Ik loop vanaf het begin dit schooljaar stage, maar had een rot start. Werd ziek (darm infectie) en kreeg antibiotica. Nu was ik toen dus 3 dagen ziek, maar wilde wel weer beginnen. Na 2 of 3 dagen lukte het niet en melde ik meer weer ziek. Toen was het weekend en na het weekend begon ik weer 2 dagen, maar ik wilde te veel en het lukte niet. Van het weekend voelde ik me nier oké, maar zondag wel en ik zou vandaag gewoon stage lopen. Vannacht hele nacht lopen over te geven en ik wilde het echt proberen, maar het ging niet. Weer afgemeld dus. In 3/4 weken tijd heb ik 5 (misschien 6 bedenk ik me achter) dagen gemist. Nu werd ik vanmorgen gebeld door de praktijkbegeleidster daar dat ik er geen stage meer mag lopen. Door mijn ziek, beter melding, weer ziek, weer beter en nu weer ziek. Mijn wereld stortte toen wel even in. Dat kon niet. Ik heb gesmeekt om een tweede kans, huilend, maar nee. Alleen als ik nu een maand beter ben en goed op school ben op woensdag en donderdag, dan mag ik er waarschijnlijk wel terug komen.
Ik heb met school gesproken en ik heb woensdag een gesprek. Ik hoop eigenlijk gewoon op een nieuwe stage, want ik heb nu anti-misselijkheid pillen en voel me nu al beter dan die afgelopen weken. Ik zat, en nog steeds wel, er zo doorheen.
Het ergste is nog dat ik het mijn moeder niet kan vertellen. Mijn moeder vind al dat ik niks kan, dat ik alles verpest en als ik dit nu vertel, dan zegt ze dat ze gelijk had. Ze weet ook niet dat ik zo ziek was als ik was, want ik was die dagen bij mijn vriend (daar is niemand thuis en kon ik gewoon rustig uitzieken in plaats van het drukke huishouden om me heen). Ik kan mezelf wel wurgen. Ik had vanmorgen gewoon kotsend heen moeten gaan, iedereen besmetten en dan was ik naar huis gestuurd, maar had ik mijn stage nog. Het voelt zo alsof ik niks kan, dat mijn moeder gelijk had.
“I was never really insane except upon occasions when my heart was touched.” --- Edgar Allan Poe