Voor ik aan dit topic begin: ik typ op de telefoon, dus sorry voor spellingsfouten.
Nou, mijn moeder heeft dus al mijn hele leven telkens relaties met vrij agressieve mannen. Toen ik klein was snapte ik dat natuurlijk niet, maar naarmate ik ouder werd heb ik steeds vaker a) de politie moeten bellen of b) letterlijk op de mannen die agressief deden af moeten springen om ze te stoppen.
Het patroon bleef telkens hetzelfde, de ene relatie ging uit, ze zwoer mannen af, ontmoette na ongeveer twee weken een nieuwe en dan begon het weer opnieuw.
Nu heeft mijn moeder ongeveer drie maanden een normale relatie (zegt ze dan hoopvol, but you never know) en ik dacht dat ik eindelijk rust kon krijgen... maar niet dus.
Hij heeft een eigen huis, maar al vanaf dag 1 is het of hij hier woont. Ik ga elke avond huilend naar bed omdat ik angstig lig af te wachten tot er iets gebeurd. Er is al maanden niks gebeurd maar toch gaat dit door. Ik "praat al met een psycholoog" (sta er bij een ingeschreven maar heb nog maar 1 afspraak gehad), maar ik kan echt niet wachten tot dat een keer gaat werken.
Ik zit in mijn examenjaar, en mijn cijfers gaan achteruit omdat ik gewoon niet slaap. Ik sta al een onvoldoende voor wiskunde nu. Na veel overtuigingspogingen en met tegenzin aan mijn moeders kant heb ik haar nu zo ver gekregen dat haar vriend er op maandag en dinsdag niet is, zodat ik dus twee dagen in de week kan "slapen" (lees, piekeren over de andere 5 dagen). Bij elkaar leef ik denk ik op ongeveer +/- 6 uur slaap per week, en ik ga er aan kapot. Mijn moeder zegt dat ze niet gaat toegeven aan mijn "angsten" (zo zegt ze dat dan ook, alsof die angsten er niet toe doen omdat er even een paar maanden niks gebeurd is na 16 jaar wel) omdat ze ze dan aanmoedigd, maar ondertussen vind ze het gek dat mijn cijfers achteruitgaan en dat ik al mijn proefexamens faal. Ja, ik lich elke avond met een paniekaanval in bed, wat wil je dan?
Soms krijg ik ze in het weekend naar zijn huis en kan ik eindelijk "zorgenloos" slaap inhalen. Dan skip ik ook echt huiswerk om het hele weekend door alleen maar te slapen... maar laten we zeggen dat dat 1 keer per 2 maanden is. Tot nu toe is het 2 x gebeurd. 1 keer in t begin en 1 x afgelopen weekend... maar afgelopen weekend heb ik niet echt kunnen slapen, dus dat telt niet.
Op school wordt mij door leraren gevraagd waarom ik alles nu op eens laat vallen en voor mezelf verknal. Er wordt me gezegd dat ik naar een diploma op deze manier wel kan fluiten. DAT SNAP IK. Maar ik weet niet wat ik er aan moet doen. Ik probeer soms met mijn moeder te praten, maar ze gaat letterlijk zichzelf lopen verdedigen, alleen maar als ik zeg hoe ik me voel.
"Mam, ik voel me niet prettig thuis."
"Ja maar ik..."
Zo gaat dat dan.
Ik trek dit niet meer. Ik ben moe, alles takelt af, ik huil zo veel dat ik het zelf zelfs overdreven vind en paniekaanvallen zijn zo'n beetje een deel van mijn dagelijkse routine. Ik kan het niet eens in me opbrengen blij te zijn dat het met mijn moeder goed gaat, enkel en alleen omdat zij volledig negeert hoe het met mij gaat. Slecht dus.
Hoe praat ik hier met haar over? Er moet echt snel iets veranderen want ik ga hier letterlijk en figuurlijk aan kapot.
Bedankt voor het lezen
I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.
