• Het originele topic behoord tot Raegan, wij hebben het topic heropend met toestemming van Davos.


    Weston, West Virginia. USA, 1957
    Voordat geestesziekte enigszins begrepen werd, werden mensen die ook maar het kleinste teken van een geestelijk probleem vertoonden, in een gekkenhuis gegooid. Daar werden ze vaak onderworpen aan afgrijselijke martelingen en experimenten die vaak tot hun dood leidden. En door het grote aantal ziekten die door de inrichting zwerfden, was het het geen wonder dat de patiënten vaak zelfmoord of moorden pleegden.
    Het Asylum
    Het werd gebruikt als een psychiatrische inrichting van 1864 tot 1994. Het gesticht in Weston, West Virginia was eigenlijk gebouwd voor 250 patiënten, maar rond de jaren 50 zaten er meer dan 2600 ongelukkige patiënten in het gesticht. Dat was, natuurlijk, veel meer dan de werknemers voor konden zorgen. Het gevolg was dat het gesticht overvol werd en nog onaangenamer dan het al was. De patiënten leden aan verscheidene medische toestanden. Van schizofrenie tot dementie. En helaas werden velen onderworpen aan de verschrikkelijke medische behandelingen. Schoktherapie, waterschokbehandelingen, isoleercellen en normale afranseling vonden plaats tussen deze muren in de hoop hun geest te reinigen. Met het aantal van meer dan duizend overledenen is het duidelijk dat dit een van de meest verschrikkelijkste gestichten was die de VS ooit heeft gezien.
    De faciliteiten
    Het asylum telt één grote tuin, die de patiënten alleen mogen betreden onder toezicht van minstens één zuster. Er zijn vier slaapzalen, deze zijn speciaal gemaakt voor de patiënten die erin verblijven. Ze bevinden zich in de vier vleugels van het asylum: noord, oost, zuid en west. Er zijn twee grote multiseksuele badkamers, met daarbij een kleine voor hal drie. Zij bevinden zich tussen de noord-west vleugel en de zuid-oost vleugel. Verder is er nog een groot lijkenhuis en een ziekenruimte, gelegen inde kelder van het asylum.

    Slaaphal één [Noord]: Huisvestigd patiënten met eetziektes (zoals pica en boulimia)
    Slaaphal twee [West]: Huisvestigd patiënten met hevige mentale ziektes (zoals hullicinaties)
    Slaaphal drie [Zuid]: Huisvestigd patiënten met seksuele ziektes (zoals voyeurisme)
    Slaaphal vier [West]: Huisvestigd patiënten met angststoornissen en fobieën

    Regels van het Asylum:
    - ­Alle patiënten worden om 7:00 wakker gemaakt en dienen om 22:00 weer in bed te liggen. [Voor zusters 6:00-­23:00]
    ­- Geweld wordt niet getolereerd.
    ­- Romantische en seksuele relaties zijn niet toegestaan.
    ­- Slaapplekken worden op achternaam ingedeeld en moeten nageleefd worden.
    - Het ontbijt is voor de patiënten om 8:00, voor deze tijd kunnen ze zich klaarmaken. [Voor zusters 7:30]
    ­- Elke patiënt is verplicht om zondag naar de kerkservice te gaan.
    - Bij overtreding van de basisregels dient de patiënt gestraft te worden.


    De rollen:
    Mannen:
    Staff (Dokters):
    • Ezra Giles Hamilton • Directeur • Assassin
    • James Oliver Parker • Dokter • Frackles
    Patiënten:
    • Frederick Noah Morgan • AlexBertie • Nightmare Disorder • Hal 4
    • Jason Won • Frackles • Schizofrenie • Hal 2
    • Dwain Schuyler • Trikru • DID • Hal 2
    • Evan Sean Foley • PeterMaximoff • Cotard's syndroom • Hal 2

    Vrouwen:
    Staff (Nonnen, zusters):
    • Fern Fitzgerald • Hoofdzuster • Allura
    Patiënten:
    • Celeste Lea Cooper • Sapphic • DID
    • Brianna Emmanuelle Ravenshaw • Walkerbait • Autophagia • Hal 2
    • Marilyn George • Valor • ASPS • Hal 2
    • Molly Rogers • Assassin • Anorexia Nervosa • Hal 1
    • Arizona Riverdaile • Westwick • GAS • Hal 4
    • Lucy Elise Moore • nakito • Voyeurisme • Hal 3
    • Lizzy Bassinger • Littlepanda_ • Bipolaire stoornis • Hal 2


    Slaapindeling
    Hal één:
    - Molly Rogers.

    Hal twee:
    Boven, van links (de deur) naar rechts (de ramen)
    - Lizzy Bassinger.
    - Celeste Lea Cooper.
    - Evan Sean Foley.
    - Marilyn George.
    Onder, van rechts (de ramen) naar links (de deur)
    - Brianna Emmanuelle Ravenshaw.
    - Dwain Schuyler.
    - Jason Won.

    Hal drie:
    - Lucy Elise Moore.

    Hal vier:
    Boven
    - Frederick Noah Morgan.
    Onder
    - Arizona Riverdaile.


    De regels:
    • Niet iedereen heeft dezelfde ziekte, wees creatief!
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Als je twee weken niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • Alleen Noek of Reyn maken de nieuwe topics aan.


    Het begin
    Het is zo'n zeven uur 's avonds. Dankzij een zware storm is de stroom uitgevallen. En met al het lawaai en de bliksem en wat lantaarns als enige lichtbron kun je wel stellen dat het enigszins rumoerig is tussen de patiënten en de medewerkers hier een stevige hand aan hebben.

    [ bericht aangepast op 19 aug 2016 - 21:09 ]


    Reality's overrated.

    MT


    When you believe your dreams come true

    Lucy Elise Moore
    “What are you looking at?”




    Met een schok werd ik wakker van een harde knal, het duurde even voordat ik besefte waar ik was. Ik had gedroomd over thuis, mijn eigen kamer, ons gezin, Julie… Ik haatte haar, maar hield ook nog steeds van haar. Ik miste alles van thuis en was teleurgesteld dat het maar een droom was. Ik droomde dit vaker en het was pijnlijk om weer in de werkelijkheid terug te komen. Het Asylum is een vreselijke plek om te leven, zoveel mensen en de één nog gekker dan de ander. Ik was niet gek vond ik, ik had alleen een verslaving. Maar hoe langer je hier zit, hoe meer je hier aan gaat twijfelen. Ik zat hier al weer twee jaar, maar de tijd leek eeuwig te duren. Ik wierp een blik op de grote klok die in de slaapzaal hangt en zag dat het vroeg in de avond was. Ik moet in slaap zijn gevallen, kwam ik tot de conclusie. Ik keek om mij heen, waarom was alles donker? Er leek een soort paniek te ontstaan, af en toe werd de kamer verlicht door de bliksem wat een extra griezelig effect gaf. Blijkbaar was de stroom uitgevallen. Mensen lopen kris kras door elkaar of zitten stilletjes op hun bed. Ook is er geen bewaking te zien en de zusters hebben hun handen vol aan onhandelbare patiënten. Snel kom ik overeind en glip de slaapzaal uit. Oplettend kijk ik om mij heen, ik wilde niet betrapt worden, want daar stonden zware straffen voor. Ik haast mij door de gangen naar de Westelijke vleugel en kom uit bij hun badkamer. Snel glipte ik naar binnen en nam plaats in een hoekje. Ik hoopte dat het water het nog wel deed, er waren in ieder geval nog mensen aanwezig die zich net gedoucht hadden of zich aan het omkleden waren. Noem mij gek en raar, daarom zit ik hier immers, maar ik kon intens genieten van deze momenten. Wij patiënten van afdeling 3 hadden een eigen badkamer en mochten hier dus helemaal niet komen. Toch lukte het mij af en toe om weg te glippen, dit was een van die zeldzame momenten. Ik deed toch niets verkeerd, ik keek alleen maar. Daar deed ik toch niemand kwaad mee?

    [ bericht aangepast op 19 aug 2016 - 20:46 ]


    When you believe your dreams come true

    MT


    Your make-up is terrible

    Mt


    Ich liebe dich 27.12.23

    mt


    Bowties were never Cooler

    Rhee went Walkerbait.


    Reality's overrated.

    E Z R A      H A M I L T O N

    Ik wist dat er een storm op komst was, maar hoe erg deze zou worden, dat wist ik niet. De regen kwam eerst, daarna de lichtflitsen en de donder in de verte. Ik zat achter mijn bureau te werken toen plotseling de stroom uitviel. Natuurlijk gebeurde dat wel vaker, maar 's avonds was dat vreselijk. Overdag of 's nachts hadden we er weinig moeite mee, de patiënten merkten het dan amper. Dit was echter geen goed moment. Het was al donker buiten en iedereen was nog wakker. De meeste, in ieder geval.
          Ik kwam overeind uit mijn stoel en liep naar de afgesloten kast. Het enige licht kwam door de getraliede ramen naar binnen. Ja, zelfs de ramen in mijn kantoor hadden tralies. Ik opende de deur van de kast met een sleutel, wat moeizaam ging in het donker. Elke keer als mijn ogen aan het duister waren gewend, kwam er een flinke lichtflits aan en kon ik opnieuw beginnen. Zodra ik de deur open gekregen had, haalde ik een olielamp uit mijn kast en stak ik deze aan. Met de lamp in mijn hand, begaf ik me het asylum in, opzoek naar de hoofdzuster en de andere dokter. Er moesten meer lampen aangedaan worden en ondertussen moest ervoor gezorgd worden dat de situatie niet uit de hand liep.
          "Parker? Fitzgerald?" riep ik door de gang heen, in een poging om ze te lokaliseren.


    M O L L Y      R O G E R S

    Ik stond in het midden van mijn slaapzaal. Elke keer als er een lichtflits kwam, verlichtte deze mijn lichaam en wierp het een vervormde schaduw over de vloer richting de deur. Ik keek er verwonderd naar, mijn schaduw langer en dunner dan ik zelf was. Het fascineerde me enorm. Het duurde even tot ik me uit deze trans kreeg, waarna ik de slaapzaal uitliep richting de gezamenlijke ruimtes. Ik had niet veel vriendschappen opgebouwd hier, hoewel ik er toch al een tijdje zat. Ik sliep niet bij de meeste andere en ik at ook niet met ze. De meeste mensen vonden me niet eens aardig omdat ik behoorlijk pessimistisch was.
          Ik liep langzaam door de donkere hal heen, terwijl ik zachtjes mijn stappen telde en ondertussen mijn lange, dunne haar in een enkele vlecht aan het vlechten was. Zou iemand het opmerken als ik nu door de gang zou rennen? Normaal gesproken mocht ik niet rennen, elke vorm van uitbundige beweging werd al snel afgestraft. Een brede grijns verspreidde zich over mijn volle lippen toen ik besefte dat ik volop gebruik wilde maken van deze kans. Ik was pas halverwege de hal toen ik het op een rennen zette. Eerst terug naar de slaapzaal, daarna weer de andere kant.
          Buiten adem kwam ik aan in de gezamenlijke ruimte. Een goede conditie had ik echt niet. Ik drukte een hand in mijn zij tegen de steken, maar een tevreden grijns stond nog altijd op mijn gezicht getekend. Ik veegde een los plukje uit mijn gezicht en liep rond in de ruimte, terwijl ik nog steeds half naar adem aan het happen was. Zitten ging ik niet, ik ging alleen zitten als ze dat zeiden.


    Your make-up is terrible

    MT.


    How far is far

    MT!


    I was an angel living in the garden of evil


    Dwain Schuyler

    Flits...
    "Een, twee, drie. . ."
    Donder. Ik vond het op dit soort momenten niet fijn om bij een raam te zitten, dus ik had mezelf hier ook ver vandaan op een stoel neergezet. Ik zat in de gezamelijke ruimte met een boek in mijn handen. Terwijl ik er in probeerde te lezen bij elke flits, voelde ik mezelf licht worden in mijn hoofd. Het zou vast door de onweer komen. . .
    "Ach laat ook maar," mompelde ik terwijl ik het boek op het tafeltje naast me neerlegde. Ik kon het niet zien. Ik keek in het rond, maar zag niet veel. Een paar schaduwen was het enige wat ik zag. Ik hoorde voetstappen naderen en ik stond op. Het was Molly die binnenkwam. In tegenstelling tot haar naam, was ze zeker niet mollig.
    "Hé," zei ik en hief mijn hand even op. "Balen van de stroomuitval hé?" Zei ik en ik deed mijn handen achter mijn rug. "Ik snap niet waarom er geen reservestroom is. . . " zei ik oprecht, maar ik kon het antwoord ook wel geven. Alleen ziekenhuizen hadden deze luxe verkregen. Ik liet een diepe zucht horen en nam toen weer plek op de stoel.
    "Kom je er bij of blijf je staan?" Vroeg ik met een glimachje en ik keek richting Molly.

    [ bericht aangepast op 20 aug 2016 - 0:16 ]


    Ich liebe dich 27.12.23

    MT


    El Diablo.

    MT.


    'Darling, just hold on'

    Arizona Riverdaile

    Een zwak glimlachje verscheen op mijn gezicht en ik ging overeind in bed zitten. Zoals gewoonlijk had ik op het harde matras gelegen en geprobeerd controle te krijgen op de wervelstorm aan gedachtes en onzekerheden die door mijn hoofd vlogen. De momenten dat mijn piekergedachten letterlijk op de achtergrond verdwenen, waren zeldzaam en het feit dat het op dit moment gebeurde, zorgde voor opluchting. Het voelde alsof de dichte mist die dagenlang mijn brein vertroebeld had, opklaarde door de geluiden van regen en de flitsen die afgewisseld werden door knallen van donder. Hoewel mijn angsten het grootste deel van de tijd irrationeel waren, had ik gelukkig nog kleine momenten waarop ik me meer ontspannen voelde. Regen en onweer zorgde ervoor dat ik me op die geluiden kon focussen, wat als gevolg had dat mijn hardnekkige gevoelens van gevaar en angst naar de achtergrond verdwenen.
    Langzaam maar zeker begonnen mijn ogen te wennen aan het donker, wat ik vervelend vond. De complete duisternis die me had overvallen toen de stroom even geleden uitviel, had me gerust gesteld. Ik hield van het donker, het was dan alsof de wereld stilstond en niemand over me kon oordelen. Nu ik de vage contouren van de meubels in mijn kamer begon te herkennen, besloot ik naar de gang te lopen. Nu de stroom was uitgevallen, moesten we ons vast gaan melden bij de verpleging, die waarschijnlijk als de dood waren dat iemand van ons de duisternis zou misbruiken door weg te glippen naar een andere afdeling. Met bonzend hart liep ik naar de deur van mijn kamer. De angst die even geleden nog zo ver weg had geleken, nam opnieuw bezit van me toen ik de deurklink naar beneden duwde en meteen een stap buiten mijn kamer deed.
    'Hallo?' zei ik met een trilling in mijn stem.
    'Arizona Riverdaile. Wat is de bedoeling?' vervolgde ik toen en mijn stem klonk een stuk zelfverzekerder dan ik me voelde. Gespannen wachtte ik af tot ik reactie zou krijgen.

    [ bericht aangepast op 20 aug 2016 - 10:51 ]


    I was an angel living in the garden of evil

    Brianna "Bree" or "Brian" Emmanuelle Ravenshaw


    Met haar voorhoofd tegen het glas keek ze uit het raam, naar het onweer. De donder deed haar gedachten dansen, de bliksemflitsen brachten rillingen door haar lichaam en de aansluitingen in haar hersenen knisperden, als een fonkelende ontstopping. De muizen knaagden naar binnen met de gedachte dat dit werk was van Lucifer en Brianna trok aan haar lange mauwen. Nee, nee, nee. Niet doen, niet doen, niet doen. Ze piepte zachtjes, bonkte haar hoofd tegen het raam en kneep haarzelf, hard.
          Ze draaide zich om, haar ogen gleden door de kamer en met een flits viel haar oog op één van de aanwezigen in de gezamenlijke ruimte, Freddie. Hij die met zijn donkere haar en chocoladekleurige ogen vlinders deed fladderen in haar buik, hij die het haar warm maakte. Hij was haar steun, maar niet de manier waarop Jason dat was. Ze ging naar Jason als ze niet alleen wou zijn, ze ging naar hem voor hun creativiteit samen, ze ging naar hem voor de knuffels en de manier waarop hij haar beter deed voelen, hij kon haar afleiden, maar niet de manier waarop Freddie dat deed. En toch zou ze zonder beiden niet kunnen.
          Ze trippelde naar hem toe en in haar stille passen viel het haar op hoe er een ongewoon hoge ademhaling klonk, het was het silhouet van niemand anders als Molly. Molly zat hier al lang voor zij er was en soms, als Brianna zelf niet wou eten, had ze haar maaltijden bij de jonge vrouw. Molly's botten staken uit, het waren stokjes om je tanden langs te schrapen, om het laatste beetje taaie vlees van af te scheuren. Dat had ze gedroomd, een tijdje geleden, ze dacht niet zo, maar in sommige van haar duistere dromen waren ook de anderen nog aantrekkelijker als normaal.
          Haar ogen gleden naar haar vingers en langzaam ging deze omhoog, naar haar lippen. Stoppen, stoppen. Nu, nu, nu. Hou op, hou op, hou op! Hij gaat je pijn doen. Je moet jezelf beschermen. Je armen, je benen. Ze proefde de smaak al in haar mond, de metaalsmaak waar ze zo naar verlangde, ze voelde het vlees tussen haar tanden, door haar keel glijden en haar genoegend rillen. Ze voelde de pijn, oh. Ze wou het, nu.
          Ze versnelde haar pas tot een draf en zodra ze Freddie had bereikt kroop ze tegen hem aan. Haar hoofd in zijn borstkas. Ze ademde zijn geur in. "Hij wilt dat ik het doe," fluisterde ze hees. "Hij komt, hij komt." Ze trilde een beetje en probeerde de lawaai te vergeten.


    Reality's overrated.

    LIZZY "LIZ" BASSINGER







    Ik was nog een boek aan het lezen in de gezamenlijke ruimte toen het licht uit viel. Ik schrok van de harde knal en ik liet mijn boek bijna vallen. Ik keek angstig om mij heen, maar zag helemaal niks. Langzaam liet ik mijn ogen wennen aan het donker. Een flits schoot door de kamer, ik zag een paar andere mensen in de gezamenlijke ruimte. Telkens als de flits weg was zag ik even niks tot mijn ogen waren gewend. Hier werd ik bang van en ik stond op om bij het raam te gaan staan. Ik keek naar buiten en naar de bliksem die zich een weg baande door de zwarte regenachtige lucht. Ik hield van dit weer, het is zo droevig. Zo bleef ik even staan. Ik zonk steeds dieper weg in gedachten. Ik weet niet hoe ik bij deze gedachten kwam, maar ik stelde mij voor hoe het zou zijn als ik daar in het open veld stond. Hoe ik langzaam steeds natter zou worden door de regen en de bliksem die mij zou raken. Dan zal het klaar zijn. Al mijn stemmingen en gedachten, dan zou alles weg zijn. Niemand zou nog last van mij hebben. De tranen begonnen te stromen over mijn wangen. Net als de regendruppels die over het raam stroomden. Ik veegde de tranen van mijn gezicht en draaide mij om naar de kamer, weg van het raam.

    [ bericht aangepast op 20 aug 2016 - 23:00 ]


    Sometimes it's hard, but I will never give up.