[200] You're mine - Speeltopic - Speeltopics

©Feliana Naar het idee van Feliana.       Het is 3014, en de hele wereld is veranderd. De mannen hebben de wereld overgenomen en je kunt de vrouwen zeldzaam noemen in sommige streken. In de rijkste streken heeft elke man een vrouw die als slaaf dient. Niets meer. Vrouwen hebben geen rechten meer en moeten alles doen wat hun meester zegt. Congrulation is zo een rijke stad. Elke man heeft er zijn slaaf en doet ermee wat hij wilt. Meisjes en jongens moeten allemaal tussen hun 17-20 jaar oude leeftijd één keer naar de 'Lady Ceremony'. Daar mogen alle jongens een meisje kiezen waar ze normaal gezien de rest van hun leven mee door zullen leven. Voor de jongens is dit een speciale dag en is deze heel belangrijk. Maar voor de meisjes is dit meer een verschrikkelijke dag, met veel spanning. Dit jaar is het weer aan een nieuwe groep jongens om hun slaaf te kiezen. De jongens wonen toevallig allemaal in dezelfde grote villa en zijn heel zenuwachtig voor de grote dag, de dag dat ze eindelijk hun slaaf krijgen ! I N F O : - De meisjes worden bij hun geboorte in het vrouwenhuis geplaatst, dit is verplicht. Hun moeder is dus verkracht of echt verliefd geworden op hun meester. - Slaven hebben maar één naam. Dus geen achternaam. R U L E S      I N      T H E      N E W      W O R L D - Vrouwen mogen alleen maar doen wat hun meester accepteert. - Vrouwen moeten doen wat hun meester wenst. - De Lady Ceremony is van 17 tot 20 jaar oud voor beide geslachten. - De rijkste jongens (1ste klasse) mogen eerst hun meisje kiezen. Dan de tweede, en dan de derde. R U L E S Minimum 200 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen. Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG. Hou er rekening mee dat de meeste jongens niet erg lief en aardig zullen zijn, want de soort is in de jaren erg veranderd. Alleen Feliana of Allirian maken nieuwe topics aan ! Geen perfecte personnages. Niemand buitensluiten ! Minimum drie keer per week reageren. 16+ is toegestaan. R O L E S Guys [6/6] VOL - Adam Lagrette [first class] - Sanjit - Alexis Lawrence Deveraux [first class] - Krueger - Ajax Joaquin Mephisto [third class] -Sonder - Nathaniel Gabriel Maximus Montgomery [first class] - Olympiodoris - Vanni Lorenzo D'Angelo [second class] - MikeGClifford - Torin Kane Markey [second class] - Whelve Girls [7/7] VOL - Caitlyn - Allirian - Ava - Eavan - Charlotte - Valeska - Indigo - Ascendant - Ead - RlNGO - Lexi -StolenWings - Penelope-Aphrodité - Olympiodoris Begin : Het is de grote avond van de Lady Ceremony. Alle meisjes hebben zich al klaargemaakt en gaan naar de zaal (de zaal bevindt zich in het vrouwenhuis). De jongen hebben zich ook al klaargemaakt en gaan ook naar de zaal. Eerst kunnen meiden en jongens kennis maken, daarna komt de verkiezing.

[ bericht aangepast op 11 dec 2015 - 19:11 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

[main topieks]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

MT.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Catastrophes schreef:
MT.

---

A girl who wonders.

Mine.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[MT!]

---

I don't think you quite understand, honey

MT, al was een link fijn geweest (;

---

Mijn brein breint zoals het breint.

[Boeh]

---

Bowties were never Cooler

---

---

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

C A I T L Y N Zenuwachtig speelde ik met een plukje haar. Eigenlijk zou ik dit gevoel niet mogen hebben. Zeker niet voor zo'n klootzakken. In mijn leven had ik nog nooit een jongen van mijn leeftijd gezien. Ergens was ik nieuwsgierig naar hen maar toch bleef ik ze haten. Gewoon het feit dat zij rechten hadden en meisjes niet gaf mij een hatelijk gevoel. En het idee dat ik als 'slaaf' zou moeten dienen was nog minder geweldig. Goedkeurend keek ik naar mezelf in de spiegel. Ik moest toegeven dat ik er goed uitzag, maar de make-up boven mijn ogen vond ik wel te opvallend. De stylisten hadden hun best gedaan om een passend jurkje te vinden. Deze was helemaal wit, kort en mijn rondingen waren duidelijk te zien. Waarschijnlijk was het ook de bedoeling. Zuchtend deed ik de deur van mijn kamer achter me dicht. Het was de laatste keer. In deze kamer had ik heel mijn jeugd geleefd. Deze avond zou alles veranderen. Toen ik voor de deur van de zaal was gekomen aarzelde ik even. Ik voelde me nog niet klaar voor dit 'feest'. Ik wou terugkeren maar tot mijn grote spijt stond één van de wachters die ik het meest haatte achter mij. "Waar wacht je op ? Ben je bang misschien, Caitlyn ?! ", lachte de man me uit. Ik keek hem woedend aan. Die ging ik zeker niet missen. De wachter duwde me letterlijk de zaal binnen en slikkend keek ik naar de mannen. Een paar gezichten keken mijn kant op en ik voelde dat mijn wangen rood werden. Snel liep ik naar de bar en liet ik mezelf zakken op een hoge stoel. De avond begon al goed ...

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Vanni Lorenzo D'Angelo
Ik maakte me in een spiegel in de mannentoilet nog eens zeker dat ik er pico bello uitzag. Geen haartje mocht uit z'n plek zijn. Ik haalde nog een kam door mijn haren en zorgde dat die echt perfect zaten. Ook mijn wenkbrauwen streek ik glad, want die waren vrij dik en als ze rechtop gingen staan zag het er niet uit. Ik schonk mezelf mijn stralende glimlach in de spiegel, die helder wit was en waar geen vuiltje op te zien was gelukkig. Ik stopte mijn kruisje en rozenkrans goed onder mijn kleren, waardoor ze op mijn borstkas lagen, en trok daarna mijn jasje glad en mijn strikje trok ik nogmaals recht. Ik keek op mijn horloge, die ik onder mijn jasje had zitten, en zag dat het inmiddels tijd was om me naar de ceremoniezaal te begeven. Ik trok nog eenmaal mijn jasje recht, checkte nog even of mijn zwarte schoenen ook echt spic en span waren, voor ik me naar de zaal begaf. Mijn handen hield ik netjes aan mijn jasje, zoals me was geleerd door mijn vader. Ik hield mijn handen aan mijn jasje tot ik iemand moest begroeten. Ik keek rond en zag en heel aantal beeldschone dames en nog een flink stel jongens van rond mijn leeftijd hier rondlopen. Ik merkte wel dat ik bij de ouderen behoorde, maar heel erg vond ik dat niet. Nu was mijn tijd en dat was goed. Vandaag zou ik mijn dame krijgen, vandaag zou ik een man worden. Vanaf morgen zou ik bij mijn vader in het bedrijf aan de gang gaan. Ik had er al wel wat gewerkt, waardoor ik al een plekje had, maar morgen zou ik officieel mijn contract krijgen. Ik pakte een glaasje champagne van een dienblad wat langskwam en liep naar een dame in bordeauxrode jurk. "Goede avond, Bella" zei ik met een stralende glimlach, voor ik haar hand pakte met mijn vrije hand en de rug van haar hand kuste. Hierna liet ik haar hand weer los en pakte met mijn vrije hand mijn jasje weer vast. Ik nam een slokje uit mijn glas. "Met wie heb ik het genoegen?" vroeg ik aan de dame met de prachtige blauwe ogen.

---

Bowties were never Cooler

---

In een soort finishing touch haal ik mijn hand door mijn korte, blonde haren en werp nog een laatste blik op mijn verschijning. Vanwege een bijzondere dag als deze heb ik één van mijn netste pakken - me door mijn vader geschonken - aangetrokken, waardoor ik opeens een heel ander persoon lijk te worden. Rijker, machtiger, belangrijker - ja. Al die dingen bij elkaar - en toch voel ik me miserabel nerveus om de ceremonie vandaag, alsof ik niet meer dan een klein kind ben wie zo meteen levensbelangrijke keuze moet maken waar hij absoluut nog niet klaar voor is. Toegegeven, misschien is dat ook wel zo, ondanks ik reeds sinds mijn prille jeugd uitkijk naar het moment waarop ik mijn eigen slavenmeisjes mag gaan uitkiezen. Vandaag zal dat gebeuren.
      Ik glimlach breed bij de gedachte en stel me voor hoe mooi ze wel niet zijn, hoe lieflijk, zelfs hoe onderdanig aan mij – een gedachte die ik verrassend fijn vind. En zij die ik kies, zullen de allermooiste zijn, aangezien ik vanwege mijn rijkelijke klasse één van de eerste keuzes zal mogen maken. Ik hoop alleen met iedere vezel in mijn lichaam dat ik de juiste maak en de meisjes in kwestie werkelijk zo fantastisch zullen zijn, als mijn ouders me heel mijn leven wijsgemaakt hebben. Meer dan dat verlang ik ernaar dat ik ze nooit pijn zal hoeven doen, een gedachte die ik snel weer uit mijn hoofd probeer te duwen door een blik rondom de ruimte te werpen.
      De hele villa is gevuld met allerhande geluiden, wat niet verbazingwekkend is aangezien ieder van ons zich verwoed aan het klaarmaken is voor dit eindeloos bijzondere moment en ieder van ons er wel ietwat gestresseerd bijloopt. We zullen namelijk al snel onze keuze moeten maken, nadat we even kunnen praten hebben met ieder van ze.
      In een automatisme maak ik mijn weg uit de badkamer en naar Torin’s kamer toe, welke als één van de meest dierbare personen in mijn leven beschouw, ondanks onze verschillende klasse, aangezien we elkaar reeds sinds onze kindertijd moge kennen. Het verbaast me dan ook niks wanneer ik de kamer binnenstap en hem nog simpelweg in zijn bed zie liggen, waardoor er een brede glimlach om mijn lippen verschijnt.
      Zacht stap ik naar het bed toe en ruk de lakens plots van hem af, het kussen ook vanonder zijn hoofd door trekkend. “Dat jij zo diep kan slapen op een dag als deze,” zeg ik dan oprecht verbaasd, ondanks grinnikend. “Je blijft me verbazen, Torin. Nu hup. Klaarmaken. ’t Is de grote dag vandaag,” spreek ik uit met een enthousiaste glinstering in mijn blik. “Of ga je in je ondergoed naar de ceremonie toe?”

[ bericht aangepast op 26 nov 2015 - 0:33 ]

---

A girl who wonders.

      Lichtjes bolde mijn wangen iets op vanwege de ingehouden adem die ik zacht uitblies. Zenuwen raasde door mijn lichaam heen, waarbij ik me telkens af bleef vragen; waarom? Zometeen zou ik door de grote deuren de zaal in lopen om daar vrijwel direct enkele keurend blikken over me heen te voelen glijden. Ergens was het belachelijk dat wij meisje bekeken werden als een homp vlees voor een lekkere maaltijd, maar het was nou eenmaal zou en veel eraan veranderen deed je niet meer - hoe graag sommige van ons dat ook zouden willen. Al die tijd hier in het vrouwenhuis werden we al voorbereid op deze dag; The ladyceremonie.
      Een van de wachters die bij de grote deuren stond grijnsde breed en ik voelde zijn ogen van kop tot teen over me heen glijden, wat me een lichte rilling bezorgde. Voor vanavond droeg ik een zalmkleurige jurk, die op de rug open was, met daaronder in dezelfde kleur bijpassende pumps. In mijn oren waren kleine hangers gestoken - die ik er het liefste uit wilde trekken - en om mijn pols hing een zilveren armband. Mijn haren waren opgevlochten waaruit hier en daar een eigenwijze pluk ontsnapt was. Een dunne make-up laag was aangebracht op mijn gezicht en dit allemaal onder het mom; Een goede vertoning voor de hebberige mannen.
      ”Nou griet, gaan we nog naar binnen?”
De toon waarop de wachter me aansprak stond me allesbehalve aan en hoewel ik geneigd was hem een kattig woordje terug te geven, perste ik mijn lippen tot een smalle streep. Stennis schoppen op een avond zoals deze werd vast niet gewaardeerd.Subtiel tilde ik met een hand mijn jurk ietsje op - daar deze tot vlak boven de grond reikte - en beende met mijn kin opgeheven langs hem af.
      ”Eikel,” mompelde ik zacht terwijl de deuren achter me dichtgleden, waarna ik eenmaal in de grote zaal aangekomen even halt hield. Nieuwsgierig blikte ik een keer rond, hopende op een bekend gezicht waarmee ik een babbeltje kon maken - of misschien mijn zenuwachtige gal bij kon spuien. Ik mocht wellicht niet geheel blij zijn met wat er te gebeuren stond, zenuwachtig was ik wel. Joost mocht weten bij wat voor type man ik terecht zou komen - misschien was het een schatje, of juist een volslagen randdebiel. Ergens was het oneerlijk dat geen van ons meisjes enige zeggenschap had over iets wat ons lot zou worden. Het enige wat er van ons verlangd werd was mooi zijn, een verleidelijk lachje op zijn tijd en een vriendelijke babbel maken.
      Zachtjes slaakte ik een diepe zucht en liep in een snelle pas richting de bar. Het eerste wat ik voor nu nodig had, was een flink glas wijn.

[ bericht aangepast op 26 nov 2015 - 1:09 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ajax Joaquin Mephisto       Met een ongeïnteresseerde blik keek ik de zaal rond, terwijl ik voorzichtig van de hete thee nipte. Ik was waarschijnlijk de enige in de zaal - op de wachters en het personeel na dan - die niet zenuwachtig was voor de avond. Ten eerste kwam dat doordat ik één van de weinige derde klassers was en mijn keuze dus sowieso beperkt zou zijn, en ten tweede kon het me bar weinig schelen. Zover ik wist waren de meeste meisjes prachtig om te zien en het karakter maakte voor mij niet uit. Ik mocht bijna niemand echt.       Omdat ik toch niet echt zou mogen kiezen, bleef ik eerder in een hoekje op een stoel zitten kijken. Wat had het voor nut om met iemand te gaan praten als ze toch al gekozen ging worden? Daarbij waren de andere jongens deze avond veel te zenuwachtig en te druk naar mijn zin. Ik had er geen problemen mee om de stille te zijn. Na een tijdje kwam er dan toch een meisje voorbij. Ze wierp een angstige blik op me en automatisch plooit mijn gezicht in de vriendelijke, charmante glimlach die ik zo gewoon was geworden. Als mensen er ooit achter kwamen wat er in mijn hoofd omging...       "Uh.. uh.. Hey," zei ze na heel wat stotteringen. Ze had duidelijk geen idee hoe ze zich moet gedragen en het was best amusant om te zien. De glimlach bleef om mijn lippen hangen en ik kantelde mijn hoofd lichtjes, waarna ik even knikte. Vervolgens richtte ik me op de zaal achter haar, niet geïnteresseerd om het gesprek te vervolgen. Ze werd rood, maar toch kon ik de opluchting op haar gezicht zien voorbijflitsen. Ik rolde even met mijn ogen en besloot dan toch op te staan. Mijn thee was ondertussen toch al op.       Verveeld liep ik gracieus door de zaal, me er bijna niet van bewust dat ik een tikkeltje under-dressed was. Ik was sowieso derde klasse, dus ik hoefde niet de duurste maatpakken te dragen. Een nette, donkere jeansbroek een hemd en een vest waren van mij part al genoeg en het liefst van al had ik ook mijn gewone schoenen aan gehad, maar goed; een kleine opoffering dan. Gelukkig had ik de stropdas wel thuis kunnen laten.

[ bericht aangepast op 6 dec 2015 - 22:15 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

GEVONDEN. //notallcaps

---

she believed she could & so she did

---

---

---

Feel the fire, but do not succumb to it.