[2OO] × The Hogwarts Tournament × Next Generation × [Speeltopic] - Speeltopics

Het getik van de hakjes onder mijn schoenen galmden door het station. Ik wierp een vluchtige blik op mijn horloge en zag dat het over half 11 was geweest. Haastig liep ik door het portaal tussen de bogen van perron 9 en perron 10 door en kwam uit op het perron dat ik toch bijna een half jaar had gemist. De grote stoomlokomotief met de ingegrafeerde letters die 'Hogwarts' spelden, stond te roken op de rails, wachtend tot deze zou vertrekken. Het was druk op het perron, anders dan bij de Muggles. Overal liepen leerlingen rond met karren net als het mijne, waar kooien met uilen op stonden en koffers zo groot dat deze met twee man moesten worden ingeladen. Aan de zijkant van de trein stonden ouders met veel overbodige tranen hun kinderen uit te wuiven. Ik zuchtte en rolde met mijn ogen, al hoewel ik het vroeger fijn vond dat mijn ouders me kwamen uitzwaaien, had ik ze na mijn 4e jaar verboden om nog mee te komen. Ik kende de routine en de onnodige uitspraken over het gemis van mij thuis, dat sloeg ik liever over. Ik hield ontzettend veel van mijn ouders, daar niet bij, maar ik wilde gewoon niet dat zij hun werkschema's voor mij zouden omgooien. Ik zet mijn kar bij de trein neer en zeg gedag tegen mijn kerkuil Avonmora. Verderop zag ik gierende meisjes elkaar omhelzen, nadat ze elkaar maanden niet meer had gezien, ik herkende ze als Angelica en Victoire. Ik glimlachte, het was een fijn beeld om vriendinnen weer te zien worden herenigd. Iets dat me deed denken aan de persoon waar ik naar opzoek was: Neal. Van iedereen -ja, zelfs uit mijn eigen afdeling- vertrouwde ik hem het meest. Niet dat Scorpius -die ik toevallig net passeerde- en ik geen goede band hebben, maar op de een of andere manier zat dat toch anders. Soms gebeurt dat nu eenmaal. Ik liep verder het perron over en telde de bogen waar ik langs liep, wetend dat Neal bij de vijfde boog op me zou staan wachten, zoals we dat altijd afspraken. Ik kon niet wachten om hem over mijn vakantie in Spanje te vertellen. Mijn brievenaantal richting hem was toch wel gestegen in vergelijking met de andere studenten die ik zo nu en dan wat stuurde. Maar van hem had ik weinig details terug gehad.
Ik passeerde de vijfde boog en keek om me heen. Plotseling verscheen daar een bruine kop met haren tussen de menigde en ik stapte er op af. 'Hi Neal,' zei ik opgewekt en onhelsde hem. Ik hoefde maar een enkele blik op zijn gezicht te werpen om te zien dat hen duidelijk iets dwars zat, niet dat dit nog niet duidelijk was geworden in de vakantie, maar nu ik hem recht voor me had staan, kon hij er niet meer om heen. 'Wat is er?' vroeg ik en keek hem bezorgd aan. Zoals gewoonlijk was er wat meer voor nodig om een goed antwoord uit hem te kunnen slaan. Helaas door het verschil in ooghoogte was het moeilijk om hem recht aan te kunnen kijken. Ik knipte met mijn vingers voor zijn gezicht in de hoop zijn aandacht te trekken. 'Hallo! Aarde aan Neal. Je klaagkluis is gearriveerd. Barst maar los.'
Toen ik vervolgens nog steeds geen reactie kreeg, slaakte ik geërgerd een zucht, greep zijn arm vast en trok hem mee de trein in. 'Meekomen jij. Wij gaan even babbelen.'