Rpg} The New Americana. [200]Speeltopic - Speeltopics

Nieuw rollentopic!

[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 20:50 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

---

Reality's overrated.

Een van de meest oprechte glimlach gleed over haar gezicht heen wanneer ik haar gevraagd had naar haar opleiding. Het was fascinerend hoe mensen zoveel passie in een studie konden storten, het interesseerde me werkelijkwaar. Het was vreemd, aangezien ik dat totaal niet had gekend.       'Ik heb niet echt plannen voor vandaag.. Ik moet alleen wat boodschappen halen, en dan weer verder gaan met studeren. En hoe het gaat met mijn studie? Eigenlijk wel goed. Het enige is.. Ik wilde graag een buitenlandse stage in Colombia gaan doen, bij de krant El Espectador, maar ze hadden jammer genoeg geen plaats, dus daarvan kreeg ik wel een klein dipje. Maar verder gaat het echt goed, als alles goed gaat, ben ik over een aantal maanden klaar, en studeer ik af. Eindelijk,' legde ze uit. Ik knikte geïnteresseerd. 'Ze weten niet wat ze missen daar in Colombia. Maar je wilt echt een Spaanse krant dan? Want dat klinkt me toch wel moeilijk? En is Columbia niet wat gevaarlijk? Trouwens ik weet tegen wie ik spreek, jij gaat geen uitdaging aan de kant, of wel?' Ik lachte kort. 'Maar fijn dat er eindelijk een einde aan begint te komen dan, hopelijk kun je dan gauw doen waar je van droomt.'       Ik nam een grote slok van de heerlijke thee, terwijl ik naar haar volgende vraag had geluisterd. 'Legend.. Waarom studeer jij eigenlijk niet? En waarom doe je.. Wat je doet?' Haar lichaamshouding had me direct duidelijk gemaakt dat het iets was dat eruit gevlogen was zonder na te denken. Juliette was dan ook een journalist door hart en nieren. Ik zette het lege kopje op de tafel terwijl ik er even naar bleef staren. Haar houding gaf mij nu twee keuzes. Eén was dat ik kon doen alsof het niet gebeurd was, al leek de andere me simpeler. Ik kon net zo goed gelijk eerlijk zijn, anders zou die vraag haar gek kunnen maken.       Ik ademde lichtjes in en uit voordat ik mijn mond opende. Er was een vreemde waas van kalmte over me heen gegleden waardoor ik rustig zou kunnen praten. Misschien zou het me goed doen er eindelijk over te spreken. Wie weet. 'Weetje, Juliette... het was simpel. Ik kan wel aankomen met een verkooppraatje, maar het was een makkelijk begin. Het verdiende goed, en dat doet het nog altijd. Zelf gebruik ik niet, dus alle winst gaat naar mij toe. Ik kan doen wat ik wil, ik heb plezier wanneer ik het wil en doe waar ik zin in heb — omdat het kan.'       Ik haalde kort mijn schouders op. 'Ik had de vraag al wel verwacht, en ik snap ook wel dat ik er niet langer omheen kan gaan. Ja, ik ben een dealer, maar het is niet alsof het erger is dan wat ze bij de regering allemaal doen. Die zijn pas waardeloos bezig. Ik verkoop niet teveel aan één persoon en ben waakzaam over mijn type klanten. Ik let op wie mijn drugs koopt en wie ik op afstand hou. In tegenstelling tot anderen — die puur verkopen om te verkopen — weet ik precies wie mijn klanten zijn en wat zij ermee doen.' Het was niet alsof ik wilde spreken, het was er als een woordenkots uitgekomen.       Waarschijnlijk was het niet verstandig, maar het was eruit, maar ik wist niet zozeer hoe ik me daarover had gevoeld. Ik sprak mezelf ook totaal niet goed, want drugsdealer zijn was gewoon waardeloos, maar het gaf me geld. Nog niemand van mijn klanten had ooit een overdosis gehad, niemand was er ziek van geworden. Ik zag mezelf eerder als een barman. Die verkocht toch ook iets dat verslavend was? Of een verkoperbij een sigarettenwinkeltje, want zeg nou zelf, als je het zo bekijkt is het toch allemaal hetzelfde?       Ik beet lichtjes op mijn lip, wetend wat ik zonet gedaan had. Het was niet mijn bedoeling geweest haar weg te duwen, want dat zag ik als enige mogelijkheid dat er was. Ik had zonet een van de vriendelijkste mensen weggeduwd uit mijn leven. Ik wist dat het tijd was om te gaan, niet voor mezelf maar voor Juliette. Dit antwoord was waarschijnlijk feller geweest dan ze verwacht had, dus ik zou het haar maar laten bezinken.

Legend Nixon. Oude bewoner.

---

I'm your little ray of pitch black.

Juliette Rose Bradshaw

Legend had met een glimlach op zijn gezicht geïnteresseerd naar mijn verhaal geluisterd, of het leek alsof hij geïnteresseerd was. Dat moest haast wel, anders zou hij er ook niet naar vragen leek mij.
'Ze weten niet wat ze missen daar in Colombia. Maar je wilt echt een Spaanse krant dan? Want dat klinkt me toch wel moeilijk? En is Columbia niet wat gevaarlijk? Trouwens ik weet tegen wie ik spreek, jij gaat geen uitdaging aan de kant, of wel?' Hij lachte er kort bij, en ik schudde mijn hoofd. Colombia was ontzettend gevaarlijk, maar ik ging een uitdaging niet zomaar uit de weg, en de taal zat ook wel goed. Ik sprak nog geen vloeiend Spaans, maar dat kwam vanzelf.
‘Colombia is inderdaad gevaarlijk.. Op de universiteit verklaarde iedereen me ook voor gek toen ik bekend maakte naar Colombia te willen gaan, maar zoals je zelf al zegt ga ik geen uitdaging uit de weg.’ Zei ik met eenzelfde glimlach rond mijn lippen, om vervolgens te luisteren naar Legend’s antwoord op mijn vraag. Het leek er niet op dat hij antwoord had willen geven op mijn vraag – net als het feit dat ik de vraag eigenlijk niet had willen stellen. Hij leek boos, en het verergerde voor haar gevoel bij elk woord wat over zijn lippen heen kwam rollen. Ik had het kunnen weten, maar de journalist in mij kwam naar boven en ik had lang genoeg rondgelopen met deze vraag, vond ik zelf. Ik wist mezelf even geen houding meer te geven, dus pakte ik de theebekers – die inmiddels beide leeg waren – op van de salontafel, en liet ik Legend achter in de woonkamer, om zelf naar de keuken toe te lopen. De bekers zette ik in de wasbak neer, en ik liep langzaam naar de voordeur toe van mijn appartement, die ik vast voor Legend opende. Hij wilde weg, dat zag ik. En ik kon en wilde hem op dit moment niet tegenhouden. Er liep een jongen op krukken voorbij, in de richting van de lift, maar ik besloot er nog niet al te veel aandacht aan te schenken. Het was een van de nieuwe bewoners, die ik later vast zou gaan ontmoeten. Ik draaide me om, en liep terug naar de woonkamer, waar Legend nog steeds zat, met Warrior naast zijn voeten.
‘Ik eh.. Wil eigenlijk liever dat je gaat, nu. Ik zie dat je hier niet wilt blijven, en ergens begrijp ik dat wel. Maar je weet ook dat ik een journaliste ben, en me bezig hou met de wereld waar je in leeft. Waarom denk je anders dat ik naar Medellín wilde gaan? Om te schrijven over een winkeldiefstal? Ik wilde naar Medellín omdat ik geïnteresseerd ben in de drugswereld. En je had deze vraag kunnen verwachten, ookal had ik hem nooit moeten stellen. Je had geen antwoord hoeven geven, maar je maakte de keuze dit wel te doen. En ik weet dat je nu boos bent, en hier niet meer wil zijn. Dus als je weggaat, wil ik graag dat je de voordeur achter je dicht doet.’ Ik keek hem even recht in zijn ogen aan, voor ik weer naar de keuken vertrok. Er stond nog wat afwas van het ontbijt van vanmorgen vroeg, maar mijn hoofd stond daar nu totaal niet naar. Ik schonk nog een beker vol met hete thee die nog in de pot op het aanrecht stond, en ik nam gelijk een aantal slokken uit de beker.

---

Faith is everything.

Ik had pas echt door dat ik zonet een grote fout begaan had doordat ze de kopjes pakte en richting de keuken vluchtte. Haar voetstappen hadden door mijn hoofd gegalmd en me een onguur gevoel gegeven. Waarom was ik soms zo'n waardeloos persoon? Waarom kon nou nooit eens een juiste keuze maken? Waarom maakte ik het mezelf altijd zo vreselijk moeilijk?       Het gekraak dat de deur maakte ontwaakte me uit mijn gedachten. Ze zou me naar buiten trappen, wat logisch was geweest. Het was geen kleine klap die ik zonet op haar had gegooid, ik had zonet een aanval op haar gericht. Ik was daarom die kant opgelopen, waarbij ik met mijn ogen die van haar zocht. Ik wilde laten zien dat ik er spijt van had, ondanks dat de woorden uitspreken mij teveel zouden worden. 'Ik eh.. Wil eigenlijk liever dat je gaat, nu. Ik zie dat je hier niet wilt blijven, en ergens begrijp ik dat wel. Maar je weet ook dat ik een journaliste ben, en me bezig hou met de wereld waar je in leeft. Waarom denk je anders dat ik naar Medellín wilde gaan? Om te schrijven over een winkeldiefstal? Ik wilde naar Medellín omdat ik geïnteresseerd ben in de drugswereld. En je had deze vraag kunnen verwachten, ookal had ik hem nooit moeten stellen. Je had geen antwoord hoeven geven, maar je maakte de keuze dit wel te doen. En ik weet dat je nu boos bent, en hier niet meer wil zijn. Dus als je weggaat, wil ik graag dat je de voordeur achter je dicht doet.'       Haar ogen hadden in die van mij geboord waardoor ik een moment sprakeloos was. 'Ik had het inderdaad niet moeten beantwoorden.' Ze was alweer richting de keuken vertrokken, waardoor ik in mijn vingers knipte om Warrior te roepen. De vos kwam aangerend, ook deze bleek door te hebben dat er een ongemakkelijke sfeer leek te hangen. Ik zocht een reden om te blijven, om te laten blijken dat ik niet wilde gaan, maar dat ik dat voor haar deed. In plaats daarvan liep ik weg en sloot ik de deur zachtjes achter me.       Ik gooide mijn eigen deur kwaad open waarna ik deze weer met een klap dicht liet vallen. Met stevige passen stormde ik richting de bank en liet ik mezelf erop vallen, terwijl ik met mijn hoofd naar het plafond staarde. Ik was toe aan rust nu, want de hoofdpijn die ik nu voelde moest weg. De barstende koppijn maakte me alleen maar kwader op de gehele situatie. Wat was ik toch een wanhopig, waardeloze vent.       Gefrustreerd stond ik weer op, liep ik naar het raam en opende ik deze zodat er wat frisse lucht binnenkwam. Mijn ogen gleden daardoor kort naar de kooien, waar Lucifer en Xena beide nog in zaten. Ik deed hun kooien daarom dicht, zodat deze niet konden ontsnappen en bleef zwijgzaam in het midden van de woonkamer staan. Mijn ogen gleden kort door de omgeving, op zoek naar iets om me te kalmeren.

Legend Nixon. Oude bewoner.

---

I'm your little ray of pitch black.

Juliette Rose Bradshaw

Ik hoorde hoe de voordeur van Legend’s appartement weer in het slot werd gegooid, en er rolde een diepe zucht over mijn lippen heen. Waarom kon ik mijn mond nooit eens houden? Waarom kwam de journalist in mij altijd naar boven? Ik nam weer plaats achter mijn bureau, en liet mijn blik even over straat gaan. Het was hier normaal niet druk in de straat, af en toe reed er een taxi of een normale auto voorbij. Maar nu stonden er verhuiswagens vol met spullen van de nieuwe bewoners. En één van hen was mijn nieuwe buurman. Misschien ging ik vanavond of morgen wel even kennismaken, als hij een beetje gesetteld was. Ik klapte mijn laptop weer open, en keek even naar de tekst op het beeldscherm. Mijn eindproject. Een uitgebreid werkstuk over het drugskartel van Medellín in de jaren 80. Dáárom wilde ik ook zo graag die stageplaats bij El Espectador. Dan kon ik ter plekke research gaan doen. Dingen vragen aan de mensen daar. Onderzoek doen. Maar het was me niet gegund, en ik was dus aangewezen op het internet. Het was niet ideaal, maar ik kwam zo ook aan de informatie die ik nodig had. Maar soms kon ik mezelf ook wel eens flink door elkaar rammelen. Waarom interesseerde de drugswereld me zo? Waarom zocht ik het gevaar altijd op? Kon ik niet gewoon over iets schrijven wat er in Amerika gebeurde? Iets wat dichter bij huis was? Nee, ik wilde zo nodig naar het buitenland. Ik wilde het gevaar proeven, en er zo dichtbij mogelijk komen. Ik zocht altijd de grenzen op, en dat bleek maar weer. Ruzie met Legend, iemand die dichtbij me stond. En ik kon er niets aan doen. Ja, dat kon ik wel. De volgende keer moest ik mijn mond gewoon afplakken met breed plakband. Dan kon ik er niets uitgooien wat niet de bedoeling was.

---

Faith is everything.

'Volgens mij wonen er hier veel mensen alleen.' Hoorde ze de jongeman zeggen waarbij ze knikte. 'Daar heb je gelijk in, voorzover ik weet. Samenwonen is ook niet echt iets voor de mensen hier, voor mij trouwens ook niet echt. Jij bent volgens mij de eerste die zegmaar niet helemaal alleen woont, maar het kan ook zijn dat er nog een paar nieuwe bewoners zijn die samenwonen, "vertelde ze aan een stuk door en haalde diep adem. Jess zelf had nooit interesse gehad in samenwonen, ze had sowieso al niet erg veel echte relaties gehad, laat staan één waarbij ze wou samenwonen. Nee, haar liefdesleven bestond vooral uit kleine flirts, of domme dingen wanneer ze dronken was.
'Je weet maar nooit hoe anderen denken.' Zei hij, waarbij ze zachtjes lachte en knikte. Er gingen vaak vreemde gedachten door de hoofden van mensen heen, al was er in dit gebouw niet echt sprake van geroddel, of ruzies. Degene die bevriend waren gingen met elkaar om, en degenen die elkaar niet mochten vermeden elkaar. Niets ingewikkelds. 'Maar natuurlijk, bedankt dat je je voor kwam stellen. Wanneer het te luidruchtig was moet je het ook maar melden.' Jess glimlachte even. 'Graag gedaan, het is leuk om nieuwe mensen te leren kennen. En ik ben wat lawaai wel gewend hoor.'
Jess besefte nu pas dat het feit dat ze een nieuwe buur -met een enorm schattig kindje- had er ook voor zorgde dat ze haar huisfeesten wat minder luidruchtig zou moeten maken, aangezien er in het appartement naast haar een baby'tje zou slapen. Dat was misschien toch wel een minpuntje, aangezien de feesten hier altijd geweldig waren. Veel sfeer, veel leuke mensen en natuurlijk ook genoeg drank. Al was het effect van die grote hoeveelheid drank de volgende ochtend wat minder geweldig.
Na nog een glimlach naar het tweetal te hebben toegeworpen liep Jess weer naar haar eigen appartement, waar ze verder ging met het uitladen van haar afwasmachine. Een stom werkje, maar het moest gedaan worden. Ondertussen had ze natuurlijk wel wat muziek opstaan, zo zong ze dus ook luidkeels mee met 5 Seconds of Summer.

[ bericht aangepast op 13 jan 2016 - 14:00 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

Alexandro had nog even staan wachten op de lift, maar had uiteindelijk toch door de open lift deuren kunnen hinken om vervolgens tegen de koude, stalen muur aan te leunen. Toen de lift met een klein schokje zijn tocht naar beneden begon, vertrok zijn gezicht even. Het kleine schokje had al zeer gedaan aan zijn gekwetste been. Als hij nu niet was gevallen, dan had hij hier nu niet moeten staan. Dan had hij op dit moment getraind voor de volgende belangrijke match die op het programma stond. Welke was dat ook alweer? Hij dacht tegen Liverpool, maar was er helemaal niet zeker van.
Het typische lift muziekje was weer te horen en ook het belletje ontbrak niet toen de lift de begane grond bereikte. Alex nam zijn krukken weer beter vast en hinkte zodra de lift deuren open gingen de lift weer uit. Eigenlijk wist hij niet precies wat hij ging doen, maar misschien was het slim om nu al eens de begane grond te verkennen. Zo kwam hij te weten dat er een wasruimte was, en ook waren er brievenbussen voor elke persoon hier in het gebouw. Ook zijn naam stond er al bij, iets wat hem toch een beetje verontruste. Hij was naar hier gekomen om niet herkend te worden, wat als iemand zijn naam zag en hem weldra herkende? Erger nog, wat als die persoon iemand was bij de pers? De jongeman besloot om er niet aan te denken en zo liep hij dus ook verder, in de richting van de deur. Er was echter één klein probleempje: hij kon de deur moeilijk openen, aangezien ze veel te zwaar was. Zo ontstonden er enkele onhandige pogingen om de deur te openen, die keer op keer weer mislukten.

[ bericht aangepast op 13 jan 2016 - 16:32 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

Samuel was eindelijk buiten en had nog even de tijd voordat hij naar zijn werk zou vertrekken, daarbij zou hij voor een gesloten garagepoort staan. Daarom stond hij dus maar net voor het appartementgebouw en keek rustig toe hoe de mensen hun spullen verhuisden en knikte hen vriendelijk toe. Meestal waren het verhuizers die heen en weer schouwden met de zware dozen dus hield Sam af en toe de deur voor hen open , tot op het moment dat er niemand meer was. Daar stond hij dan tegen de muur geleund naar de straat te kijken. Het is dat Samuel gestopt ben met roken, anders had hij vast en zeker al een peuk opgestoken. Op het punt dat hij wilde gaan vertrekken hoorde hij enkele afgezwakte geluiden en draaide hij zich om. Een jongeman , iets rond zijn leeftijd had moeite met de deur. Samuel zag dat hij op krukken liep en dat het hem niet zou lukken om de zware deur lang genoeg open te houden, dus besloot hij maar een handje te helpen en opende de deur. " Dit is vast gemakkelijker. " zei hij vriendelijk met een glimlachje als hij de deur open had voor de jongeman. "Jij bent vast nieuw? Ik ben Samuel." stelde hij zich voor en wachtte af tot de jongen buiten was zodat hij de deur weer kon dicht doen. Hoewel hij de jongen hier nog nooit eerder had gezien, kwam hij hem wel bekend voor maar uit beleefdheid besloot hij er geen aandacht aan te besteden.

(Sorry voor het slechte stukje)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Alexandro had nog verscheidene pogingen begaan om de deur open te krijgen toen er eindelijk een behulpzame jongeman hem een handje hielp door de deur van buitenaf open te doen. Ietwat onhandig hinkt hij op zijn krukken naar buiten, waarna hij de jongen aankeek. Hij schatte hem rond zijn leeftijd, en vond ook dat hij aardig oogde. Dit kwam ook door het feit dat hij hem had geholpen, dat was immers iets voor aardige en behulpzame mensen.
"Dit is vast gemakkelijker." Alex glimlachte en knikte even. "Ja, vele makkelijker. Dank u wel," zei hij en keek hem met een vriendelijke glimlach aan, terwijl hij op zijn krukken leunde. De jongen zag er niet uit alsof hij hem herkende, en Alex hoopte ook dat dit zo bleef. "Jij bent vast nieuw? Ik ben Samuel." Hij zou hem wel een hand willen geven, maar dat zou net wat te lastig zijn met zijn krukken. Daarom bleef hij zo staan, maar stelde zich wel voor. "Ja, ik trek hier vandaag in. Ik ben Alexandro, muito prazer," zei hij, ietwat nonchalant in de hoop dat zijn slechte Engels niet zou opvallen bij de jongeman tegenover hem. Hij kende vooral standaard engels, en voetbaltermen natuurlijk. Het was niet veel, maar beter dan niets en hij kon zich er mee redden, dus dat viel mee.
"Woont u hier ook? " vroeg Alexandro wat stuntelig, al was het wel duidelijk dat de jongeman hier wel woonde. Anders zou hij hier niet rondhangen of vragen of hij nieuw was. Maar ach, het kon altijd het geval zijn. Hij keek weer even naar zijn been, dat weer begon te jeuken. Naast het feit dat hij niet kon voetballen, was de jeuk toch wel een zeer groot en vervelend probleem voor hem. De dokter had hem iets gegeven wat kon helpen, maar het hielp zo goed als niks. Dan maar hopen dat de jeuk weg ging, anders had hij pech.

[ bericht aangepast op 14 jan 2016 - 7:40 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.