[300] * Een bijzonder project * RPG * Speeltopic - Speeltopics

Het verhaal
Door bezuinigingen word er een aantal scholen gesloten, voornamelijk speciaal onderwijs scholen. Zo dreigt ook een dovenschool gesloten te worden, maar de directeur steekt hier een stokje voor. Samen met de docenten en vrijwilligers bedenken ze een project, ze hopen dat door dit project de school open kan blijven. Dit project is nog in de begin fase en ze willen het uitproberen. Het project is een groep tieners bij de groep doven te plaatsen. Op de school krijgen ze gewoon les zoals op een normale school alleen dan in gebarentaal. De dovenleerlingen van de school zijn allemaal verschillend, sommige leerlingen Postlinguaal doof, andere Prelinguaal. Postlinguaal wil zeggen dat de leerlingen niet vanaf hun geboorte doof zijn, maar pas later. Dit kan door een hersenvliesontsteking of een ongeluk. Prelinguaal betekend letterlijk 'voor de taal'. Deze leerlingen zijn doof geboren of voor hun 3de levensjaar doof geworden. Sommige leerlingen kunnen praten, andere niet. De directeur en de anderen die aan het project hebben gewerkt hopen dat de dove leerlingen, horende leeftijdsgenoten kunnen inspireren met hun levensstijl. De directeur zegt voor het project te zijn, omdat het via meerdere wegen goed uit kan pakken. De jongeren kunnen geïnspireerd raken, de autoriteiten krijgen een beter kijk op de wereld binnen een dovenschool en misschien realiseren ze zich dat hij belangrijk is en als laatste door dit project te doen komt het onder de aandacht, mensen gaan na denken over het belang van dovenscholen en misschien komen er donaties

De overheid kreeg, zoals de directeur hoopte, lucht van het project. Daarom werd een groep onhandelbare jongeren die anders naar de (jeugd)gevangenis moesten door de rechter een bijzondere taakstraf opgelegd. Het gaat om jongeren tussen de 15 en de 20 die onhandelbaar zijn geworden: hun ouders kunnen hen niet meer aan en ze zijn meerdere keren in aanraking gekomen met de politie. Ze doen waar ze zelf zin in hebben. Ze knokken er op los, stellen als ze iets leuks vinden en houden van zuipen.

In een oud schoolgebouw, een die eerder dit jaar gesloten werd door de bezuinigingen, word tijdelijk weer geopend. Niet voor school, maar voor het project. De groep onhandelbare jongeren worden samen met een groep doven in de school geplaatst. 4 weken lang blijven ze hier. De jongeren zowel de dove als niet dove, mogen het pand niet verlaten en hebben geen toegang tot elektronica(tv, mobiel, etc.) Ze gaan hier van maandag tot vrijdag gewoon naar school, op de beneden verdieping. Ze zitten zijn allen in het lokaal, samen met de begeleiders, via een tv scherm krijgen ze les. Na school moeten ze weer naar boven. Zondag middag mag er bezoek komen. De zaterdag hebben ze activiteiten. Elke zaterdag worden er tweetallen gevormd en word er een activiteit gegeven. Soms bied de activiteit een privilege, zoals toegang tot elektronica of even uit het schoolbouw. De school en de activiteiten zijn verplicht. Er zijn twee begeleiders, een mannelijke agent, die is er vooral voor de onhandelbare en een vrouw die voornamelijk dient als tolk, voor de doven.

Dit is het schoolgebouw. Met op de begaande grond zulke lokalen en op de 1ste verdieping een gemeenschappelijke kamer en zulke slaapzalen.Één voor de jongens en één voor de meiden.

Rollen
VOL!
Jongens:
- Doof - Balder -Michael ‘Mike’ Collins - 18 - 1.7
- Doof - tirzaj - Mark Tyler Smit - 19 - 1.4
- Onhandelbaar - Chlorisse - James Rafael Carter - 17 - 1.4
- Onhandelbaar - PanicChannel - Joshua Kane Smith - 19 - 1.4

Meisjes:
- Doof - Ice_Queen - Catherina Avonleah Evans - 19 - 1.6
- Doof - Necessity - Freya Lynn Sugetti - 19 - 1.3
- Onhandelbaar - tirzaj - Samantha Vos - 18 - 1.1
- Onhandelbaar - aethereal - Sophia Sage Simons - 18 - 1.5

Invullijsje
Naam:
Leeftijd(tussen de 15 en de 20):
Innerlijk:
Uiterlijk(met foto):
Doof/onhandelbaar + uitleg:
Extra:

Regels
— Je reservering blijft 2 dagen staan. Als je meer tijd nodig hebt, kan je dit aangeven.
— Minimaal 300 woorden per post.
— Er zijn 8 rollen beschikbaar. 2 dove meisjes, 2 dove jongens, 2 onhandelbare jongens en 2 onhandelbare meisjes. Dit is ook het maximum.
— Ik hou niet van buitensluiten, dit wil ik dus ook niet hebben in dit RPG.
— Niemand is perfect.
— Als je meedoet, wil ik ook echt dat je actief meedoet, en dus niet dat je een eendagsvlieg bent.
— Het liefst wil ik dat iedereen een relatielijstje maakt. Dus gewoon wat je indruk is van ieder personage.
— Geen andere personages besturen, mits dit besproken is.
— Alleen ik maak topics, mits ik iemand aanwijs om dit te doen.
— Maximaal twee personages.

Start
De RPG begint op het moment dat de jeugd voor het eerst het gebouw betreed. Dat is op een zondag, deze dag is er geen programma. Ze leren elkaar kennen.Die maandag gaan ze gewoon naar school

Afzeggingen
Ice_Queen - 25 april tot 25 mei - Vakantie in de Filipijnen
Chlorisse - 18 t/m 23 april - Uitwisseling

Examens - 12 tot 25 mei
aethereal
tirzaj


Topics
Rollentopic #1
Praattopic #1
Speeltopic #1

[ bericht aangepast op 2 april 2016 - 15:04 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 14 maart 2019 - 14:43 ]

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!

I honestly could not care less.

Zoals gewoonlijk was ik te laat. Alhoewel ik vanochtend ruim op tijd door mijn ouders wakker werd gemaakt, flikte ik het elke keer toch weer om te laat te komen. En ik kon zweren dat het vandaag niet mijn fout is. Shawn, mijn oudste broer, had de fantastische taak om me weg te brengen – mijn ouders waren zoals gewoonlijk druk bezig met hun werk – maar hij had wat problemen met het opstarten van zijn auto, waardoor we een kwartier later pas weg konden gaan. Ik hield natuurlijk wel buiten beschouwing dat ik te lang in de badkamer stond, zo'n twintig minuten deed over het opeten van mijn ontbijt en nog twee sigaretten moest roken voordat ik er überhaupt aan dacht om in de auto te stappen. Maar uiteindelijk belandden we toch voor het gebouw. Het gebouw waar ik de komende tijd, zonder enige vorm van communicatie met de buitenwereld, door zal brengen. In de auto heb ik, tot flink protest van Shawn, mijn pakje sigaretten opgerookt zodat ik er geen meer bij de hand heb. Natuurlijk zitten er wel een paar verstopt in mijn koffer, voor het geval dat ze er moeilijk over gaan doen en de pakjes weg willen gooien. De auto werd stilgezet en we stapten beiden uit. Hij gaf me mijn koffer en draaide zich weer terug om in te stappen. “Ook doei, Shawn,” mompelde ik waarna ik me omdraaide en met grote stappen richting het gebouw ging. Dit was het moment. Hierna kon ik niet meer terug. Ik haalde diep adem voordat ik daadwerkelijk een stap het gebouw in zette, en liep de eerste de beste trap op die ik zag. Niet veel later stuitte ik op een soort zitkamer gevuld met een vijftal andere personen – jongens en meisjes, doven en horenden. Wie wie was, wist ik nog niet, maar ik ging er van uit dat ik daar vanzelf wel achter zou gaan komen. Bijna alle stoelen en banken waren bezet, dus een beetje ongemakkelijk stapte ik de kamer binnen. Nonchalant zwaaide ik met mijn rechterhand, terwijl mijn linkerhand de koffer achter me aan trok, en even keek ik iedereen één voor één aan voordat ik mijn mond daadwerkelijk open trok. Verontschuldigen voor het te laat komen deed ik niet, dat vond ik niet nodig, maar wel stelde ik mezelf voor. “Hey. Sophia.”

[ bericht aangepast op 19 maart 2016 - 17:38 ]

---

“If you want to live where people are not afraid of mice, you must give up living in palaces.” - We Were Liars

Jongen Een leek haar vraag te begrijpen want hij keek haar recht aan en zei dat hij Joshua heette. Freya stak even zijn duim naar hem op zodat hij wist dat ze hem begrepen had en bedacht vervolgens hoe zij zich zou kunnen voorstellen. Uiteindelijk stak ze haar arm naar hem toe en greep zijn arm – minder stevig dan het misschien leek - , waarna ze langzaam met haar vinger ‘Freya’ op zijn arm schreef. Ze keek hem even aan of hij haar begreep, maar was al snel afgeleid door een ander meisje die blijkbaar in de tussentijd was binnengekomen en die zich op haar bank wilde laten neerploffen. Ze kon nog net haar benen aan de kant trekken. Niet dat ze nu rechtop ging zitten hoor. Ze had haar benen maar iets opgetrokken en nam nog steeds twee zeer ruime plekken in beslag. Met een beetje proppen zou er op de ruimte die zij nog steeds had waarschijnlijk zelfs wel drie mensen kunnen zitten. Met een beetje veel proppen dan. Haar naam had Freya niet meegekregen omdat ze en niet haar kant op keek en Freya niet eens door had gehad dat ze aan het praten was geweest. Vlak na haar kwam nog een jongen binnen en eigenlijk zou ze nu toch echt aardig moeten zijn en plaats moeten maken, maar voor ze de energie had gevonden om te bewegen, zat hij al op de tafel die naast haar stond, waaruit ze afleidde dat ze ook wel kon blijven zitten zoals ze zat. Ze kreeg wel mee dat hij Raffe heette en dat hij daarna een heleboel vragen stelde, maar ze had het idee dat ze aan het begin iets had gemist. Ze hoopte maar dat het niet belangrijk was. Raffe zag er zeker niet verkeerd uit, viel haar op toen ze hem misschien iets te lang aankeek. Vervolgens stak ze als zeer late begroeting haar hand even op en wees – als antwoord op zijn vraag wie er horend was – even op zichzelf, vervolgens op haar oren en vervolgens schudde ze haar hoofd. Nu moest wel begrijpend dat zij niet tot die groep behoorde. Mark leek zich een beetje over haar ontfermd te hebben – en voor zover zij inmiddels door had, kon hij nog wel iets horen – en vroeg haar of ze alles had kunnen volgen. “Ik denk het wel,” gebaarde ze terug. “Behalve de naam van het meisje.” Hij ging vervolgens op ontdekkingsreis door het gebouw en de enige reden dat ze niet mee ging, was dat ze nog steeds zo lekker zat. In de tijd dat hij weg was, kwam er nog een meisje binnen dat zich als Sophia voorstelde en nu ging ze toch maar wel overeind zitten. Toen ze met haar voeten over het parket wreef, merkte ze dat dit een prima dansvloer zou zijn. Vroeger had ze jaren genoten van ballet, maar zij was veel beter geweest dan de rest van de dovenklas en had eigenlijk naar een andere groep gemoeten. De lerares van die groep had haar echter niet gewild want ze zou zoveel tijd kosten en ook toen er werd gezegd dat ze de rest wel zou nadoen en het allemaal prima kon volgen, mocht het niet. Daar was toen zo’n gedoe mee geweest dat de lol er voor Freya al van af was en ze was gestopt. Af en toe danste ze thuis nog wel wat, maar niet veel meer. Ze miste het wel echt. Het was echt een passie van haar geweest. Nu ze deze vloer onder haar voeten had, begon het toch wel te kriebelen om haar trainingskleding uit haar koffer te pakken en even wat uit te proberen hier. Met al deze mensen hier nu kon dat helaas niet, maar ze wist wel zeker dat ze de ochtenden hier vast nog wel eens zou doorbrengen. Zij was sowieso altijd rond vier a vijf uur wakker, dus kon ze beter iets te doen hebben – en zo voorkwam ze dat de rest haar zag dansen. Dat was toch nog net te persoonlijk. "Better an oops than a what if."

[ bericht aangepast op 19 maart 2016 - 16:58 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

'Ik ben Joshua' stelde de jongen naar wie ik geknipoogd had zichzelf voor. Hij grijnsde even en lied zijn blik op mij vallen. Ik voelde dat hij mij bekeek, maar ik had er geen problemen mee. Ik had de anderen immers ook bekeken en hem al helemaal. Ik was nog, maar net binnen en een nieuwe jongen kwam binnen. Nonchalant ging hij op de tafel zitten. ‘Is iedereen er al?’ vroeg hij meteen. ‘Oh ja, ik heet trouwens Rafael, noem me maar Raffe.’Ik glimlachte even naar Raffe, wat mij de gelegenheid gat hem te bekijken. Ook hij zag er niet verkeerd uit. 'Ik ben Samantha, call me Sam' Herhaalde ik weer, omdat Raffe dat natuurlijk niet meegekregen had. Of iedereen er al was wist ik, het maakte me ook niet zo veel uit, ik kon hier toch niet weg en invloed op wie er kwam had ik ook niet, so why care? Het werd me al gauw duidelijk dat de jongen en meisje aan weerszijden van mij doof waren, want ze communiceerde constant in gebaren met elkaar. Gelukkig praatte de jongen wel, dat begreep ik het tenminste nog. Van het meisje had ik geen idee of ze aardig was of niet, maar ik ergerde me wel aan het feit dat ze niet praatte. Ik hield wel van duidelijkheid. De jongens stond op en zei dat hij de slaapkamers ging bekijken. Hij kwam terug een deelde mee dat er één kamer was met twee stapelbedden. Tot zo ver de privacy. Ik hield van mijn eigen space, een plekje om me terug te trekken. Nu maar hopen dat de meiden nice zijn, anders ga ik het echt niet trekken, met vier op een kamer. Waar in het stapelbed ik kwam te liggen maakte me niet zo veel uit, als ik maar een bed had. Zoveel zou ik er toch niet in liggen. Ik was een echt avond mens, ik bleef s'nachts tot in de late uurtjes op. In schoolweken betekende dat dat ik slecht een paar uur nachtrust had, maar dat ging prima. Ik was diep in gedachten toen er nog iemand binnen de kamer binnen stapte, ze sleepte een koffer achter haar aan en daarmee was zij de eerste die ik met een koffer had gezien. Zo ver ik wist had iedereen zijn koffer beneden in de gang gedrumd. 'Hey. Sophia.' zei de nieuwe meid die dus Sophia heette. Ook haar bekeek ik even. 'Sam' Zei stelde ik mezelf kort voor, ik had geen zin om 't voor de derde keer te herhalen. Ik keer weer naar de jongen, waarvan ik net wist dat hij Joshua heette. Best een mooie naam eigenlijk, nu ik er zo over na denk. Flirterig haalde ik even mijn wenkbrauwen naar hem op. 'Just go with the flow'

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!

---

Dit was oprecht een van de vreemdste ochtenden uit zijn hele leven, en geloof me, hij had rare dingen meegemaakt. Zijn ogen dwalen door de ruimte. Hij voelt zich ongemakkelijk van alle mensen in één kamer. Joshua voelt zich bekeken, gekeurd, gevolgd. Het is veel om in een keer op te moeten nemen. Het is zo surrealistisch. Zijn blik wordt gevestigd op de volgende nieuweling die binnenkwam en op tafel ging zitten. Hij haalde geïrriteerd zijn neus op en hoorde dat hij Raphael heette. Daarna ziet hij hoe Mark opstaat en verdwijnt in de richting van de vermoedelijke slaapkamers. Het roodharige meisje had begrepen dat hij Joshua heette want ze stak haar duim op. Vervolgens pakte ze zijn arm vast en schreef met haar vinger haar naam en het deed hem even lachen. "Freya" herhaal hij haar naam als ze die heeft geschreven op zijn arm en steek ook even zijn duim op. Joshua's aandacht word getrokken door Mark die zijn vermoedens over de slaapkamer bevestigde en vertelde over de stapelbedden en het claimen hiervan.Snel knikt hij en veegt vermoeid over zijn gezicht. Met was een kort nachtje geweest en eerlijk gezegd kon hij nu wel wat slaap gebruiken. Opnieuw vestigen zijn ogen zich op iemand maar dit keer is het Samantha die hem aankijkt. Haar wenkbrauw ging flirterig de lucht in waardoor er een scheve grijns op zijn gezicht verscheen en haar uitdagend aankeek. Daarna veranderd hij van zitpositie en blijft naar Samantha kijken. "Dus" zegt hij vervolgens en veegt door zijn haar. "Wat heb jij allemaal uitgespookt waardoor je nu hier bent beland?" -korter dan verwacht-

[ bericht aangepast op 20 maart 2016 - 15:25 ]

Catherina's vader was nu manager in een groot bouw bedrijf en dus reed hij zijn dochter in een BMW auto naar de nieuwe school. Met een ergernis gebruikte ze haar stem. ''Vader, ik wil niet gaan! Waarom moet ik in Gods naam erheen gaan'' sprak ze geiriteerd tegen hem. ''Omdat het moet!'' een diepe geërgerde zucht verliet haar mond. Dat was ook het laatste dat ze zei. Haar ogen keken uit het raam en zag de nieuwe school voor zich! Het was groot, hoe was dat ook weer mogelijk! Haar vader zette haar af voor de school en gaf haar snel een vluchtige kus. ''Nou opschieten!'' Haar vader wou niet snel vertrekken, maar het moest! Hij moest op tijd bij de bouw aankomen. Dus Catherina's stapte uit en pakte haar grote tas. Haar vader zwaaide haar uit en zei zwaaide lichtjes terug! Op naar mijn hel dacht ze bij zichzelf.

Ze draaide zich om en zonder dat ze het door had, was haar vader al weg! Met stevige passen liep ze richting het gebouw en ging naar binnen. Opzoek naar mensen! Algauw zag ze een woonkamer en daar zaten of stonden veel mensen. Met grote ogen herkende ze één ervan! Dit was onmogelijk? Dit kon toch niet? Was dit nou echt?. Meteen klopte ze hard op de deur, zodat ze liet merken aan iedereen dat ze aan was gekomen. Dit was het moment, dat ze stil zou gaan zijn. In geen enkele manier zal ze laten weten dat ze kon praten en eigenlijk ook muziek kan spelen. Doven en muziek? In meeste gevallen ging dat gewoon niet samen, maar in haar geval lag het anders! Ze was met muziek beetje opgegroeid.

---

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Een meisje met rode haren glimlachte even naar Raffe, hij wist dat ze hem bekeek terwijl ze zei: ‘Ik ben Samantha, call me Sam,’
Een zwartharige jongen lachte even naar me, waarna hij met zijn handen iets naar het meisje naast hem gebaarde. Het meisje naast hem keek Raffe en stak haar hand ter begroeting op. ‘Ik ben Mark, ik ben doof,’ zei de zwartharige jongen, terwijl hij met zijn hand een aantal gebaren maakte. ‘als je het nog niet doorhad.’ Lachte hij erachteraan. Het meisje naast Mark wees eerst op zichzelf, daarna op haar oren en schudde toen haar hoofd. Zij was dus doof. Raffe stak zijn duim om haar duidelijk te maken dat hij het had begrepen en glimlachte. Daarna stond Mark op, ‘Ik ga de kamers verkennen!’ zei hij. Vlak voor hij de deur uitliep zei hij nog snel dat hij als eerste is en het beste bed dus voor hem is. Raffe grijnsde, en probeerde wat gebaren na te doen die hij Mark zag doen. Het ging niet erg goed, en hij had ook geen idee wat hij gebaart had. Een meisje met in haar linkerhand een koffer stapte de kamer in en zwaaide kort met haar rechterhand. Ze keek iedereen even aan. Raffe stak zijn hand op ter begroeting toen ze hem aankeek. ‘Hey. Sophia.’ Zei ze kort.
Mark kwam terug en vertelde kort over de kamer: ‘Twee stapelbedden,’ zei hij met een paar rare handgebaren. ‘Ik hoop dat jullie het niet erg vinden boys, maar ik heb het bed links onder geclaimd.’
Raffe grinnikte even. Het maakte hem niet uit waar hij zou slapen, dus ging hij ook niet de moeite nemen om nu al op te staan en een bed te claimen. Er klopte iemand hard op de deur. Raffe draaide zich om op tafel om de nieuweling te zien, want ze was nog niet ver genoeg de kamer ingelopen om haar meteen te kunnen zien. ‘Hey,’ lachte hij vriendelijk naar de jonge vrouw in de deuropening. Ze had haar tas nog vast en keek de kamer in. ‘Ik ben Raffe, wie ben jij?’
Nadat Raffe dat gezegd had bedacht hij zich ineens dat ze ook wel eens doof zou kunnen zijn. Raffe besloot meteen dat hij nog maar geen gebarentaal uit ging proberen. Hij wist maar nooit wat hij dan per ongeluk zou kunnen vertellen.

[ bericht aangepast op 24 maart 2016 - 15:46 ]

---

"It doesn't matter who you are or what you look like, so long as somebody loves you."

Op mijn vraag of ze het allemaal had kunnen volgen antwoordde Freya: 'Ik denk het wel.' In gebaren. 'Behalve de naam van het meisje.' Ik keek naar de meid die naast haar op de bank geploft was. Ze zat nu tussen, wat het communiceren niet makkelijker maakte. 'S A M A N T A' Spelde ik in gebaren naar Freya. Sommige Samanta's schrijf je met een 'h', maar dat is niet iets wat je kunt zien aan iemands lippen bij de uitspraak. Ik nam het zekere voor het onzekere en spelde de naam gewoon zonder. 'Ze wil dat we haar S A M noemen' Gebaarde ik er achter aan. Ik vertelde over de kamers, sommige leken geïnteresseerd, maar niet zo erg dat ze gingen kijken, anderen boeide het helemaal niet. Ik was al lang blij te weten waar ik vannacht sliep en dat ik een goed bed had. Een andere meid kwam binnen, één die ik nog niet eerder had gezien. Ze kwam binnen en bleef staan. Ze had een koffer in haar hand, en daarmee was ze volgens mij de eerste met een koffer. De mijne had ik net in de kamer gezet en de rest van de koffers lagen beneden in de gang bij de trap. 'Hey. Sophia,' zei ze. Naast me zag ik Samantha, zij was diep weggezonken in haar gedachten, maar keek op toen Sophia binnen kwam. Samantha zei volgens mij iets tegen Sophia, maar ik kreeg het allemaal niet mee. Niet veel later voelde ik beweging achter mij, ik draaide me even om en zag Samantha en Joshua. Flirterig keek Samantha hem aan en speels deed hij mee, hij leek er wel van te genieten, van Samantha's aandacht. Ik draaide me weer terug en zonk weg in mij eigen gedachten. Ik staarde wat voor me op en merkte dat iedereen naar de deur keek, ik keek ook naar de deur en merkte op dat er nog iemand binnen kwam, een meisje. Ze zag er goed uit. Ik bekeek haar even, van top tot teen. De jongen op de tafel, raffe, begon te spreken. Ik toonde niet veel aandacht en kreeg daardoor niet echt mee wat hij zei. 'Ik ben Mark,' zei en gebaarde ik naar het meisje in de deur opening, geen idee of ze doof of hoorden was, maar daar kwamen we vast nog wel achter. Nog even staarde ik het meisje aan, waarna ik weer in gedachten wegzakte.

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!

I honestly could not care less.

De mensen keken terug, en veel reacties kreeg ik niet. Maar dat had ik ook niet verwacht. Ten eerste is waarschijnlijk de helft doof, en hebben ze me dus niet gehoord, en ten tweede willen zij hier waarschijnlijk net zo graag zijn als ik. Helemaal niet graag, dus. Een van de meisjes keek me aan waarna ze zichzelf kort voorstelde als Sam, een ander meisje zei niets, maar ging overeind zitten om plaats te maken zodat ik kon zitten. Ik zette mijn koffer tegen de muur aan en liep naar de bank toe, om vervolgens te gaan zitten en de kamer nog een keertje door te kijken. Ik keek iedereen één voor één aan maar zei verder niets. Ik wilde hier niet zijn, dus ik was hier ook niet om gezellig te doen en om vrienden te maken. En ik had een enorme behoefte aan een sigaret, ook al was het nog geen half uur geleden dat ik mijn ene pakje op had gerookt. Ik keek op toen ik geklop op de deur hoorde, een meisje verscheen in de deuropening. Ze stelde zich niet voor, maar een van de jongens stelde zich meteen aan haar voor en vroeg om haar naam. Hij heette in ieder geval Raffe. Een andere jongen stelde zich voor als Mark, en terwijl hij het zei maakte hij wat gebaren met zijn handen. Ik kon er van uit gaan dat hij in ieder geval doof was. Verder had het meisje naast me ook nog niets gezegd, waardoor ik van hetzelfde uit ging. Verder wist ik nu in ieder geval drie namen uit de groep, en moest ik er dus nog drie te horen krijgen. Ook wist ik niet of er misschien nog iemand bij zou komen, of dat dit de hele groep was. Uiteindelijk besloot ik maar eindelijk iets te zeggen, deels omdat ik de sfeer ongemakkelijk vond en deels omdat ik écht moest gaan roken. “Weet iemand waar de slaapkamers zijn?” kwam er uit mijn mond voordat ik de kamer weer een keer rondkeek, hopend op een antwoord van iemand.

[ bericht aangepast op 26 maart 2016 - 13:09 ]

---

“If you want to live where people are not afraid of mice, you must give up living in palaces.” - We Were Liars

Jongen Een – Joshua – volgde wat ze bedoelde en herhaalde haar naam. Ze kon zien dat hij het – waarschijnlijk – op de juiste manier uitsprak en ze stak opnieuw haar duim op om hem dat te laten weten. Ze voelde zich best dom zo. Hoewel ze altijd op gemixte scholen had gezeten, waar dus ook horenden waren, was communicatie nog nooit zo moeilijk geweest. Driekwart van haar vrienden waren horend en dat was in het begin wel lastig geweest, maar het had niet lang geduurd voor ze elkaar prima begrepen en aan een blik genoeg hadden gehad. Mark liet haar weten dat het meisje van wie ze de naam had gemist Sam heette en ze glimlachte even naar hem. Het missen van zulke dingen en het dus aan anderen moeten vragen was waar ze wel echt een hekel aan had. Ze hield er niet van om afhankelijk van anderen te zijn en helaas zorgde haar doofheid toch voor een zekere afhankelijkheid. Haar aandacht werd vervolgens getrokken door Raffe, die duidelijk wilde laten weten dat hij haar begrepen had en vervolgens Mark’s bewegingen na probeerde te doen. Toen ze zag wat hij gebaarde, schoot ze in de lach. Ze wist niet wat hij eigenlijk wilde zeggen – waarschijnlijk wist hij dat zelf niet eens – maar wat hij uiteindelijk gebaarde was dat hij stiekem een kikker was. Lachend schudde ze haar hoofd en ze besloot dat ze zich ook aan hem zou gaan voorstellen op dezelfde manier als ze had gedaan bij Joshua. Alleen kon ze alleen maar bij zijn been zonder zich in onmogelijke hoeken te moeten buigen, dus schreef ze voorzichtig haar naam op zijn bovenbeen. Het voelde anders dan bij Joshua. Misschien lag het gewoon aan het feit dat het nu geen arm was, maar een been of misschien gewoon door zijn uitstraling, maar het voelde heel anders. Ze was nog maar net klaar met schrijven toen de deur weer open ging – dat merkte ze door het bewegen van Raffe – en een wel heel bekend gezicht de kamer in kwam lopen. Een paar seconde staarde Freya naar het meisje om zich ervan te overtuigen dat het toch echt Catherina was. Ze waren jaren zeer goede vriendinnen geweest, zussen met andere ouders. Ze hadden zoveel samen meegemaakt, hadden gelachen samen, gehuild, maar ook gevochten tegen elkaar en een paar flinke ruzies gehad. Toch had het altijd al gewerkt tussen de meisjes. Door omstandigheden hadden ze elkaar al een paar jaar niet in het echt gezien of gesproken, maar alleen contact via social media gehad. Het feit dat Catherina hier nu in levende lijve voor haar stond, was dus echt een grote verrassing. Helemaal overdonderd sprong Freya overeind en vloog het andere meisje om de hals. “Ben jij het echt? Het is zo goed om je weer te zien! Hoe gaat het met je?” gebaarde ze toen ze de ander had losgelaten op een zeer hoog tempo. Dit kon niet waar zijn toch? Was dit niet stiekem een droom? "Better an oops than a what if."

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Uitdagend keek hij mij aan. Mijn ogen leken te verzuipen in de zijne. Even lieten onze ogen elkaar los toen hij anders ging zitten. 'Dus,' zei hij. Hij haalde zijn hand door zijn haar, 'Wat heb jij allemaal uitgespookt waardoor je nu hier bent beland?' Ik moet even lachen toen hij dat vroeg. Ik keek enkele seconden van hem weg en herpakte me zelf even. 'Ja,' zei ik, ik ging iets voor over hangen, iets dichter naar hem toe, - niet te dicht, want dan zou ik bij Freya op schoot liggen en ik denk dat ze dat ook niet zo kon waarderen. - Op nieuw speelde ik flirterig met mijn wenkbrauwen. 'Dat wil jij wel weten hé' Toen werd er geklopt op de deur. Ik liet Joshua even voor wat hij was en draaide me om naar de deur. Een meisje kwam binnen. Even bekeek ik haar. De jongen op de tafel, die zich zelf al eerder voorstelde als Raffe, had al eerste zijn mond los en begon tegen haar te praten. Daarna volgde de jongen naast mij op de bank, Mark. Zijn we er nu allemaal?Dacht ik geïrriteerd. Ik was het voorstel rondje - dat bij iedere persoon weer op nieuw begon - wel zat. Het duurde even maar toen sprong het meisje naast mij, Freya, op. Ze rende naar het meisje die binnen kwam, vloog haar op de hals en begon druk te gebaren met haar. Die is ook doof.Gokte ik in gedachten, al was het me al een beetje duidelijk geworden aan haar manier van binnen komen, ze stelde zich niet voor. 'Weet iemand waar de slaapkamers zijn?' Vroeg de meid die Sophia heette. Ik bekeek haar kort, een mooie verschijning dat moest ik wel toegeven. 'Mark' Zei ik vluchtig terwijl ik voor me uit staarde, geen idee of ze het gehoord had, maar dat boeide me niet zo veel. Omdat ik nu toch al mijn mond open had getrokken, - waarom weet ik ook echt niet, ik doe wel vaker domme dingen. - draaide ik me naar haar toen, keek ik haar aan en zei, op een deels sarcastische toon: 'Ergens op deze verdieping, ff zoeken lijkt me.' Meteen na dat ik het had gezegd trok ik even een raar gezicht, wat had ik nou weer gezegd? Dacht ik bij mezelf. Ik draaide me weer om naar Joshua, die er nog even cute bij zat. Nu Freya er niet meer zat, was er meer ruimte voor mij. Ik schoof naar haar plek, die was nog een beetje warm. Nu zat ik naar Joshua. Ik keek hem aan en ga hem een 'Help me'-blik. Help me, waarmee ik bedoelde: Wat doe ik hier? Haal me hier uit? Ugh. 'Just go with the flow'

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!

Catherine keek rond en zag een jongen die zich voorstelde als Mark. Hallo, ik ben Catherina Ze spelde de naam Catherina in hand gebaren, naar iedereen toe.. Het liefst was ze nu gillend weg gegaan, al deze mensen begonnen haar zenuwachtig te maken. Toen zag ze het meisje, het meisje die ze zolang al niet had gezien. Het was haar gewoon echt. Freya!
Tot haar grote schrik omhelsde Freya haar en zonder pardon omhelsde ze haar meteen terug. Niet laten merken aan de anderen dat ze wel degelijk kon praten. Ja, ik ben het echt! Dat is lang geleden! Met mij is alles goed Ze keek haar met een glimlach aan, ze wist goed te verbergen dat het stiekem eigenlijk niet goed ging met haar. Maar ze zou later wel met Freya er over hebben. Nu nog niet omdat er teveel mensen waren.

De twee vriendinnen waren weer bij elkaar en het leek alsof er totaal niks aan de hand was. Alsof ze al jaren niet meer hadden omhelsd. Het gaf haar zo'n goed gevoel om FReya weer te zien, tenminste iemand die ze hier kende. Zoveel moest er besproken worden met haar. Ze had lang niet alles aan haar verteld over haar leven en dat moest eens nodig gebeuren.
Hoe is het met jou? vroeg ze terug in gebaren taal aan haar. Ze had haar super gemist. Skypen was toch geheel anders dan elkander in echt weer terug zien.

---

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.