Ik voel me een beetje kapot - Stamcafé

Ik heb eigenlijk zware jaren achter de rug.
Veel pesterijen op school,vaak slechte punten door een ziekte, vaak depressief geweest en vaak misserie met me ouders.
Nu zit ik eigenlijk normal in me laatste jaar van school maar door dat ik 4 maanden in het ziekenhuis zit voor depressie.
Zou ik volgend jaar me jaar weer opnieuw moeten doen maar zie echt niet zitten.
Er zitten daar leerlingen aan drugs en alcohol verslaafd.
Er wordt daar ook vaak gepest en de leerkrachten kijken niet naar je om als je huilt.
Ik voel me echt slecht dat misschien weer een nieuw jaar moet doen in het middelbaar dat echt tegen zit .....
Me ouders gaan niet kijken naar me gevoelens hoe me voel over me school.

Zou graag nu van een brug willen springen

Please, doe het niet. Je bent een geweldig persoon en je verdient het niet om gepest te worden. Als het gaat, ga weg daar. Niemand moet in zo'n giftige omgeving werken.

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Wat als je van school zou veranderen? Ik denk dat het heel veel zou schelen en ik vermoed dat je ouders er niet al te veel moeilijk over zouden doen gezien het duidelijk is dat het menes is.

Luister, een ding moet je zeker onthouden. Het komt allemaal wel goed, hoe lang het ook mag duren, alles komt altijd goed. Je moet ook onthouden dat je een ontzettend mooi persoon bent, vanbinnen EN vanbuiten. Ik heb zelf ook moeten strugglen met depressie, en nu gaat het steeds beter met me.

Probeer afleiding te zoeken. Luister naar leuke liedjes, ga wat vaker buiten wandelen, kijk naar leuke plaatjes. Blijf dromen over leuke dingen, want die dingen komen vast ooit in je leven uit. Het houd je sterk om te dromen en achter ze aan te jagen. Onthoud dat jij nooit de enige bent, en dat heel veel andere mensen hetzelfde meemaken als jou, en hetzelfde denken als jou. Iedereen heeft ups en downs in het leven, en sommigen hebben het wat zwaarder. Negeer al die mensen die denken dat ze beter zijn. Ze zijn zelf allemaal zielig dat ze zich meer op jou concentreren dan zichzelf. Onthoud dat het NIET aan jou ligt. Jij bent een geweldig persoon en moet je realiseren hoe veel meer beter jij bent dan al die pestkoppen.

Maar echt, geloof me. Het komt allemaal wel goed, je moet nooit de hoop opgeven! Blijf sterk!!! Ohja, als je met mij (of anderen) wilt praten ben je altijd welkom bij ons.

[ bericht aangepast op 10 juni 2016 - 21:39 ]

Niet van een brug springen, alsjeblieft. Het spijt mij om te moeten horen dat het leven de laatste jaren niet meezit bij jou. :c
Je bedoelt dat er verslaafden zitten op de nieuwe school? Ik ziu dan toch even met je ouders praten.

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Ik wilde maar dat ik je een stevige knuffel kon geven

[ bericht aangepast op 10 juni 2016 - 21:40 ]

Als je zelfmoordgedachtes zou hebben, doe dat niet! Dat is echt niet de oplossing! Je probleem kan gemakkelijk worden aangepakt, door je uit de omstandigheden weg te halen die het leed veroorzaken en door dan eventueel psychologische hulp in te schakelen. Je ouders houden van je en als je echt zo diep zit, dan weten zij het vast gewoon niet. De grootste angst van elke ouder, is hun kind verliezen! Ze weten vast niet dat je zo diep zit.
Probeer een serieus gesprek met hen aan te knopen, of zoek hulp bij een leerlingenbegeleider op school, bij een vriendin of bij een tante. Desnoods bij de jongerentelefoon of de zelfmoordlijn. Er zijn genoeg mensen op de wereld die met je inzitten en naar je willen luisteren. Er zijn zeker oplossingen voor de situatie waarin je je bevind.

[ bericht aangepast op 10 juni 2016 - 21:34 ]

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Histoire schreef:
Als je zelfmoordgedachtes zou hebben, doe dat niet! Dat is echt niet de oplossing! Je probleem kan gemakkelijk worden aangepakt, door je uit de omstandigheden weg te halen die het leed veroorzaken en dan eventueel psychologische hulp in te schakelen. Je ouders houden van je en als je echt zo diep zit, dan weten zij het vast gewoon niet. De grootste angst van elke ouder, is hun kind verliezen! Ze weten vast niet dat je zo diep zit.
Probeer een serieus gesprek met hen aan te knopen, of zoek hulp bij een leerlingenbegeleider op school, bij een vriendin of bij een tante. Desnoods bij de jongerentelefoon of de zelfmoordlijn. Er zijn genoeg mensen op de wereld die met je inzitten en naar je willen luisteren. Er zijn zeker oplossingen voor de situatie waarin je je bevind.

16 - 09 - '17