[RPG • 200] Kaurai • Speeltopic 1. - Speeltopics

— S T O R Y "Once you've been chosen, you belong to them.' Rond 2100, Hawaii is verlaten. Sommige zijn nog bewoonbaar, waaronder het eiland Kauai. Alleen wonen hier niet de mensen die je zou verwachten.. Een soort 'mythe' is hier naartoe gestuurd, vampiers. Hun geheim was in gevaar, de mensen waren in gevaar. Sommige konden niet in geheim leven, sommige konden hun dorst niet tegenhouden. Om er voor te zorgen dat de mensheid niet uitstierf zijn ze apart gezet. Aangezien de vampiers hun natuurlijk gedrag is om humanblood te drinken, krijgt iedere vampier een mens op zich. Dit is hun 'voorraad', dus om te kunnen overleven moeten ze de mensen in leven houden. — U I T L E G In deze RPG speel je een mens of een vampier. Taak vampier: Hou je mens in leven, dit is je enige levensvoorraad of je moet je koppigheid, je natuurlijk gedrag overwinnen door dierenbloed te drinken. (Bijzondere alternatief, hou het liefst bij humanblood om het verhaal levende te houden!) Taak mens: Je bent als mens bekend met de mythe, volgens de regering ben je 'uitverkorene' om de mensheid in leven te houden. Door middel om gekoppeld te worden aan een vampier, vastzittend op een verlaten eiland samen met deze wezens om mensen in andere werelddelen hun te leven behouden. Het weigeren om bloedvoorraad te zijn is jouw beslissing, meestal valt dit niet bepaald goed bij de vampiers. Wordt het een puur spel om te blijven leven, of val je stiekem in het gat der liefde en komt er meer ten sprake? — O V E R I G • De locatie (als gegeven in de inleiding) is op het Hawaiiaanse eiland Kauai. Een tropisch eiland omgeven door strand, bossen en bergen met een warme temperatuur en de zon die ongeveer 99% van de tijd schijnt. • Vampieren kunnen overdag niet in de zon, alleen in de schaduw. Zodra de zon is gevallen komen de wezens naar buiten. • De mensen leven een normaal leven, ook al is er geen school en winkels. Benodigdheden zoals kleding, voedsel e.d. worden periodiek 'afgeleverd' door de regering. • Vampieren leven of in een eigen huis, of bij hun gekoppeld mens in huis. Overleg dit met elkaar. • Hou graag het aantal vampieren & mensen gelijk. • Ik probeer zoveel jongen - meisje te doen als jullie dit graag willen. • Het koppelen gebeurt met een randomizer. Heb je zelf een voorkeur geef dit dan even door. — L I J S T J E Naam: Mens/Vampier: Leeftijd: Nationaliteit: Uiterlijk: Innerlijk: Voorkeur koppel: M - V / V - V / M - M + evt. naam. Extra: • Als je vampier bent, bij Leeftijd je 'normale' leeftijd en dan 'totale leeftijd.' — R O L L E N • Mensen. Tijdelijke stop op de vrouwen! Naam • Faceclaim • Username. • Molly Adriana Benedikston • Polovina • Synnøve Ingunn Kjærgaard • Bylot • Kate Liminick • Sempre • Ivy Leonora Boyer • Dysthymia • Archibald Hambleton • Nia • North Mason Calhoun • Sonder • Vampiers. Tijdelijke stop op de vrouwen! Naam • Faceclaim • Username. • Paislee Xael Devine • Nia • Adeline Doan Sandlin • Deryth • Felicia Alison Hearn • N_Mikaelson • Elijah Nathaniel Lawson • Polovina • Axel Benjamin Reynolds • Dysthymia • Silas Underwood • Nedakh De Koppels. Paislee Xael Devine • Nia x Kate Liminick • Sempre Axel Benjamin Reynolds • Dysthymia x Molly Adriana Benedikston • Polovina Elijah Nathaniel Lawson • Polovina x Synnøve Ingunn Kjærgaard • Bylot Adeline Doan Sandlin • Deryth x Archibald Hambleton • Nia Felicia Alison Hearn • N_Mikaelson x North Mason Calhoun • Sonder Silas Underwood • Nedakh x Ivy Leonora Boyer • Dysthymia — R E G E L S • Zoals elke rpg; de algemene Q regels om het een beetje gezellig te houden. • Typ middelmatige lange stukken, minimaal 200 woorden, 7 regels. • Praat ABN, dyslexie graag melden dan kunnen we er rekening mee houden. • Maximaal 2 personages p.p. Komen we te kort dan kan het overlegd worden. • Leeftijd mens ongeveer tussen 16 - 25 • Houdt het aantal zoveel mogelijk gelijk • Hou het taalgebruik netjes. • 16+ graag onder een spoiler. • Reserveringen blijven drie dagen staan, als je meer tijd nodig hebt, meld het even. • Ruzie mag, maar hou het gezellig. • Communiceer met je tegenspeler als je ideeën, opmerkingen e.d. hebt. • Heb niet alléén contact met je partner, praat met andere vampiers/mensen e.d. • Alleen Deryth of Nia maken een nieuw topic aan, tenzij anders aangegeven. — T O P I C S • Rollentopic 1. • Praattopic 1. • Speeltopic 1. Let's start when evening falls. .

Dit RPG is eerder gemaakt door Poppys, wegens tijdgebrek overgenomen door Deryth, met goedkeuring van Reigns. Credits voor de lay-out gaan naar Nia. Vampires are so sexy and powerful — they're so otherworldly; they have eternal life and youth." "There's just something about vampires that's sexy. It's the same reason why women go for the bad boy — you want them but you shouldn't have them." "Vampires are so old that they don't need to impress anyone anymore. They're comfortable in their own skin. It's this enigmatic strength that's very romantic and old-fashioned. I think it goes back to something of a Victorian attitude of finding a strong man who's going to look after his woman." "Vampires are immortal, you can do whatever you want, and get away with it. And there's the seduction part of course." Death is the one predator we can't escape. But vampires have found the loophole so many of us crave. I think that's the allure of vampirism."

[ bericht aangepast op 17 feb 2016 - 12:39 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

— MT.

---

I'm your little ray of pitch black.

Mt (:

---

Mijn brein breint zoals het breint.

MT

---

When time and life shook hands and said goodbye.

MT

---

someone out there feels better because you exist

Nia schreef:
— MT.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Main Topieks

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

-MT

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

P A I S L E E      D E V I N E In haar huis —

De zon was eindelijk ondergegaan, waardoor er een brede, speelse grijns op mijn gezicht toverde. Ik had behoefte aan wat frisse lucht en gewoon even op het strand te genieten van het windje waarmee ik zo vreselijk bekend was. Vaak was ik op het strand te vinden, puur omdat ik er als mens zijnde al graag was. De zoutgeur, het zand tussen je tenen en de heerlijke geur van de natuur die je neus binnendrong.       Ik legde mijn boek ondersteboven op het kastje, waarna ik kalm opstond. Het zomerse jurkje dat ik droeg probeerde ik de kreuken eruit te vegen met mijn handen, waarna mijn blik even mijn huis rond gleed. Ik vroeg me kort af waar Kate was, wat ik maar weer wegwuifde. Ik schreef een briefje, die ik vervolgens op de koelkast hing. 'Ik ben naar het strand, mocht je me nodig hebben. Tot straks. Groetjes.' Vriendelijk genoeg naar mijn mening.       Mijn passen brachten me naar de deur, waarbij ik mijn sleutel van het haakje afhaalde. Ik opende deur, liep naar buiten en gooide hem zachtjes weer dicht. Met kalme passen wandelde ik naar het strand, waar ik niet al te ver vandaan woonde. Met een glimlach staarde ik al naar de horizon, waar nog het laatste van de zon op te merken was. Het brandde lichtelijk, maar het was niet zo fel meer waardoor ik het aankon.       Eenmaal op het stand aangekomen nam ik plaats in het zand, waarbij ik het door mijn handen liet glijden. Dit was mijn favoriete plek geweest op het gehele eiland. Dit specifieke stuk strand. Mijn vrienden wisten dat ze me hier altijd konden vinden, wat het wat gemakkelijker maakte. Ik was soms graag alleen, maar onder vrienden zijn was altijd fijn. Misschien was ik wel gewoon een vreselijk sentimentele vampier, maar het was niet alsof iemand daar echt last van had.       Het was vreselijk om te zien hoe anderen al gauw via die belachelijke technologie contact zochten, terwijl ik geen mobiele telefoon in bezit had. Dat maakte contact maken wat moeilijker, al interesseerde het me ook niet echt. Mochten ze me willen spreken, dan waren er genoeg andere manieren. Het was waarschijnlijk wel egoïstisch tegenover hen, maar ik was niet van plan iets te doen waar ik zelf niet honderd procent achterstond.       Langzaam liet ik me achterover glijden, waarbij ik naar de lucht staarde. Enkele sterren begonnen al op te spelen, waardoor er een glimlach rondom mijn lippen speelden. Sterren waren interessant. Astrologie had nooit echt mijn aandacht weten te trekken, dat was enkel de laatste weken op weten te spelen. Misschien dat ik daar wat mee kon doen? Het wist mijn interesse langer te houden dan enkele uren, wat wel een teken moest zijn.       Tot nu toe had ik me voornamelijk op talen gericht, al leek het me geweldig meerdere masters te hebben op verschillende vlakken. Ik was niet de meest intelligente persoon, maar ik leerde graag nieuwe dingen en daagde mezelf maar al te graag uit. Het was altijd een idee natuurlijk.

---

A R C H I B A L D      H A M B L E T O N Zit zijn huis —

Wat onhandig nam ik een slokje van de colafles, terwijl ik ondertussen door probeerde te gaan met mensen neerknallen. De Playstation 4 had ik nog niet zo lang, maar ik wist grotendeels van mijn tijd erop te besteden. Mompelend ging ik verder met de taak die ik had gekregen aan het begin van het spel.       Zo nu en dan schoot er een scheldwoord onder mijn adem door, al was het niet al te grof geweest. Ik was nooit zo'n gamer geweest, maar stiekem had ik mezelf er de laatste tijd wel mee vermaakt. Het was leuk om te doen en jezelf even in een ander te schuiven. Een agressief en schietgraag iemand weliswaar. Hyper drukte ik op de knopjes toen ik iemand vlak bij mij aantrof, deze persoon schoot ik dan ook neer, waardoor er onbewust een luide lach tussen mijn lippen door gleed.       Opnieuw greep ik met mijn ene hand naar de colafles en nam ik een slok, waarna ik me weer op het spel focuste, met beide handen. Mompelend tegen niemand in het bijzonder begon ik te klagen over hoe het internet telkens vast hing, terwijl ik overduidelijk gewoon waardeloos in het spel was — wat duidelijk was gezien er groot in beeld kwam te staan "100 deaths", met eronder "game over". De diepe zucht kon ik niet inhouden. Ik was nog maar een half uur bezig, en ik was al honderd keer gestorven.       Ik stond daarom maar op, waarna ik even rondkeek. De pizza die ik besteld had lag uit te drogen op de tafel, terwijl er zo'n vier lege redbull blikjes omheen lagen. Misschien was ik wel langer bezig geweest dan een half uurtje. Mijn blik gleed daarom automatisch op de klok, waarbij mijn ogen vergrootte. Het was minimaal drie uur bezig geweest, waardoor ik mijn wangen voelde gloeien.       Inmiddels besefte ik me waarom mensen er zo verslaafd aan raakte. Mijn ogen gleden weer naar de tafel, waar ik echt een puinhoop van had weten te maken. Driekwart van de pizza was opgegeten, maar dat laatste gedeelte zag er echt goor uit. Ik sloot de doos dan ook maar, met de redbull blikjes erin, waarna ik dit buiten weggooide. Mijn blik gleed kort richting de maan, waardoor opnieuw een zucht tussen mijn lippen door was gegleden. Avonden waren zoveel beter dan dagen.

[ bericht aangepast op 29 jan 2016 - 21:33 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Kate Liminick

• Aan het hardlopen op het strand •

Om haar routine te breken was Kate vandaag eerder gaan hardlopen. Normaal gesproken ging ze meestal aan het einde van de nacht, maar vandaag had ze besloten juist vroeger te gaan. Het was lang geleden dat ze een beetje zonlicht had meegepakt en ze had er erg van genoten. Zonsondergang had ze op een rots aan de verlaten kant van het eiland bekeken en sindsdien stond er ook een permanente glimlach op haar lippen geplakt.
      Het was echter al bijna volledig donker toen ze de laatste vijfhondermeter naar Paislee's huis aflegde. Het was lastig om op zand te rennen, maar het geruis van de zee onstpande haar. Net toen ze had pad in wilde wat leidde naar Paislee's huis, zag ze in de verte een sillouet bij de zee zitten. Een glimlach verscheen op Kate's lippen, gezien dat de plek was waar Paislee meestal te vinden was en ze besloot dan ook om haar even op te zoeken.
      Haar ademhaling was wat ongecontroleerd toen ze bij Paislee aankwam en zonder iets te zeggen zakte ze langs de vampier neer. Stil observeerde ze hoe Paislee naar de lucht staarde en voor de zoveelste keer vroeg Kate zich af wat er in haar hoofd omging en stond op het punt om die vraag te stellen, maar net op tijd hield ze zich nog in.
      Kate stond onder de andere vampiers bekend als het meisje die de vele vragenstelde en dat was niet zonder reden. De brunette kon een onophoudelijke stroom aan vragen stellen, iets wat niet iedereen evenveel waardeerde. Gelukkig leek Paislee er enigszins mee om te kunnen gaan en Kate was dan ook blij dat ze aan haar gekoppeld was.
      "Blij dat het eindelijk avond is?" Vroeg ze de vampier terwijl ze zich wat gemakkelijker maakte in het zand en haar blik ook op de sterren richtte.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

II Adaline Doan Sandlin II

      Ineen gekropen op de brede vensterbank van mijn slaapkamer — daar waar ik was gaan zitten zodra de zon mijn huid niet meer kon branden — staarde ik stilletjes naar buiten. De laatste strepen oranje aan de hemel verkleurde steeds donkerder en de heldere, gele vuurbal was volledig verdwenen, waarna ze over enkele uren vervangen werd door een spierwitte maan. Het was een tafereel wat ik haast elke dag wel bekeek en ook alleen maar aan deze kant van het raam. Een kleine zucht rolde over mijn lippen heen terwijl ik mijn achterhoofd tegen de muur aan leunde.
      Vanuit een andere ruimte klonk een sporadische vloek terwijl de rammende vingers op een console voor mij duidelijk te horen waren. Geheel onbewust trok er een zweem van een glimlach over mijn lippen heen en terwijl ik naar buiten staarde, hield ik mijn gehoor gericht op de mompelende woorden die opnieuw klonken. Om de een of andere reden kon ik naar deze geluiden wel uren luisteren als ik wilde, ze verveelde me inmiddels niet meer en gaven me ergens zelfs een prettig gevoel. Het was echter haast verbazingwekkend om te zien — of in mijn geval, te horen — hoelang iemand achter zo’n ding kon blijven zitten. Zelf had ik nog net de moeite weten te nemen om er een keer schuins naar te kijken, maar er op spelen was ik niet van plan. Het wekte mijn interesse niet en was dus geheel nutteloos. Overdag besteedde ikzelf mijn tijd binnen de muren van dit huis waar ik gedwongen werd om te blijven tot de zon zakte, hetgeen wat op dit verdomde eiland veel te lang scheen, en in de nacht sloop ik buitenshuis rond — gezien dit de enige momenten waren waarop we überhaupt naar buiten konden gaan en dus van de warme buitenlucht mochten genieten. De ene dag ging dit gemakkelijker, dan een andere dag; iets wat meestal te maken had met hoe ik de dagen in kon delen.
      Lichtjes schudde ik mijn hoofd, waarbij ik de haast deprimerende gedachten die subtiel kwamen opzetten los probeerde te laten. Ik kon er uren over tobben als ik wilde, wellicht zelfs dagen, maar ik schoot er niks mee op. Het maakte me alleen maar gehumeurder als ik niet oppasten. De enige zwakke troost die ik wellicht had was dat ik op deze manier van leven langzamerhand een manier gevonden had om er mee om te gaan. Tenslotte had ik ook geen andere keus.
      Uit de woonkamer klonken inmiddels geen geluiden meer die wezen naar dat de jongen die daar zat nog steeds met zijn spel bezig was. De schuivende geluiden en het zachte gerinkel van metalen blikjes wezen er nu naar dat hij aan het opruimen was. Opnieuw schudde ik met mijn hoofd, waardoor enkele donkere plukken haar langs mijn gezicht af stroken en mijn mondhoeken iets omhoog krulde. Het bleef een fascinerend iets, zo af en toe. Ondertussen roerde het beest in me haarzelf en prikkelde ze het zwakke hongergevoel wat in mijn binnenste speelde.

[ bericht aangepast op 29 jan 2016 - 16:56 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Als de zon ondergaat, waar ik ontiegelijk van baal, loop ik met snelle passen richting het huis waar ik hier op Kaurai slaap. Ik leef hier omdat we de mensheid moeten helpen en daarom moet ik dagelijks een vampier laten voeden door hem te laten drinken van mijn bloed. Ik vind dat doodseng, wat als hij besluit om iets te veel van mijn bloed te drinken en mij dus laat sterven? Dat is namelijk iets waar ik echt tegenop kijk. Elke keer weer als zijn tanden mijn hals betreden twijfel ik of ik daarna met geen enkele moeite kan weglopen. Tot nu toe is dat geen probleem geweest, maar aangezien ik nogal een rebels meisje ben, wordt dat vaak niet gewaardeerd en ik heb zo mijn vermoedens dat sommige willen dat een vampier mij dood drinkt. Sterker nog, ik weet haast wel zeker dat mensen mij graag zien sterven als leedvermaak voor zichzelf. Tenminste, vele mensen zijn zo. Ik loop het huis binnen om mij om te kleden in een zwarte tanktop en een grijze Joggingsbroek. Dit is zowel mijn pyjama als mijn outfit voor wanneer er mensen zijn die mij wekken, als mensen dat doen kan ik namelijk snel een leren jas aandoen en over straat lopen. Ik doe mijn haar in een vlecht om vervolgens mijn make-up te verwijderen zodat ik zo aan mijn yoga oefeningen kan werken in de heuvels. Als ik klaar ben loop ik naar de heuvels.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Elijah Nathaniel Lawson[/center]

Ik juich als ik merk dat de zon onderga en ik dus zonder enkele problemen rond kan lopen. Ik ben ook blij omdat ik dan eindelijk kan trainen op het strand. Ik hou er namelijk ontiegelijk van om mijn lichaam in zijn conditie te behouden. Ik stap mijn huis uit, gekleed in mijn standaard sportkleding en loop ik richting het strand waar ik altijd train. Ik word namelijk altijd rustig van binnen als ik train met een mooie zonsondergang. Zonsondergangen zijn namelijk veel mooier en veel ongevaarlijker dan een felle zon, waardoor dit perfect voor mij en alle andere vampieren is. Ik kom aan op het strand en ik zoek de ideale plek waar ik kan trainen waar ook af en toe anderen mensen en vampieren langs komen die bijna altijd allemaal in zijn voor een gesprek, wat leuk is aangezien ze me dan gezelschap houden terwijl ik het uiterste uit mijzelf hou, wat zwaar is. Ik rol een handdoek uit om vervolgens daar plaats op te nemen. Daarna pak ik mijn bidon met water zodat ik hem altijd bij de hand heb en daarna begin ik rustig aan mijn sportsessie, die vaak kan uitlopen tot twee of drie uur, maar dat maakt mij niet uit want ik hou ervan.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

P A I S L E E      D E V I N E Op het strand —

Mijn gehoor had me gedwongen de voetstappen op te vangen voordat ze mij bereikt hadden. De ademhaling en de geur die er omheen hingen vertelden me dat het Kate was, wat ik helemaal niet erg gevonden had. Het had niet lang geduurd voor de voetstappen dichtbij klonken en ze naast me in het zand was geploft. De glimlach speelde nog altijd rondom mijn lippen.       Kort had ik afgewacht totdat Kate gesproken had. De jongedame was praatgraag geweest — ik leek haast de enige persoon te zijn die het langer aan kon dan anderen. Ze had me de eerste weken overladen met vragen, die ik netjes geantwoord had. Zelf had ik ook hulp gehad toen ik veranderd was. Kate zat in hetzelfde bootje als mij, het beste wat ik kon doen was haar helpen.       De geur van haar bloed drong mijn neus binnen, waardoor ik me langzaam begon te beseffen dat ik wel dorstig begon te worden. Het was niet vreselijk storend, dus liet ik het daar voor nu maar bij. 'Blij dat het eindelijk avond is?' Kate had haar stilte verbroken, wat iks stiekem wel kon waarderen. Een lachje schoot tussen mijn lippen vandaan. 'Zoals altijd.'       Kort gleden mijn ogen naar de brunette naast me, waarbij ik haar uiterlijk weer even in me opnam. Zelfs nu er enkele haren uit haar elastiek waren gesprongen en tegen haar nek plakte had ze er prachtig uitgezien. Ook Kate had haar ogen naar de sterren gericht. Ik vroeg me even af waar ze aan dacht, maar besloot het maar niet te vragen. Sommige dingen waren interessant op zich. 'Heb je lekker gerend?' Mijn blik was op haar blijven hangen.       Ik zuchtte diep. Zelf vond ik het nooit zo fijn om op te halen, maar ik besefte me dat het moest gebeuren. Ik probeerde zelf Kate altijd wat te waarschuwen voordat de drang er echt was, gezien ik het haar ook iets gemakkelijker wilde maken. 'Ik begin al dorst te krijgen.' Mijn ogen gleden weer naar de sterren, terwijl ik mijn hand op mijn maag legde, terwijl mijn andere onder mijn hoofd gleed. Soms was het vreselijk om zo'n wezen te zijn, ondanks dat het zo zijn voordelen had.

---

A R C H I B A L D      H A M B L E T O N In het huis van Adeline & hem —

Ik had een vreselijke hekel aan opruimen, dat was één ding dat iedereen wel van me wist, al had ik weinig keus. De laatste persoon die ik tegen me had willen keren hing ergens boven rond, waarschijnlijk half depressief in haar raamkozijn. Ik snapte het oprecht niet hoe ze zich zo had kunnen voelen. Vaak dacht ik erover na, maar ik kon het niet bevatten.       Wij mensen waren miezerig, terwijl de vampiers alles konden doen wat ze willen — behalve van de zon genieten, maar als dat het enige negatieve was wilde ik dat graag wisselen. Al leek de bloedlust me ook wat minder, maar op dit eiland was alles geweldig geregeld voor hun, dus wat was er zo slecht? Nu ik aan bloedslust dacht gleden mijn ogen naar de klok. Het zou niet al te lang meer duren.       De neiging om er vandoor te gaan was groots, groter dan ik verwachtte van mezelf. Het had echter geen zin, ze zou me zo kunnen vinden met haar versterkte zintuigen. Daarom negeerde ik die drang maar volkomen. Om het mezelf gemakkelijker te maken opende ik een extra knoopje van de gestreepte blouse die ik droeg, zodat Adeline er wat beter bij zou kunnen straks, mocht ik het vergeten.       Sommige anderen mensen hadden gesproken over het feit dat als je gebeten werd het een soort euforie was, al had ik dat nog nooit gevoeld. Het brandde en het bleef nog een tijdje een pijnlijke plek. Passie spraken ze dan doodleuk over, de enige passie die Adeline leek te dragen was haar passie om in haar zelfmedelijden vast te blijven steken.       Vaker had ik geprobeerd haar te helpen, maar ik faalde keer op keer. Na een tijdje had ik het opgegeven. Ik deed wat ik kon om haar wat beter te laten voelen, maar het was niet langer meer mijn levensdoel geweest. Ze had haar demonen, daar kon ik haar niet doorheen sleuren, ik kon enkel vanaf de zijlijn toejuichen — en natuurlijk hopen dat het ook voor mij prettiger zou worden.       Met trage passen liep ik terug naar de woonkamer, waar ik de console opborg en de Playstation uitzette. Ook de televisie zette ik maar uit, waarna ik plaatsnam op de bank. Afwezig had ik naar de muur gestaard. Vaak vroeg ik me af hoe het leven buiten Kaurai zou zijn, of anderen gelukkiger waren.

[ bericht aangepast op 29 jan 2016 - 21:33 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Synnøve Ingunn Kjærgaard

In gedachten verzonken had ik al uren op een verlaten deel van het strand gezeten. Ver weg van alles en iedereen. Kaurai, het eiland dat ik sinds een nog niet zo'n lange periode als mijn thuis heb moeten beschouwen, moest nog verwerkt worden en waar kon dat nou beter dan op het strand. Ik heb altijd al geweten dat ik bijzonder en speciaal was, maar op dit had ik niet gehoopt. "Uitverkorene" noemde de regering het dacht ik grimmig en lachte minachtend in mezelf. Nou wat een uitverkorene was ik zeg. In ieder geval zouden mijn zussen dit waarschijnlijk geweldig vinden. Woedend balde ik mijn vuisten maar bedacht me een seconde later meteen; dat waren ze niet waard. Ook was ik al veel te lang depressief aan het doen en vond dat het tijd was voor iets leuks. Die vampier van mij kon nog wel even wachten. Ik hees mezelf overeind en klopte het zand van mijn jurkje af en besloot om gezelschap te zoeken, niet van plan om snel naar hem terug te keren. Ik merkte nu pas dat de zon al bijna helemaal was verdwenen en dat de nacht langzaam begon te vallen. Was het al zo laat?! Ik wist wat dat betekende en het liefste zat ik nu dan ook veilig thuis, ver uit de buurt van die monsters waarmee ze ons op een eiland hadden gezet. Treuzelend keek ik naar de laatste zonnestralen die langzaam maar zeker verdwenen achter de horizon en besloot toch om in noordelijke richting te lopen, hopend iemand tegen te komen. Mijn wensen leken schijnbaar gehoord te zijn want niet veel verderop herkende ik brede schouders en de donkere haren van niemand minder dan North. Precies de gene die ik tegen hoopte te komen. De jongen fascineerde mij en ik wou hem leren kennen. Zonder te twijfelen stapte ik zelfverzekerd op hem af. "Hey North, wat ben je aan het doen?"

---

someone out there feels better because you exist

NORTH MASON CALHOUN

Ik was al enkele dagen bezig met de oude wagen om te bouwen en begon langzaamaan mijn geduld te verliezen. Mijn humeur zat de laatste uren in een diepe put, al waren er niet veel mensen die het verschil zouden merken. Het was uitermate frustrerend om te weten dat een idee theoretisch gezien zou werken, maar praktisch niet, simpelweg omdat ik de verkeerde maat onderdelen had. Met een gefrustreerde grom zette ik even enkele stappen achteruit, voor ik een deuk in de motorkap zou slaan en mijn hand zou kneuzen. Dat was het moment dat ik de stem hoorde en me snel omdraaide, lichtjes verrast door het feit dat de zon al onder ging.
"Hey North, wat ben je aan het doen?" vroeg hrt blond meisje me. Ik draaide me alweer om en mompelde iets over de stuwraketten en berekeningen toen ik halverwege besefte dat de kans klein was dat ze me begreep. Ik stopte met praten en liep naar een tafeltje even verderop, om met een doek de olie van mijn handen en armen te halen. Ik hoopte dat mijn gezicht vlekvrij was, al zat het er dik in dat ik wel eens aan mijn wang of keel gekrabd had.
"Ik probeer dit ding te doen vliegen," zuchtte ik uiteindelijk waarna ik haar aankeek. Ik had niet meteen zin om sociaal te wezen - wat een verrassing - maar misschien was het wel een goed idee om wat afleiding te zoeken. Ik zat tenslotte al enkele dagen in de oude garage en het werd tijd dat ik mijn gezicht nog eens lier zien.
"Maar ik stop er eventjes mee, aangezien het stomme ding niet wil meewerken."


(Mijn laptop is al ingepakt en codes typen met mijn gsm is kut, dus ik zal mijn opmaak volgende week in orde brengen (: )

---

Mijn brein breint zoals het breint.