Ik ben in de war en ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet.
Ik denk dat meerderen het wel hebben; Geen idee wat je wilt gaan bereiken in je toekomst. Nou, ik had dat wél. Hád, want ik ben de draad kwijt. Het begint er al een tijdje aan te komen, maar ik denk dat ik vandaag officieel mijn padje verloren ben.
Al sinds mijn 10e speel ik accordeon en wil ik uitvoerend musicus worden. Helemaal prima, iedereen juichte het toe, blablabla. Maar tsja, zoals jullie ongetwijfeld wel weten zijn er de laatste paar jaar behoorlijk wat dramagedoe geweest rondom mijn studie. Hierdoor heb ik alleen mijn TL diploma. Ik heb nog altijd wel accordeonles in Apeldoorn van de beste docent die ik momenteel vinden kon (heb ook even van conservatoriumdocent les gehad, maar daar ben ik gillend bij weggerend. Aangezien ik hém les ging geven, like wtf...) en daar ben ik blij mee, maar toch. Ik ben straat muzikant van beroep en het wil maar niet lukken. Ook omdat er wat factoren bij zijn gekomen die het me bemoeilijken: Ik vind het dood, en dood eng om de auto in te stappen en weg te rijden. Voornamelijk in mijn eentje. Dat ik dit jaar naar Natascha wil gaan is dan ook écht een big deal voor me.
Verder vind ik het doodeng om op mijn plek in de stad te gaan staan. Wanneer ik eenmaal sta te spelen is het weer helemaal goed, maar ik ben in het begin veelste bang weggestuurd te worden.
Nu het op straat spelen niet zo goed gaat en ik niet veel wordt ingehuurd om accordeon te spelen op feestjes, zie je 'm vast wel aankomen: Ik begin de mensen die in de dramatische periode zeiden dat het me allemaal toch niet zou lukken, te geloven. Ik begin erin te geloven dat ik gedoemd ben te falen en dat er voor mij geen goede toekomst is. Ik begin te geloven dat ik het allemaal niet redden zal.
Ik heb erover nagedacht om toch naar een MBO te gaan. Echter, niets lijkt me leuk. Accordeon spelen is wat ik leuk vind. Tegenwoordig fotograferen ook, maar ik ben een lucky shooter, om het maar zo te benoemen, en natuurlijk is fotografie óók een beroep waar niet per se veel geld in te verdienen is.
Mijn docent heeft me al aangeboden om me te leren lesgeven, maar bedenk eens goed; Hoeveel mensen willen er in deze tijd nu accordeon les? Volgens mij kan ik ook dáár maar vrij weinig van verwachten. En mijn docent is helaas op dit gebied ook niet de snelste met het me leren lesgeven, ik wacht er namelijk nog steeds op. Maar als het goed is gaan we maandag om de tafel zitten om alles goed te bespreken.
Toch is lesgeven niet echt wat ik voor ogen had dat ik zou gaan doen. Ik heb het nooit leuk gevonden, maar goed. Ik moet toch wat eh.
Het lijkt nu allemaal misschien wel koek en ei, maar in mijn hoofd is het een rommeltje en ben ik de weg kwijt. Ben ik verloren wat ik voor ogen had precies te willen. Ben ik zoekgeraakt hoe ik weer terug op mijn pad moet geraken. Ik weet het allemaal niet meer.
Applaus als je deze lap tekst hebt gelezen. Het moest er even uit.
*huggles!*
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •