[400 l RPG l Speeltopic] Satan's waiting - Speeltopics

24 juni 2016 - 0:17 Ethel is offline

Ethel 354

"All wishes comes with a price, so be careful what your wish for"

"A deal is a deal...
Especially one with the devil"

"Don't let the devil wait to long, he will take what's his"

Op een zonnige dag in New York City komen vier vriendinnen bij elkaar. Een van hen heeft een oud boek met spreuken gevonden op zolder. Door verveling besluiten de vier vriendinnen een van de spreuken uit te proberen. Een spreuk die er voor zorgt dat hun diepste verlangen worden waar gemaakt. Het duurt niet lang voor ze alles bij elkaar aan het zoeken zijn. Twee gaan op zoek naar vreemde kruiden en de drie overgebleven zoeken een schaal, kaarsen en wierook bij elkaar. Ook graven ze de kat die al 10 jaar bij de buren in de tuin ligt op. Twee uur later hebben ze alles bij elkaar. De vier vriendinnen sluiten de gordijnen zetten de kaarsen in een kring en doen ze een voor een aan. Dan komt eindelijk het moment dat ze gaan beginnen. De oudste van het stel zet de schaal in hun midden. De anderen doen de kruiden en de botten in de schaal. Alle vier te gelijk lezen de vreemde tekst op.

"Diabolus diabolum
Implete spes mea.
Tuus sum, et in perpetuum."

Om de spreuk helemaal af te maken geven ze alle vier een druppel bloed in de schaal. Een half uur gaat voorbij maar er gebeurt helemaal niks. Ondanks dat ze niet geloofde dat het ook maar werkte zijn ze toch blij dat dit inderdaad het geval was. Langzaam staan ze allemaal op en blazen de kaarsen uit. Maar dan gebeurt er toch iets. Een voor een raken ze in trans en verschijnt er een in mantel verscholen persoon voor hen. Die ze alleen maar aan kijkt zonder iets te zeggen. Dit alles bij elkaar duurde echter maar een paar seconden. Niemand durft er iets over te zeggen en doen als of er niks is gebeurt. De volgende dag worden ze wakker en is inderdaad hun wens in vervulling gegaan.

Een half jaar later zijn ze alle vier nog steeds gelukkig. Waar ze echter niet aan hebben gedacht zijn de kleine letters die onder aan de bladzijden stond. In hun slaap werden ze alle vier meegenomen door mannen in mantels. Dit zijn dienaren van Satan. De man die hun wensen in vervulling heeft laten gaan. Nu is het hun beurt om te betalen voor die wensen. Alle vier de vriendinnen worden de persoonlijke slaaf van satan en zijn drie zonen. Echter is dit niet een rol die ze voor altijd zullen vervullen. Ze worden namelijk opgeleid om als vrouw te dienen voor hen. Zodra ze hun ogen openen zullen ze dan spijt krijgen van wat ze gedaan hebben? Of zullen ze het accepteren en het er het beste van maken? Aan jou de keuze.

Demones

Hel

Regels:

Rollen:
Meiden:
VOL
Emmeline Lily Arksel • Ondina • Haar zicht terug krijgen • (1/1)
Lilith Evelyn Brauer • Poshlost • Oneindig rijkdom • (1/2)
Sidney Arizona Wellington • Philip • Eternal Beauty • (1/4)
Leia Persephone Buchanan • Velaris • Vriend niet naar het leger • (1/5)

Demons:
VOL
Lucifer • Nakamura • (1/2)
Ravi ‘Atai,• Morticia • Avaritia • (1/6)
Cain • CavalierYouth • Luxuria • (1/3)
Naz • Tarrant • Superbia • (1/6)

Het begin,

Alle dames zijn rond het zelfde tijdstip in hun slaap meegenomen door de dienaren van de duivel hem zelf, alle vier de dames zullen de volgende dag ontwaken op een koude harde vloer. Ze worden wakker in een lege kerker, met enkel een dienblad met een sneetje brood en een glaasje water vlak voor hen, geschreeuw en gejammer van de vele gemartelde zielen lijkt overal vandaan te komen. Het is een geluid wat door hart en ziel gaat, in de schaduwen van hun cel zitten hun toekomstige meesters, partners en echtgenoten al te wachten vanaf het begin dat elke dame in haar eigen cel is gelegd, tot de dames wakker zullen worden en ze zo kennis kunnen maken met hun nieuwe persoonlijke slaafjes. De cellen zijn voor nu de verblijven van de dames, ze zijn kaal en zullen wellicht sporen hebben van vorige eigenaren. Veel meer dan af en toe voedsel zullen ze ook niet krijgen, dat betekend dus dat de dames allemaal op steen moeten slapen tenzij hun meester hier anders over denkt. Elke cel ziet er uit als deze voorbeeld,

je hebt een kans om een upgrade te krijgen dit betekend dat je van een cel naar een kleine simpele slaapkamer kunt gaan, en zo verder tot uiteindelijk de verblijven van de demon. Maar dit kan alleen wanneer de demon vind dat daar tijd voor is.

De vertaling van de spreuk.
Duivel, duivel
Laat mijn diepste wensen uitkomen.
En ik zal voor eeuwig het uwen zijn.

Melding!Ik heb toestemming van CavalierYouth om deze rpg over te nemen

Topics:
Rollentopic OO1
Praattopic OO1 l OO2

[ bericht aangepast op 2 juli 2016 - 22:35 ]

I love you 3000 <3

24 juni 2016 - 0:21 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MT :Y)

To the stars who listen — and the dreams that are answered

24 juni 2016 - 0:25 Welkin is offline

Welkin 752

YAAAAS Mt!

tya

24 juni 2016 - 0:33 Siegmeyer is offline

Siegmeyer 37961

MT.

Don't walk. Run, you sheep, run.

24 juni 2016 - 6:31 Kefe is offline

Kefe 5051

Tarrant schreef:
MT.

I'm your little ray of pitch black.

24 juni 2016 - 11:43 Ethel is offline

Ethel 354

Emmeline Lily Arksel • Naz • Haar zicht terug krijgen

Een vreemde droom had Emmeline de hele nacht al in haar greep, wat er precies allemaal gebeurd was kon ze niet met zekerheid zegen. Er was zoveel gebeurd in haar droom dat ze de helft alleen al vergeten was, de andere helft was wazig en verwarrend. Iets wat ze echter wel wist was dat haar blindheid keer op keer terug kwam, en het gevoel wat het haar gaf was er een die ze niet snel zou gaan vergeten. Een harde gil liet er voor zorgen dat Emmeline geschrokken haar ogen opende, voor even had ze het idee dat ze haar zicht weer kwijt was. Waar door er paniek in haar op kwam, maar na een paar seconden zag ze het plafond al weer, een diepe zucht van opluchting verliet haar mond waarna ze terug haar ogen sloot en op haar zij draaide. Haar hand ging op zoek naar Taylor die bij haar in bed zou moeten liggen gezien ze eerder s'savonds nog tegen hem aan in slaap was gevallen, maar ze kon hem niet vinden. In plaats daar van voelde ze iets hards en ruw, zonder haar ogen ook maar te openen wist ze dat dit steen was.
Was ze misschien uit bed gevallen? Nee, nee dat kon niet. Taylor had laminaat op zijn slaap kamer, zij zelf had echter een kleed bij haar bed liggen dus het kon ook niet dat ze bij haar thuis waren gaan slapen. Wat verbaast opende ze haar ogen en zag dat ze inderdaad op steen lag, zou het slaap wandelen naar tien jaar weer terug zijn gekomen? Aarzelend ging ze recht zitten en liet haar blik over de omgeving glijden, denkend dat ze misschien wel in haar slaap naar buiten was gelopen en daar moeten zijn gaan liggen om weer te gaan slapen. Maar niks was waar, ze bevond zich in een stenen kamer.
Emmeline stond langzaam op en voelde hoe stijf haar lichaam aan voelde, hoe lang had ze wel niet op de koude harde grond gelegen? Ze rekte haar zelf iets uit in een poging om het stijve gevoel te doen verdwijnen, maar het leek niet te lukken. Emmeline sloeg haar armen om haar heen en wreef over haar boven armen heen een poging om het misschien wat warmer te kunnen krijgen terwijl ze zich af vroeg waar ze zich bevond en wat ze hier deed. Haar blik viel op de tralies wat als een deur moest voorstellen, voorzichtig verplaatste ze zich door de ruimte heen om vervolgens haar handen tegen de tralies te zetten een poging om de deur los te krijgen, maar er kwam geen beweging in. Een gejammer vulde de ruimte, het was een geluid wat van buiten deze cel kwam en wat er voor zorgde dat de haartjes op haar armen en in haar nek recht omhoog kwamen te staan.
Een onaangename gevoel kwam in haar op, "Hallo? Is daar iemand?!" Haar stem was hees door de slaap wat nog in haar lichaam zat, ze bleef bij de tralies staan hopend dat iemand naar haar toe zou komen en haar weg zou halen uit deze rare situatie. Dat dit een of andere ziekelijke grap was of misschien wel een foutje, ze ging er van uit dat het een van de twee was maar dat ze haar hoe dan ook zouden laten gaan. "Haal me hier uit!" ze deed nog een poging maar het enige weer woord wat ze kreeg was gejammer en gegil wat steeds harder leek te worden, waar door een korte rilling door haar lichaam heen gleed.

[ bericht aangepast op 25 juni 2016 - 18:03 ]

I love you 3000 <3

24 juni 2016 - 23:12 Siegmeyer is offline

Siegmeyer 37961

Naz —— Demon.
“Ssst, sst,” suste hij het beest toe, wanneer hij begon te janken. De jonge man wist dat het beest iets voelde aankomen. Ze waren een tijdje aan het wachten, maar ze hadden zo een gast op hun stenen vloer liggen. “We gaan weer leuke spelletjes spelen.” Zijn hand kriebelde liefkozend, vermakend, onder de bek van de hellehond wanneer hij de ziel op de grond zag liggen.
“Braaf, jongen.” Het enorme beest, dat met zijn hoofd net bij zijn schouders raakte, ging met een plof op de grond liggen — vlak voor de tralies. “Je hebt zo je eten.”
En hij nam plaats op zijn stoel dat hij met een knip van zijn vingers tevoorschijn haalde. De deur van de ruimte waarin hij in ging, had hij op slot gedaan.

In het donkerste van de kerker zat er een toeschouwer met glinsteringen in zijn ogen toe te kijken. Te wachten wanneer mevrouw wakker zou worden. Hoe lang zou het jonge zieltje het volhouden? Een week? Twee weken? De tralies kwamen eindelijk tevoorschijn in haar oogopslag. De meesten verloren het dan direct, maar deze plaatste voorzichtig haar handen tegen de tralies en probeerde, tevergeefs, de deur open te maken. De hellehond gaf geen kick door de indringende ogen van de man, die naar hem keken.
Een mondhoek kwam schuin, bijna demonisch, omhoog. Zijn scherpe hoektand glansde voor een seconde door het licht dat door een raam scheen. Nee, die zou het nog niet eens twee weken volhouden. Hooguit een week — als ze luisterde en braaf was. Hij had altijd met een paar van zijn broers een weddenschap voor hoe lang ze het wisten uit te houden. What can you say? The man likes his games.
'Hallo? Is daar iemand?!'
Geen reactie —— niet van hem echter. De gekwelde zielen antwoordden wel voor hem.
'Haal me hier uit!'
De man met de demonische grijns verschoof zijn been door deze over de andere te plaatsen — wat een zacht geruis veroorzaakte, maar genoeg was om de ruimte te vullen.
Hij zat comfortabel op een rode, leren stoel. Zijn handen waren comfortabel over de leuningen gelegd, waarbij de uiteinde van beide kanten twee woeste honden ingekerfd waren.

“Ah, Doornroosje is wakker,” zegt hij duister. Een donker gelach, alsof hij het fantastisch vond, kwam uit zijn mond. Naz draaide zijn hoofd iets naar voren, dreigend en afwachtend voor het juiste moment.
Zijn vingertoppen had hij tegen elkaar gedrukt, zijn ellebogen beiden op de leuning van de stoel, wat hem een diplomatieke, bijna sluwe, gestalte gaf. Hij leek daadwerkelijk na te denken, echter wist hij zelf het antwoord wel van de vraag die hij zou stellen. Voor hij deze zou stellen, knipte hij even met zijn vingers en nam een slok van de whisky die zojuist tevoorschijn was gekomen — dat vervolgens verdwenen was.
“Hm, waarom ben jij hier denk je?”

“Even the purest of souls can be corrupted.”

[ bericht aangepast op 24 juni 2016 - 23:17 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

24 juni 2016 - 23:41 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Leia Persephone Buchanan

THE WORLD IS MOST BEAUTIFUL AT 4 AM BECAUSE PEOPLE ARE ASLEEP AND NATURE IS WIDE AWAKE

Leia begon langzaam wakker te worden door hard geschreeuw. Stilletjes vervloekte ze haar luidruchtige huisgenoten, die vast de oorzaak waren van de herrie, zoals wel vaker het geval was. Ze had geen idee wat er aan de hand was, maar het klonk alsof ze vermoordt werden. Ze had ook de harde, koude ondergrond opgemerkt en aan haar stijve spieren te merken, lag ze daar al een tijdje. 'Alex,' murmelde ze, met haar ogen nog gesloten. 'Hoe vaak moet ik het nog zeggen dat het lief is om mij uit bed te duwen.' Al was het waarschijnlijk meer haar eigen schuld, ze rolde wel vaker uit bed. Ze voelde rond met haar hand, half in de lucht, om het bed te vinden en zo ook een stuk deken, maar ze voelde alleen lucht. Was ze dan zover van het bed gevallen? Met tegenzin opende ze haar ogen. Wat ze zag leek in de verste verte niet op haar kamer. Het was meer een ouderwetse gevangeniscel uit een horrorfilm. 'Wat de... ' mompelde ze in zichzelf. Waar was ze nu weer belandt? Ze had gisteravond niks gedronken, dus het kon niet zo zijn dat ze door te veel alcohol op een vreemde plek was geland.
Na nog enkele seconden op de grond gezet te hebben, kwam ze overeind, waarbij haar botten lichtjes kraakten. Ze was ofwel aan het dromen, of iemand haalde een grap met haar uit. Ze vermoedde het laatste, gezien ze laatst een grap bij Alex had uitgehaald en hij had gezworen om "wraak te nemen". Eigenlijk mocht ze niet te veel zeuren, want als dit een grap was, dan was het een erg goede grap, die ze zelf ook nog wel bij iemand zou uithalen. Ze vroeg zich af uit welke horrorfilm hij die afschuwelijke geschreeuw en gejammer geluiden had.
'Aleeeeeeeeex!' riep ze, terwijl ze naar de tralies liep. 'Ik weet dat jij het bent, sufkopje. Laat me gaan, ik moet nog een tentamen leren en een verslag afmaken.' Geen reactie. Zachtjes vloekte ze binnensmonds. 'Geen sexy time voor jouw vanavond!' riep ze vervolgens. Nog steeds niks, terwijl dat meestal wel hielp. Hij was koppig bezig.
Een zachte zucht kwam over haar lippen en ze ging weer op de grond zitten, in de lotushouding. Ze hield haar gezicht gericht naar de traliedeur, wachtend tot hij zou komen. Dit kreeg hij nog wel terug.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

25 juni 2016 - 0:37 Imogen is offline

Imogen 581

mi tema es su tema?

25 juni 2016 - 12:45 Imogen is offline

Imogen 581

Cain - Demon

Cain zat met zijn rug tegen de muur aan, was niet bepaald een persoon die een stoel er bij zou moeten pakken of wat dan ook. Voor hem was de harde grond meer dan genoeg om op te zitten, hij liet zijn blik op het slapende hoopje glijden die voor hem op de grond lag. Hij zelf verschool zich in de duisternis, in de schaduwen om zijn aanwezigheid te verbergen. Voor nu in elk geval, zolang de jonge vrouw nog lag te slapen zag hij geen reden eigenlijk om zich te verstoppen. Maar het zou gewoon vele malen makkelijker maken, hij was gewoon erg benieuwd hoe ze zou reageren op haar nieuwe onderkomen. Niet iedereen zou enthousiast zijn door dit alles en hij was er haast zeker van dat deze dame daar een van zou zijn, maar als ze zich goed zou gedragen zou ze hier zo weg kunnen. Cain was de moeilijkste niet en zoals vele snel konden zien aan hem had hij een meer menselijk karakter dan alle twee zijn broers bij elkaar, maar heel erg vond hij het zelf niet. Cain wist van zich zelf dat hij even goed in de hel hoorde dan elk ander, ondanks zijn goede kant had hij zeker een duistere kant. Een duistere kant die anderen beter konden ontlopen dan dat ze het ook maar op zouden kunnen wekken, iets waar zijn toekomstige bruid waarschijnlijk snel achter zou komen want het geduld wat hij had was minimaal. Kort sloot hij zijn ogen terwijl hij naar het gejammer en het gegil van de zielen luisterde, iets wat hij zelf een heerlijk geluid vond om aan te horen. Ze hadden het stuk voor stuk verdient in zijn ogen, de een meer dan de ander. Cain opende zijn ogen weer en liet zijn blik weer over het meisje glijden, zelf was het kind nog geen zeventien jaar. Terwijl hij al 4098 jaar leefde en zelf de uiterlijke leeftijd had van jongeman van 25, een zucht verliet zijn lippen. Vanaf het moment dat hij had geweten wie het zou zijn, was hij haar op gaan zoeken. Niet in het echt, nee hij had zich zelf toegang gegeven tot haar dromen. Dit had hij in totaal drie keer gedaan, hij was er dus zeker van dat ze hem zou herkennen. Hij was hoogstens maar vijf minuten geweest in die drie keer dat hij was gebleven. Dit omdat hij niet te lang wou blijven, het zou te veel opvallen. Daar was hij zeker van, maar hij wou gewoon een soort van kennis maken, hij wou meer van haar weten dan alleen de wens die ze had gedaan. En hij was er zeker van dat het nog een hele opgave zou worden, maar voor nu kon hij niks anders wachten dan tot dat de jonge dame genaamd Sidney Arizona Wellington zou ontwaken uit haar slaap en haar nieuwe leven in zou stappen.

[ bericht aangepast op 25 juni 2016 - 12:46 ]

25 juni 2016 - 18:02 Ethel is offline

Ethel 354

Emmeline Lily Arksel • Naz • Haar zicht terug krijgen

In plaats van een echte antwoord op haar geschreeuw en geroep hoorde ze enkel het gejammer en geschreeuw van pijn, maar toch was er iets anders te horen. Een zacht geruis die weerkaats werd door de kleine ruimte en het feit dat er zich niks bevond, alleen zij. In elk geval dat was wat Emmeline verwachte, dat zij de enige was die in deze cel verbleef. Maar met zekerheid kon ze dit niet zeggen gezien een grootste gedeelte van de kleine cel stond in duisternis. Ze hield haar adem in als een poging om het geluid weer te kunnen horen, maar er was niks anders dan stilte. Moeizaam slikte ze terwijl ze dit keer aan de tralies trok, in de hoop dat die op die manier open zou moeten. Maar er kwam echt geen beweging in het ijzerwerk, een zucht verliet haar lippen terwijl ze met haar voorhoofd tegen de tralies aan drukte. Ze probeerde achter te komen waar ze was, en wat ze hier deed. Hoe was ze trouwens hier gekomen? Ze had de hele nacht geslapen dus ze moest mee zijn genomen op het moment dat ze sliep, maar waarom was ze dan niet ontwaakt? Waarom was ze niet wakker geworden wanneer ze haar mee hebben genomen, ze moest iets gekregen hebben waar door ze door zou hebben kunnen slapen. Emmeline probeerde zich ook maar iets te kunnen herinneren maar er kwam niks in haar op, gisteren had ze toch echt alles zelf gedaan. Niemand anders had haar eten of drinken klaar gemaakt en er was ook niemand geweest die stiekem wat in haar drinken had kunnen doen.
“Ah, Doornroosje is wakker,” Zodra ze de stem hoorde hield ze van schrik voor even haar adem in en voelde ze hoe haar hart een paar slagen oversloeg. Gespannen kneep ze in de tralies terwijl ze haar zelf probeerde te bedwingen om niet heel hard te gillen, ze moest rustig blijven. Misschien had de persoon het wel helemaal niet tegen haar, misschien waren haar hersens een grap met haar aan het uit halen, en bevond ze zich hier helemaal alleen. Dat was wat ze hoopte maar het gelach wat volgde liet haar genoeg weten, met trillende handen liet ze voorzichtig de tralies los waarna ze zich langzaam omdraaide en op zoek ging naar de persoon achter de woorden en de lach. Het duurde even maar uiteindelijk had ze de persoon gevonden, het verbaasde haar ergens wel dat ze de persoon niet eerder gezien had. Terwijl haar handen wat bleven trillen sloeg ze beschermd haar armen om haar lichaam heen. “Hm, waarom ben jij hier denk je?” Voor dat ze antwoord gaf bleef ze een tijdje naar hem staren, het antwoord kwam meteen in haar op.
Ze moest echter haar zelf bij elkaar rapen voor ze hier ook maar antwoord op kon geven, ze haalde trillerig adem voor ze haar stem terug leek te hebben gevonden. "Mijn zicht." Haar stem klonk aarzelend, maar ze rechte haar rug en haalde haar armen van elkaar af en baalde haar handen in vuisten om te voorkomen dat hij kon zien hoe erg ze trilde. "Ik denk dat ik hier ben omdat ik mijn zicht terug heb gekregen." De aarzeling in haar stem was verdwenen en daar voor in de plaats was er een zelfzekere klank in te horen. Maar als men goed zou luisteren zou er nog een hele lichte trillen te horen zijn. "Al heb ik geen idee waar hier is eerlijk gezegd."

I love you 3000 <3

25 juni 2016 - 18:32 Welkin is offline

Welkin 752

† Lilith Evelyn Brauer †
‘‘Rote Haare und Sommersprossen sind des Teufels Artgenossen.’’

De nacht dat het allemaal begon droomde Lilith dezelfde droom die ze had gehad toen het ritueel zich afspeelde. Ze zag een mannelijk figuur in dezelfde mantel, alleen deze keer komt hij dichterbij, en dan wordt het weer zwart.
Vervolgens werd ze wakker, dacht ze. Kreunend krabde ze haar schouder en schoof, maar pas dan was het dat ze een koude, harde ondergrond voelde.
‘‘What the...’’ Kreunde ze, en probeerde haar ogen te openen. Ze werd gegroet met een dim licht in de achtergrond, waar tralies voor leken te staan. Is dit een grapje? Rillend gaat ze rechtop staan. Ze had het koud, ze droeg immers alleen lingerie. Wat was dit?
Een vlaag van paniek overviel haar en ze haalde snel en diep adem. Ze lag in de voorkant van de... kerker? Haar keel schrapend stond ze op en liep naar de ‘‘deur’’ van de ruimte. In de omgeving zag ze gelijksoortige deuren maar verder was het donker. Hier en daar hing een fakkel, de enige bron van licht.
‘‘Hallo?!’’ Riep ze hard, maar er kwam weinig geluid uit haar keel. 's Ochtends was haar stem nog heser. Was het überhaupt ochtend?
Een echo klonk en niet veel later kwam een verschrikkelijk geluid terug. Het was een combinatie tussen een snik, en misschien een schreeuw. Het ging bij haar door merg en been en ze beet op haar lip, in een poging een opkomende paniekaanval tegen te houden.
Nee, ze moest zich niet aanstellen. Dit was een grap, een hele, zieke grap. Misschien was dit gewoon een van die nieuwe attracties, hoe heetten ze? Escape rooms. Vastberaden ging ze een stuk van de donkere grond af waar ze over tastte, voelend naar een losse steen of een aanwijzing. De muren naast de opening betastte ze ook, en toen ze niks vond plofte ze zuchtend neer. Ze hoopte op een aanwijzing, een teken van moderne technologie of een herkenbaar gezicht of stem.
‘‘Hallooo-hooo?’’ Opnieuw werd ze begroet met het beangstigende geluid en ze zuchtte.
Even dacht ze dat ze in de verte een persoon zag, maar die gedachte schudde ze van zich af. Plots herinnerde ze zich de droom die ze had gehad, en was het alsof haar ogen eindelijk opengingen.
Maar nee, dat kon niet waar zijn...
‘‘Diabolus, diabolum...’’ mompelde ze in zichzelf, en schudde haar hoofd. Nee, ze was waarschijnlijk gewoon gek aan het worden. Ze ging connecties leggen die er niet waren, zoals doemdenkers ook deden. Ze schudde haar hoofd, alsof dat zou helpen, en zuchtte nogmaals.
Als ze niet gek aan het worden was, en als haar gedachtes gelijk hadden, zat ze diep, diep in de shit.

[ bericht aangepast door een moderator op 26 juni 2016 - 0:16 ]

tya

25 juni 2016 - 18:35 Welkin is offline

Welkin 752

foutje

[ bericht aangepast op 25 juni 2016 - 18:39 ]

tya

26 juni 2016 - 0:18 Agree is offline

Agree 11027

Oke, ik heb de foute foto verwijderd en even veranderd door iets randoms. Letterlijk. De foto kan uiteraard veranderd worden. (: Ik kreeg de melding door de site www.hayunalesbianaenmisopa.com, dus is dat een site die ik niet meer zou gebruiken. Je kan altijd de foto downloaden en opnieuw op een correcte site uploaden, zoals bijvoorbeeld op imgur. Mocht iemand nog vragen hebben, mogen die uiteraard altijd gesteld worden! (:

Veel plezier!

What would Emma do?

26 juni 2016 - 1:34 Siegmeyer is offline

Siegmeyer 37961

Naz —— Demon.
De demon bemerkte haar schrik wanneer hij zich liet horen. De hartslagen die wat sneller sloegen, lieten zijn ogen voor een seconde dichtgaan alsof hij naar een mooi melodie luisterde. Schreeuw gerust, kleine ziel.
Lijzig, ietwat treuzelend, draaide ze zich om. Hij zag haar ogen zoeken in de duisternis, naar hem, de ruimte rond — tot ze stopten bij hem. Zelf verwachtte hij elk moment dat er een antwoord zou komen, maar de vrouw voor hem bleef stil en bleef hem aangapen.
“Dat ik zo betoverend ben voor het oog is begrijpelijk, maar staren is onbeleefd, jongedame.” Hij bewoog zijn wijsvinger plagerig, als de manier op hoe je een klein kind straft en vertelt dat het fout is.
De manier waarop ze ademhaalde, bevatte een trillerige ondertoon en het klonk even aarzelend. 'Mijn zicht.' De donkere ogen van Naz volgden de handelingen van het zieltje. Zelf probeerde hij zich in te houden om er een reactie over te maken, hij wilde weten wat ze verder zou zeggen en doen. 'Ik denk dat ik hier ben, omdat ik mijn zicht terug heb gekregen.'

“Eén punt voor mevrouw. Goed zo,” sprak hij vermakelijk en hij klapte tweemaal in zijn handen, waarna hij een korte doch hoorbare lach liet verstaan. Met een snelle knip van zijn vingers, kwam er een oud boek — wat duidelijk zijn beste tijd had gehad — tevoorschijn in zijn ene hand en een chique, gedecoreerde pen tevoorschijn in zijn andere.
Wat zij niet kon zien, was dat hij haar daadwerkelijk een punt gaf voor het eerlijk — en vooral goed — beantwoorden van de vraag. De jongedame zou wel meer vragen naar haar toe krijgen, de ene moeilijker dan de andere.
Vervolgens schreef hij eronder: De betreffende ziel heeft een onzekere karakter. Haar handelingen zijn afwachtend. Met een knip waren de spullen weg en lagen weer terug op zijn schrijftafel in één van zijn vertrekken.
'Al heb ik geen idee waar hier is, eerlijk gezegd.'
“Nou,” Naz stond op en wanneer hij liep weergalmden zijn zware stappen door de kerkers. Wanneer hij stopte bij de vrouw, legde hij met amusant gevoel zijn arm om haar schouders heen en liep een stap naar voren, zodat ze het beter kon zien. “Beste ziel, dit is vanaf heden jouw vertrek.” Hij keek rond alsof hij het daadwerkelijk medelijden mee had en veegde, om dat te bekrachtigen, met zijn wijsvinger over de stenen muur, waarna hij het zwarte goedje van zijn vingers wreef.
“Ik weet het, het is niet een van de mooiste.. veiligste vertrekken, maar mijn Casper zal je beschermen en de wacht houden.” Een lichte ondertoon van vermaak versierde zijn stem en hij liet zijn hand weer langs zijn goedgevormde lichaam vallen.

“Nou, dat was gezellig voor hoelang het duurde, maar het is tijd voor mij om te gaan.” Hij liep weg, maar bedacht zich en stopte vlak voor de tralies.
“O, nog een tip:.. ” en hij draaide zich om. “Kom niet te dicht bij de tralies.” Hij vernauwde even zijn ogen quasi pijnlijk — ter betekenis met dat het geen goed idee is. Natuurlijk vond hij het wel vermakend.

“Even the purest of souls can be corrupted.”

[ bericht aangepast op 26 juni 2016 - 3:06 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

27 juni 2016 - 15:21 Kefe is offline

Kefe 5051

Zelf was ik wat te laat voor het feest, al moest ik bekennen dat ik het niet als een groot gemis zag. Er waren belangrijkere dingen te doen dan enkele nieuwe dames die gearriveerd waren. Lang zouden ze het niet volhouden, waardoor ik er haast amper tijd aan wilde besteden, vooral gezien dit zeker niet de eerste keer was. De verrichtte taak had me een verveeld gevoel gegeven, waardoor er een scheve, sadistische — zeg maar eerder Duivelse — grijns te vinden was op mijn perfect gevormde gezicht. Mijn lichtblauwe ogen lieten mij echter wat vriendelijker ogen dan ik daadwerkelijk was. Dat had altijd een fantastisch effect.
Ik verscheen in de wat smallere hal van de kerkers, waarbij ik voor de deur van mijn dame stopte. Ze zat in een lotushouding richting de tralies gericht, afwachtend of dit een grap was — ik was immers niet al te dom en had wel wat ervan op weten te vangen. Ze zou eens moeten weten hoe het echt was.
Het zou ook gauw genoeg tot haar doordingen dat ik de persoon was die al vaker haar dromen betrad. Wat had die dame spannende dromen, het was bijna fascinerend. Het was altijd mijn poging geweest wat meer op de achtergrond te verschijnen, al was één ding zeker — haar ogen gleden vaker naar mij toe dan ik ooit had zien gebeuren. Zelfs in de dromen waar haar vriend te vinden was. Al kon ik haar dat natuurlijk ook weer niet kwalijk nemen.
‘Leia,’ ik liet haar naam over mijn tong rollen, kijken of ik er nog altijd wel achterstond. Het was een vreselijke naam uit een vreselijke franchise, maar het zij zo. Lang zou ik het toch niet uit hoeven spreken. De dame zag er zo toch echt een heel stuk onschuldiger uit dan ik verwacht had, waardoor ik haar zo’n twee dagen wilde geven hier.
Er was een scheve grijns op mijn lippen te vinden, eentje die niet veranderd was van mijn vorige blik. Mijn ogen gleden over haar figuur een, uiteraard zonder verdere schaamte. Ik was immers de meester, zij de slaaf. Ik vroeg me af hoe lang het haar zou duren voor ze het ook zo zou zien, of dat dit voor haar een grap zou blijven. De jongedame droeg enkel een rood shirt en een simpele hipster — al moest ik uiteraard bekennen dat het haar sierde.
Kort — maar dan ook zéér kort — bezorgde ik haar de emotie lust, tegenover mij, wat altijd een groot vermaak was. Misschien ging het mij tegenwoordig ook gewoon om hoe ik de personen sneller gek kon maken dan om iets anders, maar dat was altijd een leuk iets om te doen. Ze zou niet weten waar het vanaf kwam.
Ondanks dat het meer voor de show was dan oprecht nodig, vond ik het altijd een stuk leuker staan om met mijn vingers te knippen bij een bovennatuurlijke handeling. Zo knipte ik soepeljes in mijn vingers, waarna ik in haar cel verscheen. ‘Welkom in de hel, Leia, weet je waarom je hier bent?’
Mijn grijns leek enkel erger te worden, waardoor ik kort de cel doorkeek. Het waren oprecht vreselijke plekken geweest, wat me enkel goed deed. Des te eerder konden we een nieuwe groep hier krijgen en hun eerste reacties opmeten. ‘Diabolus diabolum, Implete spes mea., Tuus sum, et in perpetuum. Weet je nog?’

I'm your little ray of pitch black.

Index RPG Actieve Topics Zoek