Mijn leven is een uitzichtloze bende - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik moet echt nodig even van me afschrijven, want ik voel me vreselijk momenteel. Thuis gaat het niet goed. Dit is al jaren zo, maar het wordt erger en erger. Ik had de gemeente gecontacteerd over mijn situatie en een keukentafel gesprek gehad. Daarna kreeg ik een formulier en die heb ik nog steeds niet ingeleverd. Nu zal je wel denken, wat een achterlijke persoon die geen moeite doet om uit die nare situatie te komen en ik geef je gelijk als je dat denkt.

Pas stond ik op het punt om het ingevulde formulier naar het gemeentehuis te brengen. Mijn moeder had echter zonder pardon het formulier gepakt en was erin gaan lezen. Mijn zus had zich er ook mee bemoeid en kennelijk waren ze beide van mening dat ik het formulier niet 'slim' had ingevuld. Naar mijn mening had ik alles waarheidsgetrouw ingevuld, opgeschreven waar ik moeite mee had en met welke vorm van hulp en dergelijke (want daar is het WMO-loket voor, die verwijst je door naar de juiste ondersteuning tot je hulpvraag), maar dat was niet goed genoeg. Verder vond mijn moeder dat ik de thuissituatie heel negatief had beschreven, alsof zij een boeman was en dergelijke, terwijl ik het op heb geschreven hoe het voor mij voelde en niemand specifiek genoemd heb.

Zij meende alles voor me over te hebben, het beste met me voor te hebben en dat ik altijd bij haar terecht kon. Ik merk alleen dat dit echt niet zo is. De medicatie die ik heb, belemmerd me in alles. Ik kan me nergens toe zetten, want ik ben altijd moe. Verder heb ik heel vaak last van mijn maag, echt vaak, met maagzuuraanvallen en de nodige krampen van dien. Mijn darmklachten zijn ook alleen maar toegenomen en verder ben ik zo ontzettend veel zwaarder geworden dan eerst dat heel veel kleding mij niet meer past. Ik huil dan ook nu ik dit bericht typ, want ik had in het voorjaar allemaal gigantisch leuke broeken gekocht die me niet meer passen. Mijn moeder wil dit niet begrijpen en die zegt dat ik maar af moet gaan vallen, zodat ik dan wel weer in die broeken pas. Dat is echter niet zo simpel, want ik heb gewoon áltijd honger. ALTIJD! Niets vult en als ik honger gevoel heb, moet ik er gewoon aan toegeven omdat ik anders gek word. Verder verga ik van de stress, kan ik mijn emoties nergens kwijt en ga ik daardoor alleen nog maar meer eten.

Ik zit in zak en as, want ik weet het gewoon niet meer. Zelf ben ik maar bij mezelf te rade gegaan of ik dit alles zo nog wel wil. Die medicatie breekt me op en ik trek dat gewoon niet. Gewoon om even te kijken ben ik even een week zonder medicatie gaan proberen. Ik merk gelijk dat alle klachten minder worden. Ik ben rustiger, zit lekkerder in mijn vel, kan prikkels beter handelen en heb niet het gevoel dat ik continu opgesloten zit. Maar ja, als ik dit aan mijn ouders ga vertellen, gaan ze waarschijnlijk flippen en reacties geven als 'oh, vandaar dat je bij het minste of geringste in de gordijnen vliegt' terwijl dat niet waar is. Mijn ouders zien me voor mijn idee liever verdoofd van de medicatie dan enigszins gelukkig met zo nu en dan een klein dieptepuntje.

Ik heb maar een afspraak gemaakt met de psychiater om dit alles uit te leggen. Ook vanwege rijles en dat ik niet met torenhoge extra kosten wil zitten met betrekking tot rij-testen, weer door de mangel moeten en gezeik te krijgen met CBR. Vandaag was ik ook scherper, zonder medicatie. Ik reageerde sneller en lette ook nog beter op dan normaal. Ik kreeg zowaar een compliment dat het goed ging.

Laatst ben ik ook naar de dokter geweest met al mijn lichamelijke klachten, de moeheid, futloosheid, drang om continu te willen eten en me zo opgebrand te voelen. Lichamelijk was ik kennelijk in orde, maar ik zit dus met bergen stress. De stress komt door thuis, werk (mijn stageconsulent is een bitch en trapt me de grond in waar de leidinggevende bij zit, terwijl ze in een gesprek met mij alleen zegt dat ze voor mij door het vuur wil gaan om me daar te houden. Ze zegt tegen mij dat ik waarschijnlijk wel kan blijven en een goede kans maak, maar tegen mijn leidinggevende laat ze het overkomen alsof ze maar niet teveel moeite voor mij hoeven doen en er dus kans is dat ik er gewoon niet kan blijven)

UGH. )':

---

26 - 02 - '16

Wat een stomme moeder heb jij... Kent ze geen privacy? Ik zou het heel erg vinden als mijn moeder zo'n formulier inpikt en zegt dat ik aanstel. (mijn moeder zegt op elk moment dat ik emotioneel ben dat ik aanstel) Je hebt het formulier, als ik uit het topic lees, gewoon naar waarheid ingevuld dus ze kan niet zeggen dat het niet klopt. En over de medicatie: ik weet niet waarom je de medicatie hebt, maar als het goed voelt en de oorzaken niet ernstig zijn zou ik het gewoon zeggen. Ik denk dat je moeder het uiteindelijk wel zou respecteren (de meeste moeders in ieder geval).

---

I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

Fictionalworld schreef:
Wat een stomme moeder heb jij... Kent ze geen privacy? Ik zou het heel erg vinden als mijn moeder zo'n formulier inpikt en zegt dat ik aanstel. (mijn moeder zegt op elk moment dat ik emotioneel ben dat ik aanstel) Je hebt het formulier, als ik uit het topic lees, gewoon naar waarheid ingevuld dus ze kan niet zeggen dat het niet klopt. En over de medicatie: ik weet niet waarom je de medicatie hebt, maar als het goed voelt en de oorzaken niet ernstig zijn zou ik het gewoon zeggen. Ik denk dat je moeder het uiteindelijk wel zou respecteren (de meeste moeders in ieder geval).

Ja, dat vind ik dus ook. Als ik aangeef dat ik het gevoel krijg dat ze controle over me wil hebben en houden dan krijg een verontwaardigde reactie terug dat ik ook altijd alles verkeerd opvat. Verder mag ik ook nooit zeggen dat ik moe ben, want zij is pas echt moe. Zij heeft een auto-immuunziekte en ja, dan mag je wel even flink klagen en je frustratie op iedereen afreageren. Een depressie die dan al 10 jaar duurt, angststoornis en autisme hebben, je door niemand begrepen voelen en het allemaal niet meer weten telt dan niet mee. Nee, ik moet me maar vermannen. Mijn vader echter snapt heel goed wat er door me heen gaat en hij weet ook niet altijd wat hij met m'n moeder aanmoet.

---

26 - 02 - '16

Het is voor een ander heel moeilijk te begrijpen waar iemand met depressie, angsten door heen gaan, voor een ander is het gemakkelijk aanstellen en ze zeggen misschien weleens dingen zoals dat om het op de een of adnere manier door je hoofd te krijgen; zo gaat dat- niet iedereen is geschaapt met een pyschiater opleiding en wetend hoe je moet reageren. Het is natuurlijk niet goed als iemand je formulier doorleest en ik praat het zeker niet goed maar hoe dan ook, het blijft je moeder haha. Daarnaast, als jij klaar bent met je medicatie ben je klaar met de medicatie, als het goed voor je is en je er geen nare bijwerkingen van krijgt wie houdt je tegen? Je bent twintig en je maakt je eigen beslissingen, je mag daarvoor best voor jezelf opkomen.
Het werk daarentegen is lastig aangezien je het wel leuk moet vinden wat je doet en waar je het doet maar dat komt vast en zeker wel, doe dingen die je gelukkig maken en leef meer naar de dingen die jij wilt!

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Is het een optie dat je samen met je moeder gaat praten bij een psychiater/psycholoog of de huisarts? En sowieso zou ik het even hebben over een medicijn want het is natuurlijk niet goed als je je daardoor zo slecht voelt. Ikzelf ben ontzettend depressief geworden door de Diane pil en was daardoor ook ontzettend in oorlog met mijn moeder. Dat is natuurlijk een heel andere situatie, maar ik weet wel wat een simpele pil even met je kan doen.
Het klinkt mij zo dat je moeder ook helemaal niet weet hoe ze om moet gaan met haar ziekte en dat er bij haar ook een hoop vastzit. Dat mag ze zeker niet op jou afreageren (en dat formulier afpakken was heel fout!) maar ik kan me frustraties wel voorstellen. Heeft ze zelf ook hulp daarvoor?
Verder gewoon even een hele dikke knuffel:

Ook al ken ik je niet, want dat verdien je, want het klinkt allemaal zeker niet makkelijk

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Owh, wat vervelend. Ik heb wel wat advies, ik hoop dat het helpt!:

Eetproblemen. Veel mensen hebben dat als ze proberen af te vallen, een hongergevoel. Dat is heel kut, dit moet je dus ook voorkomen. Onthoud:
Je mag alles eten, maar met maten. Er zijn hartstikke veel drankjes of shakes om af te vallen. Neem nooit laxeerpillen of zoiets. Ga ook lekker joggen, het blijkt trouwens ook dat je je daardoor beter gaat voelen.

Werken. Zorg dat je leuk werk vind. Dit leid af en je voelt je er beter als je iets bereikt heb.

Plezier hebben! Zorg dat je plezier hebt! Spaar wat geld en ga jezelf lekker verwennen in de Spa, of zoek een hobby. Je voelt je hier beter door, zelfverzekerder en het verminderd stress. Bovendien kan je daar veel mensen ontmoeten die je vrienden kunnen worden.

Ik heb eigenlijk geen advies wat je moeder betreft, praat er gewoon over en hoop dat het goed komt.
Succes!

---

Never grow up, it's a trap.