Ik weet even niet wat ik met mezelf aanmoet. Ik wil huilen, maar ook weer niet. Ik wil niet zwak zijn; ik ben klaar met zwak zijn maar mijn hoofd doet pijn en de tranen kunnen elk moment komen als ik aan nog maar iets slechts denk. En als ik aan de dingen en mensen denk die me gelukkig maken ga ik ook huilen, want ik verlang te erg naar dingen. Ik ben gewoon op. Ik ben dood moe, en het enige wat me door de dag sleept is het feit dat ik hem kan spreken. Omdat hij me gelukkig maakt... Ik wil niet opgeven, maar dat is zoveel makkelijker dan doorgaan..
— Inner peace, it's hard to find. —