Een koekje voor iedereen die mijn gezeik heeft gelezen.
Ik moet me serieus inhouden om niet te gaan huilen, zo kwaad ben ik. Alles zit me gewoon zo tegen. Ik heb het echt gehad, want ik ben het echt zat! Het lijkt alsof niemand mij begrijpt en dan heb ik het echt over de VDAB. Voor de mensen die dit niet kennen. Het is een bureau waar je ingeschreven kan staan als werkloze. Zij hebben mij ingeschreven om een opleiding verkoop te doen. Ten eerste interesseert verkoop mij helemaal niet, want ik heb hier al ervaring in, dus ik snap sowieso al niet de bedoeling dat ik dit moet gaan volgen. Ik heb het hier over gehad met de VDAB, maar zij konden me op dat moment niets anders aanbieden en dus werd ik ingeschreven. Sowieso al belachelijk. Maar nu is het probleem vervoer. Het station is niet naast de deur en op de bus word ik te snel ziek. Mijn vader is de enige in huis die kan rijden en die kan mij ook niet altijd brengen. Alleen, als ik hierover begin, gaan ze zeuren dat ik maar voor een oplossing moet zoeken, gaan ze voor mij de bus- en treinuren opzoeken, terwijl ik dat zelf kan. Echt, ik krijg het gevoel alsof deze mensen niets voor me willen doen en ik mijn plan maar moet trekken, hoe moeilijk het ook gaat. Ik loop me gek door naar oplossingen te zoeken, ik zit echt met mijn handen in het haar. Waarom begrijpen ze mij niet? Waarom respecteren gewoon niet hoe moeilijk het is? Help me dan toch verdomme zoeken naar een oplossing, zet me ergens anders desnoods, maar nee. Het is altijd wat hier... Ik moest mij aan de telefoon echt inhouden tegen dat wijf die me de les kwam spellen over welke bus en trein ik moest nemen, want ze snapte niet wat mijn probleem nu was. Echt, als ze morgen iets tegen me zegt, dan krijgt ze een mooi antwoordje van me. Jammer genoeg kan ik niet zomaar wegblijven van die opleiding, anders verlies ik mijn uitkering.
Zo, dat moest er even uit, al heeft het nog niet opgelucht...
16 - 09 - '17
