De deur van mijn kamer vloog open en ik zat als bevroren in mijn bureaustoel.
“Gast!” riep ik naar mijn beste vriend, Sam, en ik stond op.
“Nee, laat mij eerst!” riep hij uit en hij gooide zijn rugzak op de grond, waarna hij erbij neerknielde en hem opende. Er kwamen allerlei dingen uit. Hoeveel dingen kon iemand in een rugzak hebben? Ik schudde mijn hoofd even omdat ik afgeleid was en keek weer naar Sam. Toen hij had gevonden wat hij zocht, stak hij zijn hand in de lucht. Ik pakte het papier uit zijn handen en las het. Het was een soort oud schrift en niet-begrijpend kijk ik hem aan.
“Wat is dit?” Vroeg ik toen en Sam zuchtte, waarna hij het weer uit mijn handen trok.
“Dit, mijn vriend, dit is een map naar een eeuwenoude schat.” Ik trok een wenkbrauw op en keek hem aan. Sam, die niet begreep waarom ik zo keek, keek mij op zijn beurt vreemd aan.
“Ja wat,” zei hij en hij hielt het papier voor zijn hoofd. “Het is echt waar hoor, in de bergen is een oude stad waar vroeger veel dingen verborgen werden,” Legde hij uit en ik stond hem nog altijd aan te gapen.
“Geloof je zelf wel wat je zegt?” mompelde ik en ik pakte het papier terug, waarna ik het bekeek. “Hoe heb je het kunnen ontcijferen?” vroeg ik, waarna Sam weer naar zijn tas ging. Hij pakte er een ander papier uit, waar waarschijnlijk de vertaling op stond. Hij gaf het aan me en ik las het. Oké, het klonk logisch.
“Dit klinkt logisch, maar waar heb je dit gevonden?” vroeg ik, doelend op het oude schrift. Sam begon wat ongemakkelijk te lachen.
“Die vrouw van geschiedenis is niet zo oplettend,” zei hij zachtjes en ik keek hem ongelovig aan.
“Je hebt het gejat van mevrouw Tenebras?” Ik schudde mijn hoofd. “Je moet dit terugbrengen, straks komt ze er achter en ben jij de lul,” zei ik, terwijl ik de papieren in zijn handen terug duwde.
“Maar, maar-“ Hij stopte met praten toen ik hem aankeek.
“Terugbrengen,” zei ik toen en hij liep met hangend hoofd naar zijn tas toe. Hij stopte de papieren er in en keek me aan.
“Ik zal het terugbrengen, maar als straks iemand anders rijk is geworden, omdat zij onze schat hebben gevonden, dan geef ik jou de schuld,” zei hij terwijl hij naar mij wees.
“Is goed joh,” lachte ik en ik keek hoe Sam zonder iets te zeggen mijn kamer verliet. “Tot morgen!” riep ik naar hem, maar hij gaf geen antwoordt. Ik wist dat hij teleurgesteld was, maar stelen was gewoon niet goed. En overigens vond ik het nogal vreemd dat hij in zulke dingen geloofde. Als het al waar was dan zou het waarschijnlijk al lang leeggeroofd zijn. Want voor wat ik heb gelezen op die papieren zou er heel wat waardevols liggen, of hebben gelegen.
6 maart 2016 - 18:19
