Zoals sommigen al hebben gelezen (en met enkele mensen heb ik het er nog iets verder over gesproken in pb), is mijn oma vandaag overleden. Sinds woensdag was het bekend dat ze ernstig ziek was (alvleesklierkanker) en nog maar enkele weken te leven had, dat werden uiteindelijk dus enkele dagen.
Nu zit me dit niet erg hoog, dus dit is geen huil topic of iets dergelijks. We hadden eerlijk gezegd niet zo'n heel hechte band, we zagen elkaar denk ik maar 2-3x per jaar met verjaardagen e.d.
Dat was dus de reden dat ik en enkele andere kleinkinderen niet meer naar het ziekenhuis zijn gegaan in de laatste dagen, ondanks wetende dat ze hard achteruit ging en dat het echt snel afgelopen zou zijn. Zelf heb ik zelfs de afgelopen paar dagen gewoon feest gevierd tijdens een buurtfeest. Uiteindelijk zijn mijn ouders vannacht om 4:00 naar het ziekenhuis gegaan, maar ben ik zelf blijven slapen.
Nu zit ik dus een beetje in een tweestrijd.. Enerzijds denk ik dat een afscheid geen meerwaarde heeft, omdat we toch geen echte band hadden en ik vond het voor mezelf te fake om dan opeens aan het sterfbed te gaan staan en sentimenteel te doen. Anderzijds denk ik nu achteraf dat het uiteindelijk wel mijn oma is, en dat het voor haar misschien wel veel had betekend, vooral omdat de slechte band meer iets is tussen mijn ouders/ooms/tantes en mijn oma, tegen de kleinkinderen was ze natuurlijk wel gewoon aardig (alsnog niet de droom oma btw, maar jullie snappen me vast).
Kort gezegd is het dus een beetje een apart schuldgevoel en ik vraag me af of dit terecht is. Ik heb eigenlijk niet echt iemand met wie ik dit soort dingen deel normaal gesproken, dus ben wel benieuwd wat jullie van dit soort dingen denken
Sarah = ongewoon sexy
