Ok jongens, ik moet even mijn ei kwijt. Gewoon even mijn hart luchten, want ik voel me écht rot.
De relatie tussen mijn vriend en zijn moeder (en zusje) is verre van goed. Ze kunnen niet met (ook niet zonder) elkaar en hebben vaak onenigheid, schreeuwen veel en vanalles wat daarbij komt kijken. Ik word er echt gek van en voel me er ook serieus rot om. Zodra we zijn huis binnenkomen, is hij al chagrijnig. - Zijn moeder heeft allerlei nare dingen over mij gezegd, tegen hem, omdat ze voor mijn gevoel jaloers is dat ik er nu ook ben. Zo noemde ze me een keer een hoer, met een omweg, maar dat bedoelde ze wel. Ik woon namelijk met 3 jongens in één huis en zou me vast wel eens vervelen als mijn vriend er niet is....
Dit kwetste me enorm. Ik doe vanalles om het leuk te houden in het huis, ik sus de boel, ik help ze. Zijn moeder heeft nogal wat problemen met haar lichaam en kan niet heel veel, dus heeft ze hulp nodig. Maar er is altijd commentaar.
Vanochtend was de druppel. Er was weer een hoop geschreeuw en gedoe toen ik wakker werd. Ik had dus geen zin om beneden te eten en we besloten om op zijn kamer te eten, een keer zonder gezeur en gedoe. Dus we hadden lekkere broodjes kaas en chocomel meegenomen naar zijn kamer. Zijn moeder kwam boven en begon, verrassend genoeg, direct te zeuren en te doen. Mijn vriend ging daar tegenin en vervolgens ontstond er weer een hoop geschreeuw naar elkaar. Ik zat erbij en keek erna. Ik word daar altijd heel naar van en houd me maar stil. Zijn moeder riep zulke nare dingen naar hem en toen ze de deur dichtsloeg, zag ik dat-ie op het punt van huilen stond. Dat brak mijn hart. Niemand kwetst mijn vriend(en), niemand maakt ze aan het huilen. Toen ik vroeg of het ging, begon-ie inderdaad te huilen en huilde ik mee.
Kort daarna, deden ze weer normaal tegen elkaar, alsof er niets gebeurd was. Daar kan ik niet tegen. Ik ben er nog steeds kwaad over dat mijn vriend constant weer in huilen uitbarst alsie eraan denkt. "Het gaat al jaren zo", antwoord hij dan maar als ik vraag waaromie er niets aan doet.
Zijn oom komt deze week bij hen inwonen en mijn vriend moet zijn kamer (inclusief de heilige computer waar hij álles mee doet) en auto afstaan voor zijn oom. Nog noemt zijn moeder hem egoïstisch. Ik heb voorgesteld datie deze week lekker bij mij moet komen logeren/wonen, maar dit wil hij niet.
Mijn vriend wil niet samenwonen. We hebben bijna negen maand, dus misschien is het inderdaad te vroeg, maar voor mij voelt het alsof het al prima kan. Hij vindt dit nog niet en dat respecteer ik dan maar.
Ik pak nu zo ál mijn spullen en heb besloten dat het enige tijd duren gaat voor ik hier terugkom, als ik uberhaupt al terugkom. Als zijn moeder zo naar doet, hoef ik daar niet te zijn. Ik wil mijn vriend niet aan het huilen hebben, omdat mensen zo gemeen tegen hem doen. Niemand verdient het om zo behandeld te worden. Hij doet zoveel voor zijn moeder, zorgt al 24 jaar voor haar en ze is zo. ontzettend. ondankbaar. Ik kan daar niet tegen, toen dit zolang bij mij thuis gebeurde, heb ik besloten mijn spullen te pakken en te vertrekken. Beter dan me elke dag rotvoelen omdat er naar me geschreeuwd word en er alleen maar discussies en irritaties zijn.
Zo. Ik moest mijn ei kwijt. Ik voel me er echt rot over dat mijn vriend zich zo klote voelt.
Voordat ik ga, ga ik de zolder even leuk maken voor hem, aangezien hij hier de komende twee maand of langer moet verblijven. Dat is dan toch het minste wat ik voor hem kan doen.
Bedankt voor het lezen.
Schrijven lucht al een stukkie op!
You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.
Ik herken de relatie die je vriend met zijn moeder heeft, die lijkt heel erg op die van mij met mijn moeder.
Frodo
ik snap ook echt wel dat je wil helpen en dat je wilt dat de situatie verandert, maar zolang je vriend of zijn moeder het initiatief niet gaan nemen, gaat dat jammer genoeg niet gebeuren :c kop op meid, ik denk dat jij verder niets kan doen dan er voor je vriend zijn en het klinkt alsof je dat toch al heel goed doet (: