[RPG • 200] Kaurai • Speeltopic 1. - Speeltopics

— S T O R Y "Once you've been chosen, you belong to them.' Rond 2100, Hawaii is verlaten. Sommige zijn nog bewoonbaar, waaronder het eiland Kauai. Alleen wonen hier niet de mensen die je zou verwachten.. Een soort 'mythe' is hier naartoe gestuurd, vampiers. Hun geheim was in gevaar, de mensen waren in gevaar. Sommige konden niet in geheim leven, sommige konden hun dorst niet tegenhouden. Om er voor te zorgen dat de mensheid niet uitstierf zijn ze apart gezet. Aangezien de vampiers hun natuurlijk gedrag is om humanblood te drinken, krijgt iedere vampier een mens op zich. Dit is hun 'voorraad', dus om te kunnen overleven moeten ze de mensen in leven houden. — U I T L E G In deze RPG speel je een mens of een vampier. Taak vampier: Hou je mens in leven, dit is je enige levensvoorraad of je moet je koppigheid, je natuurlijk gedrag overwinnen door dierenbloed te drinken. (Bijzondere alternatief, hou het liefst bij humanblood om het verhaal levende te houden!) Taak mens: Je bent als mens bekend met de mythe, volgens de regering ben je 'uitverkorene' om de mensheid in leven te houden. Door middel om gekoppeld te worden aan een vampier, vastzittend op een verlaten eiland samen met deze wezens om mensen in andere werelddelen hun te leven behouden. Het weigeren om bloedvoorraad te zijn is jouw beslissing, meestal valt dit niet bepaald goed bij de vampiers. Wordt het een puur spel om te blijven leven, of val je stiekem in het gat der liefde en komt er meer ten sprake? — O V E R I G • De locatie (als gegeven in de inleiding) is op het Hawaiiaanse eiland Kauai. Een tropisch eiland omgeven door strand, bossen en bergen met een warme temperatuur en de zon die ongeveer 99% van de tijd schijnt. • Vampieren kunnen overdag niet in de zon, alleen in de schaduw. Zodra de zon is gevallen komen de wezens naar buiten. • De mensen leven een normaal leven, ook al is er geen school en winkels. Benodigdheden zoals kleding, voedsel e.d. worden periodiek 'afgeleverd' door de regering. • Vampieren leven of in een eigen huis, of bij hun gekoppeld mens in huis. Overleg dit met elkaar. • Hou graag het aantal vampieren & mensen gelijk. • Ik probeer zoveel jongen - meisje te doen als jullie dit graag willen. • Het koppelen gebeurt met een randomizer. Heb je zelf een voorkeur geef dit dan even door. — L I J S T J E Naam: Mens/Vampier: Leeftijd: Nationaliteit: Uiterlijk: Innerlijk: Voorkeur koppel: M - V / V - V / M - M + evt. naam. Extra: • Als je vampier bent, bij Leeftijd je 'normale' leeftijd en dan 'totale leeftijd.' — R O L L E N • Mensen. Tijdelijke stop op de vrouwen! Naam • Faceclaim • Username. • Molly Adriana Benedikston • Polovina • Synnøve Ingunn Kjærgaard • Bylot • Kate Liminick • Sempre • Ivy Leonora Boyer • Dysthymia • Archibald Hambleton • Nia • North Mason Calhoun • Sonder • Vampiers. Tijdelijke stop op de vrouwen! Naam • Faceclaim • Username. • Paislee Xael Devine • Nia • Adeline Doan Sandlin • Deryth • Felicia Alison Hearn • N_Mikaelson • Elijah Nathaniel Lawson • Polovina • Axel Benjamin Reynolds • Dysthymia • Silas Underwood • Nedakh De Koppels. Paislee Xael Devine • Nia x Kate Liminick • Sempre Axel Benjamin Reynolds • Dysthymia x Molly Adriana Benedikston • Polovina Elijah Nathaniel Lawson • Polovina x Synnøve Ingunn Kjærgaard • Bylot Adeline Doan Sandlin • Deryth x Archibald Hambleton • Nia Felicia Alison Hearn • N_Mikaelson x North Mason Calhoun • Sonder Silas Underwood • Nedakh x Ivy Leonora Boyer • Dysthymia — R E G E L S • Zoals elke rpg; de algemene Q regels om het een beetje gezellig te houden. • Typ middelmatige lange stukken, minimaal 200 woorden, 7 regels. • Praat ABN, dyslexie graag melden dan kunnen we er rekening mee houden. • Maximaal 2 personages p.p. Komen we te kort dan kan het overlegd worden. • Leeftijd mens ongeveer tussen 16 - 25 • Houdt het aantal zoveel mogelijk gelijk • Hou het taalgebruik netjes. • 16+ graag onder een spoiler. • Reserveringen blijven drie dagen staan, als je meer tijd nodig hebt, meld het even. • Ruzie mag, maar hou het gezellig. • Communiceer met je tegenspeler als je ideeën, opmerkingen e.d. hebt. • Heb niet alléén contact met je partner, praat met andere vampiers/mensen e.d. • Alleen Deryth of Nia maken een nieuw topic aan, tenzij anders aangegeven. — T O P I C S • Rollentopic 1. • Praattopic 1. • Speeltopic 1. Let's start when evening falls. .

Dit RPG is eerder gemaakt door Poppys, wegens tijdgebrek overgenomen door Deryth, met goedkeuring van Reigns. Credits voor de lay-out gaan naar Nia. Vampires are so sexy and powerful — they're so otherworldly; they have eternal life and youth." "There's just something about vampires that's sexy. It's the same reason why women go for the bad boy — you want them but you shouldn't have them." "Vampires are so old that they don't need to impress anyone anymore. They're comfortable in their own skin. It's this enigmatic strength that's very romantic and old-fashioned. I think it goes back to something of a Victorian attitude of finding a strong man who's going to look after his woman." "Vampires are immortal, you can do whatever you want, and get away with it. And there's the seduction part of course." Death is the one predator we can't escape. But vampires have found the loophole so many of us crave. I think that's the allure of vampirism."

[ bericht aangepast op 17 feb 2016 - 12:39 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

II Adaline Doan Sandlin II

      Terwijl mijn vingers een pluk haar aan de kant stroken, staarde ik nog steeds stilletjes naar buiten. De geluiden van beneden zogen me onbewust terug naar het verleden, een tijd waar ik nog maar enkele, vage herinneringen aan had. Het was ergens een treurend iets dat ik de meeste vlagen daarvan niet eens meer herkende — vooral als je nagaat dat ik nog niet eens zo heel oud ben. Tenslotte lopen er genoeg vampiers rond die vele male ouder zijn. Een van die ouderen heeft me ooit eens verteld dat ik mijn goede herinneringen teveel liet overstemmen door de enkele nare ervaringen die ik gehad heb. Diep van binnen wist ik dat de man gelijk had. Echter, er aan toegeven was me al die jaren nog steeds niet gelukt.
      De omschakeling terug maken — of het beest in me één laten worden met de jonge vrouw die ik vroeger was — was een gegeven wat ik maar niet voor elkaar kreeg. Die ene bewuste avond waarin ik als normaal meisje veranderde in een bloedzuigend monster had dusdanig effect op me, dat het onmogelijk leek. Mijn gezicht betrok toen een subtiele herinnering aan een vrolijke middag in mijn nog menselijke leven naar binnen sijpelde, waarna de donkere, koude nacht het deed vertroebelen. Het vampier leven mocht wellicht niet slecht ogen, maar ik zou willen dat het anders was; of op z'n minst anders begonnen was.
      De plotselinge stilte van beneden doet me m'n oren spitsen. Ik kon horen dat de jongen aanwezig was, maar door mijn eigen verzonken gedachten had ik niet meer in de gaten gehad dat hij inmiddels klaar was met rommelen en opruimen. Voor kort trok er een huivering door mijn lichaam heen, waarop ik me al snel realiseerde blij te zijn met horen van zijn hartslag — die een kalm ritme leek te slaan — en het regelmatig klinken van zijn ademen. Zelfs mijn wezen was haast geneigd om zachtjes te gaan spinnen.
      Behendig liet ik me uit de brede vensterbank glijden, waarbij mijn voeten zachtjes op de grond terecht kwamen. Blootsvoets liep ik in een trage pas mijn slaapkamer uit, waarna ik via de smalle overloop richting de trap ging. “Archibald?” bracht ik op een vragende toon uit terwijl het haast niet nodig leek omdat ik kon voelen dat hij nog steeds aanwezig was. “Kon je niet winnen?” Geheel subtiel krulde mijn mondhoeken iets op terwijl ik doelde op de potjes die hij op de spelcomputer gespeeld had.
      Ondertussen had ik het einde van de trap bereikt en was ik richting de woonkamer gelopen — om daar met mijn armen losjes over elkaar geslagen tegen de deurpost aan te leunen terwijl ik mijn heldere poelen ongegeneerd over hem heen liet glijden, waarbij ze kort bleven hangen op zijn zichtbaar ontblote hals. Honger vloeide subtiel door me heen, prikkelde het beest en liet haar sidderen van verlangen. Mijn hoektanden jeukten en waren gereed om toe te slaan, maar voor even wilde ik hem niet ‘aanvallen’ zoals ik altijd leek te doen waardoor ik bleef staan waar ik stond; leunend tegen de deurpost terwijl ik zijn reactie afwachten.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Kate Liminick

• Op het strand •

"Zoals altijd." Reageerde de blondine met een lach en Kate kon niet veel meer dan automatisch terug lachen. Ze woonde inmiddels al een aantal maanden op het eiland en was verbaasd geweest toen zij als enige aan iemand van hetzelfde geslacht was gekoppeld. Die verbazing was in de tussentijd veranderd in verwarring, want waar anderen last hadden van de beten, moest Kate zeggen dat ze het zelf niet vervelend vond.
      Nee, dat was een leugen, ze vond het fijn. Op een of andere manier voelde het heel intiem wanneer Paislee van haar dronk en dit verwarde Kate nog meer. Even keek ze naar de vampier en terwijl gedachten door haar hoofd raasden. Ze had na al die maanden nog steeds zoveel vragen, maar ze wist ook dat die er altijd wel zouden blijven. Ze besloot Paislee vandaag er niet mee lastig te vallen en te genieten van haar aanwezigheid.
      Het verbaasde Kate dan ook dat Paislee de stilte doorbrak door haar te vragen of ze fijn had gerend. "Ja, het ging erg goed vandaag." Zei ze met een glimlach. Een paar weken terug was ze namelijk door haar enkel gegaan, maar gelukkig was ze daar alweer helemaal van genezen. "Wil je anders een keer mee gaan?" Vroeg ze de blondine. Kate wist uiteraard dat Paislee waarschijnlijk onvermoeibaar zou zijn, maar het leek haar ook wel leuk om een keer met iemand anders dan North te gaan sporten. Niet dat ze het niet leuk vond om met North erop uit te gaan, absoluut niet, maar soms was het ook leuk om iets anders te doen.
      Wat afwezig veegde Kate een pluk haar achter haar oen terwijl ze naar het schouwspel voor zich keek. Hoewel ze best een druk persoon was, leek ze altijd rustig te worden door het geruis van de zee. Ze was dan ook even verward toen Paislee zei dat ze honger begon te krijgen. Pas na een paar seconden drong het tot haar door wat dat betekende waardoor Kate's wangen rood kleurden.
      "Oh ja, tuurlijk." Knikte ze, ze bleef het wat ongemakkelijk vinden, ondanks het niet vervelend was. Wellicht kwam dat juist wel doordat het niet vervelend voelde, het voelde zelfs erg fijn en Kate was een beetje bang dat ze er verkeerde gevoelens aan koppelde. "Zal ik me eerst even douchen?" Ze had geen idee of dat wat uitmaakte voor de vampier.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

De zon was inmiddels zo goed als neergegaan wat betekende dat ik de buitenwereld eindelijk kon begroeten. Het was verschrikkelijk om de hele dag binnen opgesloten te moeten zitten. Onder de tafel haal ik een paar enkellaarsjes vandaan, ik was nooit iemand geweest voor opruimen. Mijn spullen lagen dan ook overal her en der door het huis verspreid. Ik durfde er zelfs op te wedden dat er vast spullen in de kamer van North waren blijven slingeren.
Half lopend, half hinkelend werk ik mijn voeten in de laarsjes waarna het huis uit loop en de deur met een klap achter me dicht sla. Iets achterlaten was naar mijn mening niet nodig, North zou me toch niet nodig hebben.
Eenmaal op het strand aangekomen zie ik Elijah bezig met zijn training en loop erheen.
“Is dat alles wat je kunt? Wel een beetje doortrainen.” Vertel ik hem grinnikend terwijl ik naast zijn handdoek in het zand ga zitten.
Ik was dan misschien door de jaren heen niet meer het persoon voor vele vrienden en ik was dan misschien tegenover de meesten een groot kreng geworden. Maar ik was wel prima in staat tot een normale conversatie.
Mijn oren vullen zich met de geluiden van het water, het strand was zo rustgevend. Het was absoluut niet mijn favoriete plek, maar om zo even een uur door te brengen. Ja dan voldeed het prima. En ik wist dat hier vaak mensen kwamen, en aangezien ik overdag geen mogelijkheid had tot anderen zien, moest ik mijn sociale contacten in de nacht bijhouden. Je wist maar nooit waar het goed voor kon zijn.
Nee overdag kon ik mijn tijd enkel benutten binnenhuis met activiteiten die ik al jaren deed. En die de komende jaren waarschijnlijk ook niet zouden veranderen. Mijn piano bespelen of het zoveelste papier vol kladderen.
En zelfs daar moest ik oppassen, want als er ook maar ergens een gordijn open was blijven staan dan was die ruimte bijna onmogelijk te betreden zonder dat de zon me te pakken zou nemen en lelijk zou gaan branden op mijn huid.
Wat afwezig frummel ik aan een van de vele ringen die om mijn vingers zitten waarna ik mijn lichaam achterover laat zakken zodat ik op mijn rug in het zand lig.

[ bericht aangepast op 30 jan 2016 - 20:24 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Na tien minuten trainen zie ik Felicia, een andere vampier met wie ik goed om kan gaan.
"Is dat alles wat je kunt? Wel een beetje doortrainen," zegt ze terwijl ze plaats neemt in het zand.
"Ik kan meer hoor," zeg ik terwijl ik normaal zit "Ik heb er nu enkel niet zo heel veel intresse in. Praten met jou is veel leuker Feli," ik beweeg mijn wenkbrauwen.
Ik kan best wel flirterig zijn en ik geef het toe, Felicia is nogal aantrekkelijk en daarom is het altijd leuk om te flirten bij haar. Ik ben blij dat er op dit moment mijn mens er niet is, aangezien ik mijn vermoedens heb dat zij niet al te vrolijk zal zijn want ik heb het gevoel dat mijn mens nogal bezitterig is. Ze zal dus niet blij zijn, maar ik ken Felicia al langer dan Synnøve, dus dat maakt mij helemaal niks uit.
"Geniet je van het mooie uitzicht Feli?" zeg ik glimlachend "Ik doe dat namelijk wel,".
Ik geniet er namelijk van om de hatelijk zon te zien verdwijnen die mij ziek kan laten maken. Ik pak mijn bidon om er een grote slok van te nemen want om eerlijk te zijn is het nog steeds stikheet.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

P A I S L E E      D E V I N E Op het strand —

Het voelde prettig om Kate te horen lachen. Hoe vreemd het ook allemaal was. Sowieso was heel Kaui een vreemde gebeurtenis, maar de relaties die de vampieren droegen met hun mensen verbaasde me soms. Hoe fel sommigen waren geweest tegenover hun mensen, ik kon het niet bevatten. Ze bezorgden ons wat ze nodig hadden, waarom zou ik hen verkeerd behandelen?       'Ja, het ging erg goed vandaag,' had de brunette met een glimlach geantwoord. Een tijdje terug had ze haar enkel bezeerd, waardoor ze het allemaal niet had kunnen doen. Het was vreemd om je routine te breken, wat het voor Kate ook was geweest. 'Wil je anders een keer mee gaan?' Mijn ogen gleden direct naar Kate, waardoor ik opnieuw zachtjes lachte. 'Ja, waarom niet eigenlijk?' Mijn lach veranderde geleidelijkaan in een glimlach.       Het was een vriendelijk aanbod geweest, en ondanks dat het mij niets zou doen zag ik het wel zitten. Vandaag was ze vroeger gegaan dan normaal, wat betekende dat ik wel mee zou kunnen gaan als ze later in de nacht ging rennen, al wist ik niet zozeer wat haar nieuwe ritme was geweest.       Kate's wangen kleurden rood, waar ik verder maar niet over na ging denken. Ik had geen idee wat haar klok liet tikken. Ze had me zoveel vragen gesteld, terwijl ik deze beantwoord had. Zelf kon ik er nooit echt woorden tussen weten te proppen, en uiteindelijk leek het me te laat om de echte vanzelfsprekende vragen uit te spreken. Zo nu en dan ving ik wat op, waardoor ik wel wat meer had geleerd van de jongedame.       'Oh ja, tuurlijk,' de ongemakkelijke sfeer begon op te spelen, waardoor ik ook even niet wist waar ik moest kijken. 'Zal ik me eerst even douchen?' Mijn ogen gleden naar Kate, waarna ik mijn hoofd schudde. 'Dat is alles behalve nodig,' zei ik met een glimlachje rondom mijn lippen. Het was vreemd geweest, maar Kate's geur was haast als een afrodisiacum voor me, en haar smaken voegden er enkel meer pit aan toe.       Mijn ogen gleden weg van Kate en de zee waarbij ik mijn ogen voelde veranderen, evenals de tanden uit voelde zetten. Ik dwong mezelf nog even te kalmeren. Ik was niet iemand die een ander zo aan zou vallen, en Kate was de laatste persoon die ik ermee af had willen schrikken.

---

A R C H I B A L D      H A M B L E T O N In het huis van Adeline & hem —

Het horen van mijn naam had me op doen laten kijken, onwetend of ik het wel goed had gehoord. Vaak speelden mijn hersenen spelletjes met mij, zo noemde ik het echter. 'Kon je niet winnen?' Een lach die er met een lichte zenuwachtige toon mijn mond wist te ontglippen zorgde ervoor dat ik even niets meer uitbracht.       Ik had wel willen antwoorden, maar de voetstappen die de trap af kwamen duidde erop dat ik het zo al wat zwaarder zou gaan krijgen. Met mijn blik nog altijd op de muur gericht dacht ik even na over wat haar vraag ook alweer was geweest. Iets met of ik niet kon winnen, geloof ik. 'Was het zo opvallend?' Subtiel antwoord dat lekker algemeen was, verstandige keuze. Ik prees mezelf kort om hoe de woorden nonchalant tussen mijn lippen door waren gevlogen.       Er klonken geen voetstappen meer, waardoor ik even verbaasd was. Waar was ze heen gegaan? Had ze zich zojuist naar de keuken begeven? Toen ik mijn hoofd echter draaide zag ik haar tegen het deurkozijn hangen, terwijl haar ogen naar die van mij gekeerd had. Hoe lang had ze daar al precies gestaan?       Kort bekeken mijn ogen haar even, zoals ik dat wel vaker deed. Ik probeerde het geheel onbewust te doen, maar die vampieren leken te observerend te zijn. Het was een knappe vrouw geweest, het was meestal de gepijnigde expressie die haar gezicht wist te ontsieren, dat haar een duistere gloed leek te bezorgen. Het was zelfs pijnlijk om er als een ander persoon tegenaan te kijken.       'Heb je dorst?' ik gaf mezelf mentaal een schouderklopje, gezien ik best trots had mogen zijn op het feit dat ik het er zonder enige moeite uit had gekregen. Soms sloeg mijn stem nog wel eens over, maar er was iets op te merken aan haar, waardoor ik even in stilte afwachten op enige reactie.

---

I'm your little ray of pitch black.

Ik draai mijn hoofd lichtelijk opzij om hem aan te kunnen kijken.
“Feli?..” vraag ik hem na het horen van de bijnaam.
“Mijn naam is gewoon Felicia..” Ik was nooit een voorstander geweest van bijnamen bij mezelf. Een ander vond ik niet zo’n groot probleem, zolang die gene er zelf maar achter stond. Maar zelf werd ik toch echt liever Felicia genoemd of je moest wel heel speciaal zijn. Mijn armen plaats ik onder mijn lichaam en steunend op mijn ellebogen kom ik wat omhoog.
“Wat heb je nodig?” Snauw ik hem kort toe na zijn vele vleiende woorden.
Ik was naïef, niet achterlijk. Als mensen zulke praatjes hielden wilden ze vaak wat.
Ik wist ook dondersgoed waar ik altijd de fout weer in ging, ik leerde het alleen nooit af en bleef de zelfde fouten opnieuw en opnieuw maken.
Nou was het niet de eerste keer dat ik de oudere vampier zo hoorde praten, ergens lag het in zijn aard. Maar dan nog betekende dat niet dat zijn woorden ook werkelijk iets van waarheid zouden bevatten.
Mijn hand haal ik door mijn donkere haar heen om er wat zand uit te schudden. Ik had een staart in moeten doen voor ik ging liggen.







[minder stukje... weinig inspiratie :')]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Kate Liminick

• Op het strand •

Verheugd lachte Kate naar Paislee toen deze instemde om een keer met haar mee te gaan rennen. Kate wist niet precies waarom ze zo blij was met het antwoord, maar besloot dat ze het alleen maar moeilijker voor zichzelf zou gaan maken als ze er teveel over na zou gaan denken.
      In gedachten was ze al een route aan het uitstippelen, er waren namelijk zoveel dingen die ze aan de vampier wilde laten zien. Kate was namelijk iemand die ervan hield om het onbekende op te zoeken en had daardoor al verschillende prachtige plekken gevonden die verborgen waren op het eiland. De enige die ze de plekken had laten zien was North, wat ook kwam omdat hij vaak met haar meerende.
      Ze werd onderbroken toen Paislee haar vertelde dat het niet nodig was om nog snel even te gaan douchen, waarna ze wat twijfelende knikte. Nogsteeds vond ze het wat vreemd dat de blondine het daadwerkelijk lekker vond om haar bloed te drinken. Maar aan de andere kant, er waren meer dan genoeg andere dingen die Kate ook nog steeds raar vond. Zoals het feit dat ze niet tegen zonlicht konden. Het leek haar echt verschrikkelijk om niet lekker in de zon te kunnen zitten en ze vond het dan ook lastig dat ze hier een ander ritme had gekregen. Ze stond pas rond twee uur 's middags op en ging meestal rond 6 uur 's ochtends slapen. Maar dit was nou eenmaal fijner voor de vampieren en Kate had zich er wel bij neer gelegd dat haar leven om deze wezens draaide.
      Wat afwezig veegde ze haar haren weg bij haar nek en keek Paislee met een glimlach aan. "Ik ben er klaar voor." Verzekerde ze haar en sloot alvast haar ogen een beetje. Het bleef raar, maar haar buik kriebelde aangenaam als voorteken wat er komen zou gaan, wat Kate rustig maakte.

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 21:34 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

P A I S L E E      D E V I N E Op het strand —

Kate's reactie had me stiekem enthousiaster gemaakt over de gehele situatie. Het was niet alsof rennen zo erg was, maar toch. Stiekem was het wel fijn dat ze me mee vroeg, hoe vreemd dat ook klonk.       Na mijn woorden was de brunette in een soort van afwezigheid beland, die van korte duur was, maar waar ze echt even in verzonken leek te zijn. Hoe graag ik nu zou willen weten waar ze aan dacht en wat er in haar hoofd rondging.       Een voorzichtig knikje had ze mijn kant opgeworpen, wat mij erop liet duiden dat ze het helemaal niet wilde of iets in die richting. Dat het voor mij aangenamer was dan voor haar was me logisch, maar het voelde nog altijd verkeerd. Eigenlijk was het wel logisch dat het geen al te fijn gevoel kon zijn. Ik zette mijn tanden in iemands nek, waarna ik haar bloed op zoog. Hoe kon dat prettig zijn?       Kate veegde haar haren aan de kant. 'Ik ben er klaar voor.' Ze klonk zekerder over de gehele situatie dan ik al deed, wat me ook wel goed deed — al zou ik dat niet snel uitspreken. Ik voelde hoe mijn tanden begonnen te groeien, evenals mijn ogen branden. Mijn dorst was misschien grootser geweest dan verwacht, maar goed dat ik geleerd had om op tijd te stoppen.       Ik schoof wat meer Kate's kant op, die inmiddels haar ogen wat meer gesloten hield. Haar hartslag klonk aardig rustig, wat een opluchting was geweest. Ik pakte haar haren zachtjes vast, zodat deze eventueel niet meer in de weg zouden gaan vallen. Mijn hand legde ik lichtjes op haar heup, zodat ik ook wat stabieler hing, al had het wel meer redenen dan enkel die. Voorzichtig gleed ik met mijn hoofd richting haar nek, waar ik haar bloed hoorde stromen — en dan hadden we het nog niet eens over de overheerlijke geur die Kate droeg.       Voorzichtig zette ik mijn tanden in haar nek, waarna ik mezelf — zoals ik altijd deed — bedwong. Het waren kleine, voorzichtige slokken die ik nam. Mijn tanden haalde ik niet uit haar nek, wetende dat meerdere malen bijter pijnlijk konden zijn voor mensen. Het warme bloed van Kate zorgde ervoor dat mijn keel warmer aan deed voelen, evenals mijn maag. Het leek alles voor enkele tellen wat meer op te warmen, alsof het toch een soort van zonnestralen waren die ik voelde.       Na enkele minuten haalde ik mijn hoofd voorzichtig weg uit haar nek, waarna ik mijn lippen aflikte. Nooit had ik een druppel gemist van Kate. Met mijn duim gleed ik lichtjes over de twee kleine gaatjes die ik gemaakt had in haar nek, waarna ik ook deze druppels oplikte van mijn vinger. Mijn andere hand haalde ik ook van de dame af, waarna ik wat gemakkelijker ging zitten.       'Zal ik een pleister halen?' Dat zei ik haast altijd, het was een soort van een excuses, beter dan dat kon ik niet echt uitbrengen, gezien het normaal was op dit eiland.

---

I'm your little ray of pitch black.

II Adaline Doan Sandlin II

      ”Was het zo opvallend?”
De nonchalante toon waarop zijn weervraag over de lippen heen rolde deed een van mijn wenkbrauwen subtiel iets optrekken. Ergens vond ik het veel prettiger als hij loser sprak, of ontspannen overkomen waardoor hij een stuk leuker leek dan nu. Echter was het ergens niet helemaal eerlijk om het volledig op de jongen aan te wijzen, tenslotte wist ik diep van binnen heel goed dat mijn gezelschap niet altijd even prettig was voor een ander — hetgeen wat langzamerhand een irriterende factoor in mijn welzijn werd, met name als het aan kwam op de jonge voor me; die nog steeds vooruit naar de muur staarde alsof deze elk moment kon verdwijnen.
      ”Heb je dorst?”
Mijn poelen haakte zich kort vast in de zijne nadat ik ze nogmaals een keer over hem heen had laten glijden. Geheel subtiel gromde mijn monster goedkeurend en voelde ik de brandende hitte, tezamen met het verlangen naar vers bloed, tegen de oppervlakte aan likken. Ik had inderdaad honger en ik realiseerde me maar al te goed dat ik me zometeen moest gaan voeden. Wetende dat bij het openen van mijn mond de scherpe, witte hoektanden zichtbaar zouden zijn haalde ik lichte mijn schouders op, alvorens ik hem een zacht antwoord terug gaf. “Het kan nog wel even wachten, mits je dat liever niet hebt.” De scherpe punten, tezamen met de donkere kleur van mijn ogen, verraadde wellicht de staat waarin ik me nu verkeerde, maar het feit dat ik hem telkens pijn leek te doen bemoeilijkte het voeden me elke keer een beetje meer. Ik wilde hem geen pijn meer doen. .
      Slapjes liet ik mijn armen langs mijn lichaam glijden terwijl ik de beslissing maakte om verder naar binnen te lopen en mezelf op de leuning van de bank te laten zakken — een klein stukje van Archibald af, maar dichtbij genoeg om zijn warmte te kunnen voelen; om deze zelfs te kunnen ruiken. “En het was inderdaad een beetje opvallend,” glimlachte ik licht, doelend op zijn eerder gestelde vraag. “Ik geloof dat ik nog nooit zoveel heb horen vloeken, als daarnet.” Een zachte grinnik rolde geheel subtiel over mijn lippen heen toen ik voor even terug dacht aan een paar minuten geleden, daar waar ik nog zat te luisteren naar zijn gemopperd vanuit mijn eigen vensterbank.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Kate Liminick

• Op het strand •

Zodra Paislee's tanden twee gaatjes in Kate's nek boorden, werd het rustig in haar hoofd. Kate's ogen sloten zich nu helemaal en ze gaf zichzelf over aan het fijne gevoel dat door haar heen raasde. Het was alsof de spanning die even daarvoor haar gedachten had overheerst wegviel en plaats maakte voor een gevoel waar geen woorden voor waren. Ze voelde zich zo.. tevreden. Alsof al haar zorgen weg waren en het enige dat nog betekenis had dit moment was. Kate voelde Paislee's hand op haar heup en de aanraking liet haar wangen rood worden.
      Het duurde niet lang voor Paislee genoeg gedronken had en toen ze stopte voelde Kate een golf van teleurstelling door zich heen gaan. Het was zo fijn om even nergens over na te denken, maar ze bedacht dat het niet handig was om dit hardop te zeggen. Ze opende haar ogen weer en keek vervolgens met een glimlach toe hoe Paislee de laatste druppels van haar vingertoppen likte. Op een of andere manier zorgde dat ervoor dat de blos op haar wangen nog erger werd en met een glimlach wendde ze haar blik af.
      "Zal ik een pleister halen?" Zei Paislee en Kate knikte als reactie. Hoewel het vaak niet heel erg door bleef bloedde, was het altijd wel handig om er even een pleister op te doen. Bovendien had Kate het idee dat het Paislee's manier was om het een beetje beter te maken en Kate begon zich af te vragen of ze wist hoe fijn het voor haar was.
      "Zit je helemaal vol?" Vroeg Kate zachtjes voor de vampier weg kon lopen terwijl ze haar onderzoekend aankeek. Ze wist dat Paislee zichzelf vaak beheerste en dat waarde de brunette ontzettend. Ze had vaak genoeg de horror verhalen van de anderen gehoord en hoewel haar eerste paar keer ook wat pijnlijk waren geweest, was het nu alleen maar prettig. Aarzelend zocht ze Paislee's hand en gaf er een zacht kneepje in. "Bedankt dat je altijd zo voorzichtig bent."

[ bericht aangepast op 10 feb 2016 - 15:19 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Synnøve Ingunn Kjærgaard

Kort draaide North zich naar mij toe om zich vervolgens weer op zijn werk te richten, terwijl hij wat mompelde over stuwraketten en berekeningen. Eerlijk gezegd begreep ik daar heel weinig van, maar ik zou Synnøve niet zijn als ik me daardoor liet afschrikken. North besefte zich dat ook want hij stopte plots met praten terwijl hij zich ontdeed van de olie op zijn armen en handen. Ik volgde geïntrigeerd elke beweging die hij maakte. "Ik probeer dit ding te doen vliegen." Zuchtte hij uiteindelijk terwijl hij mij aankeek. Mijn blik gleed over het bouwwerk - waar de jongeman tot voor kort nog mee bezig was - terug naar North en fronste licht met mijn wenkbrauwen. Knap staaltje hersenen zou je moeten hebben omdat ding de lucht in te krijgen. Zijn blik gaf duidelijk aan dat hij niet zat te wachten op gezelschap, maar zo makkelijk liet ik me niet uit het veld slaan. Ik had mezelf voorgenomen om deze jongeman te leren kennen en dat zou hoe dan ook gebeuren. "Maar ik stop er eventjes mee, aangezien het stomme ding niet wil meewerken." Ik glimlachte en haalde kort een hand door mijn blonde lokken. "Misschien kan ik je wel helpen.." Ik liep naar hem toe en stopte vlak voor hem. "Of we kunnen hier weggaan en iets leukers gaan doen?" Ik keek hem ietwat uitdagend aan - niet zeker wetend of hij zou in stemmen om iets met mij mee te gaan - en pakte de doek uit zijn handen. "Mag ik?" Keek ik hem vragend aan terwijl ik voorzichtig een olievlek van zijn rechterwang afveegde. "Dus vind je nog iets anders leuk om te doen als je niet bezig bent met bouwen?"

---

someone out there feels better because you exist

P A I S L E E      D E V I N E Op het strand —

Voordat Kate haar hoofd gekeerd had merkte ik de rode blos op, deze leek er altijd te vinden zijn vlak na het voeden. Vaak had ik het er met anderen over, maar zelfs ik wist wanneer je eens niet te diep ergens op in moest gaan. Velen hadden zo hun theorieën waarom sommige mensen er minder problemen mee hadden, zelf was ik er nog allemaal niet zo zeker van. Het was echter zo dat Kate's hoorbare hartslag naar een rustig, aangenaam tempo daalde wanneer ik het deed, wat het allemaal zoveel dieper maakte dan het voorheen voor me was.       De brunette had geknikt op mijn vraag over de pleister, waardoor ik aanstalten maakt om op te staan en naar het huis te zweven — zoals ik het zelf altijd noemde — voordat Kate haar mond weer opende om de volgende vraag te stellen. 'Zit je helemaal vol?' Met een glimlach op mijn gezicht had ik geknikt naar Kate. Voorheen had ik mezelf vaker laten stoppen voordat ik ook maar daadwerkelijk vol zat, waardoor ik soms iets te nukkig kon worden naarmate het tijd werd om weer in het huis te zitten, wat op zich al een probleem voor me was soms.       Een hand had de mijne gevonden en kneep er lichtjes in, waardoor mijn ogen even in die van Kate boorden. 'Bedankt dat je altijd zo voorzichtig bent.' Een oprechte — en misschien iets te brede glimlach — sierde mijn gezicht, waarna ik mijn lippen aflikte om geen enkele specifieke reden. 'Natuurlijk. Wat jullie doen is al zwaar genoeg, en waarom... waarom zou ik jou pijn willen doen?' Ik wreef lichtjes met mijn duim over de rug van Kate's hand, waarna ik deze voorzichtig losliet en neerlegde. 'Ik ga even je pleister halen.'       Na die woorden schoot ik naar het huis, greep ik er eentje uit de lade en was ik binnen enkele seconden alweer terug. Een lichte grijns sierde mijn gezicht toen ik terug was. De snelheid was één van die dingen die altijd fantastisch bleven in mijn ogen.       Op een normaal tempo ging ik weer naast Kate zitten, terwijl ik de pleister gereedmaakte. Ik keek de brunette kort aan met een glimlach, waarna ik de pleister voorzichtig aanduwde rondom de wond. 'Zo.' Geen idee hoe ik eigenlijk op het idee voor de pleister kwam, ik was geloof ik een van de weinigen. Het gaf me het idee alsof ik iets teruggaf, alsof ik haar ook wat hulp bood — want dat was immers wat de mensen op dit eiland deden.

---

A R C H I B A L D      H A M B L E T O N In het huis van Adaline & hem —

'Het kan nog wel even wachten, mits je dat liever niet hebt,' waarschijnlijk had Adaline zelf niet helemaal beseft dat haar innerlijke “monster” mij liet zien dat niets minder waar was. Misschien was het ook gewoon omdat ik er zelf vanaf wilde zijn zodat ik niet met een al te pijnlijke nek in mijn bed zou gaan kruipen straks. 'Wat voor jouw beter is.' Ik wist een klein glimlachje op te brengen, wetende dat ze waarschijnlijk wat aanmoediging nodig zou hebben.       Haar stappen hadden haar naar de bank geleid, waar ze op de leuning was gaan zitten. Adaline zat niet al te ver van me vandaan, maar het maakte me vreemd genoeg niet langer meer angstig. Ik had sowieso al het idee alsof dat minder aan het worden was. Ze deed ook wat voor haar normaal was, net zoals wij deden. 'En het was inderdaad een beetje opvallend.' Ditmaal kon ik niets anders dan even lachen, puur omdat het mij ontglipte. 'Sorry.'       'Ik geloof dat ik nog nooit zoveel heb horen vloeken, als daarnet,' ze grinnikte, wat stiekem een erg vermakelijk geluid voor me was. Ik zag haar veel te vaak in een trieste bui — het was een mooie afwisseling. 'Het spijt me, het was vreselijk. Ik zat echt veel te lang vast op één plek — wat je ook vast wel meegekregen had,' kort haalde ik mijn schouders op, 'of ik ben gewoon waardeloos, dat is ook nog een optie.' Ditmaal was ik het die kort grinnikte.       'Ik had trouwens echt niet gehoord dat je thuis was, ik dacht echt dat je ergens anders was,' mijn ogen gleden even naar haar toe, 'je was zo stil voor een paar uur.' Zacht beet ik op mijn lip, puur om een lichte grijns te verbergen. Geen idee waar dat vandaan kwam, misschien was het puur omdat Adaline in een wat betere bui leek te zijn en ik me daardoor wat losser voelde. Wat het ook was, het mocht van mij vaker gebeuren. 'Ik heb dan wel niet dat geweldige gehoor, maar toch.'       'Wil jij een keer?' ik knikte met mijn hoofd richting de playstation, 'eens kijken of jij het zo braafjes kan dan.' Dit zou enkel twee kanten op kunnen gaan, één ervan was een doemscenario waar ik niet veel blijer van zou worden. Misschien zou het haar wel beter laten voelen. Adaline zou hier met haar reflexen zoveel malen beter in zijn namelijk.

[ bericht aangepast op 11 feb 2016 - 13:19 ]

---

I'm your little ray of pitch black.