'Octavio Valentijn, stap voor' het was meer dan duidelijk dat mijn vader het niet eens was dat ik weer dezelfde uit gekozen had. Hij had liever dat ik de kansen goed zag en altijd een ander zou kiezen. Maar keer op keer had Octavio gewonnen dus waarom zou mijn keuze niet naar hem gaan. Daar naast het publiek hield van hem, een betere keuze kon ik niet maken in mijn ogen. Dat was eigenlijk niet waarom ik voor hem had gekozen. Zwijgend keek ik toe hoe hij naar voren stapte en mijn vader aan keek. 'Jij zal mijn dochter eren en voor haar winnen, begrepen' Nu was het heel duidelijk, mijn vader was echt niet blij met mijn keuze. Onbewust verscheen er een grijns rond mijn lippen bij die gedachten. Vader moest eens weten wat ik allemaal over octavio dacht, kort gingen mijn gedachten terug naar mijn kamer. Als mijn slaaf niet binnen was gekomen dan was het in mijn gedachten veel verder gegaan. Helaas zou het nooit gebeuren en kon ik hem alleen maar aan schouwen wanneer hij in de arena was. Of net voor de spelen begon. Hier door verdween de grijns meteen weer en keek ik wat treurig voor me uit, dit zou zijn laatste spelen kunnen zijn. 'Ja, mijn koning' Ik keek toe hoe hij weer terug stapte en liet mijn blik uiteindelijk over het publiek gaan. Als ik een eigen keuze had zou ik hier niet eens zitten. Dan zat ik liever thuis dan dat ik al het geweld moest zien, ik moest eerlijk toegeven dat ik keer op keer misselijk werd en vroeger wel eens over had gegeven. Maar door de jaren heen was ik er harder door geworden. Het deed me eigenlijk weinig nog wat, ja ik kreeg een naar gevoel in mijn maag maar dat was het dan ook wel. Terwijl de eerste groep zich aan het klaar maken was staarde ik naar het zand in de arena en begon ik zenuwachtig op mijn lip te bijten. Het was een hel om hier te zitten en toe moeten kijken, wanneer je voor iemand gevoelens had. Het scheelde dat hij hier niks vanaf wist en dus niet het zelfde hebben. Wellicht had hij wel een vrouw, waarom zou zo'n iemand als hem namelijk nog vrijgezel zijn. Wellicht lag hij elke nacht wel te rollebollen met een van de slavinen die rond liepen daar. Terwijl ik daar aan dacht kwam er een woede in me op die voor mij nog erg onbekend was. Misschien moest ik hem gewoon uit mijn hoofd bannen, ik zou hem toch nooit voor me kunnen winnen. Ik was zijn prinses meer ook nooit. Ik zou hoe dan ook altijd zijn meerdere zijn ookal was ik jonger dan hem met mijn negentien jaar. Eenmaal de spelen echt begon ging ik wat rechter op zitten en liet ik mijn lip met rust terwijl ik toe keek hoe de eerst mannen aan het vechten waren. Het duurde niet lang voor het eerste bloed al te zien was en het publiek hard begon te juichen en te roepen. Ik keek om naar mijn ouders en zag dat mijn moeder dezelfde uitdrukking op haar gezicht had staan waarna mijn blik naar mijn vader ging. Als hij de koning niet was zou hij waarschijnlijk net zo had mee juichen als wat de mensen om ons heen deden. Langzaam gleed mijn blik weer terug naar het stukje wat zich voor me af speelde. Ik pakte mijn beker op en hield hem naast hem zodat de slavin die achter mijn stoel stond hem bij kon vullen met wijn. Het duurde niet al te lang voor dat een van de twee mannen op de grond lag met de andere op zich terwijl het zwaard tegen zijn keel aan stond. Zoals gewoonlijk bepaalde mijn vader of hij zou leven of niet. In mijn ooghoek zag ik hoe hij het teken gaf om een eind aan het leven van de man te maken.Ik sloot mijn ogen voor dat ik kon zien hoe de man zijn zwaar door de huid van de ander liet zakken. Het gejuich van het publiek om me heen zei al genoeg. Eenmaal het weer stil was opende ik mijn ogen en zag ik hoe het lichaam zonder hoofd mee werd gesleurd. Het duurde niet lang voor dat twee volgende mannen het veld in kwamen. Ik haalde diep adem toen ik zag dat het Octavio was en greep mijn arm leun stevig vast. Ik hield mijn blik op Octavio gericht terwijl ik aan het bidden was naar de goden. "Begin" schreeuwde mijn vader waar het teken werd gegeven dat ze konden beginnen. Gespannen begon ik op mijn wang te bijten terwijl ik Octavio strak in de gaten hield. Hij moest dit winnen!
