Now it feels we're as close as strangers
Iedereen kent dat punt in het leven waar je ongecontroleerd uit moet wijken van het perfecte plaatje van het leven, omdat het begint te barsten. De waarheid komt aan het licht en hieruit blijkt dat niet iedereen zich in eerste instantie voordoet zoals hij of zij werkelijk is. Het masker begint te vallen, puur omdat je het niet volhoudt om dit voor altijd voor te houden. Als het ware heb je al die tijd contact gehad met een heel ander persoon.
Aan de rand van Londen wonen een aantal jongeren die dit verhaal precies na kunnen vertellen. Het verhaal van gebroken contacten waar de een iets minder moeite mee heeft dan de ander. De een heeft het leven vanaf daar weer opgepakt terwijl de ander juist een weg naar beneden is gebaand. Of er juist weer beter van is geworden. Ondanks dit alles is er toch een leeg gevoel, het gevoel alsof er iets mist. Op een of andere manier verlang je terug naar het oude. Maar moet je hieraan toe gaan geven of laat het het varen? En wat als je diegene 'ineens' weer tegen het lijf aanloopt, dit kan zijn door in een dronken bui terug te keren naar die ene plek -bijvoorbeeld het ouderlijk huis of tijdens een festival, draai je -je hoofd of gaat het een kwestie van het gevoel worden?
I will fight to fix up and get things right
Rollen:
Lijstje:
Regels
[ bericht aangepast op 8 juli 2016 - 9:10 ]
If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer