Na een hectische tijd op zowel school(mijn opleiding) en mijn stage komt er nu eindelijk rust. Mijn proeve heb ik ingeleverd en mijn eindgesprek heb ik gehad. Dus hopelijk krijg ik binnenkort het bericht dat ik ben geslaagd en dat ik mijn diploma mag ophalen.
Want voor mij was het een hectische tijd, ik heb meerdere malen op het punt gestaan om op Q een topic te openen en mijn hart te luchten. Wat ik uiteindelijk dan weer niet deed. Voor de tweede keer kreeg ik te horen dat ik mijn proeve voor niveau 3 niet zou mogen doen, omdat ik nog niet vol deed aan alle eisen. Dat was een harde klap voor mij en ik heb er het moeilijk mee gehad. Ik heb echt wel gehuild er om en dat terwijl ik niet snel huil. Waarschijnlijk werd het mij allemaal teveel, al voor de vijfde keer op rij lukte er iets niet qua school wat ik graag wilde dus ik had er even genoeg van. Daarnaast verwijt ik de mensen op stage niets, ze zijn hartstikke lief en je kan mensen met dit soort dingen nu eenmaal niet matsen, dat zou te gek voor woorden zijn. Uiteindelijk kwam het aanbod op dan op niveau 2 af te studeren en die heb ik aangepakt, ik wilde sowieso een diploma nu. Balen is alleen dat ik met een niveau 2 diploma waarschijnlijk al mijn studiefinanciering en ov chipkaart moet terug betalen. Maar eerlijk gezegd ben ik nu wel even klaar met school, teleurstelling op teleurstelling ook dankzij mezelf. Dus ga ik nu even niks doen qua school en wil ik mij even richten op andere dingen. Want als ik ooit weer een opleiding wil doen, dan wil ik er zeker van zijn dat het ook echt een opleiding is waarvan ik denk dat die bij mij past en dat ik ook daadwerkelijk een diploma kan halen. Begrijp mij niet verkeerd, ik dacht bij deze opleiding ook dat ik het diploma kon halen.
O, ja daarbij kwam nog dat ik op stage even weg was, als in flauwvallen denk ik. Ik weet niet precies wat er gebeurde, maar het ene moment zat ik op de bank en voor mijn gevoel het andere moment schreeuwde iemand mijn naam. Het gebeurde plotseling, ik heb zo vaak op die bank gezeten en nu ineens leek ik wel van de wereld te zijn. Het meeste rotte was nog dat de mensen op stage dachten dat ik zat te slapen en ik weet zeker dat ik niet zat te slapen. Want dan waren daarvoor al een paar keer mijn ogen bijna dicht gevallen, zoals altijd gebeurt als ik slaperig ben en thuis op de bank zit en dat gebeurde niet. Ik voelde mij wakker en het leek net zoals je wel eens op tv ziet, iemand word gehypnotiseerd en na een knip van de vingers vallen zijn/haar ogen ineens dicht. Dus voor mij was dit ook best wel eng en ik ben uiteindelijk naar de dokter gegaan. Die zei dat er nu niks kon worden gedaan, aangezien het maar een keer is gebeurd. Mocht het ooit nog een keer voorkomen dan moet ik terug en krijg ik een verwijskaart voor het ziekenhuis. Zodat een andere dokter kan kijken of er iets mis is met mijn hersenen. Natuurlijk hoop ik dat het niet nog een keer gebeurt, het is niet leuk om zomaar weg te raken en daar niks aan te kunnen doen.
Dus nu probeer ik een baantje te zoeken, kijk ik of ik niet een schrijfcursus kan doen en ben ik serieus aan het nadenken of ik actief zal gaan sporten. Het baantje zoeken en krijgen is het belangrijkst, aangezien een schrijfcursus ook wel wat kost en een abonnement bij een sportschool is ook niet gratis.
Maar het voelt goed om die rust te voelen, geen stress van dingen die ik nog moet inleveren of andere dingen qua school waar ik mij druk over hoef te maken. Eigenlijk voel ik die rust al sinds oud en nieuw, misschien ook omdat ik mijn proeve daarvoor al had ingeleverd en stage zo goed als afgerond is, ik ga nog een keer heen om afscheid te nemen.
Waarschijnlijk heb ik dit gewoon nu nodig en misschien had ik dit eerder moeten doen, een pauze houden van school. Om te ontdekken wat ik echt wil doen qua baan en wat ook echt bij mij past. Want al heel lang klamp ik mij vast aan het beeld dat mij geschetst is van basisschool, middelbare school, vervolgopleiding, dan een baan zoeken en eenmaal een baan gevonden, gaan werken. Dat is echter niet voor mij weg gelegd en dat had ik kunnen weten vanaf het moment dat ik van havo 4 naar het mbo moest. Misschien wilde ik gewoon net zoals anderen een mooi uitgestippeld plan volgen en wilde ik niet wat ik de afgelopen vier jaar heb mee gemaakt.
Aan de andere kant, what doesn't kill you makes you stronger zoals Kelly Clarkson zo mooi zingt.
Bedankt als je het bovenstaande allemaal hebt gelezen, ik moest het nu echt even kwijt.
[ bericht aangepast op 7 jan 2016 - 16:23 ]
Physics is awesome
