[RPG] [150] The institute | 1 - Speeltopics

Regels:


Rollen:
Rijk:
-Gwendolyn Theresa Redmond-Smith-Moodkiller
-Jasmin Ann Braiden-Eavan
-Hayley Jane Tonkin - BrokenWings
-Ashton "Ash" Rawn-Wander
-Lucas Watson-Tuck
-Joshua Adam Asch-MissBurton

Arm:
-Camille 'Cami' Pipes -BrokenWings
-Gereserveerd-Veilliers
-Sunset Ella Sky-Wander[/
-Christian Raphael Baker - [q]Moodkiller
-Christian "Chris" Mortimer-penoza
-Thomas "Tommy" Hurst-MissBurton

Rollentopic

Start: Opening van het instituut, alle bewoners komen toe

[ bericht aangepast op 20 nov 2015 - 21:53 ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

'Dat zijn jouw woorden, beautiful, niet de mijne.' Ik kijk hem verward aan. Wat zit deze gozer nou te doen? Waarom geeft hij me het idee dat hij mee zowaar iets waard vind? Er is me in de afgelopen jaren meer dan duidelijk gemaakt dat ik niets waard ben. Alle jongens die ik ken, hebben me behandeld als vuil.
Maar bij deze jongen krijg ik een ander gevoel. Het feit dat hij me 'Beautifull' blijft noemen doet me zeker iets. Maar ik durf me niet over te geven. Hoe goed het nu ineens ook voelt. Ik val te makkelijk voor slechte jongens. Het trekt me aan, of zo iets.




Het meisje schudde mijn hand en ik zag meteen haar verbaasde gezicht. Ja, dit zal wel wat anders voor haar zijn. Ze had gezien dat ik rijk was, en ik had gezien dat zij arm was. En toch behandelde ik haar normaal. Dat kwam niet veel voor, dat wist ik ook. Ik zag meteen dat ze zich nu ongemakkelijk voelde, en niet goed wist wat ze moest doen. Nou ja, ik kon proberen een gesprek aan te knopen. Als ze niet wilde dan zou ze dat vanzelf wel aangeven.
"Waar kom je vandaan?"

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

Het feit dat ze in de war is, gaat me niet voorbij. 'Eerste jaar hier?' vraag ik dan met een grijns. Wat in hemelsnaam komt ze hier in feite doen? Is ze hier gedumpt door het systeem ofzo? Het valt me op dat er nog geen enkele begeleider of leerkracht ons is komen begroeten. Misschien zijn we hier nog vrijer dan ik dacht. 'Wat is je naam eigenlijk?' vraag ik dan ook als ik doorheb dat ik dit nog niet gevraagd heb. Soms is iemand behandelen als een persoon in plaats van een nummer of een ding nog de beste manier om je doel te behalen. Alhoewel ik nog geen enkel idee heb wat mijn doel precies is.



Ik schrik op uit mijn gedachten als ik tegen iets aanloop. Iets? Ik bedoel iemand. 'Kun je niet uitkijken!' roept het meisje en ik bijt op mijn lip om te zorgen dat ik niet alweer begin te huilen. Ze is één van de rijken hier.Je bent een slapjanus, een mietje, niets waard. Je bent een smerige insect onder haar dure schoenen 'Excuseer me.' fluister ik en kijk naar mijn schoenen. 'Het zal niet nog eens gebeuren.' Wat beschamend... een jongen dat een potje staat te huilen vlak voor de ogen van een meisje. 'Het is volledig mijn schuld. Ik keek niet uit.'

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

[Ik wist niet waar het zich allemaal afspeeld, dus ik heb er maar een plaats in de VS voor gepakt..]

Ondanks mijn wat ongemakkelijke gedrag en mijn lage status begon Ash toch een gesprek door me te vragen waar ik vandaan kwam. “Nashville..” antwoord ik op zijn vraag nog altijd niet helemaal snappend waarom hij de moeite nam om tegen me te praten. Waarom hij interesse toonde en waarom hij me niet gewoon uitschold en wegstuurde. Was dit een of andere zieke grap?
“Is dit je eerste jaar hier?” Vraag ik hem dan maar om het gesprek wat gaande te houden. Ik was misschien wel arm maar mijn ouders hadden me wel manieren aangeleerd. En wie weet, misschien dat er mensen waren die hier al langer rondhuppelden.

Hayley Jane Tonkin rijk
"Sometimes when I feel like it’s me against the world, it keept me going."

De jongen begint zich direct uitgebreid te verontschuldigen, zoals ik al verwacht had. Hij kijk naar zijn schoenen en verteld me dat het niet nog eens zal gebeuren en dat het geheel zijn schuld is terwijl hij mijna opnieuw in huilen uitbarst.
“Je zorgt er beter voor dat het niet weer gebeurd” Vertel ik hem terwijl ik mijn kleding weer strak strijk. Het was niet zozeer gekreukt van de botsing, maar ook van de reis. Het viel me alleen nu pas op. Ik wist wel dat die botsing mijn schuld was, ik was alleen niet anders opgevoed dan rond te bitchen en voor mezelf op te komen. Het was niet mijn bedoeling geweest om hem aan het huilen te maken, maar er wat aan doen of er zelfs mijn excuses voor aanbieden dat stond niet in mijn woordenboek geschreven.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Christian Raphael Baker

De steentjes kraken onder mijn voeten en prikken pijnlijk door de dunne zolen van mijn schoenen terwijl het vertrouwde gebouw steeds hoger voor me opdoemt. Helaas gaat de stadsbus niet van deur tot deur, en een taxi is geen optie. Dus kan ik, in tegenstelling tot mijn rijke schoolgenootjes, lekker de laatste drie kilometer lopen. Dat was nog niet zo'n probleem geweest, ware het niet dat ik een koffer, een volle rugzak en een hamsterkooi mee moet zeulen. So be it.
Overal zie ik mensen praten, flirten, nieuwe vriendschappen smeden of gewoon de wandeling naar het gebouw voortzetten. Het lijkt me toch wel de avondvierdaagse.

---

Ik hoop maar dat er roze koeken zijn.

'Eerste jaar hier?' vraagt de jonge me met een grijns. Ik knik enkel. Ja, maar ik ging hem niet vertellen wat de reden was. Dan had hij me straks helemaal in de hand. En dat was niet de bedoeling. 'Wat is je naam eigenlijk?' Ho- wacht- wat? Ik had dus echt een naam voor hem? Waarom deed hij dit. "Eh- ik - Sunset. Ik heet Sunset." zei ik hakkelend.




Ze antwoordde dat ze uit Nashville kwam. Daarna vroeg ze me of dit mijn eerste jaar hier was. Ik schudde sarcastisch lachend mijn hoofd. "Nee, ik loop hier al wat langer rond. Blijkbaar ben ik onhandelbaar. En, is dit jou eerste jaar?" Ik zag nogsteeds dat haar houding wat afwerend was. Misschien was het niet eens bewust, maar waarschijnlijk was ze gewoon verbaast dat ik haar als mens behandelde

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

Hij verteld me dat hij al wat langer op het instituut rondloopt en dat hij hier zit omdat hij blijkbaar thuis onhandelbaar was geworden. Ik had ook niet veel anders verwacht van de rijken. Ze hadden zoveel maar het was nooit genoeg en met de tijd mee werd hun gedrag alleen maar erger. Hoewel ik nog altijd niet helemaal over het feit heen was dat hij toch werkelijk met me in gesprek was.
"Ik ben nieuw, dit is mijn eerste jaar hier." Antwoord ik hem, waarom ik hier zat liet ik nog maar even weg. Ik wist wat die rijken ervan vonden. Hij zou me waarschijnlijk in mijn gezicht uitlachen, zoals iedereen tegenwoordig deed.
Was het dan werkelijk zo'n misdaad om meer uit mijn leven te willen halen dan ik kon met mijn arme status? Meer dan mensen me toelieten? Blijkbaar wel, want daarom zat ik hier. Om die ideeën de kop in te drukken en om te laten zien dat wij armen inderdaad niks meer waren dan grote stukken vuil.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

'Eh- ik - Sunset. Ik heet Sunset.' hakkelt ze. 'Sunset he, mooie naam. Past bij je.' glimlach ik en neem nog eens een trek van mijn sigaret. Ik ben eventjes stil terwijl ik nadenk. 'O ja, Ik ben Joshua.' zeg ik dan nog. 'Maar weet je Sunset?' glimlach ik. 'Ik zou toch opletten met je woordkeuzes, beautiful, want anders zouden de jongens wel nog verkeerde gedachtes kunnen krijgen over zo'n mooi meisje zoals jij.' Ik knipoog eventjes. 'En juist daarom en omdat ik zo lief ben, zal ik je behouden.' Ik haal mijn reserve pakje sigaretten uit en steek het naar haar uit. 'Deze is voor jou.' glimlach ik. Je kan veel slechts over mij zeggen maar één ding heb ik altijd wel gedaan in mijn tijd als loverboy of als gewone jongen: ik heb altijd meisjes beschermt tegen andere kwaden, ookal zijn ze dat meestal niet eens waard. Mijn gedachtes gaan terug naar Sofia eventjes. Het meisje waardoor dit allemaal begonnen is en mijn handen ballen zich even tot vuisten als ik haar grijnzende gezicht weer voor me zie toen ik haar betrapt had. Ik ontspan me terug en kijk dan naar Sunset.



Ze strijkt haar kleren plat terwijl ze me toesnauwt en ik kan niet anders doen dan knikken. Ik laat over me heen lopen. Geen ruggengraat. 'Kan ik uw tassen dragen ofzo?' fluister ik 'Om mijn excuses aan te bieden?' Ik haat het als mensen boos op me zijn en zeker als het mijn schuld is en eerlijk? Alles is altijd mijn schuld.Het is gewoon zo niets aan te doen. 'Mevrouw...?' Eventjes slijmen om te zorgen dat ik het goed maak kan geen kwaad toch? En als je in haar kamer bent kan je misschien haar gsm ofzo meedoen? Ik negeer de stem in mijn hoofd die me aanzet tot stelen.

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

De jongen doet niks anders op mijn gesnauw dan gehoorzaam knikken waarna hij vraagt of hij mijn tassen kan dragen om het goed met mij te maken. Ik mocht misschien niet thuis zijn, maar zelfs hier was het dus mogelijk om anderen mijn werk te laten doen.
Ik had er alleen zo weinig aan op dit moment dus ik schud mijn hoofd op zijn aanbod. “Ik weet niet waar ik heen moet. Is dit je eerste jaar hier?” Mocht hij hier nou langer rond lopen, dan kon hij me in ieder geval laten weten waar ik heen moest. En ja dan nam ik misschien alsnog zijn aanbod om mijn tassen te dragen wel aan.
Stiekem was ik eigenlijk ook wel nieuwsgierig waarom hij hier zat. Hij zag er nou niet echt uit alsof hij een grote last was, ondanks zijn arme status zag hij er best leuk uit. Maar dan opnieuw, hij was van arme status.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Ze schud haar hoofd en ik laat mijn hoofd wat zakken. Ze vertrouwt je niet. Waarom zou ze? Je bent een idioot, een leugenaar, een dief Mijn gedachten zijn zo vol haat over mezelf dat ik er gek van word. 'Ik weet niet waar ik heen moet. Is dit je eerste jaar hier?' vraagt ze dan plots wat me verschrikt doet op kijken. 'Ja. maar zo moeilijk kan het toch niet zijn.' stamel ik. 'Ik vind de weg wel als je wil? Ik ben goed in zoeken.' Normaal is er toch een infobalie net binnen in het gebouw? Ik bedoel alle gebouwen hebben toch zoiets aan de ingang? Dit word een lang jaar ik voel het nu al. Waardeloos. Ik veeg nog eens brut over mijn wangen om de resten van mijn tranen weg te vegen. Het laatste bewijs van hoe zwak ik wel niet ben. Sarah heeft gelijk dat ze me hier dumpt. Ze is toch niets met mij. Ik kan geen geld verdienen op een eerlijke manier en ze zullen waarschijnlijk meer boetes en borgsommen aan me moeten betalen dan dat ik hen geld kan geven. Dan zijn ze beter af zonder me. 'Als ik iets kan doen om mijn fout recht te zetten.' mompel ik dan en kijk haar even snel aan vooraleer ik mijn blik afwend. Dat leer je op straat, kijk rijken niet te lang in hun ogen of het kan als een belediging aankomen.

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

De jongen, waarvan ik overigens nog altijd de naam niet weet, verteldt me dat dit ook zijn eerste jaar op het instituut is. Daarna bied hij me aan om me te helpen zoeken om vervolgens ruw over zijn wangen te wrijven zodat hij de laatste tranen wegveegt. Behalve een paar rode huiloogjes was er nu eigenlijk niks meer te zien van zijn huilen. Hij kijkt me heel even kort aan en biedt, opnieuw, aan om iets te doen hij ‘zijn’ fout goed kan maken.
“Als je me helpt te vinden waar ik zijn moet is het goed.” Vertel ik hem dan maar.
Op die manier zou ik niet het hele gebouw door moeten zoeken, en zo zou hij zich beter voelen. Of in ieder geval daar ging ik maar van uit. In zijn ogen was het nog altijd ‘zijn’ fout dat we tegen elkaar aan waren gebotst.
Daarbij was ik nu wel weer klaar met mijn spullen rond sjouwen en wou ze inmiddels wel graag ergens op mijn kamer droppen. Ik was het nou eenmaal niet gewoon dat ik mijn eigen spullen moest dragen. Dood zou ik er niet aan gaan, maar gewoon was ik het niet.
“Wat is je naam eigenlijk?” Het was echt pure interesse en eigenlijk ook gemak. Als hij me werkelijk ging helpen was het wel makkelijk om op zijn minst zijn naam te weten.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

[leeft dit nog? ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

[Ik ga morgen reageren!]

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

[Voor mij wel maar weet niet hoe het met de anderen zit ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

De jongen stelt zich voor als Joshua. Vervolgens geeft hij me het pakje sigaretten. "Hier, deze is voor jou," Ik kijk hem verbaast aan en pak dan voorzichtig het pakje over en stop het in mijn zak. Ik neem nog een trek van mijn sigaret, en als die op is gooi ik hem op de grond en druk hem met mijn voet uit. "Ik weet wat ik zeg, ik weet précies wat ik met mijn woorden in werking zet. Geloof me maar, ik heb meer controle over mezelf dan iemand ooit over mij zal hebben." zeg ik kalm.




Ze vertelde me dat dit haar eerste jaar hier was. Ik merkte wel dat ze nog steeds afstandelijk deed. Ik was benieuwd wat ze dacht. Zou ze me verachten? Me uit willen schelden? Waarschijnlijk wel, maar ja, wat deed ik daar aan. "Waarom ben je hier?" Ik was gewoon nieuwsgierig, en bedacht me te laat dat dit eigenlijk wel een persoonlijke vraag was. "Oh, sorry. Misschien wil je het niet vertellen, dat is ook oke." zei ik er dus snel achteraan.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

[Heb blok dus sorry als mensen wachten op mijn reactie]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'