4 nov 2016 - 10:37 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Yael

Ik hief mijn hoofd even richting de lucht, die al steeds meer liet merken dat de zon onder wilde laten gaan. Een teken dat de Maze elk moment dicht zou gaan en de kans groot was dat een van ons weer een avond door moest brengen in het vreselijke oord, wat ik als a living hell beschouwde. Ik had het bij vele goede runners zien gebeuren… geen een kwam levend of normaal terug.
Toch zou de Maze niemand van ons krijgen vanavond. Netjes op tijd renden we The Glade weer in, waar weer bekende gezichten aan het eind van de spleet stonden. Ik begroeten de heren kort met een knikje, terwijl ik door renden de Glade in. Zoals altijd stonden er zat mensen op ons te wachten en waren ze altijd blij als ze zagen dat we allemaal ongedeerd terug kwamen. Als maar één iemand achter bleef in the Maze, dan kon je altijd wel de bedrukte sfeer in de groep zien. Mijn eerste maanden in the Glade waren dan ook vreselijk. Er bleven namelijk veel mensen vast zitten in The maze. Iets wat ik toen nog niet begreep wat het was, hoewel ik het nu maar al te goed wist.
Algauw voegde ik me toe aan de menigte, waar ik naar een emmertje met wat water liep, om de vuil van mijn lichaam te wassen. Het was een productief dagje vandaag, hoewel de grievers zich zoals altijd overdag gedeisd hielden. Echter hadden we nog steeds geen uitgang gevonden, hoewel ik wel de hoop koesterde dat we iedere dag steeds dichterbij kwamen. Het moest wel. Er was geen andere optie.
Ik spetterde plagend wat water op Dodi, voor ik haar toch in een korte knuffel trok. Iets wat ik meestal wel deed met mijn runners als we een hele dag daarin waren geweest. We hadden het overleefd. We waren een team.

~~Opmaak komt later wanneer Photobucket er niet meer uit ligt.~~

[ bericht aangepast op 4 nov 2016 - 10:38 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

6 nov 2016 - 17:40 Venustic is offline

Venustic 2690

CHRISTOPHER
Track-hoe | 18 | A? | Working while talking to Jake

Tijdens de lunch had Christopher even naar deGreenie kunnen kijken, hij had de jongedame even bekeken, maar had niet echt een mening over dit meisje kunnen maken. Na de lunch had Christopher ook niet veel extra aandacht aan de jongedame meer besteed en was hij gewoon weer verder gegaan met zijn werk in de moestuin. Hij had de laatste paar wortelen uit de grond getrokken en was daarna verder gegaan met onkruid verwijderen, heel eventvol klonk het zeker niet. Echter was Christopher dat wel gewend, zo spannend was zijn werk nou eenmaal niet. Toch maakte Christopher er altijd het beste van, door met anderen te praten werd het vanzelf gezellig. Echter moest Christopher in dit geval er niet voor zorgen dat hij iemand volledig van het werk afhield of dat hij zelf ophield met werken omdat hij in gesprek was. Christopher was misschien niet de allerhardste werker, maar hij wist goed wat hij deed en kreeg altijd zijn taken af dus hij was voor zover Christopher zelf wist niet echt een storingsfactor.
Inmiddels was de zon al onder en was Christopher dus ook al een tijdje klaar met zijn werk. Hij had zijn avondeten allang op en was bezig met zijn bijna gebruikelijke wandeling. Niets groots, hij liep meestal gewoon naar de muur en weer terug, soms liep hij nog een stukje langs de muur. Liet hij zijn vingers langs de harde steen glijden en keek hij naar boven naar de toren hoge muur. Of de andere kant naar boven naar de sterenhemel. Vaak bleef Christopher wel even weg, want de wandeling waren de enige paar minuten rust in Christopher zijn dagelijkse routine. De rest van de dag was hij druk aan het werk en buiten het werk was Christopher gewoon druk om met iedereen die hij tegen kwam een praatje te maken. Langzaam slenterde Christopher weer terug, richting het kampvuur wat inmiddels aangestoken was ter ere van de nieuwe. Er was besloten om een klein feestje te geven ter aanleiding van haar aankomst, iets wat Christopher maar al te leuk vond.

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

6 nov 2016 - 19:57 Ken_ is offline

Ken_ 18305

VINCE
KEEPER OF THE BUILDERS , WITH MAX

Ik had nog een best gezellig moment gehad met Maxie, ze was schattig als ze bloosde en wist haar ogen niet van me af te houden, iets waar ik haar maar al te graag mee plaagde. Ze was een lief meisje al had ik nooit echt eraan gedacht dat ik een relatie kon hebben met haar. Mijn gedachten gingen enkel alleen maar naar werk en stiekem vond ik het spijtig dat ik niet romantisch was. Daarbij dacht Maxie vast dat ik gewoon een vriend voor haar was en niets meer. Ja, dat zal het wel zijn...
Echter spookte de blondine niet enkel alleen door mijn gedachten hierdoor, de vraag die ze me eerder had gesteld was hier ook de oorzaak van. Denk jij echt dat het groepje zich van de muur heeft geworpen? Het was een spijtig gegeven en iets waar ik liever niet aan terug dacht. Het was een vreselijke dag geweest toen de keepers het echte nieuws hadden gekregen en er werd ons opgedragen te liegen hierover. Liegen was nu namelijk één van mijn slechte dingen, want ik kon dat niet. Ik had dan ook Maxie wat afgewimpeld door de knikken en dan meteen over een ander onderwerp te beginnen.
Nu enkele uren later waren mijn gedachten nog steeds niet helemaal weg, mar wisten ze wel plaats te maken voor het feestje dat plaats vond. Drank en feesten dat is wat ik ging doen vanavond. ik keek het terrein even rond en zag Yael staan, een jongen die eerst een vijand voor me was maar nu als één van mijn goede vrienden beschouwde. "Hey Yael! Hoe is het?" vroeg ik de jongen en keek even kort naar Dodi, een meisje waar ik niet zo goed mee overeen kwam. "Hoe was het in de eh maze?" ik wist niet veel af van runners maar op dit moment was ik erg blij dat ik veilig in de glade mocht blijven.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek