• 17 JUNI 1975

    17 Juni 1975, Stockholm.
    Het is 17 Juni, opnieuw en opnieuw. In deze stad komt de volgende dag nooit. Het is er voor altijd 17 Juni 1975. Het theater wordt bewoond door miss Crow en een groot aantal kinderen met een leeftijd tussen de vier en achttien jaar oud. Tenminste, qua uiterlijk. De kinderen zijn oud; sommigen hebben de leeftijd van honderd jaar zelfs al bereikt. De kinderen zijn bijzonder. Bijzonder op een manier die door de samenleving niet geaccepteerd wordt. Allemaal hebben ze een bijzonderheid, zo is de een onzichtbaar wanneer hij/zij geen kleding aanheeft, is de ander zo sterk als een volgroeide gorilla en is weer een ander zo licht dat ze zweeft. Dag in dag uit voeren zij 's avonds om acht uur een theatershow op, terwijl de tijd buiten het theater gewoon verder gaat, draait bij hen dagelijks de klok terug.

    Het Theater
    De kinderen wonen dus samen met miss Crow in een theater in het centrum van Stockholm. Wanneer je het theater binnengaat, is het als ieder ander met een foyer, zaal en coulissen, maar als je verder door naar achter gaat kom je in het woondeel. Dit bestaat uit vier verdiepingen met een kelder, begane grond met keuken, gezamelijke eetzaal, woonkamer en klaslokaal. Op de twee overige verdiepingen vind je de slaapvertrekken en badkamers. Later zal er nog een verduidelijkende plattegrond komen.


    Het Theaterstuk
    Het theaterstuk verandert om de zoveel tijd, zodat de kinderen het niet saai gaan vinden. Natuurlijk vindt niet iedereen het altijd even leuk om mee te doen, maar toch moeten ze allemaal om acht uur in de coulissen staan, zodat de voorstelling kan gaan beginnen. Help je niet mee? Dan is er geen plaats voor jou in de lus.
          Het stuk wordt geschreven door de kinderen, die dat leuk vinden om te doen. Dit geldt ook als een bijdrage voor het stuk. Hierdoor hoeven ze dan niet mee te doen.


    Lussen en het Concept van de 'Bijzondere' Wereld
    In de boeken gaan ze uit van buiten de bijzondere kinderen ook nog een paar andere onmenselijke wezens die we in deze rpg even vergeten om het allemaal even wat makkelijker te maken. Dit betekent dus ook dat er geen hulsels en schepsels in voor zullen komen.
    Het theater, de kinderen en miss Crow wonen met zijn allen in een lus. Dit is iets wat enkel een ymbryne kan maken. Een ymbryne is een vrouwelijke shapeshifter, die van mens naar een bepaald soort vogel kan veranderen en andersom. In dit geval is dat een crow; een kraai. Ook kan een ymbryne de tijd manipuleren en zo een tijdlus maken; een dag die eeuwig door en door gaat.
    De mensen in de lus zullen niet verouderen. Of nou ja, het wordt stopgezet voor een tijdje. Want als de bewoners van de lus naar buiten gaan door de, meestal verborgen, uitgang, zullen ze alle stopgezette jaren snel weer inhalen en mogelijk overlijden, als die tijd voor hen anders ook al gekomen zou zijn.
          Qua jaartal buiten de lus zou je een soort rekensommetje kunnen maken; In de lus werd de tijd stilgezet op 17 Juni 1975, maar daarbuiten ging de tijd gewoon door. Het is overigens geen krachtveld, waar na het maken van de lus niemand meer in kon. Je kunt het meer zien als een andere dimensie.
    Terug naar de doorlopende tijd; Als je de dagen telt dat ze al in de lus zitten, weet je dus ook hoeveel dagen er anders ook al voorbij zouden zijn. Bij 356 dagen in de lus is er een jaar voorbij en bij (iets meer dan) 3650 tien jaar. Als je dan naar buiten zou gaan, zou je dus tien jaar verouderen.
    De lus is overigens alleen toegankelijk voor bijzonderen. "Normale" mensen kunnen met geen enkele mogelijkheid binnenkomen.


    Lijst van bijzonderheden
    Onzichtbaarheid — Besturing van elementen/een diersoort/planten/weer/geesten/doden/gedachten van anderen — Zo licht dat je zweeft — Vliegen — Iedere taal kunnen spreken — Gedachten lezen — Voorspellen — Het gebruiken van sonar — Onverwoestbaar — Ongelooflijk sterk — Bijzondere lichaamssamenstellingen — Met dieren kunnen communiceren — Supersnelheid — Genezende handen — Extra goed kunnen zien/horen/ruiken/voelen — Superflexibiliteit — Reflectatie van andermans bijzonderheid — Fotografisch geheugen (maar dan letterlijk) — Röntgenzicht


    Invullijst
    Naam:
    Leeftijd:
    Afkomst:
    Bijzonderheid: zie lijst met voorbeelden voor inspiratie
    Innerlijk:
    Uiterlijk: (met foto + hoe oud ze eruit zien)
    Geschiedenis:
    Relaties: (je personage is er al heel wat jaren, dus het is logisch dat ze al wat relaties hebben. Relaties voor in de toekomst komen in de rpg)
    Extra:


    Regels
    • Schrijf minimaal 200 woorden, naam, codes etc is uitgezonderd!
    • De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
    • Posts dienen geschreven te worden in correct Nederlands.
    • 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
    • Enkel Millard en Deamus maken nieuwe topics, tenzij anders vermeld.
    • Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
    • Als je niet meer met plezier meespeelt of niet meer mee wilt doen, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond o.i.d.
    • Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.


    you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

    We beginnen op 17 Juli 1975 (no shit) die wanneer de tijd doorgelopen was, 9 april 2016 geweest was. Het is op het moment 12:00. Je personage kan vanalles aan het doen zijn, van lunchen tot huiswerk maken of slapen, werkelijk vanalles.


    you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

    MT


    I just caught the wave in your eyes

    Mt.


    Aan niets denken is ook denken.

    MT


    take me back to the basics and the simple life

    Mt


    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    Gabriel Ryan Revere
    Gabriel is iemand die vaker dan eens zich afzondert. Hij heeft dan ook niet de behoefte aan veel vrienden, gezien hij anders niet aan zijn nodige ‘alleen-tijd’ kwam. In die tijd kon hij werkelijk van alles en nog wat doen. Eigenlijk verveelde hij zich nooit in zijn eentje. Hij wist altijd wel iets om te doen of anders had hij zijn gedachten nog waar hij in kon wegdromen. Men zij wel dat je eenzaam werd als je te vaak alleen was. En dat je daar dan ongelukkig van werd. Dat had hij niet. Hoewel hij soms wel had dat ook hij behoefte had aan menselijk contact en dan vond hij het moeilijk om sociaal proberen te doen. Het moest bij hem spontaan komen, anders wilde het niet goed. Mensen moesten ook geen dingen van hem verwachten die hij niet kon waarmaken, daar kon hij ook niet tegen. Dus nu zat hij op het kozijn van een raam rustig een boek te lezen.

    Hoewel de reden was dat hij zich afzonderde dat hij alleen wilde zijn, was het eigenlijk ook omdat hij zich weer eens ergens over druk maakte. Dit liet hij niet aan anderen merken, want Gabriel was een gesloten persoon. Anderen konden maar beter niet van je problemen afweten want hij wilde ze zelf oplossen en het werd dan te persoonlijk. Hoewel hij wel bij zijn vrienden wat opener was, vertelde hij deze ook lang niet alles. Het was dan ook maar beter dat hij diegene was die gedachtes kon lezen, want hij zou het niet fijn vinden als iemand dat bij hem zou doen. Nu zat hij een boek te lezen maar had hij een enigszins angstig gezichtje. Hij kon over van alles en nog wat bang zijn, maar had toch een aantal vaste angsten. Nu was het weer iets anders. Namelijk de schaduwen die bewogen. Ze waren zo donker en hij meende dat ze op hem af kwamen. Rustig bleef hij zitten maar ondertussen durfde hij zich ook niet te bewegen en las af en toe wat, om weer even uit het raam te kijken, waarna hij toch weer naar die schaduwen keek die hem dwarszaten.


    Aan niets denken is ook denken.

    ALEX BENJAMIN MILTON

    Ik liet mijn vingers over de snaren van mijn elektrische gitaar gaan. Ik sloeg een aantal akkoorden aan en tikte daarbij met mijn voet het ritme. Af en toe deed ik een riffeltje door een aantal noten achter elkaar snel te tokkelen. Ik spande me erg in; dit nummer moest ik gewoon onder de knie krijgen. Vanavond zouden we weer optreden en ik wilde dit nummer graag voordragen ergens tijdens te voorstelling. Adam moest erbij zingen van Ms. Crow voor één of andere reden die mij niet bekend was. Geoefend hadden we echter nog niet. Het was mij nog niet volledig gelukt om het te spelen, maar daar had het niet aan gelegen. Adam was nog niet op komen dagen. Ik begreep niet helemaal wat er met die gast aan de hand was. Ik bedoel; het was al ongeveer een week duidelijk geweest dat hij zou gaan zingen en hij was nog nul keer langsgekomen en dat terwijl we het vanavond toch echt op moesten voeren. Ik denk niet dat hij niet kwam door iets dergelijks als arrogantie, maar wat het wel was wist ik ook niet. Zo goed kende ik hem nou ook weer niet. Ik was aangekomen bij de laatste acht maten, de moeilijkste. Met volledige concentratie probeerde ik de maten te perfectioneren, maar helaas maakte ik net voor het eind een fout. Dat betekende opnieuw beginnen, daar ging ik weer. Of het geen lawaai was voor de andere bewoners van dit huis? Vast. Ze vonden het waarschijnlijk reuze irritant, maar ach, dat waren ze meeste van hun ook. Bovendien, wie zou er iets van zeggen? De meeste waren echt heel erg verlegen, wat mij vaak vet irriteerde. Gelukkig was er een zwembad, gitaar en nattuurlijk het geweldige - kuch, kuch - klaslokaal. Wanneer ik me verveelde, wist Miss Crow altijd wel iets om te doen, dus voorlopig wilde ik hier nog lang niet weg. Ik had nog geen behoefte om oud te worden. Eigenlijk waren we wel een beetje als in Peter Pan; Miss Crow was onze Wendy en wij haar lost boys, wat eigenlijk in diepere betekenis ook nog klopte. We waren allen de weg kwijt geraakt in de normale wereld door onze bijzonderheid. Oh, Peter Pan zonder Peter Pan dan.../font]

    [ bericht aangepast op 12 april 2016 - 21:43 ]


    you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

    Brianna Alaw Griffith

    Het was twaalf uur ’s middags, Brianna keek op de klok en toen weer naar zichzelf in de spiegel. Nog steeds hetzelfde jonge gezicht van een veertienjarige. Of ze het naar vond om zo jong te blijven wist ze eigenlijk nog steeds niet. Ze had dagen dat ze het haatte, en er gewoon geen zin meer in had, maar dan andere dagen dat ze er juist weer van kon genieten. Ze haalde haar haren uit de vlecht waarmee ze had geslapen, vanmorgen was ze gewoonweg te lui geweest die eruit te halen. Ze fatsoeneerde haar haren en deed een ketting om. Pas nu was ze echt wakker genoeg om vrolijk te zijn en te functioneren als een gewoon mens, tenminste, zo gewoon als ze kon zijn. Nog kort wierp ze een blik in de spiegel waarna ze haar kamer uitliep.
    Neuriënd liep Brianna door de gangen, af en toe een stukje vliegend voor de afwisseling. Als er iemand blij was met haar kracht was zij het wel. Altijd had ze genoten van het vliegen en ze zou het voor niets willen veranderen, zeker als ze zag hoe anderen er soms moeite mee hadden. Het onder controle houden en het te accepteren. Natuurlijk had Brianna soms moeilijke momenten met haar kracht, en ging het iets minder gecontroleerd, maar het ergste wat er dan gebeurd is dat ze met haar hoofd ergens tegenaan valt of tegen het plafond op botst en dan last heeft van een hersenschudding. Maar in haar ogen was dat absoluut niks vergleken met anderen die ook mensen om zich heen pijn konden doen.
    Kort bleef Brianna staan toen ze een gitaar hoorde, meteen wist ze wie het was. Het was een nummer dat ze regelmatig had gehoord, nog niet in de voorstelling, maar elke dag werd het gerepeteerd. Het moest Alex wel zijn, daar was ze zeker van. Misschien moest zij ook maar wat gaan doen voor Miss. Crow haar zag niksen en haar een of andere vervelende opdracht gaf, het laatste waar ze zin in had. Ze kon ook opzoek gaan naar iemand anders, natuurlijk kon ze naar Alex maar ze wist niet of het slim was die lastig te vallen tijdens zijn repetitie. Ze besloot hem maar te laten en liep verder door de gangen, op zoek naar iets dat ze kon doen.

    [ bericht aangepast op 16 april 2016 - 12:18 ]


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    Beheersen van het weer • 15

    Adam Manuel Beckham

    "And I'm broken and bleeding, and begging for help."

    Een beetje verloren dwaal ik stilletjes door de gangen van theater, niet goed wetend wat ik kan doen. Ik kan natuurlijk een boek gaan lezen, maar ik heb er al zoveel gelezen de afgelopen dagen. Ik had nooit verwacht dat ik dit ooit zou gaan zeggen, maar het gaat uiteindelijk toch vervelen.
          In de verte hoor ik plotseling het geluid van een elektrische gitaar en meteen loop ik erop af. Ergens heb ik weleens gehoord dat mensen zich aangetrokken voelen tot muziek. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar ik geloof wel in die theorie. Zelf heb ik 0 muzikaal talent. Ms. Crow beweert dat ik een prachtige zangstem heb, als ik hem maar durf te laten zien. Buiten de douche heb ik er alleen weinig van gemerkt.
          Het deuntje wat de persoon speelt komt me vaag bekend voor en zachtjes neurie ik mee terwijl ik de kamer in wandel. Dan pas besef ik me dat het Alex is en wil ik bijna meteen rechtsomkeert maken, ware het niet dat ik er dan waarschijnlijk belachelijk uitzag.
          'Hoi.. Alex..' Mompel ik en kuch zachtjes.


    I just caught the wave in your eyes