Het enige echte officiële topic over filosofie! - Stamcafé

Sorry voor als dit hier niet goed staat.

Aangezien in dit topic een filosofisch gesprek wel erg lang werd, ontstond het idee om een officieel topic over filosofie te maken. Hier kan het gesprek eventueel doorgaan en natuurlijk kunnen er altijd nieuwe gesprekken worden gestart. Ik zal misschien nog eens werken aan een betere en uitgebreidere beginpost, maar we kunnen wel alvast een lijst opstellen van onze lieve Quizlet-filosoofjes. Zie hieronder. Zeg het maar als je erbij wilt (en of je je naam of schuilnaam erbij wilt hebben staan). Iedereen is welkom!

De filosofen van Quizlet:
- Grassi / Eva
- Ratonhnhake / Wendy
- Diplodocus / Felicia
- Sherrinford / Sophie
- BlueJays / Charlotte
- OPETH / Colibre
- Serenata / Loïs
- Misfire / Niet Sarah
- Velvetoscar / Eva
- Ledecky / Melissa
- Martian / Veerle
- Perrette / Leah
- Mercator / Margot
- Hooverphonic / Sarah
- TheGirlOnFire / Sofie
- WolfieBlackfire / Cheyenne
- FirefIy / Marjolein

(Ik zet bij niemand zijn of haar naam wanneer degene dat niet heeft aangegeven.)


Betere titels mag je trouwens altijd voorstellen.

[ bericht aangepast op 12 nov 2015 - 20:23 ]

---

Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

Diplodocus schreef:
Zou het een idee zijn als er een onderwerp wordt opgegeven? Niet dat je je er echt aan moet houden, meestal lopen zo'n gesprekken toch helemaal andere kanten uit na een tijdje

In principe kan iedereen altijd wel met iets aan komen zetten. Wanneer er echter net een gesprek op gang is gekomen, is het niet heel handig om er te veel doorheen te gooien. We kunnen wel telkens een vraag of stelling bedenken om een gesprek over te voeren, die ik dan ook in de beginpost plaats. Iedereen mag dan gewoon met ideeën komen, zodat ik daar een lijstje van kan maken, en elke x dagen zo'n vraag of stelling in het licht zet?
We kunnen de tijd die voor een vraag of stelling wordt genomen misschien het beste gewoon op gevoel bepalen, met dan als standaard/gemiddelde bijvoorbeeld 1 week. Sommige gesprekken zijn veel sneller afgelopen, terwijl andere maar door en door blijven gaan.
Ik hoor graag meningen of verdere ideeën over dit voorstel.

---

Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

Het is eerder om nu het gesprek een beetje op gang te trekken (: Daarvoor hoeft het niet iedere week opnieuw veranderd worden, het lijkt me dat het gesprek wel makkelijker blijft lopen eenmaal het aan de gang is.

---

What would Emma do?

Diplodocus schreef:
Het is eerder om nu het gesprek een beetje op gang te trekken (: Daarvoor hoeft het niet iedere week opnieuw veranderd worden, het lijkt me dat het gesprek wel makkelijker blijft lopen eenmaal het aan de gang is.

Dat is misschien een beter idee, ja. Ik dacht echter dat je het ongeveer bedoelde zoals ik stelde.

Wat dat betreft kan iedereen met iets komen als-ie wil. (;

---

Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

Sherrinford schreef:
(...)

En dat is een hele leuke vraag voor iemand met paranoia, want inderdaad, hoe kun je dat ooit zeker weten? Dit is voor mensen met paranoïde gevoelens en de mensen zonder: Hoe kun je ooit leven in de wetenschap dat je nooit zal weten of de mensen dichtbij je niet stiekem spionnen, etc. zijn? Kan je jezelf daarover heen zetten en als je iemand kent met paranoïde gevoelens, kan je die dan ooit overtuigen dat dat niet het geval is?

Ik ben hierover beginnen, is dit iets voor iemand?

---

Tijd voor koffie.

Homura schreef:
(...)
Zal ik je erbij zetten, met je naam? ^^

jup

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Ooohh... Mag ik er bij? Ik heet Sarah

Ik loop al een hele tijd rond met deze vraag:
Besta ik wel echt?

[ bericht aangepast op 9 okt 2015 - 21:27 ]

---

It took me four years to paint like Raphael, but a lifetime to paint like a child - Pablo Picasso

Sherrinford schreef:
(...)
Ik ben hierover beginnen, is dit iets voor iemand?

Ik denk dat je als je vrienden met iemand wordt etc. je ze dan min of meer vertrouwt op dat gebied. Dus dat je ervan uit gaat dat die mensen geen spionnen zijn.. Anders ben je in mijn opinie ook geen vrienden.
Familieleden is anders, want die kun je niet kiezen en hoef je dus ook niet per definitie te vertrouwen. Ik ga ervan uit dat zij geen spionnen zijn omdat ik tot nu toe nog nooit heb gemerkt dat zij niet het beste met mij voor hebben // dat er iets is gebeurd in mijn leven aan de hand van informatie die mensen buiten mijn familiekring niet zouden kunnen weten.
Collega's en andere mensen die redelijk nabij zijn maar niet verkozen vertrouw ik per definitie niet erg en zal ik dus zo weinig mogelijk interessante informatie geven.

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Hooverphonic schreef:
Ooohh... Mag ik er bij?

Ik loop al een hele tijd rond met deze vraag:
Besta ik wel echt?

Cogito ergo sum. Ik ga met mijn boy Rene mee.

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Mercator schreef:
(...)

Cogito ergo sum. Ik ga met mijn boy Rene mee.

Ja, dát is dus mijn probleem. :')
Ik denk. Maar hoe kan ik zélf mijn denken aansturen? Vanuit welke bron haal ik dat? Haal ik het wel uit een bron? Of haal ik dat nergens vandaan?
En dat hij de twijfel als een soort bevestiging ziet dát we bestaan, vind ik gewoon zo makkelijk, té makkelijk.
Betekent het dan, zodra we niet meer twijfelen, we ophouden met bestaan?
Elke keer als ik deze vraag aan mensen stel: ''Heb jij het idee dat je bestaat?'' Dan zijn ze er vrijwel altijd van verzekerd.
Maar elke keer als ik briefjes, tekeningen, of andere dingen zie liggen die van mij zijn, hoort het niet bij mij. Als ik naar mijn handen kijk en tegen mezelf zeg: dit zijn mijn handen, zijn ze niet meer van mij.
Ik maak mezelf er nogal gek mee merk ik. :')

---

It took me four years to paint like Raphael, but a lifetime to paint like a child - Pablo Picasso

Hooverphonic schreef:
Ooohh... Mag ik er bij? Ik heet Sarah

Ik loop al een hele tijd rond met deze vraag:
Besta ik wel echt?

Ik associeer die vraag altijd met 'hoe weet je dat iedereen om je heen echt bestaat?'.

---

Seasons will change, but I shall remain

Dat doet me altijd denken aan die theorie dat het hele universum een computeralgoritme of iets dergelijks is. Dat vind ik ook iets vreemds om over na te denken. In principe is het wel mogelijk.

---

What would Emma do?

Mercator schreef:
(...)

Cogito ergo sum. Ik ga met mijn boy Rene mee.

Voor mij geldt hetzelfde. Ik denk, dus ik ben. Ik ben een denkend "ding". Ik weet dat ik iets ben, dat ik op een bepaalde manier "besta", maar het is in principe onmogelijk om te weten wat voor iets dan.

---

Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

Hooverphonic schreef:
(...)
Ja, dát is dus mijn probleem. :')
Ik denk. Maar hoe kan ik zélf mijn denken aansturen? Vanuit welke bron haal ik dat? Haal ik het wel uit een bron? Of haal ik dat nergens vandaan?
En dat hij de twijfel als een soort bevestiging ziet dát we bestaan, vind ik gewoon zo makkelijk, té makkelijk.
Betekent het dan, zodra we niet meer twijfelen, we ophouden met bestaan?
Elke keer als ik deze vraag aan mensen stel: ''Heb jij het idee dat je bestaat?'' Dan zijn ze er vrijwel altijd van verzekerd.
Maar elke keer als ik briefjes, tekeningen, of andere dingen zie liggen die van mij zijn, hoort het niet bij mij. Als ik naar mijn handen kijk en tegen mezelf zeg: dit zijn mijn handen, zijn ze niet meer van mij.
Ik maak mezelf er nogal gek mee merk ik. :')

Ik snap wel een soort van wat je zegt. Ik heb wel eens momenten dat ik in de spiegel kijk en het op de een of andere manier onwerkelijk aanvoelt, alsof de persoon die ik daar zie niet mijzelf is of zo (maar alleen soms, niet altijd).
Wat ik zou zeggen, is: maakt het wel uit of we echt bestaan als we geloven dat we echt bestaan? Voor hoe je leeft en wat je denkt, zou het naar mijn mening uiteindelijk niks uitmaken of het echt is of niet, omdat toch alles is wat je hebt en wat je kent. Dit is jouw werkelijkheid en meer dan dat heb je niet.
Ik denk dat het de dingen zijn die je denkt en gelooft en voelt waar je zeker van kunt zijn, omdat dat vanuit je zelf komt. Dan bedoel ik niet dat als je gelooft dat iets waar is, dat dat dan ook echt waar hoeft te zijn, maar dan kun je van het idee an 'ik geloof dat dat waar is' in elk geval zeker zijn.

Serenata schreef:
(...)
Ik associeer die vraag altijd met 'hoe weet je dat iedereen om je heen echt bestaat?'.

Soms kan ik me heel goed voorstellen dat iedereen net zo denkt en voelt als ik, maar op andere momenten vind ik het haast moeilijk om te beseffen dat andere mensen net als ik waarnemen en denken en een hele eigen wereld in hun hoofd hebben, net als ik.
Maar hier geldt eigenlijk ook hetzelfde: in hoeverre maakt het uit of anderen echt bestaan, zolang je gelooft en aanneemt dat ze echt bestaan?
Midden in de nacht is altijd het beste moment om je met filosofie bezig te houden ^^

---

"Take my advice; I don't use it anyway."

Hooverphonic schreef:
Ooohh... Mag ik er bij? Ik heet Sarah

Ik loop al een hele tijd rond met deze vraag:
Besta ik wel echt?

In je eigen werkelijkheid besta je sowiezo, denk ik.

Serenata schreef:
(...)
Ik associeer die vraag altijd met 'hoe weet je dat iedereen om je heen echt bestaat?'.

Ik associeer het eerder met de vraag 'welke kleur heeft iets'
      » Iedereen ziet kleuren anders, maar over het algemeen wordt iets als "blauw" gezien.
Wie zegt dat het eigenlijk geen groen voorwerp is?
Jij zou dat dan alleen niet kunnenzien want jij hebt geleerd iets als blauw te zien

---

No matter who you are, where you're from, your skin color, your gender identity, just speak yourself | kim namjoon

BlueJays schreef:

Ik snap wel een soort van wat je zegt. Ik heb wel eens momenten dat ik in de spiegel kijk en het op de een of andere manier onwerkelijk aanvoelt, alsof de persoon die ik daar zie niet mijzelf is of zo (maar alleen soms, niet altijd).
Wat ik zou zeggen, is: maakt het wel uit of we echt bestaan als we geloven dat we echt bestaan? Voor hoe je leeft en wat je denkt, zou het naar mijn mening uiteindelijk niks uitmaken of het echt is of niet, omdat toch alles is wat je hebt en wat je kent. Dit is jouw werkelijkheid en meer dan dat heb je niet.
Ik denk dat het de dingen zijn die je denkt en gelooft en voelt waar je zeker van kunt zijn, omdat dat vanuit je zelf komt. Dan bedoel ik niet dat als je gelooft dat iets waar is, dat dat dan ook echt waar hoeft te zijn, maar dan kun je van het idee an 'ik geloof dat dat waar is' in elk geval zeker zijn.

Haha, ja precies. Dat heb ik best vaak. Of dat ik mezelf ''hoor'' praten, maar eigenlijk een soort van naast mezelf sta.
Inderdaad... Uiteindelijk is het jouw eigen werkelijkheid en maakt het niet heel veel uit. Maar ik breek me er toch wel vaak over. Want alles wat er in mijn wereld gebeurd, ervaart een ander eigenlijk totaal niet.
Wat ik hoor/denk/zie/voel ervaar ik alleen zelf, en niet een ander. Net zoals Vale schrijft, de kleur groen zie ik als groen, maar een ander misschien als paars. Misschien ziet iemand wel allemaal kleuren die ik niet kan waarnemen. Of andersom. Een ander zou dat dus gewoon nooit kunnen, zou nooit in jouw hoofd kunnen kijken.
Is dat niet heel eenzaam om te beseffen dan? Dat we eigenlijk een soort van op ons eigen eilandje leven? Is het eigenlijk wel mogelijk dan om jezelf écht aan iemand te kunnen hechten, te binden? Of blijven we allemaal toch altijd maar op een zekere afstand van elkaar?

Dit maakt me best wel verdrietig somehow. :')

---

It took me four years to paint like Raphael, but a lifetime to paint like a child - Pablo Picasso