250 || Military Camp || Topic 1 - Speeltopics

Een aantal (probleem)jongeren worden naar een militaire kamp gestuurd. Geef het dat ze vrijwillig gegaan zijn of door hun ouders gestuurd zijn. Hier blijven de jongeren voor het leren van discipline, respect en teamwork. In dit kamp zijn er ook soldaten in opleiding, ze zijn nog geen echte soldaten. In dit kamp zullen soldaat en student aan elkaar gekoppeld worden. In de drie maanden dat ze daar zullen blijven, moeten ze met elkaar samen leren te werken, of ze elkaar nou mogen of niet. Alles zullen ze samen moeten doen, als de een straf krijgt, zal de ander dat ook krijgen. Zo worden er aan beide kanten iets geleerd. Er zullen van tijd tot tijd ook wedstrijden gehouden worden om te zien hoe de koppels het doen. Als je dingen goed doet, dan krijg je een beloning, als je het fout doet, dan wordt je gestraft. Maar houden ze dit kamp wel uit?

- Het hoeft geen probleemjongeren te zijn, het mag ook iemand zijn die het leuk leek of iets.

• Regels

- Er is een minimum van 250 woorden.
- Geen ruzie naast de RPG graag.
- Geen Mary/Gary Sue’s.
- Max van 2 personages.
- Naamsveranderingen doorgeven graag.
- Doorgeven wanneer je even afwezig bent.
- Probeer minimaal 1x per week te posten.
- Have fun. (:

• Lijstje

Naam:
Soldaat/Student:
Leeftijd (Student; 16 – 21, Soldaat: 18 – 23):
Innerlijk:
Uiterlijk:
Koppel:
Extra:

• Characters

Rollen VOL!

Commander: Aidan Dante Vincent Sterling | 1,3 | Asgardian

Soldaten:
(Vr)
- Melaina Zia | 1,1 | Polovina
- Terry Kristina Jackson | 1,2 | Literatuur
- Sarah Meira Dayan | 1,4 | Sempre
- Valerie "Val" Mariah Lewington | 1,3 | Deryth
(Ml)
- William Jackson "Liam" James | 1,1 | AlecLightwood
- Devon Nathaniel Lukasaik | 1,4 | Dumbledore
-

Studenten:
(Vr)
- Yeva Marina Aylesworth | 1,4 | Vices
- Natalia Kennice George | 1,2 | MaIec
- Aislinn Valentina Arrington | 1,2 | Shazi
(Ml)
- Ezra 'Joseph' Fields | 1,4 | Philip
- Jonathan Bryan Smit | 1,4 | Golden_Ratio

• Koppels

Yeva - Sarah
Natalia - Melaina
Aislinn - William
Ezra - Valerie
Jonathan - Devon
Terry - Aidan

• Begin

Iedereen is op de binnenplaats verzameld. Hier krijgen ze van de commandant te horen met wie ze gekoppeld zijn en hoe de weken eruit zullen zien. Ook zullen de regels doorgenomen worden en wordt extra informatie gegeven over hoe en wat. Daarna zal iedereen hun spullen afzetten bij hun slaapplaats, waarna ze gelijk met het programma zullen beginnen. Het is begin middag dan.

Rollentopic
Praattopic

[ bericht aangepast op 11 april 2016 - 22:45 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

MT

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

mt

---

Bowties were never Cooler

MT (Falahee >>> MaIec)

---

El Diablo.

MT

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

— Mine.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Minee c:

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!

Mt

---

I am not as think as you drunk I am

MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

---

Ik liet mijn veel te zware tas vallen op het binnenplaats. Zonder na te denken dat ik misschien enorm lui over ging komen, plofte ik op deze neer. Ik scande de binnenplaats wat waar allerlei soldaten stonden. Daar ging mijn zomervakantie. Aan zich had ik heel veel respect voor deze mensen dat ze voor ons land opkwamen wanneer het nodig was met risico tot zelf dood te gaan. Echter bleef het bij deze respect en had ik geen zin om mijzelf op te offeren. Hoe mijn ouders ook aan dit briljant idee gekomen waren wist ik dan ook niet. Ze hadden zelfs al mijn spullen ingepakt voordat ze mij ingelicht hadden. Ik trapte wat nors in de modderige grond onder mij. Mijn schoenen waren al helemaal besmeurd door het goedje. Ik hield niet van kamperen in the middle of nowhere. Liet mij maar in de stad wonen. Dicht bij alle winkelcentrums en mensen.
Tikkend met mijn vingers op mijn benen keek ik naar het groepje mensen dat net zoals mij hier gedumpt leek. Enigszins luchtte het me op dat ik niet de enige was die in dit verdoemenis gestopt was. Ze leken namelijk niet bepaald het slag soort dat zich zomaar bij het leger aan zou sluiten. Ze leken meer op mij. Echter was ik niet sociaal genoeg op dit moment om naar ze toe te lopen. Er was nog duidelijk een nare nasmaak in mijn keel te proeven dat mijn ouders me dit zojuist aangedaan hadden. Ik wist enigszins wel waarom. Mijn ouders waren in principe veel te oud om nog kinderen te krijgen. Ik hoefde maar iets kleins te doen of ze zaten al in mijn nek te hijgen. Dat ze echter het leger als oplossing hiervoor vonden was echter een totaal ander niveau. Ik wist toch dat ik hierdoor niet zal veranderen. Ik was daar te koppig voor. Als bewijs voor mijn gedachten viste ik mijn pakje sigaretten uit mijn zak die ik nog mee had weten te smokkelen. Ik stak deze af voor ik een diepe haal van het goedje nam om het vervolgens uit mijn neus te blazen. Yeah. This was the good life.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ik loop rond op de binnenplaats. Straks komen de studenten aan waarmee wij , de soldaten in opleiding aan de bak mee moeten. De studenten zij hoogstwaarschijnlijk probleemjongeren die vast bekend staan met het verzieken van andermans levens. Wij moeten ervoor zorgen dat dat anders gaat want anders is de kans aanwezig dat ik mijn opleiding niet af kan maken. Ik mag daarom hopen dat degene die aan mij gekoppeld zal worden zich weet te gedragen. Ik doe snel mijn jas dicht als er een briesje valt. We zijn namelijk in de bossen van IJsland en aangezien dat land al bekend staat vanwege de vaak extreme kou, zorg ik ervoor dat ik daardoor niet ziek word. "Het had erger gekund" denk ik dan vervolgens als ik heen en weer ijsbeer. We hadden bijvoorbeeld kunnen trainen in het noorden van Sibirië, wat nog een tikkeltje koudst is, aangezien het daar vaker onder de nul graden is dan boven de nul graden. Ik doe vervolgens mijn haar in een korte vlecht, aangezien mijn witte lokken niet heel lang zijn. Mijn haar komt namelijk tot mijn schouderbladen. Dat was eerst anders, maar mijn haar ging snel dood en dat kon enkel stoppen door het eraf te knippen en dat vond ik best wel mooi staan dus besloot ik het zo te houden en nu herkent iedereen me daardoor en ik ben daar trots op dus ik blijf het nu wel een tijdje houden. Ik kijk rond en ik zie een jongen die al naar mij gevoel een beetje zit te klagen dus ik rol mij ogen naar hem.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

William Jackson "Liam" James
Ik was al vanaf zonsopgang bezig. Eerst had ik netjes mijn rozenhoedje gebeden, zoals elke ochtend. Daarna had ik mijn schoenen en de halsbanden van de honden gepoetst. Uiteindelijk was ik met de twee gaan hardlopen. Elke ochtend deed ik dat, zeker een uur hardlopen, om de honden wat makker te maken door ze wat af te matten. Ik vond het vooral heerlijk voelen om door fysieke inspanningen wakker te worden. Daarna een snelle douche voor mij, voor ik mezelf in mijn winteruniform, en daarna ook zowel Fred als Ginger in hun uniformen, hees. Het was voor hun meer een hesje, voor Fred nog wel gevoerd, met een kogelwerende voering, maar alleen dan was het voor hen honderd procent duidelijk dat ze aan het werk moesten. Ik knoopte de veters van mijn kistjes dubbel, zodat ze niet los zouden gaan, en haalde nog vlug een borstel door mijn vochtige, maar vooral pluizige haren. Ik stond op, floot tussen mijn tanden, zodat de twee dieren naast me stonden, voor ik naar buiten liep. Mijn pas was volgens velen nog verrassend licht, maar ik kon het niet anders. Uiteindelijk kwamen we aan op de binnenplaats, waar ik ze met een kort handgebaar liet zitten, en zelf in rust ging staan, met mijn handen achter mijn rug en mijn benen een stukje uit elkaar. Vandaag zou ik een kind onder mijn hoede krijgen, die hier waarschijnlijk als straf naartoe was gestuurd. Normaal zou ik het geen probleem vinden, maar over 3 weken zou ik mijn meesterproef krijgen voor de K9-Unit, en no way dat ik een zeurend rijkeluiskindje daartussen ging laten komen. Ik ging niet rustiger in mijn schema, of mijn training, alleen omdat ze het niet aan wilde kunnen. Ik was nu eenmaal de eerste die 's ochtends zijn bed uit was, en een van de laatsten die er 's avonds in lag, maar altijd precies op tijd. Eenieder die zich hier niet aan kon houden, mocht van mij weer lekker naar huis gaan. Ik bleef rustig staan, wachtend tot de Commandant zou aantreden. Vanuit mijn ooghoeken zag ik al wat jongeren lui rondhangen met hun spullen, terwijl Melina wat rondliep. Zelf werd ik er wat kriegel van, maar ik zei er maar niets over. Ik zou waarschijnlijk vandaag al iemand tegen me in het harnas jagen, en dan hoefde ik het nog niet te doen met een van mijn medesoldaten.

[ bericht aangepast op 12 april 2016 - 16:40 ]

---

Bowties were never Cooler

Met een chagrijnig gezicht was Yeva aangekomen bij het 'heropvoedingskamp', onderweg had ze wat puzzelstukjes in elkaar gepast en was ze er achter gekomen dat dat 'heropvoedingskamp' niet zomaar een heropvoedingskamp was, maar een waar militair kamp. Wat nou de precieze bedoeling van dit kamp was, wist ze niet en dat vertelden haar ouders haar ook niet. De hele reis had haar gezicht op onweer gestaan en het vrolijke gebabbel van haar ouders had ze genegeerd door haar koptelefoon keihard te zetten, uiteindelijk staakten haar ouders de poging om met haar een gesprek aan te knopen en tegen het eind van de reis was de temperatuur echt tot diep onder het minpunt gedaald. De reis leek daardoor nog wel langer te duren dan die acht uur. Na de hele meldingsprocedure werd ze naar de binnenplaats gebracht. Ze had geen moeite gedaan om afscheid van haar ouders te nemen, hoewel ze haar moeder hoorde snikken. Toen ze weg liep keek ze ook niet meer achterom, die mensen hadden haar leven grandioos verpest. Veel vertrouwen in dit kamp had ze dan ook niet, als haar ouders dit bedacht hadden dan kon het nooit wat worden. Kijk maar naar haar, ze was ongelooflijk verkloot, wist niet eens wie ze werkelijk was. De binnenplaats bevestigde de voorstelling die ze had van een militair kamp, er liepen militairen rond en het was allemaal maar een sombere en ijzige bedoeling. De sfeer kon ze nou ook niet bepaald vrolijk noemen. Ze gromde, hier zat ze echt niet op te wachten. Wat verderop zag Yeva een soldaat staan met twee honden, een rilling liep over haar rug - een dierenvriend was ze nooit geweest. Ook liep er een jongedame rond die haar witte haren in een korte vlecht bond. Haar ogen scanden de binnenplaats verder en kwamen terecht op een jongen met donkerbruin haar en felblauwe ogen. Haar ogen waren niet per se bij hem blijven vanwege zijn uiterlijk - al zag hij er niet verkeerd uit - maar eerder om de sigaret die uit zijn mond stak. Yeva kon een grijns niet onderdrukken, raken was hier vast niet toegestaan maar daar leek hij zich geen druk om te maken. Yeva slenterde in de richting van de jongen en de andere jongeren die hier, zo concludeerde ze, voor het heropvoedingskamp waren. De jongen zat op zijn tas, waardoor ze boven hem uittorende. Haar weekendtas liet ze naast de jongen op de stoffige grond vallen en ze viste een sigaret uit haar pakje. "Heb je een vuurtje voor me?" vroeg ze terwijl ze haar zorgvuldig uitgekozen, charmant lachje opzette. Ze had het niet zo op jongens en mannen, niet na wat ze had meegemaakt, maar ze was haar aansteker kwijtgeraakt en ze kon maar beter niet de indruk wekken dat ze op wat voor manier dan ook zwak was.

I'm not a princess, I don't need saving.

[ bericht aangepast op 12 april 2016 - 21:06 ]

---

I am not as think as you drunk I am

---

---

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

---

Ik zat nog geen seconden stil om mijn sigaret op te roken of er vond al een meisje, of eerder een vrouw het nodig om met haar ogen naar mij te rollen. Express trok ik onverschillig mijn wenkbrauw op, voor ik de rook over mijn lippen blies. Ze vroeg er zelf om, als ze zo al ging beginnen en dat moest nog wel een voorbeeld gevend persoon zijn. Not.
Vlakbij de vrouw stond een man met blond haar en twee honden aan de riem. Het voelde hier dan ook alles behalve vrij aan. Meer alsof we een stel gevangenen waren die continu in de gaten werden gehouden. Zachtjes zuchtte ik verveeld, waar ik maar onrustig met mijn vingers op mijn been bleef tikken.
Voor ik nog een hijs van mijn sigaret kon nemen, zag ik al iemand mijn richting op lopen. Ik hief mijn hoofd richting het meisje, die gelukkig ongeveer dezelfde leeftijd als mij leek te zijn. Ik had nou echt geen zin om een preek te krijgen van een of andere zeup neus vanwege mijn sigaret. Je moest een flinke jongen zijn om mij te scheiden met mijn verslaving. ‘Heb je een vuurtje voor me?’
Ik stak mijn aansteker in de lucht zodat het blondharig meisje het kon aanpakken. Ik scande het meisje stiekem, voor mijn ogen weer over de binnenplaats weer gleden tot ze weer vielen op de twee honden. Ik hoopte maar dat die twee krengen aan de riem bleven zitten.
‘Ook hier gedumpt of ben je uit vrije keuze hier heen gekomen?’ bij het laatste kon ik het niet laten om een klein lachje in te houden. Wie zou hier nou uit vrije wil willen komen. Ik niet ieder geval. Hoewel ik het niet zal toegeven aan het meisje voor me of de andere genodigden op dit ‘feestje’ voelde ik toch een misselijk gevoel in mijn buik van heimwee. Het ergste was dat dit al op de eerste dag was. De reis was dan ook met veel zenuwen verlopen en had dan ook niet stil kunnen zitten. Sigaretten waren mijn enige troost geweest en ik wist dan ook niet of ik deze hier ergens kon halen. Ik wist dan ook niet of het meisje voor me dit toevallig wist. Ik trok een klein pruillipje op naar het meisje, voor ik met mijn pakje sigaretten schudden. ‘Denk je dat we nog ergens sigaretten in deze drie maanden kunnen gaan scoren of betekend dit onze verdoemenis?’

[ bericht aangepast op 13 april 2016 - 16:15 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

      Daar waar ik de ochtend deze week was begonnen met een rondje joggen in de vroege morgen, en ik aardig genoten had van de koude lucht die me omringde terwijl mijn spieren hun uiterste best deden om het warm te krijgen tezamen met de rest van mijn lichaam, had ik deze al enkele uurtjes geleden achter me gelaten en stond ik nu langs Sarah terwijl we ons net warm hadden aangekleed. Meestal deden we samen enkele oefeningen, de ene keer qua conditie, een andere keer qua kracht en meestal namen we daar ook iets langer de tijd voor dan vandaag. Ik vond het fijn om samen met haar te werk te gaan gezien we aardig op één lijn lagen qua bepaalde fronten. Echter, vandaag zou er een groep jongeren naar het kamp komen waardoor onze planning net iets anders was gaan lopen dan we normaliter deden — hetgeen waar ik ergens lichtelijk van baalde, meer omdat ik waarde hechten aan mijn dagelijkse ritme.
      ”En, hoe denk jij dat het zal gaan?”
Doelend op deze jongeren blikte ik met mijn blauwe poelen een keer naar Sarah alvorens we samen naar buiten stapten. Zwijgzaam vroeg ik me af in hoeverre de komst van deze jongeren invloed zou gaan hebben op onze eigen opleiding, tenslotte waren de meeste van ons nog in training en hadden we meer te doen dan bezig zijn met wellicht een eigenwijze snotaap. Één voor één hebben we hard gewerkt om hier te mogen komen, waardoor ik me ook niets anders kon voorstellen als dat we niet van plan waren onze opleidingen te laten lijden onder hen — althans, dat was niet wat ik zelf van plan ben.
      ”Denk je dat het zal gaan werken, of gaat het een grote flop worden?”
Terwijl ik samen met Sarah een weg naar de binnenplaats aflegde gleden mijn ogen oplettend om ons heen terwijl ze zo veel mogelijk op namen. Hier en daar ving ik al enkele onbekende gezichten op en waren aan diens houdingen al te zien dat ze deelnamen aan de groep die hier zou komen. Ondertussen ratelde mijn gedachten vele kanten op en probeerde ik me zo goed als kon al een voorstelling te maken van hoe het zou kunnen gaan. Het enige wat ik uiteindelijk maar kon hopen was dat het zou werken en dat de samenwerking vlot ging — al leek ik daar mijn lichte twijfels over te hebben.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'