Dat ik hier nog eens een topic over zou openen..
Ik ben nu 22 jaar en ben nog nooit in mijn leven echt verliefd geweest. Ik heb meerdere relaties gehad, maar stuk voor stuk heb ik ze zelf beëindigd omdat het gevoel miste. In het begin is het hele veroverd worden nog wel leuk, maar zodra ik dan echt samen ben met zo iemand.. Dan voel ik niet die gevoelens die bij verliefdheid zouden moeten horen. Ik ben wel empathisch, gevoelig en het is niet zo dat ik niet geef om de persoon met wie ik op zo'n moment bent. Maar telkens bij die persoon willen zijn, hem missen wanneer hij er niet is, die vlinders in de buik, een gevoel van euforie tijdens de seks. Noop. Nooit.
Ik vind dit behoorlijk.. tsja, weet niet. Beklemmend? Ik weet dat ik nog vrij jong ben, maar ik ben gewoon nog nooit verliefd geweest. Ik ben een ontzettend nuchter persoon wanneer het aankomt op relaties met mensen, droom heel graag weg in mijn eigen wereld (doormiddel van schrijven en muziek luisteren) en ik ben dan ook erg graag alleen. Ik kan rustig dagenlang in mijn eentje in mijn appartementje zitten werken wanneer mijn huisgenoot er niet is, en daar geniet ik zelfs enorm van. Al die dingen zullen er wel mee te maken hebben. Toch vind ik het een beetje.. weet niet.. naar. Ik wil ook eens ervaren hoe het is om omver geblazen te worden door die ene speciale persoon.
Op dit moment spreek ik af en toe af met een jongen van mijn opleiding die me al heeft laten weten dat hij verliefd op me is. Ik vind hem aardig, hij ziet er goed uit, hij is intelligent.. maar again, no butterflies. Het is ook niet zo dat ik me niet aangetrokken voel tot mannen, want dat doe ik wel. Ik kan zeker wel een paar mannen opnoemen die ik zeer aantrekkelijk vind (en die onbereikbaar zijn), maar dat is natuurlijk iets heel anders.
Wat denken jullie hiervan, lieve therapeuten van Quizlet..? Wat kan ik het beste doen? En/of hebben jullie zelf in zo'n situatie gezeten/zitten jullie er middenin?
ars moriendi