Rpg} The New Americana. [200]Speeltopic - Speeltopics

Nieuw rollentopic!

[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 20:50 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

Marked. Ik wil nu gaan schrijven, als iemand wil dat ik zijn of haar personages in mijn posts wil betrekken, call out.

---

I'm your little ray of pitch black.

Dizcoostin schreef:
Marked. Ik wil nu gaan schrijven, als iemand wil dat ik zijn of haar personages in mijn posts wil betrekken, call out.

Je mag Jess erbij betrekken, die zal wel ergens op de gang rondhangen om de nieuwe bewoners te kunnen ontmoeten.

---

I promise you I will learn from my mistakes.

Haven had rustig op mijn heup gezeten, en was zelfs meerdere keren praktisch in slaap gevallen terwijl ik mijn waakzame ogen op de verhuizers had gericht. Zo nu en dan gaf ik instructies over naar welke kamer de dozen moesten, en zij leken zelf ook in een wat blijere bui dan ik ze ooit had meegemaakt. Ik had ze wat koffie aangeboden, maar helaas had ik die om de hoek bij een koffietentje moeten halen. Dankbaar hadden ze het opgedronken, waarna ze gauw verder waren gegaan.       Toen ze eenmaal weg waren was ik naar het raam gelopen en had ik deze opengezet, vooral omdat er een wat muffe en stoffige lucht in het appartement leek te hangen, en deze wilde ik hier natuurlijk niet houden. Vervolgens liep ik weer naar de voordeur en zette ik het luikje er al neer dat ik voor Haven er had geplaatst. Aangezien ze nu wakker was, en leek te willen blijven zette ik het kleine bengeltje in haar wandelstoel, terwijl ik zelf begon aan het uitpakken van de woonkamer, zodat ik een goed oog op haar kon houden.       Ik hing de schilderijen op, wat gemakkelijk ging gezien ik al de spijkers erin geslagen had, waarna ik de kussens opschudde en deze op de bank plaatste. Ik gaf deze alle drie nog een paar kleine duwtjes om deze op de juiste plek te zette. Al snel hoorde ik Haven giechelen, dus liep ik weer richting de deur. Ze stond met de wandelstoel tegen het rekje geleund. Mijn ogen gleden op, en al snel zag ik een jongedame met groen en blauw haar er staan. Haven leek gefocust op de jonge vrouw, wat me even had laten lachen.       Ze leek tegenover mij te wonen, dus besloot ik maar voor een standaard praatje te gaan. 'Hey, woon jij op 201?' Tenminste, als ik het goed onthouden had woonde ik op nummer tweehonderd. Even stak ik mijn hoofd naar voren, zodat ik mijn nummer kon lezen dat voor aan de deur hing. Met een licht twiomfantelijke glimlach keerde ik mijn hoofd weer richting de jongedame. Ik had eens gelijk, dat was me allang niet meer overkomen. 'Ik ben Emerson.' Haven leek te protesteren en maakte een zwak piepgeluidje, met een trotse glimlach pakte ik mijn dochtertje op, die met haar handjes richting mijn overbuurvrouw leek te grijpen. 'En dit is Haven.'       De kleine bengel in mijn armen bleef met haar handjes richting de vrouw gaan, waardoor ik haar weer op mijn heup zette. Soms was het toch best vervelend om zo'n sociaal kind te hebben, al had het natuurlijk zeker zijn voordelen.

Emerson Fitzgerald. Nieuwe bewoner.

[ bericht aangepast op 21 dec 2015 - 16:17 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Mijn topics

---

We've lived in the shadows for far too long.

Jess kon niet anders dan bekennen dat ze benieuwd was naar haar nieuwe buren. Hopelijk was het geen oude man die de hele tijd zat te zeuren over haar muziek die te luid stond, of iemand die met haar gekleurde haren lachtte. Zeker op dat laatste zat ze niet te wachten. Het was gewoon verschrikkelijk als mensen die ze niet kende vroegen waarom ze 'in hemelsnaam haar haren kleurde'.
Ze had wel gehoord dat er verhuizers bezig waren, maar omdat ze hen niet tot last wou zijn had ze nog even gewacht. Echter waren ze uiteindelijk weg en ging Jess de gang op. Daar zag ze tot haar grote spijt niemand, en wou ze teleurgesteld haar appartement weer ingaan totdat ze vrolijk gekraai hoorde. Meteen gleed haar blik naar beneden en zag ze een schattig klein meisje in een loopstoel. Met een grote glimlach liep ze wat dichter naar het kleintje. Ze leek gebiologeerd te zijn door haar kleurrijke haar, en greep met haar kleine handjes naar haar. Op dat moment hoorde ze voetstappen en verscheen er een man in de deuropening.
"Daar woon ik inderdaad, ja, "knikte ze vrolijk en keek naar de jongeman. Dat was- of beter gezegd waren- haar nieuwe overburen dus. Hopelijk was hij ook zo'n schatje als het kleintje. "Ik ben Jess," stelde ze zichzelf voor en keek hoe hij het kleine meisje op zijn heup zette. "Is dit, ehm, jouw dochter?" vroeg ze, wat onzeker. Het zou redelijk gênant zijn als dit niet zo was, maar voor broer en zus zou het leeftijdsverschil wel heel groot zijn. En daarbij zag ze ook geen moeder of vader.

[ bericht aangepast op 21 dec 2015 - 17:34 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

Mt

MT - Ik spring vanavond in

---

When time and life shook hands and said goodbye.

[mt.. Ga zo meteen beginnen met mijn post. Iemand die ik er alvast bij kan betrekken of naar toe kan?]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

AdoreDelano schreef:
[mt.. Ga zo meteen beginnen met mijn post. Iemand die ik er alvast bij kan betrekken of naar toe kan?]

{ Elle? }

(Nova? Ze komt net terug van boodschappen doen, denk ik. Ik schrijf na het eten een post.)

---

We've lived in the shadows for far too long.

MT, post komt heel misschien vanavond nog en anders morgen

---

all because i liked a girl

Het was te laat geworden vannacht. Ik was met mijn dronken kop zo in bed gedoken, waardoor alle lakens nu onder de make-up zaten, ik er ander half uur over gedaan had om de pruik die ik had opgehad uit te kammen en mijn nep wimpers zaten vastgeroest aan mijn oogleden. Maar daar maakte ik me allemaal pas druk om na een veelte lang bad. Zelfs een douche was namelijk te vermoeiend geweest omdat mijn voeten nog steeds branden van die veelte hogen stiletto's. Ze waren zo mooi geweest, maar zo'n hel. Het warme water had me goed gedaan, maar ik had nog altijd moeite met lopen en het feit dat de bel ging omdat mijn pakketje bezorgd werd, was geen beter vooruit zicht. Ik stapte in mijn slippers en slenterde in mijn joggingsbroek en ac/dc shirt de trappen af naar beneden om mijn pakketjes te ondertekenen. Het feit dat er nieuwe schoenen in zaten deed me dan wel weer goed. Al waren die net zo hoog en net zo killing als die van vannacht, ik kon niet wachten om ze uit te proberen. Ik hield van schoenen en vond dan ook dat je er nooit genoeg van kon hebben en hoe hoger hoe beter. Ik wilde bijna de deur achter me dicht trekken om zo snel mogelijk weer naar boven te klimmen, toen ik Nova de hoek om kwam komen met boodschappentassen. Ik hield de deur voor haar open, zodat ze straks geen moeite hoefde te doen voor haar sleutel. ik schoof de schoenendozen onder mijn arm en stak mijn hand uit. 'Hier, ik help je wel.' Bood ik aan een tas van haar over te nemen zodat het minder zwaar voor haar zou zijn.


[Als je het er niet mee eens ben moet je het zeggen, dan verander ik het. ]

[ bericht aangepast op 22 dec 2015 - 7:49 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Mijn topics

---

Faith is everything.

Het had vanmorgen zo'n half uur geduurd voortdat ik me erbij neer kon leggen dat ik niet meer zou slapen. Het gekraak dat door dit gehele appartementencomplex galmde irriteerde me mateloos, dus stond ik maar op. Ik was direct mijn douche ingestapt, waarna ik mezelf had aangekleed — enkel een spijkerbroek leek me genoeg voor nu.       In de woonkamer liep ik langs de kooien van Lucifer en Xena, waarna ik deze opende. De suikereekhoorn was al direct uit zijn kooi en ging de bank opzoeken — zoals hij dat iedere ochtend had gedaan. Ik had wel verwacht dat de vleerhond in de kooi zou blijven zitten, die sliep veel te graag. Ten slotte liep ik naar de kooi van Warrior, die maar al te gelukkig leek dat hij er weer uit mocht. Ook deze begon rond te rennen. Ik had ze allemaal al wel goed weten te trainen, en ze beschouwden elkaar inmiddels ook wel als familie.       Ik begon het eten van de kleine wezentjes klaar te maken, toen mijn oog op de post viel die op het aanrecht lag. Juliette's post. Dat moest ik vandaag nog doen inderdaad. Ondertussen zette ik het eten neer voor hen allen, en waste ik mijn handen. Ten slotte begon ik aan mijn eigen eten, verse flensjes met aardbeienjam, want ik had zin in wat aparts.       Gapend liet ik me op de bank zakken terwijl ik begon te eten. Het feit dat de televisie nu al zo'n twee dagen aan stond zou me duur komen te staan, maar de afstandsbediening was verdwenen geweest — en ik had zo'n idee dat Warrior hier wat mee had uitgespookt — en anders kreeg ik de televisie niet meer aan totdat ik deze vond.       Mijn ogen gleden opnieuw naar de post toe. Ik had haar vandaag nog niet weg horen gaan, dus misschien moest ik het nu maar doen. Je wist nooit of er belangrijke informatie tussen zou zitten. En haar glimlach maakte stiekem mijn dag, al zou ik dat uiteraard nooit gaan uitspreken.       Nadat ik de laatste hap nam, stond ik toch maar op en trok ik een willekeurig shirt aan, evenals wat schoenen die bij de deur hadden gestaan. Het was duidelijk dat Warrior heel graag wilde zien wat ik ging doen, dus greep ik de brieven, opende ik de deur en klopte ik op die van Juliette, terwijl de kleine vos vanaf het deurkozijn naar me aan het staren was. Met een frons staarde ik terug. Wat?

Legend Nixon. Oude bewoner.

---

I'm your little ray of pitch black.

Juliette Rose Bradshaw

Ik was al vroeg opgestaan, omdat ik graag nog wat aan mijn studie wilde doen. Het raam stond op een kier waardoor ik kon genieten van de frisse ochtendlucht die op deze manier mijn appartement binnendrong. Ik zette net een kop dampende thee naast mijn laptop neer, toen mijn oog op de verhuiswagen viel die beneden stond. Ik glimlachte even bij het zien van het vrolijke meisje wat bij haar vader op zijn heup zat. Dat was waar ook.. Er zouden vandaag nieuwe bewoners bijkomen. Misschien dat ik later vandaag wel eens ging kijken of ik iemand helpen kon. Het volgende wat me op liet kijken, was het geklop op de voordeur, en mijn ogen schoten gelijk naar de kleding die ik droeg. Feitelijk gezien had ik mijn pyjamabroek nog aan, maar mijn pyjamashirt had ik wel verwisseld voor een basic wit tshirt. Het kon makkelijk, de broek was namelijk zwart, en wie kon er nu voor mijn deur staan? Ik schaamde me voor niemand. Ik nam nog snel een slok van mijn thee, voor ik naar de deur liep, en deze opende.
'He, goedemorgen Legend.' Er verscheen automatisch een glimlach rond mijn lippen. Legend was mysterieus, maar ik kon het zeker goed met hem vinden en goed met hem praten. Ik wist ook wat voor werk hij deed, maar zolang ik er geen last van had, vond ik het niet erg. Mijn wenkbrauwen kropen even omhoog toen ik een zachte staart langs mijn benen voelde gaan, en ik glimlachte opnieuw toen ik Warrior zag staan, Legend's vos.
'Jij ook goedemorgen Warrior. Ik neem aan, dat die post die je daar vast hebt.. Verkeerd is bezorgd?' Vroeg ik hem met een glimlach, doelend op de post in zijn hand. Het gebeurde vaker, dat er post verkeerd bezorgd werd. Maar gelukkig waren de onderlinge relaties hier redelijk goed, dat het altijd bij de juiste terecht kwam, en in ons geval brachten we het bij elkaar langs.
'Kom anders even binnen, dan krijg je een kop koffie, of thee als je dat wilt. Of moet je weg?' Dan kon ik hem gelijk uithoren over de nieuwe bewoners. Misschien dat hij al iets wist. En ze vond het fijn, gezelschap. Ik had voor nu wel even genoeg aan mijn studie gedaan. Voor Legend antwoord kon geven, sloop Warrior al langs mijn benen naar binnen.
'Zo te zien heeft Warrior al gekozen. Of kan ik je iets anders aanbieden dan koffie of thee?'

---

Faith is everything.