Rpg} The New Americana. [200]Speeltopic - Speeltopics

Nieuw rollentopic!

[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 20:50 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

Elle Gabi Mack

[ bericht aangepast op 22 dec 2015 - 10:45 ]

De jongedame had een sympathiek gezichtje, wat vooral zo overkwam door haar onschuldige bruine ogen. Er stond een glimlach op haar gezicht geplaasterd, al leek deze eerder richting Haven te gaan dan richting mij. 'Daar woon ik inderdaad, ja.' De eerste indruk die ik over de jongedame had was gezellig, vrolijk en spontaan. 'Ik ben Jess.'       Met een vriendelijke glimlach had ik naar haar geknikt. 'Aangenaam.' Haar ogen hadden Haven gevolgd, net zoals Haven elke beweging had gevolgd die Jess had gemaakt.       'Is dit, ehm, jouw dochter?' haar stem had onzekerder geklonken dan het zonet deed. Het was geen al te simpele vraag, net als het geen al te simpel antwoord voor me zou zijn. Ik knikte, zodat ik wat tijd had om mijn emoties even bij elkaar te houden. 'Ja, dit is inderdaad mijn dochtertje.' Welke andere drieëntwintigjarige had er eigenlijk al een dochter? En hoeveel van hen waren er dus daadwerkelijk een alleenstaande vader? Het was ook een raar beeld, en ik wist dat ik dat ook in deze buurt vaak te horen zou krijgen. Mijn gedachten schoten naar Emily toe, en hoe akelig veel Haven op haar leek.       'Ja, het is Haven en ik,' ik zette een glimlach op, want dat deed de gedachte aan mijn kleine meid me ook bezorgen, 'en hoe zit het met jou? Woon je lekker alleen?' Meteen bedacht ik me dat dat als een vreselijk asociale vraag gezien kon worden. 'Ik beloof je dat ik geen moordenaar ben of iets degelijks.' Met een lach keek ik even naar Jess, in de hoop dat zij het niet verkeerd op had genomen. Kort daarna focuste ik mijn ogen op Haven, die lekker aan het brabbelen was inmiddels. Het kwam in ieder geval op gebrabbel neer, op zo nu en dan eens een 'papa' of 'woef' ertussen.       Het was grappig, want laatst leerde ik haar nog welke geluiden ieder dier maakt, en woef is haar blijkbaar dus het meest bijgebleven. Geen idee waar het ineens vandaan kwam, maar ze leek erg tevreden te zijn met het woord, aangezien ze het maar bleef herhalen. Met mijn vrije hand veegde ik een plukje haar uit haar gezicht, die ze vervolgens eigenwijs terug hing. De duivelse glimlach die ze vervolgens naar me schonk maakte het gehele plaatje af.

Emerson Fitzgerald. Nieuwe bewoner.

---

I'm your little ray of pitch black.

(Mt, ik post morgen!)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

'He, goedemorgen Legend,' had Juliette met een glimlach op haar gezicht gezegd. In mijn ooghoek zag ik Warrior al in een startpositie schieten, wat ik probeerde tegen de houden door in mijn vingers te knippen. Ik keek daarom weer op jaar de brunette voor en glimlachte, zo'n glimlach die alleen zij bij mij op kon roepen. 'Goedemorgen, ik stoor toch niet?'       Het had niet lang geduurd voor ze naar beneden had gekeken, waardoor ik toch even moest kijken naar hoe ze gekleed was. In ieder geval zag ze er zo sereen uit in de ochtend, in tegenstelling tot mij, dat was één ding waar ik zeker van was. Een simpel wit shirt en een wat loszittende broek — waarschijnlijk een pyjamabroek. Nu ik daaraan dacht, die moest ik nodig nog een kopen binnenkort.       'Jij ook goedemorgen Warrior. Ik neem aan, dat die post die je daar vast hebt.. Verkeerd is bezorgd?' vroeg ze me met een oprechte glimlach. Lachend had ik gereageerd op Warrior, waarna ik knikte en haar haar post toereikte. 'Sorry, soms luistert hij zo goed, en andere keren...' Nogmaals knipte ik met mijn vingers, en ditmaal zag ik zijn onschuldige kopje omhoog gaan, waarbij zijn ogen kort in die van mij boorden. Ik wachtte af totdat hij luisterde, maar hij leek vandaag echt onhandelbaar te zijn — en het was pas ochtend.       'Kom anders even binnen, dan krijg je een kop koffie, of thee als je dat wilt. Of moet je weg?' het was overduidelijk dat ik zo'n aanbod niet zomaar af zou slaan. En het feit dat Warrior al naar binnen was geschoten voordat we het beiden doorhadden maakte het gehele plaatje nog eens af. Natuurlijk, onhandelbaar wezen. Maar goed dat ik hem al af had weten te leren dat hij buiten zijn boodschap moest doen, en dat hij niets kapot moest maken. Nu maar hopen dat hij dat ook bij Juliette niet uit zou gaan spoken.       'Zo te zien heeft Warrior al gekozen. Of kan ik je iets anders aanbieden dan koffie of thee?' de brunette had ook al door wie er de baas was, overduidelijk. Lachend had ik haar aangekeken. Omdat ik haar niet lastig wilde vallen snoof ik onopvallend wat rond, en het was overduidelijk dat ze thee had zitten drinken. In dat geval zou dat stukken makkelijker zijn. 'Doe maar wat thee dan, lekker.' Glimlachend stapte ik naar binnen, terwijl ik even rondkeek in de hoop dat ik de rode duivel zou vinden. Deze was rond aan het lopen en leek alles te onderzoeken. Met een opgetrokken wenkbrauw staarde ik naar de vos, waarna ik naar Juliette keek. 'Ik dacht dat ik hem al het een en ander had geleerd, blijkbaar zat ik er ver naast. Sorry. Ik was niet echt van plan je vandaag lastig te vallen.' Ik lachte kort om mijn eigen, flauwe grap.

Legend Nixon. Oude bewoner.

---

I'm your little ray of pitch black.

"Dit had ik slimmer kunnen aanpakken," mompelde Maxime tegen zichzelf terwijl ze de eerste trap op liep. In haar handen hield ze een stapel boeken die hoger kwam dan haar zichtlijn waardoor ze niet goed zag waar de traptreden precies zaten. Dat ze daardoor nauwelijks vooruit kwam nam ze maar voor lief, want het idee om naar beneden te vallen door te snel willen zijn stond haar wat tegen. Ze wist dat het nog een hele klim was naar haar nieuwe appartement, maar gelukkig was dit het laatste wat ze nog omhoog moest krijgen.
In principe had Max ook prima de lift kunnen pakken, ware het niet dat ze zich een beetje schuldig voelde over het feit dat ze de avond ervoor met een vriendin twee seizoenen van een serie had gekeken terwijl ze zich vol aan het eten waren. Dus hadden ze samen afgesproken om de volgende dag overal de trap te nemen. Het was haar echter ontschoten dat dit haar laatste verhuisdag was én dat ze vrij veel trappen moest beklimmen om bij haar appartement te komen.
Buiten adem van haar klim leunde ze tegen een van de deuren in een gang. Haar ogen gleden naar de lift en ze besloot op dat moment dat de hele afspraak haar gestolen kon worden, het was wel weer goed zo.
Terwijl ze op de lift wachtte dwaalden haar gedachten af naar haar appartementje. In principe had ze alles wat ze nodig had, een lekkere bank om in weg te zakken, een mooie keuken zodat ze de Masterchef recepten kon namaken en een heerlijk bed. Er moesten alleen nog wat dingen opgehangen worden, maar gezien Max niet zo handig was met een boor hoopte ze dat haar buren haar misschien konden helpen.

[ bericht aangepast op 22 dec 2015 - 0:10 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Christopher stond in zijn appartement en kon het niet laten om even diep te zuchten. Overal waar hij keek stonden dichte dozen en na dagen inpakken keek hij er niet bepaald naar uit om ze weer uit te pakken. De wat grotere meubelstukken stonden gelukkig wel al klaar en dat luchtte hem op. Chris was namelijk niet zo’n held in klussen en had in het verleden al vaak genoeg ruzie gehad met een Ikea-kast. Dus toen hij hoorde van de nieuwe bezorg en monteer service van een ander meubelbedrijf had hij geen seconde getwijfeld. Zelfs niet toen hij hoorde dat het toch wel wat meer geld zou kosten dan hij had verwacht. Christopher wist namelijk maar al te zeker dat hij anders na twee weken nog steeds geen bank in zijn appartement had staan.
Na nog een blik op de dozen te hebben geworpen besloot hij dat hij het wel een andere keer zou doen. Frodo kwam toch pas de volgende dag en voor die tijd maakte het nog niet echt uit hoe zijn appartement eruit zag. Bovendien had hij nu behoefte aan wat frisse lucht en de vorige eigenaar had hem verteld dat er een groot dakterras was.
De lift was er in enkele seconden en zo kwam het dat hij even later het dak van het appartementen complex opliep. Aan de bier dopjes die her en der verspreidt lagen concludeerde Chris dat hier soms feesten werden gegeven. Dat kon hij wel waarderen, hoewel hij wel hoopte dat hij voor die feestjes in ieder geval uitgenodigd zou worden. Niet dat hij anders niet even langs zou gaan, maar het kwam toch beter over om uitgenodigd te zijn. Althans, dat was wat zijn vader had gezegd toen hij onuitgenodigd bij het huwelijk van zijn moeder en stiefvader was binnen gevallen.
Een lachje verscheen op zijn lippen, hij had nooit een goede band gehad met zijn moeder.

[ bericht aangepast op 22 dec 2015 - 0:31 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Een zucht rolt over mijn lippen als ik zie dat de verhuizers de dingen op de verkeerde plek zetten. "Mijn bed moet daar en de koelkast dáár." Hoe moeilijk kon het zijn? De verhuizers brommen wat en verschuiven alles. Dit keer ben ik wel tevreden. Ik plof neer op mijn bed. Ik ging hier studeren. Mam had het voor Ezra en mij nog maar net kunnen betalen. Goede vraag eigenlijk: Waar is Ezra? Normaal gesproken zou hij me helpen met mijn dierbare spullen op de goede plek neer te zetten, maar dit keer is hij nergens te bekennen.
Een biertje. Dat is wat ik tegenkom als ik door de hal loop. Het flesje is omgegooid en er stroomt wat bier over de grond. Ik moet mezelf bedwingen. Ik mag dat flesje niet pakken. Echt niet. Ik besluit om maar weer naar boven te gaan. Echter loop ik zo tegen iemand aan waardoor de stapel boeken uit haar handen valt. "Zo. Dat had ik niet zien aankomen dat hier een of andere gek stond voor de lift. Ik ben Lillith Fitz. Voortaan kun je misschien beter beneden de lift al nemen," snauw ik. "Misschien had je die stapel boeken beter in een doos kunnen doen, dat tilt wat makkelijker," zeg ik er nog een tikkeltje chagrijnig achter aan. Ugh, dat gebeurt mij natuurlijk weer dat er mensen staan en dat ik er tegen aan loop. Mijn vrolijke humeur is al helemaal verdwenen. Nog steeds chagrijnig loop ik weg, terwijl ik het meisje achterlaat met de gevallen boeken.

---

all because i liked a girl

Juliette Rose Bradshaw

Ik lachte zachtjes om zijn opmerking, voor ik de deur achter hem sloot. Legend viel me nooit lastig, dat wist hij zelf ook wel. En ik was dol op Warrior.
'Dat geeft niks Legend, dat weet je best. Ga maar zitten.' Ik knikte naar de woonkamer, waar Warrior zijn plaatsje al heeft gevonden in een stoel. Heerlijk dier was het toch ook. Ik gaf Legend een beker hete thee, waarna ik de post naast mijn laptop op het bureau legde en zelf op de stoel aan mijn bureau ging zitten, die ik uiteraard omgedraaid had. Zou ik hem ernaar vragen, of hij de nieuwe bewoners al had gezien? Misschien was hij pas net wakker, Legend hield er soms namelijk van om uit te slapen. Ik glimlachte kort, voor ik een slok van mijn thee nam.
'En, heb je de afstandsbediening van je televisie al gevonden? Of heeft Warrior hem te goed verstopt?' De vos die in de stoel naast mij lag keek gelijk op bij het horen van zijn naam, waardoor ik even moest lachen. Warrior vond het soms nogal eens leuk om Legend's spullen te verstoppen, tot grote ergenis van Legend. Maar ik wist ook dat Legend nooit lang boos kon blijven op Warrior, ook niet op Lucifer en Xena. Daarvoor was hij te dol op ze, en dat sierde hem ook wel weer. Het gaf hem een zachte kant, naast de harde kant die hij gekregen had door zijn.. Aparte leven. Het maakte mij niets uit hoor, want ik had er geen last van, maar ik had het niet zo op de drugs.
'Heb je de nieuwe bewoners al gezien? Volgens mij komt er ook een alleenstaande vader bij, of zijn vriendin komt later pas. Zijn spullen werden net uit de verhuiswagen geladen.' Ik nipte opnieuw van mijn thee, en ik keek hem even recht aan. Zijn blauwe ogen gaven hem iets onschuldigs.. En als je niet beter zou weten, zou je ook denken dat hij onschuldig was.
'En hoe is het met Lucifer en Xena? Lopen ze al los rond?' Als Legend sliep, of als hij de deur uit ging moesten zijn dieren altijd in hun eigen hok, wat ook wel logisch was. Maar als hij hier was, liet hij ze rondlopen. Het was immers naast de deur, letterlijk.

---

Faith is everything.

Met zijn handen in het sop zat Samuel de afwas te doen. Erg veel was het niet, maar de jongeman hield niet van opstapelend vuil en daarbij als er één van de nieuwe buren zou langskomen zou het toch netjes moeten zijn. Mijn donkere kijkers waren al vaak naar het raam afgedwaald waar hij mooi zicht had op de vele verhuiswagens die er stonden. Het idee van verhuizen haf hem wel enigsinds een gevoel van ernst. Wat als de baas hem eruit gooit? Hoe lang was het ook alweer geleden dat hij de huur betaald had? Een lichte frons ontstond op zijn voorhoofd maar deze zorg probeerde hij van zich af te schudden door zachtjes een liedje te neuriën. Hij moest zich niet zoveel zorgen maken om dingen , hij was jong er kon nog van alles gebeuren. Nadat Sam zijn laatste bord had gedroogd en weggestoken besloot hij om een snelle douche te nemen en in wat deftigere kleren te verschijnen. Een shirt met een olievlek was nou niet zo charmant. Eens dat dit gedaan was en hij tevreden was van het resultaat liep hij weer naar zijn woonkamer bedenkend dat hij nog inkopen moest doen. Hij schoot in zijn schoenen en verliet daarna zijn appartements gebouw.
Het was best druk op de hang, verhuizers liepen langs alle kanten en iets met een benauwd gevoel kreeg Sam enkel het idee dat hij in de weg stond. Al zeker toen een grote man hem bijna omverliep en hij doordat hij wilde uitwijken tegen een meisje (Elle) aanliep die hem maar nieuw leek. Sam kon zichzelf wel vervloeken. "Het spijt me ik eh... " zijn bruine puppy ogen keken haar verontschuldigend aan. "Kan ik u misschien helpen? "

[ bericht aangepast op 22 dec 2015 - 10:39 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Elle Gabi Mack

[ bericht aangepast op 28 dec 2015 - 22:00 ]

Cameron Razia Santiago

---

21 ~ Oude bewoner ~ Outfit


Het opgewekte geblaf van Harvey is het eerste wat ik hoor als ik de supermarkt uit loop. Snel loopt hij naar me toe en ik aai hem zover ik kan met twee volle tassen. 'Good boy' glimlach ik en ik loop verder. Harvey loopt gelijk aan mijn zijde. Mijn appartement was gelukkig niet ver hiervandaan en vijf minuten later laat ik dan ook met een verlossende zucht de zware tassen los. Ik kocht veel te veel, maar dat maakt niet uit. Dan heb ik tenminste een voorraad voor wanneer het echt nodig is. Besides.. Meestal is het toch bijna allemaal op na een feest. Over feesten gesproken.. Het is lang geleden dat er een was in huize Santiago.. Hmh, misschien toch iets mee doen...
Ik kijk op wanneer de deuren van de lifts open gaan en ik pak de tassen weer met enige tegenzin. Ik loop de lift uit en zie Harvey al enige meters voor me lopen. In het ergste geval zou mijn weg worden geblokkeerd door verhuizers. De vele wagens zag ik wel staan buiten maar heel geïnteresseerd was ik niet. Ik zie wel wat voor lui het is. Zolang het geen oude chagrijnige klagers zijn vind ik alles goed. De deur zag ik aan het einde van de hal al en ik loop wat sneller door. Totdat het aan mijn ene kant een heel stuk lichter is en ik verschillende dingen op de grond hoor vallen. 'Natuurlijk...' mompel ik en ik laat een kort lachje uit voor ik alles begin op te rapen. Een lok van mijn felblauwe haar stop ik achter mijn oor en ik begin na te denken hoe ik dit het beste aan kan pakken. Je zou bijna denken dat ik ook aan het verhuizen ben, zo onhandig als ik soms ben...

[ bericht aangepast op 22 dec 2015 - 13:04 ]

---

El Diablo.

      Niet leuk vroeg had Nova op moeten staan om boodschappen doen, zodat ze op tijd terug was voor de schilder en niet tussen de schilder en de elektricien door nog even snel boodschappen moest doen. Met haar lijstje en drie tassen en een schoudertas waar de boodschappen prima in moesten passen was ze op pad gegaan. Ze wist precies wat ze nodig had, al had ze getwijfeld of ze geen chocolade koekjes mee moest nemen. Met drie boodschappentassen en een mobiel die half uit haar zak viel liep ze richting haar appartement. Ze wilde oversteken, maar werd in haar haast bijna aangereden. Nova was nog niet helemaal wakker, maar ze dacht wel alles te hebben dat ze nodig had, als de eieren niet alsnog zouden vallen. Ze was al aan het kloten om haar sleutels uit haar zak te pakken toen ze de deur naar de voorhal open zag gaan. Aiden leek een pakketje te krijgen en hield gelukkig de deur voor haar open.
"Nou stiekem ben ik perfect in balans op deze manier, maar als je het echt voor me wil vasthouden, hier de meest rechtse," zei Nova terwijl ze haar pink en wijs vinger aan haar rechter hand heen en weer bewoog. Ze wurmde zich door de deur.
"Oeh, mag ik vragen wat je daar hebt?" Ze mocht Aiden wel, al was het soms een aparte gozer.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Veel te nieuwsgierig opende ik alvast de bovenste doos, terwijl ik wachten tot Nova was overgestoken. Ik moest toch iets nuttigs met met mijn tijd doen. Ik kreeg spontaan een brede glimlach op mijn gezicht toen in een paar strak gelakte zwarte pumps zag liggen met veelte veel glitters. Nee er konden nooit genoeg glitters op. Glitters waren alles. Ik deed snel de deksel weer op de doos toen Nova voor de deur stond en bood haar een hand aan. Ik schoof de schoenendozen onder mijn arm en nam de tas over die ze had aangegeven kwijt te willen. 'Als je maar niet omvalt nu dan.' Ik deed een stap opzij zodat Nova erdoor kon en gooide de deur achter haar dicht. 'Nieuwe schoenen.' Grijnsde ik breed toen ze vroeg wat ik vast had. Alsof ik nog niet veelte veel schoenen had ofzo. Vooral mijn collectie voor Adore was groter dan zou horen. Voor mezelf viel het reuzen mee. Alleen het stomme aan veelte veel schoenen was, was dat je toch maar een paar tegelijk aan kon. Ik drukte op jet loft knopje omdat ik toch echt wel te lui was om te lopen. Daarbij deden mijn voeten nog steeds pijn en trappen oplopen werkten niet echt bevordelijk. 'Krijg jij een heel weeshuis op bezoek ofzo?' Merkte ik uiteindelijk op toen ik me besefde hoeveel boodschappen Nova eigenlijk bij zich had voor haar eentje. Ik had nooit zoveel boodschappen. Al haalde ik ze dan ook echt met de dag omdat ik nooit van tevoren wist wat ik wilde eten. Als ik niet al gewoon eten bestelde omdat ik te lui was de deur uit te gaan.

[ bericht aangepast op 22 dec 2015 - 19:42 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Mijn topics.]

---

Reality's overrated.

Tot zijn geluk nam het meisje het hem niet kwalijk en zei ze dat het oké was. Op zijn aanbod weigerde ze vriendelijk wat Sam ook wel begreep, hij had haar net ontmoet op een voor hem best vernederende manier. "Sorry voor het storen trouwens, ik ben Samuel , woon hier niet ver om te hoek. Dus als je me eens nodig hebt je mag altijd eens kloppen." zei hij met een vriendelijke glimlach en ging uit haar weg staan zodat ze gauw weer verder kon met verhuizen. Hij wilde haar of zijn andere nieuwe buren namelijk niet tot last zijn laat staan dat ze hem vervelend zouden vinden. Daarbij hield Sam graag mensen en vond hij het zeker geen probleem als ze aan zijn deur zou staan. Of tja als het normale gevallen zijn en geen louche zaakjes. "Prettige dag nog" knikte hij haar dan toe en besloot om iets vroeger naar zijn werk te vertrekken en liep hij de trappen af, het appartements gebouw uit opweg naar de garages die niet ver van het gebouw af waren. Zijn baas zou vast bezig zijn met een nieuwe auto op te knappen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH