[300] * Een bijzonder project * RPG * Speeltopic - Speeltopics

Het verhaal
Door bezuinigingen word er een aantal scholen gesloten, voornamelijk speciaal onderwijs scholen. Zo dreigt ook een dovenschool gesloten te worden, maar de directeur steekt hier een stokje voor. Samen met de docenten en vrijwilligers bedenken ze een project, ze hopen dat door dit project de school open kan blijven. Dit project is nog in de begin fase en ze willen het uitproberen. Het project is een groep tieners bij de groep doven te plaatsen. Op de school krijgen ze gewoon les zoals op een normale school alleen dan in gebarentaal. De dovenleerlingen van de school zijn allemaal verschillend, sommige leerlingen Postlinguaal doof, andere Prelinguaal. Postlinguaal wil zeggen dat de leerlingen niet vanaf hun geboorte doof zijn, maar pas later. Dit kan door een hersenvliesontsteking of een ongeluk. Prelinguaal betekend letterlijk 'voor de taal'. Deze leerlingen zijn doof geboren of voor hun 3de levensjaar doof geworden. Sommige leerlingen kunnen praten, andere niet. De directeur en de anderen die aan het project hebben gewerkt hopen dat de dove leerlingen, horende leeftijdsgenoten kunnen inspireren met hun levensstijl. De directeur zegt voor het project te zijn, omdat het via meerdere wegen goed uit kan pakken. De jongeren kunnen geïnspireerd raken, de autoriteiten krijgen een beter kijk op de wereld binnen een dovenschool en misschien realiseren ze zich dat hij belangrijk is en als laatste door dit project te doen komt het onder de aandacht, mensen gaan na denken over het belang van dovenscholen en misschien komen er donaties

De overheid kreeg, zoals de directeur hoopte, lucht van het project. Daarom werd een groep onhandelbare jongeren die anders naar de (jeugd)gevangenis moesten door de rechter een bijzondere taakstraf opgelegd. Het gaat om jongeren tussen de 15 en de 20 die onhandelbaar zijn geworden: hun ouders kunnen hen niet meer aan en ze zijn meerdere keren in aanraking gekomen met de politie. Ze doen waar ze zelf zin in hebben. Ze knokken er op los, stellen als ze iets leuks vinden en houden van zuipen.

In een oud schoolgebouw, een die eerder dit jaar gesloten werd door de bezuinigingen, word tijdelijk weer geopend. Niet voor school, maar voor het project. De groep onhandelbare jongeren worden samen met een groep doven in de school geplaatst. 4 weken lang blijven ze hier. De jongeren zowel de dove als niet dove, mogen het pand niet verlaten en hebben geen toegang tot elektronica(tv, mobiel, etc.) Ze gaan hier van maandag tot vrijdag gewoon naar school, op de beneden verdieping. Ze zitten zijn allen in het lokaal, samen met de begeleiders, via een tv scherm krijgen ze les. Na school moeten ze weer naar boven. Zondag middag mag er bezoek komen. De zaterdag hebben ze activiteiten. Elke zaterdag worden er tweetallen gevormd en word er een activiteit gegeven. Soms bied de activiteit een privilege, zoals toegang tot elektronica of even uit het schoolbouw. De school en de activiteiten zijn verplicht. Er zijn twee begeleiders, een mannelijke agent, die is er vooral voor de onhandelbare en een vrouw die voornamelijk dient als tolk, voor de doven.

Dit is het schoolgebouw. Met op de begaande grond zulke lokalen en op de 1ste verdieping een gemeenschappelijke kamer en zulke slaapzalen.Één voor de jongens en één voor de meiden.

Rollen
VOL!
Jongens:
- Doof - Balder -Michael ‘Mike’ Collins - 18 - 1.7
- Doof - tirzaj - Mark Tyler Smit - 19 - 1.4
- Onhandelbaar - Chlorisse - James Rafael Carter - 17 - 1.4
- Onhandelbaar - PanicChannel - Joshua Kane Smith - 19 - 1.4

Meisjes:
- Doof - Ice_Queen - Catherina Avonleah Evans - 19 - 1.6
- Doof - Necessity - Freya Lynn Sugetti - 19 - 1.3
- Onhandelbaar - tirzaj - Samantha Vos - 18 - 1.1
- Onhandelbaar - aethereal - Sophia Sage Simons - 18 - 1.5

Invullijsje
Naam:
Leeftijd(tussen de 15 en de 20):
Innerlijk:
Uiterlijk(met foto):
Doof/onhandelbaar + uitleg:
Extra:

Regels
— Je reservering blijft 2 dagen staan. Als je meer tijd nodig hebt, kan je dit aangeven.
— Minimaal 300 woorden per post.
— Er zijn 8 rollen beschikbaar. 2 dove meisjes, 2 dove jongens, 2 onhandelbare jongens en 2 onhandelbare meisjes. Dit is ook het maximum.
— Ik hou niet van buitensluiten, dit wil ik dus ook niet hebben in dit RPG.
— Niemand is perfect.
— Als je meedoet, wil ik ook echt dat je actief meedoet, en dus niet dat je een eendagsvlieg bent.
— Het liefst wil ik dat iedereen een relatielijstje maakt. Dus gewoon wat je indruk is van ieder personage.
— Geen andere personages besturen, mits dit besproken is.
— Alleen ik maak topics, mits ik iemand aanwijs om dit te doen.
— Maximaal twee personages.

Start
De RPG begint op het moment dat de jeugd voor het eerst het gebouw betreed. Dat is op een zondag, deze dag is er geen programma. Ze leren elkaar kennen.Die maandag gaan ze gewoon naar school

Afzeggingen
Ice_Queen - 25 april tot 25 mei - Vakantie in de Filipijnen
Chlorisse - 18 t/m 23 april - Uitwisseling

Examens - 12 tot 25 mei
aethereal
tirzaj


Topics
Rollentopic #1
Praattopic #1
Speeltopic #1

[ bericht aangepast op 2 april 2016 - 15:04 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 14 maart 2019 - 14:43 ]

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!

[Mt]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

MT

---

You can do anything. But not everything

Freya’s moeder stopte de auto en draaide zich om naar Freya. “Ik ga je zo missen,” gebaarde ze naar haar dochter en Freya zag de tranen in haar ogen. Ze reageerde door met haar ogen te rollen. “Kom op, mam,” gebaarde ze terug. “Toen ik hieraan mee ging doen, wisten we waar we me voor aanmeldden. Afscheid hebben we thuis al genomen. Geen tranen oké?” Haar moeder leek zich iets te vermanen en ze stapten allebei uit. Haar koffer was zwaar, maar de koffer uit de auto halen ging beduidend sneller dan hem erin krijgen en dus moeten optillen. “Wees wel voorzichtig met al die jongeren, oké?” liet haar moeder haar toch nog overbezorgd weten en Freya werd in een stevige knuffel getrokken. Hoewel ze zonet zo onbezorgd had gedaan, beantwoordde Freya de knuffel nu wel en een brok vormde zich in haar keel. Haar ouders voor maanden achterlaten was moeilijker dan ze het deed lijken. “Tot ziens, mam,” gebaarde ze als laatste en ze liep richting de deur. Voor ze echt naar binnen ging, draaide ze zich nog even om en zwaaide naar de auto van haar moeder, die langzaam wegreed. Toen haalde ze een hand door haar haren, vertelde zichzelf dat ze dit kon, toverde haar gewone grijns weer tevoorschijn en sleepte haar koffer het ene opstapje op en de deur door. Ze had geen idee wat ze met haar koffer moest, dus liet ze die in de gang staan en liep verder. Ze zou het wel horen als hij ergens anders heen moest. Ze kwam geen mensen tegen, waaruit ze afleidde dat ze de eerste moest zijn. Eerst kwam ze een aantal lokalen tegen, maar het was weekend en dus geen moment voor school, dus ging ze al snel de trap op, waar ze een plek met een aantal banken tegen kwam. Dat moest de gezamenlijke plek zijn, gokte ze, en ze liet zich uitgebreid op een van de banken vallen. Haar benen legde ze heel asociaal over de hele bank heen, maar ze was toch de enige dus wat maakte het uit? Wanneer de rest kwam, zou ze wel kijken of ze haar benen wilde verplaatsen of niet. "Better an oops than a what if."

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 17:02 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

---

Het had Joshua lang geduurd voordat hij uit de auto was uitgestapt, de warmte achterlatend. Hij stapte het gebouw binnen, zijn oortjes ver in zijn oren gedrukt. Het zal hem er uit doen zien als een eikel, maar Joshua was bereid met de consequenties te leven, omdat hij met zijn domme hoofd besloot een avond voordat hij hier naartoe kwam te gaan drinken met zijn vrienden, als wijze van afscheid. Een in de gang geparkeerde koffer liet hem weten dat hij niet de eerste was, maar aan de stilte was hij ook zeker niet de laatste. Hij trok één oortje uit en hees zijn rugzak over zijn rug, iets dat lastiger ging dan verwacht omdat het ding niet echt goed ingepakt was. Mannen kunnen dat toch minder goed dan vrouwen. Zijn rugzak bestaat uit een boel bobbels, en in zijn vrije hand hield ik een weekendtas die elk moment uit elkaar zou kunnen vallen. Ach, zolang hij zijn spullen maar meekrijg naar zijn kamer, dan zien we daarna wel verder. Het eerste gedeelte van het gebouw bestond vooral uit lokalen dus snel beende hij verder naar de trap die hem naar de gezamenlijke ruimtes bracht. Als hij de trap op komt gelopen is er geen geluid te bekennen maar toch moest er iemand in het gebouw aanwezig zijn. Zodra hij in de eerste ruimte terecht kwam, zag hij enkele banken met op één daarvan zat een meisje, nonchalant met haar benen over de leuning. Haar nonchalante houding beviel hem wel en haalde een hand door zijn haren. Een mompelende begroeting kwam uit zijn mond maar zodra hij een paar stappen had gezet bedacht hij zich dat diegene net zo goed doof kon zijn dus zette hij zijn tas naast de bank en stak kort zijn hand in de lucht als begroeting. Toen nam hij plaats op de andere vrije bank, naast het nog onbekende meisje. Zijn rugtas zette hij tegen zijn weekendtas aan en ging op zijn rug liggen, met zijn hoofd op de leuning en met zijn benen opgetrokken. Zijn hoofd legde hij schuin zodat hij het meisje kon observeren. Voorstellen had weinig zin als hij niet eens wist of diegene hem wel zou horen. Hij ging er van uit dat hij daar wel snel genoeg achter zou komen.

Stil zwijgend zaten we in de auto, mijn moeder en ik. Praten in de auto deden we over het algemeen nooit, ik kan dan wel praten zoals normale mensen het doen, maar ik geef de voorkeur aan gebarentaal en dat gaat lastig als een van de twee auto rijdt. Maar vandaag was het anders, er hing een gespannen, droevige sfeer. Ik wist dat mama het niet zo prettig vond dat ik ging. Ik heb haar meerdere keren geprobeerd te overtuigen dat ik dit moest doen, voor mezelf en voor de school. In mijn moeders ogen was ik haar kleine jongen, ze zegt om dat ik de jongste ben, maar ik weet dat ik door mijn doofheid extra beschermd word. Het is moeder eigen en ik vind het lief, maar ik moet leren op mijn eigen bennen te staan. Als de auto stop, zet mama de motor uit en draait ze zich naar mij toe. Ze gebaarde dat ze van me hield, dat ik goed op me zelf moest passen en nog wat andere dingen die ik niet meer kon volgen. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat alles goed kwam, dat ik voor mezelf kon zorgen. Ik kuste haar op haar wang en opende de deur van de auto. Ik stapte uit en liep richting het gebouw. Nog even draaide ik om, moeder was ook uitgestapt en zwaaide naar mij, ik zwaaide terug. Toen liep ik met mijn koffers het huis binnen.
Ik kwam in een gang waar ik allemaal lokalen zag, 'bah' denk ik bij mezelf, school was niet iets geweest wat ik super leuk vind. Het socialiseren is oke, de rest eigenlijk niet. Voor de trap zag ik een koffer liggen, er waren dus al anderen in het huis. Ik had al snel in de gaten dat er op de beneden verdieping weinig te zien viel. Ik ging naar boven en zag een kamer met banken, waarschijnlijk de gemeenschappelijke ruimte. Er lag een meisje nonchalant op de bank, met haar benen over de leuning, op een andere bank zat een jongen. Ik liep naar binnen en stak mijn hand op als teken van begroeting, ik had geen idee of het horende of doven waren en daarom zei ik 'Hallo'. Ik probeerde het zo goed mogelijk uit te spreken, zodat het niet raar klinkt. Mijn ouders had ik wel eens gevraagd of het raar klonk, ze zeiden altijd van niet, maar ja zelf kan ik het niet horen dus ik heb geen idee of het zo is. 'Ik ben Mark.' Zei ik terwijl ik met mijn handen het ook gebaarde. Ze kunnen het vast wel raden, dat ik doof ben. Aan de andere kant van het meisje stond ook nog een bank, ik liep er heen en plofte er op.

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 14:11 ]

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!

Hoewel Freya maar heel even alleen in de ruimte was, verveelde ze zich al snel. Ze miste nu al haar telefoon en alle appjes van vriendinnen. Verslaafd zou ze zichzelf niet noemen – ze kon haar telefoon prima aan de kant leggen als het moest – maar het was vreemd om niet het vertrouwde gewicht in haar zak te hebben of gewoon wat afleiding op momenten zoals deze. Helaas was een van de voorwaarden van dit project dat er geen elektronica mee mocht, dus moest ze de komende weken zonder telefoon zien te overleven. Gelukkig voor haar duurde het niet lang voor de eerste anderen binnen kwamen, al viel het haar pas op toen ze iemand uit haar ooghoek zag bewegen. Hij wist duidelijk niet goed wat hij moest doen en ze ging ervan uit dat hij dus al iets gezegd had wat ze compleet gemist had natuurlijk. Ook zij stak als begroeting haar hand op toen hij op de bank naast haar plaatsnam en ze voelde zijn blik op haar rusten. Ze draaide haar hoofd iets en staarde net zo hard terug. Ze wilde zich wel voorstellen, maar ze ging er eigenlijk al vanuit dat hij een van de horenden was en dat hij haar toch niet zou begrijpen. Net toen ze bedacht dat ze in elk geval een poging kon wagen, liep een tweede jongen de ruimte binnen en ze stak opnieuw haar hand naar hem op. Hij bewoog zijn mond en zou dus ongetwijfeld iets aan het zeggen zijn, maar gebaarde ook dat hij Mark heette. Toen hij zich aan de andere kant van haar had laten neerploffen, bedacht ze dat zij ook wel iets kon zeggen nu er duidelijk iemand was die het eventueel zou kunnen vertalen voor het geval dat Jongen Een het niet begreep. “Leuk je te ontmoeten,” gebaarde ze naar Mark. “Ik ben Freya.” Ze bekeek zowel hem als Jongen Een even keurend. Waarom Mark er was, was inmiddels duidelijk, maar de reden van Jongen Een nog niet. Ze was wel benieuwd naar zijn verhaal – en vooral, hoe hij hier terecht was gekomen en hoe hij dus betrapt was. "Better an oops than a what if."

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 17:04 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

David Pasko

David zat in de auto met zijn moeder en vader. Zijn jongste broertje Delano hing tegen hem aan. Hij was verdrietig omdat David voor een paar weken mee zou doen aan een experiment. Hij aaide nog even over zijn bol toen ze er waren en zoende zijn moeder en vader op de wang. 'Tot snel' lachte die naar ze. Hij gebaarde toen die uitstapte dat zijn ouders wel konden blijven zitten en dat het hem alleen wel lukte. Hij pakte zijn koffers uit de achterbak en trok ze mee richting de ingang van het gebouw. De gedachte ging even door hem heen waarom die zich überhaupt had aangemeld voor dit project. Wie was er nou zo gek om een paar weken zonder telefoon , sociale contacten en social media te kunnen..Hij herpakte zichzelf snel van deze gedachte en liep met opgeheven hoofd het gebouw in. Hij plaatste zijn 2 koffers bij die van de rest en liep de trap op richting de kamer waar die de anderen aantrof. Hij keek even bedenkelijk naar ze. Aan wie zal die moeten gebaren? En wie zal hem zo verstaan. Hij stelde zich eerst voor in gebaren en glimlachte daarna dat die David Pasko heette. Hierna liep die naar de bank toe waar Joshua het zichzelf behoorlijk makkelijk had gemaakt. Hij duwde grijnzend zijn benen weg en plofte neer op de bank. Hij bekeek het roodharige meisje over hem en grijnsde even. Ze was het enigste meisje tot nu toe hij was benieuwd of ze dovend of horende was. Zelf gebaarde die naar haar of ze wist waar de kamers waren als ze niet doof was zal ze dit nu wel aangeven. Hij had na deze lange reis behoefte om zijn spullen uit te pakken en in zijn bed te duiken. Zoals die had begrepen zouden vanaf morgen de lessen en het experiment officieel beginnen en aangezien hij de rest vanavond wel wou leren kennen had die nu nog veel behoefte aan even een paar uurtjes rust.

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 17:39 ]

---

You can do anything. But not everything

---

Hij kon het niet laten om naar het meisje te blijven kijken, simpelweg omdat er niks anders was om te doen. Even tilde hij zijn hoofd op toen hij voetstappen op de trap hoorde. Er kwam een jongen binnen en Joshua legde zijn hoofd weer neer. "Hallo" hoorde hij de jongen zeggen. Een begroeting kon de jongen niet verwachten want meer dan een kort gebrom kwam er niet echt uit Joshua's mond. Hij zuchtte gefrustreerd toen hij zag dat zowel de jongen als het meisje gebarentaal gebruikten, en dus doof waren. Dit kon niet beter beginnen dacht hij terwijl hij zijn hoofd schudde. Langzaam kwam hij iets meer overeind en leunde op zijn ellebogen. Verstand van gebarentaal had hij totaal niet dus kon hij zich niet toevoegen aan het 'gesprek.' Opnieuw tilde hij zijn hoofd omhoog toen hij voor de tweede keer voetstappen hoorde. En voor de tweede keer stapte er een jongen de ruimte binnen. In de hoop op een niet doof persoon bleef hij de jongen volgen in zijn ooghoek terwijl hi zijn hoofd weer neerlegde op de bankleuning. Een rilling trok door zijn lichaam toen de laatste jongen ook gebarentaal begon te gebruiken tegen het meisje en opnieuw verliet een diepe, frustreerde zucht zijn lippen. Waarom zat hij ook al weer met zo'n stelletje dove gasten opgescheept? Een kort vloekwoord verliet zijn lippen toen de jongen zijn benen aan de kant duwde en naast hem kwam zitten. Zijn gezicht verstrakte en hij zette zichzelf in een kleermakerszit. Het frustreerde hem steeds meer dat hij niet wist waar de andere het over hadden, misschien hadden ze het wel over hem? Ook begon het hem te irriteren dat hij niks van mobieltjes of andere elektronische spullen mocht meenemen en liet zijn hand door zijn haren glijden. Hoe moest hij ooit communiceren met zulke personen als hij niks begreep van gebarentaal en hun manieren van doen en laten?

Amy Cohen

Amy was super chagrijnig toen ze de auto uitstapte. Ze liep richting het gebouw en bekeek de andere koffers. Ze zette die van haarzelf zo ver mogelijk er vanaf en liep de trap af waar ze wat geluiden hoorde. Ze kwam de kamer zachtjes inlopen en stelde zichzelf niet voor. Ze ging met haar handtas op de rand van een bank zittend en staarde naar de anderen. Ze wreef over het leer van haar Chanel om niet teveel op te vallen en haalde een hand door haar haren. Ze miste het gevoel van haar telefoon in haar zak en vooral van contact met haar vriendje. Ze sliepen en waren elke dag samen dus het was voor haar moeilijk te begrijpen dat ze hem nu enkele weken moest missen. Ze nam een diepe zucht en zei vlug dat ze Amy Cohen was een van de slechteriken. Ze keek naar de rest ze kon geen verschil zien alleen dat er een enkeling handgebaren maakte. Ze begreep de handgebaren niet en vroeg of iemand haar ook kon verstaan. Haar ogen gingen de kamer door maar ze kreeg nog steeds geen reactie. Ze kreeg er de kriebels van. Waar sloeg dit hele experiment eindelijk op? Hoe konden ze nou 'criminelen' vastzetten met doven. En wat als ze nou de enige slechte was? Straks hadden ze haar hier met allemaal doven opgescheept en was ze de enige die kon praten. Ze bedacht zich even waarvoor ze hier zat. Ze had gedeald in drugs en handtasjes gestolen van oude omaatjes. Ze was benieuwd wat de rest hier op hun geweten had. Ze had geluk dat ze er zo makkelijk van afkwam aangezien ze nog geen strafblad had en had lopen huilen bij de politie dat ze was beïnvloed. Was ze ook ze wist dat haar relatie niet goed voor haar was maar hoe kon ze afscheid van iets nemen terwijl ze niks beters had?

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 21:04 ]

---

You can do anything. But not everything

Ik zat nog maar net of het meisje draaide zich om naar mij. 'Leuk je te ontmoeten,' gebaarde ze, zij was dus doof. 'Ik ben Freya.'
'Mark' Gebaarde ik nog kort terug, omdat ik niet zeker wist of ze het de eerste keer had mee gekregen. Vlak na mij kwam er een andere jongen binnen. Hij gebaarde dat hij David Pasko heette, hij was dus ook doof. We zaten hier nu met drie doven, de andere jongen was zich baar niet doof. Je zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij niks begreep van onze gebaren en ook geïrriteerd werd dat hij met niemand kon praten. David vraagt in gebarentaal waar de kamers zijn, de vraag leek meer op het meisje naast mij gericht, dan voor in de groep. Ik wist niet waar de kamers waren dus ik besloot niet te antwoorden. Ik wou net wat tegen de horende jongen zeggen toen er nog iemand binnen stapte, een meisje. Ze had een handtas vast en ging op de rand van een bank zitten. Snel bewogen haar lippen, ik moest me erg inspannen om te berijpen wat ze zei. Ik kon er uit halen dat ze Amy heette en ze noemde zichzelf een van de slechteriken. Ik wist niet of de andere doven het ook mee hadden gekregen, dus ik nam de taal als vertaler op me en gebaarde: 'Ze heet Amy, zegt ze en ze vind zich een van de slechteriken, althans dat is wat ik begreep.' Ik keek om over er nog meer mensen binnen kwamen. Ik zag niemand meer en zei daarom nog een keer, 'Ik ben Mark,' terwijl ik praatte, gebaarde ik alles met mijn handen. Ik was gewent voor andere te tolken en had geleerd praten en gebaren te combineren, hoewel het de ene keer makkelijker ging dan de andere keer. Ik richtte me op de jongen en zei: 'en wie ben jij?' Daarna keek ik ook even naar het meisje, 'Amy zei je?' Ik vroeg het maar even voor de zekerheid. Zo hoefde zij zich niet gepasseerd te voelen en kon ik controleren of ik haar goed begreep. Ik keek de groep rond, het meisje naast mij had zich ook nog niet voorgesteld, ze leek wel aardig. Van de rest in de groep heb ik geen idee wat ik moet verwachten.

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!

Mark gebaarde nogmaals dat hij Mark heette en Freya rolde kort met haar ogen, maar met een lach zodat hij ook door zou hebben dat het maar een grap was. Natuurlijk had ze dat wel meegekregen. Met een uitdagende grijns stak ze overdreven haar duim op, zodat ook degenen die geen gebarentaal zouden begrijpen wel door zouden hebben waar ze het over had. Kort daarop liep een andere jongen naar binnen die gebaarde dat hij David heette en zich vervolgens naast Jongen Een – zoals ze hem nog steeds noemde – op de bank liet neerploffen. Hij vroeg vervolgens waar de kamers waren en leek zich om een of andere reden echt op haar te richten en niet op de rest. Alsof zij dat wel wist. Zij was zo’n chaoot dat een kamer vinden echt niet zou lukken. Dit gebaarde ze ook terug. Jongen Een leek heel geïrriteerd over het feit dat hij waarschijnlijk wel horende was en dus niks aan het gesprek zou kunnen bijdragen, dus wees ze overdreven naar hem en haalde vervolgens haar schouders op. Zelfs hij moest nu toch wel begrijpen dat ze gewoon wilde weten wie hij was? Ze kon hem immers niet eeuwig Jongen Een blijven noemen – of nou ja, technisch gezien kon dat wel, maar praktisch was dat niet. Ook het feit dat hij half van de bank gegooid was door David leek hem te irriteren. Ze verstond hem dan wel niet, maar dat betekende niet dat ze niet prima doorhad welk vloekwoord hij toen gebruikte en grijnzend schudde ze haar hoofd, terwijl ze haar lippen tuitte alsof ze hem een standje gaf. Het eerste meisje na haarzelf kwam eindelijk binnen, maar toen ze zich als Amy ‘een van de slechteriken’ voorstelde, verloor Freya al snel haar aandacht voor het meisje. Ze wist wel dat ze kamergenoten zouden worden, maar de attitude van slechterik interesseerde haar niet zo. Ja, natuurlijk wist ze dat ze met probleemjongeren op een kamer terecht zou komen, maar hoezo zou dat dan betekenen dat ze meteen slecht was? Freya was zelf immers ook niet de goedheid zelve, maar welke tiener was dat wel? Mark vertaalde – redelijk overbodig – wat ze zei, maar Freya waardeerde de moeite dus bedankte ze hem wel even. Ze keek de groep rond en kwam tot de conclusie dat ze nog lang niet compleet waren en dat ze nu al een zeer diverse groep waren. Ze bekeek iedereen nauwkeurig – en de nog steeds chagrijnig kijkende Jongen Een even extra lang, puur om hem te plagen. Niemand leek echt goed te weten wat ze moesten doen of zeggen. Ze strekte zich nog eens goed uit op de bank, om er toen ze net lekker lag achter te komen dat de zitplekken inmiddels vol waren en dat zij de volgende zou zijn die haar plekje op zou moeten geven als iemand anders wilde gaan zitten. Of ze dat ook ging doen? Ze had echt geen idee. Dat lag voornamelijk aan de attitude van de eerstvolgende persoon. "Better an oops than a what if."

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Mama was te druk geweest met van alles en nog wat en kon me niet brengen. Ze had David, haar nieuw vriend, scharrel of hoe ze het ook maar noemen wil opgedragen mij te brengen. Daar zaten we dan, in de auto op weg naar het huis waar ik de komende maand zou verblijven. Ik woonde niet dicht bij wat het allemaal niet prettiger maakte, een reis met een duur van 1,5 uur moest ik maken. De radio stond luid aan en van die foute muziek die echt niet kon waarderen kwam uit de boxen. Ik legde mijn hoofd tegen het raam en staarde naar buiten, diep in gedachten. Ik had geen idee wat ik kon verwachten van de komende maanden. Mijn motto was: 'Go with the flow' en dat is ook precies wat ik de komende tijd ga doen. Toen we eindelijk aankwamen op plaats van de bestemming stapte ik snel uit de auto. Ik greep mijn tassen en liep naar binnen. Eenmaal binnen zag ik dat de grond bezaaid lag met koffers en tassen en ik besloot die van mij er bij te gooien. Na een korte blik in de gang trok ik de conclusie dat op een paar duffe lokalen na, er beneden niks te zien was. Ik liep de trap op en vond daar een kamer met bakken waar ik een groep jongeren aan trof. 'Hallo' Schreeuwde ik enthousiast. Echt blij dat ik de komende maand hier moest verblijven was ik niet, maar ik ging niet de hele maand met een chagrijnige kop hier rond hangen. Als we hier toch waren konden we er toch het best het beste van maken. Ik stap me hand op en plofte neer op een van de banken. 'Ik ben Samantha, call me Sam.' Stelde ik me kort voor. Even nam ik de tijd om de groep rond te kijken, twee dames, drie heren. Wie er doof waren, ik had geen idee, daar kom ik gauw genoeg achter denk ik. Ik glimlachte even naar de rest en gaf de wat ouder uitziende jongen een knipoog. Hij zag er niet verkeerd uit. Ik keurde ook de andere jongens, waarschijnlijk was er een glimlachje te zien op mijn gezicht, want de boy weren't bad.

'Just go with the flow'

[ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 17:41 ]

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!

---

Zijn blik viel op het roodharige meisje die na onduidelijke gebarentaal met de andere dove jongens opeens overdreven zijn kant op wees en vervolgens haalde haar schouders op. Hij nam aan dat ze kon liplezen want nadat ik mijn scheldwoorden had uitgesproken, stond er een grijns op haar gezicht en keek ze hem met getuite lippen aan. Zijn wenkbrauw schoot uitdagend omhoog en Joshua liet zijn ellebogen bovenop de rugleuning hangen zodat hij de ruimte kon rondkijken. Pas toen merkte hij dat hij nog geen antwoord had gegeven op de 'vraag' van het meisje een bank naast hem. "Ik ben Joshua, Joshua Smith" zei de jongen terwijl hij haar bleef aankijken zodat ze kon liplezen. Na zijn woorden richtte hij zijn blik op de trap waar hij voetstappen hoorde. Er verscheen een meisje met opvallende haren en kwam aardig zelfverzekerd over. Iets waar hij wel mee kon dealen. 'Hallo' schreeuwde het meisje enthousiast wat hem lichte irritatie bezorgde. Daarna plofte ze neer op de bank en knipoogde zijn kant op. "Ik ben Samantha, call me Sam" stelde ze zichzelf voor en kort keek hij naar een van de dove jongens die als tolk speelde voor de andere dove. "Ik ben Joshua" stelde hij zichzelf opnieuw voor maar nu met een scheve grijns en kort liet hij zijn blik over haar lichaam gaan. Ze gebruikte geen gebarentaal of iets anders waaruit kon blijken dat ze niet kon horen dus ging hij er vanuit dat hij eindelijke iemand had gevonden waarmee hij fatsoenlijk kon praten. Hij voelde de blik van het dove meisje op hem gericht en langzaam kantelde hij zijn hoofd zodat hij haar aankeek. Een uitdagende grijns was zeker op zijn gezicht te vinden en zou wel vaker te voorschijn komen als ze hem zo zou blijven uitdagen. Al vond hij dat totaal geen probleem, had hij toch nog een beetje vermaak tijdens het verblijf hier.

Raffe staarde de politieman achter het stuur onbeschaamd aan, hopend hem tot een reactie te dwingen. Omdat hij geen familie heeft die hem kon brengen was deze man blijkbaar uitverkoren om hem bij de school af te zetten. De man leek er niet erg blij mee. Al de hele reis zat hij met een chagrijnig gezicht naar de weg te turen en hij had nog niets gezegd. Voor de duidelijkheid: de reis duurde al ruim anderhalf uur.
Raffe had zijn chauffeur bij gebrek aan beter maar tot Victor gedoopt. Toen de auto stil bleef staan sprong Raffe bijna de auto uit.
‘Hier is het,’ bromde de politieman vrij overbodig. Raffe grijnsde en stapte de auto uit, met in iedere hand een volgepropte weekendtas. Hij had er verrassend veel zin in. ‘Bedankt voor de gezellige rit hè, Victor!’ zei hij, voordat hij de portier dicht knalde. Door het raam zag hij nog net de verbaasde blik van de man. Het gebouw waar hij de komende tijd door ging brengen was immens, maar het gebouw boeide hem niet veel. Hij was veel nieuwsgieriger naar de mensen.
In de gang stonden al een aantal koffers en tassen. Raffe gooide die van hem erbij en negeerde de koffers die daardoor omvielen. Hij hoorde geschuifel boven en liep daar rechtstreeks heen. Boven zaten een aantal jongeren op de banken. De meesten lagen nonchalant over de bank. ‘Is iedereen er al?’ vroeg Raffe meteen. ‘Oh ja, ik heet trouwens Rafael, noem me maar Raffe.’
Raffe besloot niet eens de moeite te nemen om een plaats op de bank te veroveren en plofte neer op de tafel, die tussen de banken stond. Hij trok zijn benen op en ging in kleermakershouding zitten. ‘Dus...’ begon Raffe, terwijl hij de anderen bekeek. De meesten leken wel oké. ‘Hoe heten jullie? En even voor de duidelijkheid; voordat ik als een idioot tegen mensen die me niet kunnen horen begin te praten. Wie zijn er doof en wie zijn er horend?’

[ bericht aangepast op 18 maart 2016 - 22:40 ]

---

"It doesn't matter who you are or what you look like, so long as somebody loves you."

Er bleven maar mensen binnen komen in het huis. Een meid, overduidelijk horend, met mooie rode haren die zich voorstelde als Samantha, maar eigenlijk liever Sam werd genoemd. Na haar kwam een jongen binnen. Hij nam niet de moeite op een bank te gaan zitten, in plaats daarvan ging hij in de kleermakerszit op de tafel zitten. Hij deed anders dan anderen en dat beviel me wel. Even lachte ik naar hem. Het werd me al snel duidelijk dat beide nieuwkomers 'horend' waren. De jongen op de tafel stelde zich voor als Rafael, maar ook hij werd liever niet bij zijn 'echte' naam genoemd. 'Noem me maar Raffe' zei hij. Hij zat nog maar net en begon van alles te zeggen. Gelukkig keek zijn gezicht een beetje in mijn richting, dat ik het kon volgen. ‘Dus...’ begon Raffe. ‘Hoe heten jullie? En even voor de duidelijkheid; voordat ik als een idioot tegen mensen die me niet kunnen horen begin te praten. Wie zijn er doof en wie zijn er horend?’ Een heel vragen vuur. Ik liet het eerst rustig op mij afkomen voor ik tot antwoorden over ging. Even keek ik naast me naar Freya, 'heb je het allemaal mee gekregen?' Gebaarde ik naar haar, niet wetende of ze het kon volgen of niet. Hij keek onze kant op dus misschien wel. Even moest ik grijnzen toen hij vroeg wie er doof was en wie horend. Nadat ik het aan Freya gebaart had, gebaarde en zei ik: 'Ik ben Mark, ik ben doof,' en daarna grapte ik, 'als je dat nog niet door had.' Ik lachte even. 'Ik ga de kamers maar eens verkennen!' zei ik. Ik ging er van uit dat nu iedereen wel zo'n beetje binnen was. Iedereen had zich voorgesteld, sommige al meer dan één keer. Ik wist zo ongeveer wie er doof en wie er horend was. Ik stond op en voor ik de deur uit snelde ,gebaarde en zei ik nog snel: 'Wie het eerst is wie het eerst maalt, het best bed is nu voor mij!' Ik liep iets verder en zag nog twee deuren, beide waren gesloten. Op de eerste deur hing een briefje 'Meiden', ik liep wat verder en zag op de andere deur een briefje 'Jongens'. Ik opende de deur met het briefje 'jongens' en zag dat er twee stapelbedden lagen. Daarna draaide ik me om en zag ik dat er aan de andere kant van de gang ook nog twee deuren waren, opnieuw met de briefjes 'jongens' en 'meisjes', dat moesten de badkamers wel zijn dacht ik bij mezelf. Ik liep naar beneden om mijn spullen te pakken, ging weer naar boven en gooide ze op het bed onder aan in het stapelbed. Ik liep er absoluut niet van om bovenin een stapelbed te slapen, dus ik was blij dat de bedden niet werden toegewezen en we zelf mochten kiezen. Ik liep terug naar het gezelschap, iedereen zat nog op de zelfde plek, dus ging ik ook maar weer op dezelfde plek zitten. 'Twee stapelbedden,' zei en gebaarde ik zodat de anderen ook wisten hoe de kamers er uit zagen, 'ik hoop dat jullie het niet erg vinden boys, maar ik heb het bed links onder geclaimd.'

---

What do I stand for? What do I stand for? Most the nights... I don't no!