Ik voel gewoon dat niemand mij mag. - Stamcafé

Niemand mag mij. Dat voel ik gewoon. Dat komt omdat ik anders ben dan de rest. (Ik draag geen make up, kleren boeien me niks...) In mijn klas zit ik altijd alleen en niemand wil met mij samenwerken. Ik heb wel een vriendin, alleen zit zij in een andere klas. En ook daar roddelen en maken ze grapjes over mij, hoorde ik van haar. Ook zij heeft bijna geen vrienden. En laatst hebben tweede klassers die ik niet eens ken, me random uitgescholden voor hoer. -.- Iets terugzeggen durf ik niet. Wat moet ik doen? :c

Praat erover met je mentor.

---

26 - 02 - '16

Helaas is het zo dat je als je jong bent en je anders gedraagt dan de rest, dat je net zo goed een schietschijf op je rug kunt tekenen. Maar ik vind dat je trots op jezelf mag zijn voor het feit dat je jezelf blijft. Ik wed dat er in die klassen heel veel mensen zijn die je stiekem bewonderen, maar liever meelopen. Geen zorgen, het wordt beter als je ouder wordt. Ze groeien er wel overheen.

---

Rest in Peace, Son of Gondor

Dat is heel erg vervelend natuurlijk :c. Maar weet je echt zeker dat niemand jouw mag?
Je kunt altijd een keer naar iemand van je klas lopen die jou aardig lijkt. Want je bent zeker weten niet de enige die geen interesse heeft in Make-up en dat soort shit. En het helpt natuurlijk ook niet als je steeds gaat denken "Niemand mag mij". En Het lijkt me inderdaad verstandig om met je mentor te praten.

---

LaAt ZiEn WiE jE bENt

SonOfGondor schreef:
Helaas is het zo dat je als je jong bent en je anders gedraagt dan de rest, dat je net zo goed een schietschijf op je rug kunt tekenen. Maar ik vind dat je trots op jezelf mag zijn voor het feit dat je jezelf blijft. Ik wed dat er in die klassen heel veel mensen zijn die je stiekem bewonderen, maar liever meelopen. Geen zorgen, het wordt beter als je ouder wordt. Ze groeien er wel overheen.

Dit. In het middelbaar had ik dit ook en uiteindelijk had ik een groepje gevonden waar ik mee kon tijdens het middelbaar, maar achteraf gezien verdenk ik ze dat ze mij toch niet mochten, op een of twee personen na, maar dat is het verleden. En nu op de uni heb ik super fantastische vrienden. Het komt goed, echt waar. Maar het middelbaar is voor een heel deel goede personenen een slechte tijd. Jouw tijd komt nog wel, en die hun tijd op het middelbaar hebben, hebben het later waarschijnlijk niet meer echt.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Dit voelt zo herkenbaar, al denk ik niet dat ik alleen ben omdat ik anders ben, maar gewoon omdat ik van nature verlegen ben. Ik kan mezelf niet helpen, dus jou advies geven is misschien wat moeilijk :') Ik denk dat met een leerkracht of mentor praten niet veel effect zal hebben. (Je kunt je er natuurlijk wel beter bij voelen omdat je je hart hebt kunnen luchten). Ik heb gemerkt dat wanneer je eenmaal in een vriendloze cirkel zit, je er gewoon niet uit kan geraken (wat anderen ook zeggen of doen met de intentie om je te helpen). Als je je echt ongelukkig voelt, is het misschien verstandig om van school te veranderen.
Maar even voor de duidelijkheid: er zijn altijd mensen die je wel mogen, vergeet dat niet, anders ga je er volledig onderdoor.

---

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.

Na een tijdje geef je er gewoon geen fuck meer om, dat had ik tenminste.

---

You were born original, don't die as a copy.

Dat heb ik ook gehad op mijn eerste school Het probleem is dat wanneer je eenmaal je imago hebt het moeilijk is om er vanaf te geraken. Ik denk dat je goed moet begrijpen dat de meeste mensen je niet echt kennen, en in eerste instantie met zichzelf bezig zijn. Ze praten mee met de rest omdat ze 'cool' willen zijn en dat zijn ze pas wanneer er iemand niet - cool is. Heel wat mensen zijn gewoon meelopers die meepraten om erbij te kunnen horen. Het zijn watjes.
Probeer eens bij de zelfzekere mensen, en daarmee bedoel ik niet die met een grote mond, want dat zijn net de onzekere. Ik bedoel de 'normale mensen,' die aardig doen tegen iedereen en het niet nodig vinden een ander naar omlaag te halen, met andere woorden mensen die wél hun mannetje kunnen staan en wél stevig in hun schoenen staan. Mensen die niet meeheulen en meedoen met negatieve prietpraat gewoon om zelf tof te kunnen zijn.
Een school is zo groot, het kan niet anders dan dat er ook positieve mensen opzitten, die zich goed in hun eigen vel voelen en helemaal niet slecht over jou denken. Zijn er mensen die niet meedoen? Probeer misschien contact te maken met die mensen op, met positieve mensen die hebben niet zomaar 'iets' tegen iemand anders en kunnen met iedereen optrekken zolang je ze zelf niets verkeerd doet.

Praat zeker met een leerkracht, en als het echt niet stopt, kan het misschien geen kwaad om van school te veranderen. Dat lijkt geen aantrekkelijke stap, maar in een nieuwe omgeving zal het sowieso veel beter gaan!

En anders - wat SPECS zegt... Op den duur kunnen ze allemaal wel vanzelf de boom in.

[ bericht aangepast op 9 feb 2016 - 22:35 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Lactare schreef:
Niemand mag mij. Dat voel ik gewoon. Dat komt omdat ik anders ben dan de rest. (Ik draag geen make up, kleren boeien me niks...) In mijn klas zit ik altijd alleen en niemand wil met mij samenwerken. Ik heb wel een vriendin, alleen zit zij in een andere klas. En ook daar roddelen en maken ze grapjes over mij, hoorde ik van haar. Ook zij heeft bijna geen vrienden. En laatst hebben tweede klassers die ik niet eens ken, me random uitgescholden voor hoer. -.- Iets terugzeggen durf ik niet. Wat moet ik doen? :c

Ik voel met je mee, tot voor kort zat ik altijd alleen in de speeltijd..

---

You are my piece of paradise.

SonOfGondor schreef:
Helaas is het zo dat je als je jong bent en je anders gedraagt dan de rest, dat je net zo goed een schietschijf op je rug kunt tekenen. Maar ik vind dat je trots op jezelf mag zijn voor het feit dat je jezelf blijft. Ik wed dat er in die klassen heel veel mensen zijn die je stiekem bewonderen, maar liever meelopen. Geen zorgen, het wordt beter als je ouder wordt. Ze groeien er wel overheen.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

SonOfGondor schreef:
Helaas is het zo dat je als je jong bent en je anders gedraagt dan de rest, dat je net zo goed een schietschijf op je rug kunt tekenen. Maar ik vind dat je trots op jezelf mag zijn voor het feit dat je jezelf blijft. Ik wed dat er in die klassen heel veel mensen zijn die je stiekem bewonderen, maar liever meelopen. Geen zorgen, het wordt beter als je ouder wordt. Ze groeien er wel overheen.

---

i wanna die with you once or twice.

SonOfGondor schreef:
Helaas is het zo dat je als je jong bent en je anders gedraagt dan de rest, dat je net zo goed een schietschijf op je rug kunt tekenen. Maar ik vind dat je trots op jezelf mag zijn voor het feit dat je jezelf blijft. Ik wed dat er in die klassen heel veel mensen zijn die je stiekem bewonderen, maar liever meelopen. Geen zorgen, het wordt beter als je ouder wordt. Ze groeien er wel overheen.

+
Ik heb in het zelfde schuitje gezeten en ik weet dat het echt niet leuk is. De tip van @Histoire is heel goed, probeer met andere mensen om te gaan die niet zo negatief zijn. Praat met een docent of mentor. Ze kunnen weliswaar niet veel doen (spreek uit ervaring), maar ze zijn super handig om je hart te luchten c:. Als het echt niet gaat en je bent diep ongelukkig: Wissel van klas of school. Ik was in de eerste en derde leerjaar van klas gewisseld en dat heeft bij mij geholpen . Maar ik denk dat dat ook te maken had met het feit dat ze eroverheen waren gegroeid.

---

Seasons will change, but I shall remain

Oncilla schreef:
Praat erover met je mentor.

Dit kan je honestly echt beter niet doen, omdat het echt helemaal niets uitmaakt. Wat wilt je mentor hier aan doen? 9/10 doen ze niks net zoals de hele freaking school. Ik heb hier tbh zo vaak last van gehad, maar van de één op de andere dag ging ik naar een "boeit me geen fuck meer" stemming. Niets van aantrekken, hoe moeilijk het is, of proberen voor jezelf op te komen.

---

"One has to learn to read, as one has to learn to see and learn to live," - Vincent van Gogh

Er zijn heus wel meer mensen die geen make-up dragen of niets met kleren hebben. Misschien lijkt het nu dat je raar of wat dan ook bent, maar dat ben je zeker niet. Meld het, probeer er over te praten (hier of tegen je ouders), maar krop het alsjeblieft niet allemaal op! Je voelt je vast beter als je met mensen kunt praten en beseft dat zij weldegelijk om je geven.
Die pesters groeien er wel over heen en zijn je tijd en tranen niet waard.

---

The soul needs autumn.

Standal schreef:
(...)

Dit kan je honestly echt beter niet doen, omdat het echt helemaal niets uitmaakt. Wat wilt je mentor hier aan doen? 9/10 doen ze niks net zoals de hele freaking school. Ik heb hier tbh zo vaak last van gehad, maar van de één op de andere dag ging ik naar een "boeit me geen fuck meer" stemming. Niets van aantrekken, hoe moeilijk het is, of proberen voor jezelf op te komen.

Het enige wat mentors voor mij hadden gedaan was een plekje om mijn hart te luchten voor de rest hebben ze niets kunnen doen.

---

Seasons will change, but I shall remain

Heyy, ik heb maar één tip voor je: Blijf en wees jezelf. Ik ben hiermee de fout ingegaan en dat gun ik niemand. Wat mij hielp was vrienden buiten school zoeken en op school niks uitlokken (wat overigens super moeilijk was want ik bent best een bemoeial). Omdat ik vrienden buiten school had/kreeg had ik iets om op uit te kijken tijdens school en dat heeft mij serieus geholpen. Ook een tipje: Stop met denken dat niemand je mag. Je duwt jezelf dieper de put in waardoor niks meer leuk is/wordt, en zo raak jij jezelf ook een beetje kwijt.
Ik weet trouwens zeker dat jij een tof persoon bent, een hele dikke hugg van mij. Ik beloof je dat jouw tijd nog wel komt <3

---

When I'm with you I feel save, like I'm home.