[150 - RPG]Connley High School for the gifted [Speeltopic] - Speeltopics

• DE SCHOOL •
De school bevindt zich in Ierland. Het ligt in een afgelegen, verlate bos. Echter, heeft de stichter van de school een enorme open plek gemaakt om de school te bouwen. Het is een oud gebouw met een klokkentoren, waar de poort zicht onder bevindt. Er bevinden zich drie grote zalen; één voor de gymlessen, één eetzaal en een zaal waar je je krachten kan oefenen. Als je binnenkomt via de hoofdingang, heb je een deur aan je linkerkant die je naar de gymzaal leidt. Aan je rechterhand heb je de zaal waar je je krachten kan trainen. Ga je rechtdoor, dan vindt je twee trappen die omhoog gaan, en een deur die nog op de begane grond staat. Ga je de linker trap omhoog, dan ga je richting de meisjes dorms en een paar van de vele lokalen. Ga je de rechter trap omhoog, kom je bij de jongens dorms en de overige lokalen. De deur in het midden leidt naar de eetzaal. Achter de school bevindt zich een groot grasveld met een paar bomen.

• ABOUT THE WAR •
De oorlog begon door een meningsverschil tussen twee zussen, beide slechts een tandwieltje in een groter geheel. De een vond dat er strenger op gecontroleerd moest worden op mensen met bovennatuurlijke krachten, de ander vond dit privacy schending. Na een lange discussie, waarbij ook de andere helden en zelfs schurken erbij betrokken werden, ging de ene zus weg met een deel helden en schurken die vonden dat zij gelijk had. De andere zus vervloekte de ander, en sindsdien is het oorlog. Telkens als ze elkaar zien, vloeit er bloed en worden er zware verliezen geleden. De ene heldengroep noemden zichzelf the Avengers(tegen het controleren van mensen met bovennatuurlijke krachten) , terwijl de anderen zichzelf de Justice League(voor het controleren van mensen met bovennatuurlijke krachten) noemden. Sorry, not sorry - lack of inspiration for names :')


• UNIFORMEN •
Meisjes:
> Witte blouse met lange mouwen
> Zwarte of grijze blazer met het schoollogo erop. (beide hebben rode accenten)
> Knielengte rok, ook in het zwart of grijs.
> Donkerrode das
> Grijze kniekousen
> In de winter is het toegestaan om een broek te dragen.
> Zwarte schoenen

Jongens:
> Witte blouse met lange mouwen
> Zwarte of grijze blazer met het schoollogo erop (beide hebben rode accenten)
>Donkerrode das
> Zwarte of grijze lange broek
> Zwarte schoenen

• KAMERVERDELING •
Meisjes:
- Quin & Dylan
- Olivia & Katya
- Arabella & Madeleine

Jongens:
- Eddie & Beau
- Hugh & Brian
- Joshua & Logan
- Richard & Cody


• Invullijstje •
Naam
Nationaliteit
Leeftijd[voor het gemak is iedereen 17 á 18 jaar]
Status op school
Kracht
Innerlijk
Uiterlijk [Foto, beschrijving en Faceclaim vermelding (als je die natuurlijk weet)]
Relaties
Voorkeur voor de Avengers of Justice League, en waarom?
Geschiedenis [Let erop dat niet ieder personage een zware jeugd heeft gehad]
Extra’s [likes, dislikes, etc.]

• ROLLEN •
Meisjes:
•Naam • Kracht • Faceclaim • Status • Aveyard
•Lune Sunset Hawk • Vliegen • Emilie de Ravin • Status • Wander
•Quintille "Quin" Cressidia Gabriel • Technokinese • Faceclaim • Status • MDC
•Katarina Udinov • Atmokinese • Alexandra Daddario • Status • Krueger
•Naam • Kracht • Faceclaim • Status • Firth
•Olivia Ariana Lewis • Pyrokinese • Emilly Rudd • Status • Eavan
•Arabella "Ar" Zara Devereaux • Astral Projection • Sasha Pieterse • Status • Iaetitia
•Dylan Victoria Montgomery • Superflexibiliteit en rekbaarheid •Faceclaim • Status • Ziegler

Jongens:
•Edward "Eddie" Matteo Crawford • Supersnelheid • Tim Borrmann • Jock • Valeska
•Beau Alastor Cyriacus • Algemene Telekinese • Connor Hill • Bad boy • Sonder
•Joshua "Josh" Ryber Easton • Cryokinese • Timur Simakov • Status • Yisha
•Hugh Simon Hobbs • Psychometrie • Wynston Shannon • Status • Arden
•Logan Daniël Kenneth • Invisibility • Freddie Highmore • Status • Ratonhnhake
•Naam • Kracht • Faceclaim • Status • Maja
•Naam • Ziels/lichaamsverwisseling • Douglas Booth • Status • Ratonhnhake

Wachtlijst:
-



• REGELS •
- Hou het realistisch; relaties kunnen niet binnen één dag ontstaan
- Maximaal drie personages
- Bestuur niet iemand anders personage zonder toestemming.
- 16+ onder een spoiler
- Geen Mary Sue's of Gary Stu's
- Kraak elkaar niet af
- Ruzies het liefst buiten het topic
- Het belangrijkste; Have fun!

• SCHOOLREGELS •
- Maak geen misbruik van je krachten. Wordt je betrapt, staat er een passende straf op.
- Als het echt nodig is mag men bij elkaar op de kamer komen.
- Kom je te laat, dan wordt er een passende straf op bedacht.
- Als je niet aanwezig bent zonder geldige reden, blijf je na
- Pesten is ten strengste verboden
- Het gebruik van alcohol en verdovende middelen is ten strengste verboden
- Na 22.00 gaat niemand meer door de school dwalen.

• LINKS •
Lijst met bovennatuurlijke krachten
Praattopic: I
Speeltopic: [Not opened yet][/columns]

• ROOSTER •


• HET BEGIN •
Zaterdag avond. Ze zijn allemaal net aangekomen en moeten hun dorms inrichten. Er hangen roosters met wie je een kamer deelt. Daarna zijn de leerlingen vrij om te doen wat ze willen.

[ bericht aangepast op 14 nov 2015 - 21:48 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Beau Alastor Cyriacus Telekinese / Badboy / Curious / 17       "Luister," begon Beau op een zachte toon toen ze een rustiger stukje hadden gevonden. "Ik weet dat je je zorgen maakt, maar dat hoeft echt niet. Ik red me wel, stop met me als een kleine peuter te behandelen, oké? Nog één jaar, kom op." Hij glimlachte en gaf haar een snelle knuffel, waarna hij er als een haas vandoor ging. Hij gaf veel om zijn zus, maar hij had echt geen behoefte aan nóg meer controle.       Beau slenterde wat door de gangen en begon langzaamaan te kalmeren. Hij zag hoe hier en daar wat mensen naar hem staarden, maar anderen knikten ook en hij besefte dat het nog niet zo slecht was. Wie weet waren er zelfs mensen die in zijn onschuld geloofden, alhoewel hij daar niet echt al te veel op durfde te hopen.

[ bericht aangepast op 21 nov 2015 - 22:02 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

II Olivia Ariana Lewis II Pyrokinese

      Na nog even met Maher te hebben gesproken - een gesprek wat we al lopend hadden gevoerd - werden we onderbroken door een van zijn vrienden die naar hem riep. Hoewel hij me gevraagd had mee te komen, had ik hem vriendelijk bedankt. De meeste kende ik weinig tot niet en eerlijk toegegeven was ik niet het type dat zich vlot mengde onder onbekende mensen. Met een zachte kneep in zijn hand, en een warme glimlach op mijn lippen, had ik hem gedag gezegd. Ik zou hem vermoedelijk later wel weer tegen komen, of anders tijdens de lessen die we samen hadden.
      Bedenkelijk liep ik de gangen door. Het was raar geweest om hem na al die jaren weer terug te zien. Voor heel even was ik bang dat er niks meer aan hem terug te zien was van vroeger, maar het was fijn om te zien dat dát gelukkig niet het geval was. Het was nog steeds de oude Maher - de jongen die me kon laten lachen om de kleinste dingen en die de baldadigheid in me naar boven kon halen. Hij was alleen ouder geworden, en een stuk volwassener dan toen ik hem voor het laatst zag. Glimlachend strook ik een pluk haar aan de kant en speelde vervolgens met de rand van mijn mouw terwijl ik besloot terug te gaan naar mijn kamer. In de hoop daar Katya aan te treffen.
      Als vanzelf versnelde mijn pas iets. Het idee mijn beste vriendin weer te zien maakte het dat ik sneller ging lopen en gaf mijn enthousiasme een subtiele boost. Ik keek er naar uit om even met haar te kunnen kletsen, eveneens als dat ik graag wilde weten hoe het met haar ging. We hadden beide zoveel gemeen en tegelijkertijd waren ook weer net zo verschillend. Ze was in ieder geval een van de weinige waar ik volledig mezelf durfde te zijn.
      Door mijn enthousiasme en de haast om naar mijn kamer te gaan lette ik niet geheel op naar hoe ik liep. Daardoor wist ik te laat het grote, brede lichaam voor me te ontwijken en knalde ik vol tegen diegene aan. Een zachte ‘Oef’ rolde over mijn lippen heen waarbij ik mijn handen tegen diens borst aanlegde en een wankelend pas achteruit deed. Spijtig wierp ik een blik omhoog - dit omdat de persoon in kwestie kop en nek groter was - en keek recht in het gezicht van niemand minder dan Beau. Direct kleurde mijn wangen en voelde ik de blossen vanuit mijn nek opkomen.
      ”Eh - Sorry. Ik, ehm..” hakkelend en half struikelend over mijn woorden trok ik mijn blik van zijn gezicht af. Dit puur omdat ik wist anders nooit uit mijn woorden te komen. Van iedereen waar ik tegen op kon botsen, moest het net die ene persoon zijn waarvan mijn hart enkele slagen sneller ging slaan.
      ”Het spijt me, ik lette niet op waar ik liep,” wist ik snel uit te brengen, waarna ik me bewust raakten van mijn handen - die nog steeds op zijn borst lagen, en trok deze snel van hem af onder het zachte gemompel van nog een excuus.

[ bericht aangepast op 21 nov 2015 - 17:42 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Beau Alastor Cyriacus Telekinese / Badboy / Curious / 17       Hij had haar eigenlijk best kunnen ontwijken, maar het lag gewoon niet in Beau's aard om aan de kant te gaan. Daarbij had hij verwacht dat ze hem wel zou opmerken, maar de kleine botsing liet hem weten dat hij zich vergiste. Ze was een heel stuk kleiner dan hij, waardoor hij niet echt veel van de klap voelde.       "Eh- Sorry. Ik, ehm.." Beau kon het niet laten om een wenkbrauw ietwat spottend op te trekken, vooral omdat ze zo belachelijk dichtbij bleef staan. Het zou niet de eerste keer geweest zijn dat een meisje 'per ongeluk' tegen hem aanbotste. Zijn spot verdween echter zodra hij hoorde hoe ze zich echt verontschuldigde en hem snel losliet. Ze was echt tegen hem aangebotst. Wat schattig. Hij slikte de lichtelijk arrogante opmerking die hij klaar had in en glimlachte.       "Geen probleem," antwoordde hij verrassend vriendelijk. Dit meisje was een plotse, maar aangename afleiding van de rotdag die hij net echter de rug had, en hij greep die kans dan ook met beide handen. Hij stak zijn hand ontspannen en zelfverzekerd uit en stelde zich voor, al gaf hij toe dat het hem zou verbazen moest ze niet weten wie hij was.       "Ik geloof niet dat ik al eens met je gesproken heb? Ik ben Beau."

---

Mijn brein breint zoals het breint.

II Olivia Ariana Lewis II Pyrokinese

      ”Geen probleem,” klonk de kalme stem van Beau, waar een vriendelijke toon in verweven leek. Ik kon het niet laten een zachte, opgeluchte zucht te slaken — mezelf geheel bewust van het feit dat ik mijn adem kort had ingehouden. Zachtjes beet ik in mijn onderlip toen ik zijn uitgestoken hand voor me zag en sloeg mijn ogen kort naar hem op.
      ”Ik geloof niet dat ik al eens met je gesproken heb? Ik ben Beau.”
We hadden inderdaad nog nooit een woord met elkaar gevoerd. Ik vermoedde dat datgene ook meer aan mij lag, als aan hem. De jongen die voor me stond was geen onbekendheid binnen de muren van deze school en ik betwijfelde of hij het daarbuiten wel was. Als je hier zijn naam liet vallen leek hij haast te weergalmen omdat iedereen het opving en direct wist wie je bedoelde. Als je dat bij die van mij zou doen, mocht je blij zijn als een enkeling omkeek en dat was precies waar het hem lag. Ik viel niet op, was te stil en vaak te diep teruggetrokken in mijn eigen wereld. Hij niet. Hij overheerste en zelfs als hij stil was dan merkte je nog dat hij aanwezig was.
      ”Olivia,” glimlachte ik voorzichtig en nam zijn uitgestoken hand aan. “En nee, wij hebben elkaar nog nooit gesproken.” Zachtjes beet ik op mijn onderlip — een trekje wat ik had als ik bedenkelijk was, of zenuwachtig — en liet mijn poelen kort over zijn gezicht heen gaan. Het was raar om te weten wat iemand die je amper kende met je kon doen. Sterker nog, ik voelde me daardoor een volslagen idioot. Beau was geen onaantrekkelijke jongen, alles behalve dat zelfs. Zijn uiterlijk was altijd verzorgd en het kwam maar weinig voor dat hij er niet tiptop verzorgd uitzag, of althans zo over kwam. Het waren die dingen die me aantrokken, maar dat was ook het enige waar het bij bleef. Zijn overkomen mocht dan knap leuk zijn, wie zei me dat zijn karakter dat ook was? Tenslotte waren er al genoeg roddels over hem rond gegaan en als je die allen moest geloven, dan was hij alles behalve een brave jongen. Maar wie was ik om daar blindelings vanuit te gaan, of om daar een vooroordeel over te hebben? Het zat niet in mijn karakter om iemand te bestempelen als iets, terwijl ik diegene niet eens kende.
      ”Ik was op weg naar — eh — mijn kamer,” bracht ik vervolgens uit en balde mijn ene hand tot een vuist, voornamelijk uit de irritatie dat ik niet zonder tenminste één keer te haperen uit mijn woorden kon komen, en omdat het haast over moest komen alsof ik hem uit de weg wilde gaan. Wat niet echt het geval was.
      “Maar toen liep ik jou omver. Per ongeluk.”Na deze woorden besloot ik mijn lippen op een te persen, voordat ik nog meer onzinnige dingen eruit zou gooien.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

      Ik kijk een beetje zoekend om me heen, maar wanneer ik Quin zie, vormt zich een klein glimlachje. Met grote passen loop ik naar haar toe. "Hallo Quin," zeg ik met een brede glimlach. "Hoe was je vakantie?"
      In de tijd dat ik op Quins reactie wacht, app ik met een paar oude vriendinnen. Ik kijk de kantine even door en zie Beau en, hoe heet ze... Olivia. Tot mijn grote verbazing praat Beau heel vriendelijk tegen haar. Ik zwaai met mijn hand naar hem en hoop dat hij het ziet. God wat heb ik hem gemist, Rick al helemaal. Ik droom weg bij de gedachte aan Rick. Ik vind hem ontzettend knap, waarschijnlijk heeft hij dit wel door.
      "Zeg Quin, heb jij Rick gezien?" vraag ik plotseling.

---

all because i liked a girl

---

"If payback is a b*tch and revenge is sweet..

..I must be the sweetest b*tch you'll ever meet."

---

Ik pakte de overvolle sporttas van de grond en slingerde deze weer over mijn schouder. Het leek erop dat Eddie een andere kant op ging, dus werd het tijd voor mij om ook maar weer eens verder te lopen. Waar ik heen zou gaan, wist ik nog niet heel goed. Ik moest in ieder geval mijn tas dumpen, maar in uitpakken had ik eigenlijk nog weinig zin. Opruimen was niet zo mijn ding en ik raakte er eerder geïrriteerder van dan dat ik er stoom van af zou blazen. Zo liep ik dus naar mijn kamer, trok de deur open, smeet de tas zo'n beetje naar binnen en draaide me vervolgens direct weer om, om iets anders te gaan doen. Mijn kamergenoot moest zelf maar kijken of hij er vrede mee had dat ik het bed waar mijn tas nu op lag had ingepikt. Ik had hem namelijk nog niet gezien.

Ik liep naar de kantine, omdat hier normaal gesproken de meeste mensen bijeen zaten. Dit was nu ook het geval. Er werd druk gesproken. Ik was blijkbaar niet de enige die het uitpakken nog even uitstelde. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een bekend gezicht. Het was niemand minder dan Arabella. Mijn gezicht klaarde iets op. Het was me aardig gelukt het meisje om mijn vingers te winden, waardoor haar aanwezigheid me redelijk goed deed. Het was altijd fijn iemand te hebben die naar je luisterde.
      'Arabella, goed je weer te zien.'
Ik grijnsde even en nam plaats op een van de weinige lege stoelen.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."