[Speeltopic — 250 — Apocalypse] No Man’s Land - Speeltopics

23 mei 2016 - 18:41 DaedaIus is offline

NO MAN’S LAND

Mason City, Iowa.
Er zijn drie jaren voorbij gekropen nadat een van de dodelijkste virussen zich verspreidde over de wereld. De overlevenden doen er alles aan om voedsel en een goed, veilig onderkomen te vinden. Het is echter moeilijker dan het klinkt, aangezien er overal doden rondzwerven. Maar zijn de doden wel de echte vijanden? Of is dat de medemens?

K I L L THE DEAD
F E AR THE LIVING

Idee: In deze RPG volgen we een groep overlevenden die zich hebben gevestigd in een oud warenhuis, ergens in Mason City. Voor sommigen is deze stad hun thuis, anderen komen van ver en zijn er per ongeluk op gestuit. De groep is erg hecht en laat niet zo snel andere mensen toe. Dag in, dag uit gaan ze op zoek naar voedsel en medicijnen. Tijdens een van deze zoektochten zijn ze gestuit op een andere groep, die zich vestigen aan de andere kant van de stad. Hun intenties zijn onduidelijk en dit zorgt voor veel spanning.

Rollen:

— Vrouwen
• Daisy Haley Manson — 1,2 — MaIfoys
• Ashton Leah Blake — 1,3 — Deryth
• Lee Do-Yeong — 1,4 — Youngbae
• Farah Gracen Mendoza — 1,3 — Velaris
• Maddison Parker Grant — 1,2 — MrsNobody
• Aspen Primrose Washington — 1,3 — Camhanaich

— Mannen
• Richard Cunningham — 1,4 — Kahl
• Jordan Joseph Collins — 1,2 — Jonty
• Sami Kazim — 1,2 — Flazeda
• Vincent Ezekiel Collins — 1,2 — Raccoon
• Tyr Skovgaard — 1,4 — Lethargica
• Zachery Benjamin Ackerman — 1,4 — Ziegler

Regels
• Minimaal 250 woorden per post.
• Geen Mary Sue’s / Gary Stu’s.
• Geen ruzie OOC.
• Bespeel alleen je eigen personage.
• Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen met een waarschuwing.
• Enkel ik, MaIfoys, maak nieuwe topics aan.

Het begin:
— 4 uur ‘s middags
— 25 graden

Het is een dag zoals alle andere voor de overlevenden. De meeste zijn op zoek naar eten, anderen zorgen ervoor dat het rustig blijft in het warenhuis. Foto’s van het warenhuis waar ze in wonen komen nog!

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

25 mei 2016 - 18:22 Pinguino is offline

Pinguino 18074

Richard Cunningham

Ongeduldig tikte Richard met zijn vingers tegen het heft van zijn oude machete. Hij was niet meer in opperbeste staat, maar het deed wat het moest doen. Tijdens de eerste twee weken was hij alleen geweest. Op dag drie had hij de machete gevonden. Het was vrij klein van formaat, had een smerig heft en was ontzettend bot, maar met veel tijd en geduld lukte het hem om hem weer scherp en min of meer schoon te krijgen. Het mes wat hij van huis mee had genomen dumpte hij meteen in de bosjes. Dat was zo klein en nutteloos dat het hem in de eerste nacht al bijna zijn leven gekost had. Richard was geen uitblinker met wapens, dus hoe groter het lemmet, hoe groter de kans was dat hij zijn doel raakte. Zelf gaf hij de voorkeur aan zijn pistool, maar schoten werden alleen toegestaan in uiterste nood. In de stille wereld waarin ze nu leefden zou dat iedere gek in de omgeving naar ze toe lokken, levend of dood.

"Goed, welke kant gaan we op?" vroeg hij terwijl hij de groep rondkeek. Ze hadden twee opties, links of rechts, en een kaart die op de grond lag uitgespreid. "De zon zal dadelijk ondergaan en ik ben liever voor het donker terug in het warenhuis." Richard was geen held en koos eerder voor de veilige weg. Jammer genoeg was de meest veilige weg om nu direct terug te keren, maar de tassen die ze bij zich hadden voor eten waren nog altijd leeg en ze konden niet met lege handen terugkeren. Er werd op ze gerekend. Iedereen had tenslotte honger. Voedsel was schaars en Richard had regelmatig spijt van alle restjes die hij vroeger zomaar weggooide, ook al hadden ze daar nu helemaal niets aan gehad.

[ bericht aangepast op 25 mei 2016 - 18:23 ]

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

25 mei 2016 - 20:04 reguluswife is offline

reguluswife 37248

FARAH GRACEN MENDOZA

Het was erg stil in het warenhuis, nu een deel van de groep weg was om eten te gaan zoeken. Ze ging meestal zelf niet mee om eten te zoeken, simpelweg omdat de meeste andere beter waren in de zombies te bevechten. Zelf was ze beter geschikt om het eten te maken, ze kreeg het meestal voor elkaar om het schaarse eten goed te laten smaken. Verder paste ze vaak op de wat jongere kinderen in de groep, al waren dat er niet veel meer. Onbewust gleed haar blik kort naar Vince, wiens broertjes niet lang geleden waren overleden. Ze kon duidelijk aan hem merken dat hij er erg mee zat en in tegenstelling tot sommige anderen, bleef ze hem net zo behandelen als voorheen. Het leven was tegenwoordig al moeilijk genoeg en het hielp niet als iedereen elkaar ook nog rot ging behandelen of dodelijke blikken ging toe sturen.
Farah stond op en ging in een kleermakerszit naast hem zitten. 'We hebben als het goed is nog wel genoeg voor enkele dagen,' antwoordde ze. 'Dus als ze niet zo veel vinden tijdens het eten zoeken, dan is dat niet zo'n groot probleem.' Kort beet ze op haar onderlip. 'Als je wilt, dan kun je vanavond wel helpen met het koken?' bood ze met een lichte glimlach aan. Wat extra hulp was nooit verkeerd, en misschien zou het wel helpen om zijn gedachten te verzetten.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

26 mei 2016 - 16:12 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Zachery "Zach" Benjamin Ackerman
"I'll put my armour on to show you how strong I am"

Zach had een slechte nacht gehad en dat liet hij maar al te duidelijk zien aan zijn gemoedstoestand. Al heel de dag was hij stil en liet hij zich amper horen, slechts af en toe om iets te brommen. Hij was chagrijnig en dat mocht iedereen weten. Ergens in een verlaten hoekje van hun verblijfsplek leunde Zach tegen de muur aan terwijl hij nadacht. Eigenlijk dacht hij niet echt na, hij haalde zich onrealistische scenario's in zijn hoofd terwijl zijn leven eigenlijk gebaseerd was op puur realisme. Hij dacht aan hoe sommige van de groep hem te snel zijn einde konden brengen, gewoon omdat zij te roekeloos waren. Hij had er een hekel aan als een individu graag de held uitging, omdat dat alles behalve nodig was in deze tijd. Ze moesten samenwerken.
Zach keek wat rond en zijn ogen vielen op Vince en Farah. Ze waren enkele jaren jonger dan hij was, maar hij voelde zich veel volwassener. Dat voelde hij zich sowieso, of iemand nou daadwerkelijk jonger was of niet. Zach besloot toen om naar hen toe te lopen. Eenmaal daar aan gekomen keek hij neer op hen, voornamelijk op Vince.
'Hoe is het hier?' vroeg hij streng, zoals hij altijd klonk. Het was niet zo dat hij altijd chagrijnig was, hij wilde het liefste gewoon serieus zijn. Velen van hen hadden dat ondertussen al begrepen. Ze wisten dat Zach geen gezelligheidsdier was.

[ bericht aangepast op 26 mei 2016 - 16:12 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

27 mei 2016 - 22:39 FreeThyself is offline

FreeThyself 804

Maddison Parker Grant
~
Never give up. Laugh a lot and be good to others.

De ijzeren baseball bat beschreef een prachtige 360° boog inde lucht alvorens recht terug in Maddisons uitgestoken hand te landen. Ze had voor de ijzeren gekozen gezien ze haar houten bat in het warenhuis had achtergelaten om de spijkers er weer uit te trekken. in het begin leek zo'n houten baseball bat met spijkers een goed idee, extra verwondingen konden nooit kwaad als het om zombies ging. Maar het feit dat die spijkers dan vast bleven steken in zombievlees? Tja, iets minder. Vluchtig streek Maddison met haar vingers over haar onderrug. Het heft van het pistool die haar vingers wat koelte bracht stelde haar gerust. Ze droeg het altijd bij zich. Voornamelijk voor in noodgevallen, omdat het anders teveel ondoden aantrok. Dat was een van de eerste dingen die Richard had gezegd wanneer hij haar had gevonden. Maddison verplaatste haar blik van de horizon naar de ietwat grijzende man. als het niet voor hem was, dan was ze er niet meer geweest. Alsof hij haar blik kon voelen draaide hij zich plotseling om;
"Goed, welke kant gaan we op?" Maddison stopte en liet haar ijzeren bat de grond raken waarna ze erop leunde. "De zon zal dadelijk ondergaan en ik ben liever voor het donker terug in het warenhuis." Zei Richard nog terwijl hij de groep aankeek."Terug gaan zou het veiligst zijn..." uitte Maddison peinzend, haar vingers trippelden zachtjes over het handvat van de bat. "Als we eten hadden kunnen meebrengen. Hongerig zijn die luitjes minstens even erg als de 'dead heads'." Ze draaide zich om en zag het silhouet van Jordan dat zich aftekende tegen de zonsondergang. "Hé slome, wat vind jij dat we moeten doen?" zei ze lichtjes grijnzend waarna ze iets dichter bij Richard ging gaan staan om de kaart beter te kunnen bestuderen.

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

28 mei 2016 - 18:11 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Vincent Ezekiel Collins
23, O6/O4 || Surviver || Hetero || In het gebouw

Vanuit zijn ooghoeken zag hij een gedaante naar zich toekomen en eens hij opkeek zag hij ook wie diegene was. Farah, een meisje die beter overweg kon met zijn broertjes dan met hem al hadden ze af en toe wel eens een aangenaam gesprek samen. De brunette nam naast hem plaats en vouwde haar benen in kleermakerszit voor het gemak. Vince was ook wel lenig maar er lang zou hij die houding niet aankunnen zoals zij dit gewoon wel kon. 'We hebben als het goed is nog wel genoeg voor enkele dagen,' antwoordde ze hem als een van de enige en hij knikte even kort als teken dat hij het had gehoord, maar ook licht uit bedanking. Nu kon hij even zijn gedachten ergens anders op verleggen. 'Dus als ze niet zo veel vinden tijdens het eten zoeken, dan is dat niet zo'n groot probleem.' Farah beet kort op haar onderlip na haar woorden en Vince zuchtte even kort, hij hoopte dat de groep op z'n minst iets zou vinden. Als hier geen dieren of eetbare planten in de buurt waren, betekende dit dat de groep ergens anders geen zou moeten dan dit magazijn. Rondtrekken met zijn moeder, die al amper te been kon en dan nog eens dicht in de buurt zijn van zijn broer met wie hij weigerde te spreken, dit zou hij niet kunnen volhouden. Hoe egoïstisch het ook van hem was, maar zijn gedachten zouden meteen schreeuwen om de groep zo snel mogelijk te verlaten.
'Als je wilt, dan kun je vanavond wel helpen met het koken?' de zachte stem van Farah deed hem weer opkijken en een hij knikte weer even als teken van dankbaarheid. "Graag, al zal je me zeker moeten zeggen hoe en wat. Ik ben niet zo'n keukenwonder namelijk". zei de jongen met een waterige grimas om zijn lippen die een glimlachje of zoiets moest voorstellen. Vince kon wel een ei bakken, maar om echt iets smakelijks te creëren had hij wel hulp nodig, al moest ze hem niet gaan commanderen dan. 'Hoe is het hier?' de strenge stem van Zachary deed Vincent opkijken en zijn schouders ophalen al duurde het even voor er klank uit zijn mond kwam. "Kan beter." kwam er kort over zijn lippen waarna hij zijn armen leunde tegen zijn benen. Vince wist nooit echt goed hoe hij met Zach moest communiceren, maar bleef gewoon neutraal. " Ga je niet mee met de andere achter voedsel zoeken?" vroeg hij vervolgens en keek even kort van Zach naar Farah. Hij dacht even kort na en hoopte dat ze hier niet gewoon waren om over hem te gaan 'babysitten' gezien ze hier beiden gewoon bleven.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

28 mei 2016 - 23:35 reguluswife is offline

reguluswife 37248

FARAH GRACEN MENDOZA

Tot haar opluchting knikte Vince. 'Graag, al zal je me zeker moeten zeggen hoe en wat. Ik ben niet zo'n keukenwonder namelijk.' De glimlach die hij haar toe stuurde was eigenlijk niet echt een glimlach, maar meer een grimas. Echter was dat al een begin en Farah glimlachte breed naar hem, blij dat hij haar wilde helpen. 'Ik denk dat weinig mensen een keukenwonder zouden zijn met de spullen waarmee wij moeten koken,' grapte ze. 'Maar het kan altijd erger.' Farah hield de glimlach op haar gezicht, maar besefte zich dat het eten steeds schaarser en schaarser zou worden. En er zouden waarschijnlijk steeds meer zombies bij komen. Kort beet ze op haar onderlip terwijl er een lichte frons op haar voorhoofd verscheen. Ze vroeg zich af hoelang ze het nog vol zouden kunnen houden.
'Hoe is het hier?' onderbrak een zwaar klinkende, strenge stem haar gedachten. Farah keek op, richting het grote postuur van Zach. Als ze gewoon naast hem stond, voelde ze zich al klein, maar nu hij stond en zij zat, voelde ze zich al helemaal mini.
'Kan beter,' antwoordde Vince. 'Ga je niet mee met de andere achter voedsel zoeken?' Hij keek van Zach naar haar en ze vroeg zich af of hij de vraag ook aan haar stelde.
'Het is voor iedereen veiliger als ik niet mee ga eten zoeken,' antwoordde ze. Ze zou het niet toegeven, maar ze voelde zich best nutteloos, dat ze de rest niet echt kon helpen met het verdedigen tegen de zombies.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Index RPG Actieve Topics Zoek