Ik weet het even echt niet meer - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik ben er al langer achter dat het leven niet altijd eerlijk is, maar dit kan ik even niet meer aan. En ik moet het van me afschrijven, want het is me echt teveel aan het worden. Sommigen onder jullie weten het door het gedicht dat ik eventjes geleden gepost heb, maar vandaag drie weken geleden heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd. In elk geval - ik zag hem als een vriend. Ik weet niet of hij mij als een vriendin zag, maar om eerlijk te doen is dat nu het minste van mijn zorgen. Ik zag hem als een vriend.

Ik heb hem niet lang gekend - een maand of twee. Hij zat in m'n klas toen ik in september van school wisselde. Als ik 's ochtends op het station toekwam, zat hij daar altijd ook. Hij was altijd de eerste om "hallo, Leah!" te zeggen, met een glimlach van hier tot daar op zijn gezicht, of die keren dat hij vroeg of ik mee met een paar vrienden ging eten, maar ik niet goed durfde omdat ik die mensen niet kende en dus maar afwees. Of toen hij toen ik afwezig geweest was op school zonder dat ik het zelf gevraagd had alle bladeren van die dag doorstuurde. Toen hij de eerste was om me te vragen waarom ik weer naar mijn oude school ging. Ik vertelde hem dat ik het niet had durven vertellen in klas dus maar een week lang geclaimd had dat ik ziek was, omdat ik bang was dat ze me stom gingen vinden en hij die zei dat ze dat wel gingen begrijpen. We gaan je missen, zei hij. "Hé, alles oké daar?" vroeg hij. Hij is één van de beste mensen die ik ooit gekend heb, zelfs al heb ik hem niet lang gekend.

Klaarblijkelijk was met hem niet alles oké en dacht hij dat niemand hem ging begrijpen of dat niemand hem ging missen. Die jongen die altijd een glimlach van hier tot daar op zijn gezicht had, de jongen die altijd de eerste was om iets te zeggen tegen me 's ochtends, iets wat op het eerste zicht normaal lijkt, maar zo, zoveel voor mij betekend heeft in een omgeving waar ik niemand kende. De jongen die alles zo chill opvatte. Toen ik hem ooit vertelde dat ik me niet goed voelde vroeg hij doodleuk of ik wiet gerookt had. Ik, die om te lachen zei "ja, ik ben er nog steeds niet goed van" (ik had trouwens geen wiet gerookt) en hij die dan doodserieus concludeerde "was het je eerste keer of zo". Weet je, als iemand op mijn school nu dacht dat ik wiet gerookt had zou ik direct een preek krijgen. "Dat is niet goed voor je lichaam, dat is marginaal, dat is weet ik veel wat". Maar hij, neen. "Was het je eerste keer of zo?" Het klinkt als een raar voorbeeld, maar er was nooit iets dat hij veroordeelde.

Hij is de eerste persoon die ik verloren heb zo lang voor het zijn tijd was en, hoewel we nu niet om te zeggen close waren (ik bedoel, ik heb hem al acht maand niet meer gezien), doet het zó ontzettend veel pijn. Gisteren ben ik naar het kerkhof geweest. Na een heuse zoektocht hebben we hem gevonden. Ik kan dit gewoon even echt niet meer. Ik weet niet waar ik met deze emoties naartoe moet. Het is alsof alles opeens tezamen komt. Het is niet zozeer het verdriet dat me zoveel pijn doet, het is de machteloosheid. Weten dat hij nooit meer terugkomt. Dat hij heeft besloten dat het tijd voor hem was en dat hij geen uitweg meer zag. Dat het gedaan is. Finite. HIJ WAS ZEVENTIEN VERDOMME. ZEVENTIEN. ZE VEN TIEN. En zo'n goede, lieve jongen. Zo attent en ... zo veel te jong weg. Ik weet het echt niet meer. Echt niet.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Ik kan me heel goed voorstellen hoe zwaar het moet zijn om hier mee om te gaan, Leah. Niet omdat ik weet hoe het is om iemand te verliezen die zelfmoord pleegt, maar omdat ik begrijp hoe het voelt als iemand die jij toch als een vriend ziet zomaar uit je leven gerukt wordt - ook al heb je al maanden geen contact meer gehad.
Natuurlijk kan ik niet voor jouw vriend bepalen of hij jou ook als een vriendin zag, maar ik weet zeker dat hij het apprecieert dat jij zijn graf bent gaan zoeken en even bij hem bent geweest. Ik vind het in ieder geval een daad die respect verdient. Na al die maanden, ben je hem toch weer gaan opzoeken, ook al heeft hij zichzelf van het leven beroofd. De meerderheid van de mensen zou die moeite niet eens doen, maar jij hebt dat wel gedaan.
Lieve Leah, het is absoluut niet erg dat je op dit moment niet weet wat je moet doen en hoe je hier mee om moet gaan. Dit is niet niks wat je meemaakt. Jouw verdriet is normaal, en het is echt niet gek dat je het even niet meer ziet zitten. Echter - weet dat je mij, of iemand anders, altijd een berichtje mag sturen als je wilt praten; ook al is het maar over koetjes en kalfjes. Wij staan voor je klaar.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Oh, ik kan begrijpen dat dit een verschrikkelijk gevoel voor je is. Deze jongen was een vriend voor je, een steun in een nieuwe omgeving, een zonnestraal in de duisternis waar je je op dat moment in bevond. Ook al was er geen contact meer, je blijft je dat gevoel herinneren, die band blijft mentaal wel bestaan.
Het is normaal dat je even niet weet wat doen en het is zeker normaal dat je verdriet hebt. Misschien is er ergens zelfs wat woede en onbegrip, "waarom toch", of misschien is er alleen het gemis. Iedereen gaat op een andere manier om met het verlies van een dierbare. Het is vooral belangrijk dat je niet met je gevoelens blijft zitten, want zo wordt alles alleen maar erger. Of jij die gevoelens nu uit door te praten, te schrijven, te tekenen, te sporten ... maakt niet uit. Ik heb zelf gemerkt dat ik er veel aan heb om iets van die persoon bij me te nemen en dan eens goed te huilen. Als je niets materieel van hem hebt, kan het ook helpen om nog eens langs zijn graf te gaan en daar je tranen te laten gaan. Misschien kan je zelfs tegen hem praten als je daar bent? Het zijn allemaal mogelijkheden en er zijn er nog oneindig veel meer.

Weet dat mensen op Quizlet er altijd voor je zijn. Als je het even moeilijk hebt (of heel lang), mag je me zeker een berichtje sturen. Gewoon even alles op papier zetten en merken dat je gesteund wordt, doet zoveel. I'm here for you.

Words are loaded pistols. Sometimes it's just better not to pull the trigger. | Vertrouwenspersoon

De machteloosheid is een van de verschrikkelijkste dingen, vind ik. De enige manier om erover heen te komen is tijd en rouwen, maar ook vooral met andere praten als er iets op je hart zit. Je kent me niet, maar je mag me altijd een berichtje sturen als je erover wilt praten of als er iets is, zelfs een klein dingetje.
Dit heb ik op mijn mobiel geschreven, vandaar het korte berichtje, maar het belangrijkste is geschreven.

*hug*

Don't walk. Run, you sheep, run.

*hugs*

#WWED - What Would Emma Do?

Ik weet echt niet wat ik moet zeggen. Ik had gehoopt dat dit wat ging opluchten, maar dit had ik echt niet verwacht. Jongens, jullie zijn schatten. Je hebt geen idee hoeveel dit voor me betekent. Ik weet echt niet wat ik moet zeggen, maar echt heel, heel erg bedankt. Dankje.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried