{ 250 } || † Welkome to Monster High † || Realistic || Speeltopic - Speeltopics

Zonder dat de mensen het doorhebben, leven er in de schaduwen van de wereld de meesterlijke monsters die je maar kan bedenken. In een afgelegen gedeelte van Engeland staat een enorm kasteel. In dat kasteel heeft zich een nieuwe high school gevestigd, de school Monster High. Hier gaan alle monster tieners naar school onder andere; de zoon van Medusa, weerwolven, vampiers, zombies, mummies en ga zo maar door. Natuurlijk zullen er zich altijd problemen vormen. Het zijn natuurlijk wel monsterlijke tieners waar je het over hebt.

Rollen:
Meiden:
† Olivia "Liv" Nemesis Moore || Kind van de Nacht || HarleyQuinnx
† Lilith Lucifer Brauer || Demi-devil || Poshlost
† Raelene 'Rae' Sephtis || Necromancer || Vices
† Aika Piper Blackwood || Banshee || Inclination
† Maeve Hester || Siren || Aside

Jongens:
† Lowell Finn Tracey || Weerwolf || HarleyQuinnx
† Kenji Miller || Zombie || Khal
† Yaxar || Aliën || Khal
† Armaros "Ross" Chalase || Shinigami || Inclination
† Nicholas Daray Amarante || Levend Skelet || Scypho

REGELS:
- HOUD JONGENS EN MEISJES GELIJK!
- Max. 2 personage p.p.!!!
- Alleen ik, HarleyxQuinn, maakt de topics aan tenzij ik iemand anders aanwijs.
- Geen geruzie, ik kan best begrijpen als je iemand niet mag, maar vecht dat dan lekker buiten de topic uit.
- Ik geef maar 2 waarschuwingen! Na 2 wordt je er gewoon uitgekikt. Ik waarschuw niet voor niks..
- Bij geruzie, krijgen alle 2 een officiele waarschuwing, als het nog vervolgt, worden allebei van de topic gekikt.
- Minimaal 250 woorden in een post.
- Minimaal 1 keer in de week posten
- Geef het aan als je problemen hebt in real life als je niet kan posten. Ik kan namelijk niet voelen of er wat is, want ik stuur een pb als ik niks hoor na zoveel aantal dagen.
- RESERVATIES BLIJVEN 3 DAGEN STAAN!

[ bericht aangepast op 5 juni 2016 - 20:49 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

MT.

---

tya

MT

---

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

MT! Waar in het verhaal beginnen we?

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

foutje

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 21:25 ]

---

tya

Het moment dat mijn wekker en ik besefte dat mijn zomer voorbij was, is het meest erge moment van vandaag. Hoewel ik het vaak niet erg vond om terug te gaan naar school vandaag, was ik niet bepaald met het goede been uit bed gestapt. Het is en blijft natuurlijk het menselijke gedeelte waar ik woon, dus denderde het verschrikkelijke stemmetje van Justin Bieber door mijn radio op het moment dat het als wekker af ging. "Wacht maar jong. Ooit zal er een moment komen dat we jou stem niet meer hoeven te horen.", Gromde ik zacht met mijn innerlijke monsterstem. Ik gooi mijn dekbed van me af en maak een snelle stap naar mijn badkamer, die overigens aan mijn kamer aansloot. Ik begin altijd mijn ochtend met een snelle koude douch en ga daarna gewoon richting school. Mijn kleding had ik al klaargelegd, dus hoef ik het alleen maar aan te trekken. Snel ben ik al klaar met douchen en sta al klaar in mijn zwarte skinny jeans met een witte tanktop en een leren jas erover. Ik kijk een keer nog in de spiegel en doe mijn haren snel goed door mijn hand erdoor heen te halen. Ik sprint bijna naar mijn deur en trek mijn zwarte boots aan. Ik grits nog even mijn tas van de bank en verlaat mijn appartement. Ik prop de oortjes van mijn MPhone* en zet een liedje van '30 seconds to mars' op. Het is mijn favoriete band en het laat me ontspannen als ik nergens aan wil denken. Ik haal even diep adem en neem de lift naar beneden, om vervolgens de Monster High bus te nemen naar school. Ik hoop sterk dat vandaag niet al te erg zal zijn..

* (ja dit is een zelfbedachte Monster Phone voor de studenten)

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Kenji Miller - Tweedejaars

Nog voordat de zon op was kwam de vader van Kenji zijn kamer binnen om hem te wekken. Kenji gromde, maar was altijd snel wakker en had geen moeite met opstaan. Zijn vader verliet de kamer om ontbijt klaar te zetten en Kenji hinkte naar de badkamer om zichzelf een beetje op te frissen. In zijn badkamer waren geen spiegels, want als Kenji ergens een hekel aan had, was het aan zijn eigen spiegelbeeld.
Hij waste zichzelf zo goed en kwaad als dat ging en kleedde zich vlug aan. Met zijn kruk onder de arm hinkte hij naar beneden en schoof aan de ontbijttafel. Alle gordijnen zaten nog dicht - de postbodes waren vroeg en zijn vader wilde niet dat Kenji gezien werd. Een paar jaar geleden voelde Kenji zich hierdoor erg beledigd, maar nu vond hij het fijn. Rustig ontbijten met zijn vader zonder dat hij zich zorgen hoefde te maken om gluurders. Daarbij was de relatie tussen hem en zijn vader veel beter geworden sinds hij naar Monster High ging. Het gaf hen beiden wat rust. Zijn vader at cornflakes, hijzelf at rauw vlees. Inmiddels was hij er goed in getraind om er geen bloederige bende van te maken, tot groot genoegen van zijn vader.
"Heb je weer zin in school?" vroeg zijn vader. Kenji kauwde even op zijn vlees en knikte toen.
"Ja," antwoordde hij. Hoewel hij zich zelfs op Monster High een buitenstaander voelde, was het toch een stuk minder erg dan in de gewone wereld. Op sommige momenten keek hij zelfs uit naar school en zijn meestal vriendelijke klasgenoten. Echte vrienden had hij nog niet gemaakt.
Zijn vader glimlachte en stond op om af te ruimen.
"Fijn," zei hij. "Dan hebben we toch de goede keuze gemaakt." Daar was Kenji het absoluut mee eens. Nooit in zijn leven wilde hij weer terug naar die vreselijke kelder. Dan toch veel liever een monsterschool.
Een uur later was het zover. Kenji trok handschoenen een groot vest aan, met capuchon om zijn gezicht te verhullen en een sjaal voor zijn mond. Ze moesten toch een stukje over straat naar de bus toe en beiden wilden niet gezien worden. Voordat Kenji in de bus stapte gaf hij zijn vader een korte knuffel en zwaaide toen de bus wegreed.

Yaxar - Eerstejaars

Yaxar kon amper stilzitten op zijn stoel. Eén van de wetenschappers, Trefar, was druk bezig zijn CO2 levels te controleren. Vandaag zou de eerste keer zijn dat Yaxar buiten het moederschip zal stappen, waar hij niet zelfstandig kan ademen. Het is een vreselijk eng maar ook spannend idee. Al weken staat hij te trappelen om zijn eerste schooldag, maar nu het zover is weet hij niet zo goed meer wat hij moet doen. De hele nacht heeft hij wakker gelegen in zijn cabine. Na een uur of drie gaf hij het op en nam al hij zijn notities over het menselijk ras nog eens goed door. In totaal heeft hij nog maar drie echte mensen gezien, die volgens zijn vader heel belangrijk zijn voor hun planeet. Bijzondere wezens, met een vreemd uiterlijk en kleine oogjes. Yaxar vroeg zich meerdere malen af hoe ze daar mee konden zien, maar het leek hem onbeleefd om zomaar te vragen.
"Oké, alles lijkt in orde," zei Trefar in hun moedertaal Izensi. "Ik denk dat je er klaar voor bent.." Yaxar wiebelde met zijn neus. Het slangetje voelt vreemd aan, maar volgens Trefar zal hij er gauw genoeg aan wennen. De andere wetenschappers liepen er tenslotte al weken mee rond. Trefar lachte toen hij Yaxar zag kijken en gebaarde dat hij hem moesten volgen naar de sluis. Zelf had hij ook een slangetje in zijn neus. Yaxar volgde hem op de voet. In de sluis werd er tegen hen gesproken en opeens klonk er een enorm lawaai. Na een paar seconden was er een fel licht en moest hij zijn ogen dichtknijpen. Yaxar hoorde hoe de sluis voor hen open ging en warmte spoelde over hem heen. Trefar floot zacht op zijn vingers en hij opende zijn ogen half. De wetenschapper gaf hem een vreemd voorwerp aan en Yaxar fronste, maar kopieerde zijn gedrag en zette het ding op zijn neus. Ineens was de wereld een stuk minder fel en kon hij veel beter naar buiten kijken. Het bedekte zijn ogen niet helemaal, maar het was goed genoeg. "Zonnebril," zei Trefar. "Mensen-uitvinding." Misschien had Yaxar dan toch gelijk had en hadden ze toch hele slechte ogen.
Boven hem klonk een soort getik en Yaxar keek omhoog. Hij grijnsde breed toen hij het complete team, inclusief zijn vader, voor het glas zag staan wat ze tijdelijk doorzichtig hadden gemaakt. Allemaal om hem uit te zwaaien en succes te wensen voor zijn eerste schooldag. Niemand wist precies hoe het zou gaan, Yaxar het allerminst.

---

[Ik heb een vraagje, maar aangezien er nog geen praattopic is doe ik het even hier, sorry.
Moeten ze iedere dag apart naar school en weer naar huis of is het net zoals in de vorige rpg dat ze daar ook slapen en wonen?]

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Met haar koffer in haar handen en een grimas op haar gezicht liep ze het terrein van Monster High op, zoals gewoonlijk was ze weer een van de eersten. Ze haatte te laat komen ergens. Wat een cliché naam ook eigenlijk, dacht ze. Haar moeder was vanochtend vroeg al vertrokken naar haar werk, en had haar een briefje achtergelaten. Inmiddels was ze wel gewend om alleen te zitten, het vorige jaar had ze het moeilijker gehad. Ze meldde zich aan bij de balie waar dezelfde vrouw als vorig jaar zat, en het was natuurlijk weer een verrassing met wie ze op een kamer kwam te liggen deze keer. Nadat ze haar kamer had ingeruimd liep ze naar het grote plein buiten. Ze keek hoe langzaamaan de monsters naar binnen druppelden en niet veel later kwam de bus aan. Een van de jongens herkende ze van vorig jaar. Ze had nog nooit een echt gesprek met hem gevoerd, en wist niet zeker of dit het goede moment was om daarmee te beginnen. Gedachteloos plukte ze wat aan haar panty's tot ze de tweede bus zag aankomen, wat een teken was om haar rooster op te halen en overige dingen die ze nodig had. Ze gokte dat er geen activiteiten waren vandaag, gezien ze inmiddels tweedejaars was en hen die luxe waarschijnlijk was afgenomen, maar ze wist het niet zeker.

(Ik heb het gewoon even met het slapen enzo gedaan, dat leek me het meest logisch. Laat maar weten als ik iets moet veraderen (:

---

tya

Mijn witte wacht raffelt in de wind door mijn snelheid als ik door de bergen van Schotland ren. Het was al schemerig, dus ik nam mijn tijd om even te stoppen en van dicht prachtig schouwspel te genieten. De half blauwe lucht kleurde nu in roze en oranje. Na al het mooie dat ik net had gezien, rende ik met mijn rugzak maar richting het schoolterrein. Na een paar minuten rennen door de bergen en ik kom aan op het schoolterrein. Ik verander terug in mijn menselijke vorm en pak een van mijn pakketten met kleding. Ik kleed me snel aan en kijk even om me heen of niemand me heeft gezien in mijn naakte zelf. Ik zag al een paar mensen arriveren en zich melden binnen. Ik probeer zo nonchalant mogelijk naar binnen te lopen en mezelf te melden bij de balie. Er is al iemand voor mij, dus bekeek ik maar hoe het skelette vrouwtje achter de balie haar gegevens registreerde en kort knikte. Ze rattelde iets over haar kamer. Ik rolde met mijn ogen en zag dat het meisje voor me uiteindelijk vertrok. Nu is het mijn beurt om me aan te melden. Snel geef ik mijn naam door aan de vrouw en kon mijn ogen maar niet afhouden van haar skelette vingers die iets in de ietwat oude computer typt. Daarna kreeg ik mijn kamernummer en vertrek ik met mijn tas om mijn kamer te vinden. Gelukkig waren er bordjes met de nummers voor de lokalen en waar de kamers zijn. Het was makkelijk te vinden en zodra ik mijn tas op een bed heb gegooid, look ik terug naar de hal en besluit om maar buiten in het gras te gaan liggen en te gaan staren naar de blauwe lucht.

---

{Ja ze wonen gewoon weer in de school in een aparte vleugel.}

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Mt

---

I am not as think as you drunk I am

---

- Eerstejaars -

---

---

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

Kenji Miller - Tweedejaars

---

Na een niet al te lange rit kwam Kenji aan op zijn vertrouwde school. Hij had een sporttas om zijn schouders gedaan en hinkte op zijn gemak naar de ingang. De school was nog precies hetzelfde en om de een of andere reden verbaasde dat Kenji - hij had bijna verwacht dat zijn vertrouwde plekje nu ineens niet meer vertrouwd zou aanvoelen. Langzaam hinkte hij naar de balie en glimlachte toen hij hoorde dat hij nog altijd dezelfde kamer had. Kenji's humeur werd alleen maar beter, ondanks dat hij er een kwartier over deed om de trap op te komen naar de eerste verdieping. Zijn kamer was nog leeg en hij vroeg zich af met wie hij hem dit jaar zou delen. Hopelijk met iemand anders, met wie hij mogelijk een vriendschap zou kunnen opbouwen. Kenji rustte even uit op zijn bed en begon toen met het uitpakken van zijn weinige spullen. Dat kostte hem nog een kwartier en daarna had hij zwaar behoefte aan frisse lucht. Niet dat hij actief ademhaalde - Kenji had al in geen jaren meer echt geademd. Maar het voelde fijn om de koele lucht op zijn huid te voelen en gewoon rond te kunnen lopen zonder zichzelf te hoeven verbergen. En hij vond het machtig interessant om de andere 'monsters' te bekijken. Het was misschien een beetje cru, maar Kenji voelde zich beter als hij zag dat hij niet alleen was. Minder eenzaam. Toen hij de trap weer afliep om naar buiten te gaan, zag Kenji dat het in de hal inmiddels al een stuk drukker werd. Meer en meer leerlingen kwamen binnengestroomd en liepen heen en weer, op zoek naar hun kamer of naar oude vrienden. Er werd druk gekletst en Kenji hield zijn hoofd omlaag toen hij door de grote deuren naar buiten liep en hief die pas weer toen hij lang en breed in het zonnetje stond.

[ bericht aangepast op 20 juni 2016 - 22:13 ]

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Yaxar - Eerstejaars

---

Yaxar werd vlak voor de school afgezet en nam met moeite afscheid van Trefar. Na een minuut of vijf had hij nog altijd niet bewogen - het gebouw voor hem was enorm en indrukwekkend. Yaxar had geen idee waar hij heen moest en hij stond even te aarzelen. In de verte zag hij beweging en zijn maag deed pijn; moest hij nu gewoon zo op ze af lopen? Yaxar had veel gelezen over mensen en ook veel filmmateriaal bekeken, maar hij had er nog nooit eentje in het echt gezien. Trefar had beloofd dat het helemaal goed zou komen en dat hij vooral aan zijn lessen moest denken. Na een paar minuten haalde Yaxar diep adem en begon hevig te hoesten door de plotselinge overdosis aan CO2. Dat kon zijn ademkastje blijkbaar niet aan. Weer wat geleerd. Na zijn hoestbui wreef hij even over zijn ribbenkast en begon hij richting de school te lopen. Hij bedacht zich nu pas dat hij geen idee had waar hij wezen moest en hij wist niet of zijn Aards goed genoeg was om het aan iemand te vragen. In theorie wel, maar wie weet was zijn uitspraak wel helemaal verkeerd. Yaxar probeerde niet teveel te kijken naar de mensen om hem heen, omdat hij zelf nog even niet gezien wilde worden. Naarmate hij echter dichter bij de ingang kwam, leek het haast onmogelijk om niet te staren. Iedereen zag er zo anders uit dan op de plaatjes en even twijfelde Yaxar of hij wel op de goede school was, of zelfs maar de goede planeet. Toen stond hij plotseling in een enorme hal en werd hij omringd door het mensvolk. Hij voelde zich kortademig en wist even niet waar hij het zoeken moest. Onzeker en angstig stond hij om zich heen te kijken en wist niet wat hij moest doen. Dit was niet wat hij verwacht had. Dit was niet wat hij wilde. Niet zo. Op dat moment wilde Yaxar niets liever dan rechtstreeks naar huis gaan.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Lilith opende na een tijdje haar ogen. Ze had genoten van de warme zon op haar huid en keek even rond. Ze zag een Aliensoort het plein oplopen en volgde hem gefascineerd met haar ogen. Wauw, zou het echt een aliën zijn? Ze had veel gelezen over ze, en keek wel eens science fiction, maar ze had ze anders verwacht. Hij liep de overvolle hal binnen en leek nogal angstig. Grinnikend schudde ze haar hoofd en focuste zich op iets anders, de jongen met het halve gezicht die naar buiten liep. Merkwaardig genoeg waren ze nu een van de enigste buiten, en ze besloot naar hem toe te lopen. Met een semi-vrolijke huppelpas liep ze op de jongen af, en stak grijnzend haar hand uit. ‘‘Hey, jij.’’ Ze schudde haar haren door elkaar en keek hem aan, voor zover dat ging. ‘‘Ik ken je nog vaag van vorig jaar. Ik ben Lilith. Lilith Lucifer.’’ Haar menselijke achternaam gebruikte ze nooit, ze vond hem overbodig en overdreven mondain. Ze bekeek de jongen schaamteloos van top tot teen en knikte. ‘‘Weet je, je bent best knap voor iemand van jouw... soort.’’ Ze schonk hem een zelfvoldane knipoog en knikte toen naar de slaapvleugel. ‘‘Weet jij al wie je kamergenoot is? En wat is je kamernummer?’’

---

tya

Kenji Miller - Tweedejaars

---

Buiten was het een stuk rustiger dan binnen, wat me erg beviel. Er stond een lichte wind en ik bleef even staan om ervan te genieten. Opeens hoorde ik iemand op me af komen en draaide me om. "Hey, jij!" zei een roodharig meisje. "Ik ken je nog van vorig jaar. Ik ben Lilith. Lilith Lucifer," stelde ze zichzelf voor. Voorzichtig schudde ik haar hand en wist even helemaal niet wat ik moest zeggen. Ik kende haar ook nog. De hele school kende haar. De dochter van Lucifer zelf hield ik echt wel goed in de gaten. "Weet je, je bent best knap voor iemand van jouw... soort," zei ze toen met een knipoog. Ik wist niet zeker of dat een compliment of een belediging was, maar ondanks dat was ik heel erg blij dat ik niet meer kon blozen, anders was mijn gezicht nu knalrood geweest. Een meisje zo prachtig als zij, die mij 'best knap' noemde? Dat kon toch gewoon niet waar zijn? "Dankje," mompelde ik. "Jij ook." Daarna kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Jij ook?! Wat een idioot antwoord, Kenji. Wat als ze het wel bedoeld had als belediging?! Dan stond ik nu dus mooi voor paal. "Weet jij al wie je kamergenoot is? En wat is je kamernummer?" vroeg ze toen. Daar kon ik gelukkig normaal antwoord op geven. "Nee, mijn kamergenoot was er nog niet. Dat zie ik vanzelf. Mijn kamernummer is 55, op de eerste verdieping. Waar zit jij?" vroeg ik haar, leunend op mijn kruk.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

‘‘Jij ook...’’ Ze lachte, een verlegen iemand. Natuurlijk schaamde hij zich, arme jongen, zo had ze hem wel ingeschat. Ze tuitte haar lippen en zei: ‘‘Gelukkig dat ik de enige van mijn soort ben, dan.’’ Ze kon Kenji wel voorstellen met zijn huid erom. En hij had vast ergens foto's van zichzelf, die zou ze ook snel genoeg wel vinden. Nummer 55, de eerste verdieping. Zachtjes haalde ze haar schouders op en keek naar boven. ‘‘Ik zit ook op de eerste verdieping, maar een stukje verder. 97.’’ Verklaarde ze. Ze vond het fijn om een kamer aan het einde van de gang te hebben, des te minder lawaai 's nachts. Ze bekeek hem eens van top tot teen en klikte met haar tong. ‘‘Als ik zo onbeleefd mag zijn, wat is er met je gebeurd? Ik hoor verhalen van iedereen. Een van de nutjobs beweert dat je met een draak hebt gevochten, maar ze kijkt te veel Game of Thrones. En dan zou je er vast anders uit zien.’’ Buiten dat ze oprecht geïnteresseerd was in zijn verhaal, was ze ook gewoon nieuwsgierig naar alles wat zij niet wist. In tegenstelling tot wat mensen dachten, was ze geen helderziende. De waarschijnlijk laatste bus van die dag stopte bij de stop iets verderop en ze keek naar de gedrochten die uitstapten. ‘‘Oh, en je weet toevallig niet of er activiteiten zijn vandaag, of dat er meteen les is? In dat laatste geval, moet ik even mijn tas inpakken boven.’’

---

tya