Ik zie door de bomen het bos niet meer - Liefde, Vriendschap & Familie

Het is een tijdje geleden dat ik een topic heb gepost waarin ik flink wat van me afschreef, maar bon. Ik heb momenteel ontzettend veel aan mijn hoofd, dus ik zal maar beginnen bij het begin.

Ik kreeg vorig jaar mei een relatie met een jongen. Dat leek allemaal fantastisch. We waren een leuk koppel, konden met elkaar lachen en lagen redelijk op één golflengte qua gedachtegang en dergelijke. Nu bleek alles echter niet zoals ik verwacht had. Ik had ruimte nodig, maar die ruimte gaf hij me niet. Hij claimde me, dus besloot ik na een maand of nadenken dat het er niet meer in zat. Dat was in december, de zondag voor kerst, dus niet zo lekker getimed. Zo voelde ik me een tijdje opgelucht, maar dat duurde ook maar twee weken.

Thuis is het niet altijd gezellig. Mijn broertje pubert enorm en mijn ouders zijn ook niet altijd het makkelijkst om mee om te gaan. Met mijn ouders kan ik nu goed overweg. De band is verbetert sinds het uit is met mijn vriend en ikzelf ben daar enorm van opgebloeid. Nu voel ik me echter zwaar waardeloos omdat mijn broertje heel veel met mijn zus doet en nooit met mij. Hij gaat zelfs op vakantie met haar dit jaar. Dat vind ik prima, maar afgezien daarvan doet hij verder ook nooit aardig tegen mij. Als ik mijn mening geef over iets kleins, zegt hij gelijk dat het belachelijk is en niet klopt. Maar een mening hoeft in andermans ogen toch niet altijd te kloppen, daar is het een mening voor toch? Dat wil hij echter niet inzien. Alles wat hij zegt klopt en is de waarheid, moet voor iedereen gelden en er mag vooral niet tegenin gegaan worden. Vaak ga ik de confrontatie niet eens meer aan. Gewoon omdat ik het eeuwige geruzie zat ben. Nu praat hij ook nauwelijks tegen me. Ik vraag regelmatig hoe het met hem gaat, hoe zijn dag was op school etc. Hij toont echter geen wederzijdse interesse. Ik weet dat het misschien aanstellerig klinkt, maar ik maak me hier best verdrietig om. Met mijn zus wil hij wel van alles doen en altijd gezellig praten, maar ik lijk geen knip voor de neus waardig voor hem. Het lijkt wel of alles wat ik doe verkeerd is en niets meer deugt wat ik zeg.

Nu kom ik bij het volgende ding. Sinds het uit is met mijn vriend heb ik nauwelijks meer sociaal contact naast het internet. Mijn 'beste' vriendin heeft mij ingeruild voor een ander meisje die ze op Facebook in van alles en nog wat tagt, 'sista' noemt etc. Dat heeft ze nooit bij mij gedaan, terwijl we elkaar kennen sinds ons eerste levensjaar. Het lijkt wel of dat alles niets voor haar betekent. Ik heb haar laatst nog gevraagd of we een keer naar de stad zouden kunnen gaan, gewoon gezellig shoppen en ergens wat drinken of iets dergelijks. Daar is ze nooit op terug gekomen. Nu snap ik ook wel dat ze een druk leven heeft; ze werkt, heeft een vriend en ik ben niet haar enige vriendin. Maar dan nog. Tegen mij zegt ze geen tijd te hebben, maar vervolgens zie ik dan wel een foto met dat andere meisje die ze onder kwijlt met woorden als 'sista', 'bestie', 'bae' etc. Ik voel me aan de kant gezet.

Aan de andere kant staat een meisje die ik niet zo mag. Ze overlaadt me met whatsappjes of ik de stad in wil. Iedere keer op het aller laatste moment, als ik echt niet kan. Ze is enorm opdringerig en laat me niet uitpraten. Als ik aangeef dat ik haar wat te heftig vind, komt de boodschap niet over en ik heb echt geen idee wat ik er mee moet. Ze waait een beetje met alle winden mee, heeft totaal geen eigen mening en is enorm naïef. Totaal niet het type waar ik graag mee omga. Dit heb ik al eerder op subtiele wijze duidelijk gemaakt, maar ik durf gewoon niet hard te zijn. Ik ben maar een mietje wat dat betreft.

Zo zijn er nog wat meer dingetjes, maar ik weet niet goed meer hoe ik alles moet verwoorden. Ik zit heel verdrietig achter mijn laptop, ik baal enorm van alles. Ook hoef ik niet per se advies, maar als jullie iets weten mag je het gerust zeggen. Het spijt me dat ik dit topic gewijd heb aan zoveel drama en gedoe, maar ik moest het gewoon even kwijt. Sorry.

---

26 - 02 - '16

Awh Erieka, wat vervelend. (no_chears)

Dat met je broertje herken ik wel. Een puberende broer is alles behalve leuk, want ze zijn eigenlijk compleet het spoor bijster. Mijn eigen broer kan heel gezellig en leuk zijn, maar 9 van de 10 keer slaat hij weer terug in zijn oude, puberende patroon. Nu hebben wij er thuis af en toe wel last van dus, want hij luistert soms totaal niet en doet maar waar hij zelf zin in heeft, maar je moet maar zo denken; iedereen heeft een periode gehad waarin hij/zij moeilijk was. Ik weet van mezelf dat ik ook bloed irritant was toen ik nog iets jonger was. Toen zat ik vol op in de puberteit en was alles wat mijn ouders zeiden niet goed. Nu zie ik wel in dat ik fout zat. Dat zal mijn broer ook nog wel inzien en jouw broertje ook wel. Het komt echt wel goed, ze hebben gewoon tijd nodig. (:
Voor nu zou je misschien even je broer aan de kant kunnen trekken en toch proberen om één keer duidelijk te maken hoe jij je voelt? Vertel wat je hier verteld hebt, dat je het jammer vindt dat jij minder met hem om gaat dan dat hij met je zus doet. Maar probeer het een beetje nuchter te houden, want mijn broer kan het ook absoluut niet hebben als ik hem in een zwaar gesprek stort.

Dat met je vriendin is natuurlijk vervelend... Zou ik een vraag mogen stellen? Heb jij haar toevallig een beetje "verwaarloost" toen jij je vriendje had? Ik wil je nergens van beschuldigen hoor, maar ik merk vaak dat mensen die een relatie hebben, de omgeving vaak een beetje links laten liggen. Misschien dat ze daardoor naar een ander toegestapt is?
Buiten dat, is het natuurlijk niet echt fijn, maar je kan er natuurlijk niet veel tegen beginnen. Ik heb zelf onlangs de keuze gemaakt om al mijn vrienden van me los te laten, dus als die nu weer naar mij willen uitreiken, zullen ze ook geen positief antwoord van mij krijgen betreft afspreken en dergelijke. Misschien dat jouw vriendin dat ook al helemaal in haar hoofd heeft vastgezet, waardoor ze zich nu eigenlijk alleen nog maar focust op die andere vriendin.
Nouja, nu schiet je met mijn verhaal natuurlijk niets op... maar ik denk dat als ze echt geen poging meer doet om met je af te spreken, je haar beter achter je kan laten. Hoe vervelend dat ook is. Soms houden relaties gewoon geen stand meer. Tenzij jij het echt heel graag wilt redden, heb je haar al een bericht gestuurd met hoe jij je voelt?

En dan over dat andere meisje. Ik herken je situatie, en voorheen had ik gezegd; oei nee dat durf ik ook niet. Maar het afgelopen jaar heeft mij heel veel geleerd en ik zou zeggen; vertel haar de waarheid. Het is voor jullie beiden geen pretje om zo door te blijven gaan. Je hoeft het ook niet bot te zeggen, maar het zal sowieso wel een deukje in haar zelfvertrouwen slaan, maar dat komt wel weer goed. Afwijzingen horen bij het leven. Word je hard van. (;

Dat vind ik prima, maar afgezien daarvan doet hij verder ook nooit aardig tegen mij. Als ik mijn mening geef over iets kleins, zegt hij gelijk dat het belachelijk is en niet klopt. Maar een mening hoeft in andermans ogen toch niet altijd te kloppen, daar is het een mening voor toch? Dat wil hij echter niet inzien.

Dat doet mijn zus ook altijd bij mij
Dat over je broer, ik heb een zus van 13 (maar eentje en geen broers veder) die begint zich ook zo te gedragen, ik denk dat het gw een onderdeel van de puberteit is. Ik weet niet waarom je zus wel beter met hem overweg kan... Waarom praten jullie daar niet eens over? Waarom vraag je het niet aan je broer?


Over je vriendje, waarom voel je je nu niet meer opgelucht? Voel je je schuldig of mis je hem juist?

Over je vriendin ik weet wat je bedoelt, dat had ik ook (haha maar toen was ik een heeeeeeeeeeeeeeeeel stuk jonger dan jij nu bent maar oke) ik ben gewoon gedumpt voor een 'neppe vriendin'. Helaas ben ik toen een hele tijd 'vriendloos' geweest. Ik dacht eindelijk vrienden met iemand te zijn(oké dit helpt ook niet echt) maar uiteindelijk niet. Dit jaar heb ik ook nog wel wat vrienden gehad maar dat bleken achterbakse @##$%@#%!@#$ te zijn. Op school ben ik nu 'vriendloos' hoor ik nergens bij, sta ik alleen. Maar gelukkig ben ik twee mensen met hetzelfde probleem tegen gekomen we praten nu heel veel en zijn de beste vrienden. Als zij je verruild is ze blind. Als ze niet ziet hoe leuk je bent, dan is ze gewoon niet de juiste vriendin voor je. Geloof me je komt nog wel vrienden tegen, ik heb geleerd dat je ze niet moet zoeken, maar moet vinden. Dat je niet moet vragen om vriendschap maar dat het moet ontstaan. Dat jij niet de gene bent die de hele tijd sorry moet zeggen, maar ook de ander het moet zeggen. Jullie moeten afstand kunnen hebben, zonder dat er iets echt verandert aan de vriendschap( tenzij hij beter word). Dus je bent niet fout en ik zal gewoon effen wachten.


O, ja dat probleem ken ik ja (': . Ik zit er nu juist in, ik geef allemaal hints als:
"Bij dat soort mensen laat ik het contact bloeden, tot het dood gaat" *kuch kucH KUCH KUCH !!!!!!!!!!!!!!!!*
En weetje wat ze dan zegt?
"Wat ben jij aardig!" (met een NIET sarcastische toon
) maar goed dit gaat niet over mij, ik zou haar een beetje negeren, steeds antwoorden dat je niet kunt, vanzelf begint ze hopelijk de hint te begrijpen. Zo niet dan moet je een keuze maken:
Of een stomme neppe vriendschap hebben
Of sterk zijn en zeggen dat je geen vriendschap met er wilt

Geen probleem maar ik zie dat je 20 bent dus dat is 9 jaar ouder dan ik. Ik denk dus niet dat je iets met m'n advies kunt. Nou ja.... Suc6 veder dan maar hé!

---

i wanna die with you once or twice.

Als ik een tip mag geven voor je broertje: negeer hem. Geef hem het gevoel dat hij net zo onbelangrijk voor je is, als hij doet dat jij bent. Geen 'hoe gaat het' of 'hoe is je dag gegaan'. Het is pijnlijk aan de kant gezet te worden, dat kun jij je nu wel voorstellen, maar zo voeld het voor hem ook als je dat bij hem doet. Binnen een korte tijd zal hij weer met jou contact op nemen. Zie het als een bal die je tegen een muur gooit. Je wilt er vanaf en dan komt hij juist terug. Dit doet hij met jou, maar jij kunt het ook bij hem doen.
Dit heb ik ook eens gedaan bij mijn puberend broertje, werkte uitstekend.

Je beste vriendin kun je misschien beter even links laten liggen. Niet om de psychologische wijzen als hierboven, maar gewoon omdat je er weinig aan kunt doen. Misschien erover praten, maar misschien moet je er ook eens bij stil staan of ze je vriendschap wel echt verdiend.

Naderhand.. Eigelijk, wat je beste vriendin bij jou doet, doe je ook bij dat andere meisje. Ik raad je eigelijk aan haar toch een kans te geven. Maar wel regels want als jij niet kunt, kun je niet. Ze had wel wat eerder kunnen afspreken zodat je het kon plannen in je schema.
Misschien is ze nu nog iemand zonder mening, gewoon omdat ze niet durft. Je weet niet wat haar ertoe heeft geleid zich meningloos op te stellen. Ik geloof namelijk niet dat er mensen bestaan die geen mening hebben. (naïf is een ander verhaal, maar ergens vind ik dat wel charmes hebben).

---

"Don't tell me the moon is shining; show me the glint of light on broken glass." -Anton Chekhov

Awh, lieverd toch. Je weet waarschijnlijk wel dat ik reteslecht ben in advies geven, dus ik laat de rest van Q hun ding doen, en ben hier met een lading knuffels <3

[ bericht aangepast op 3 jan 2016 - 10:43 ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.